Mexico

Sitat

«Skjønnhet for aske» av Cecilia Samartin

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Norsk er faktisk det første språket denne boka er publisert på, den engelske utgåva er ikkje å få tak i enno. Så det er jo ei verdspremiere! Og det er ei anna slags premiere òg, for dette er det fyrste møtet mitt med bøkene til Samartin. Det freistar å lese fleire bøker etter å ha lest denne, sjølv om den skal vere ganske annleis enn dei førre bøkene hennar.

Dette er ein ganske rå roman om trafficking, menneskesmuglig, tvangsprostitusjon og alt anna i same kategori. Du kunne kalt det slaveri, for den del. (For det er jo dét det er, moderne slaveri!)

Vi møter tre veldig forskjellige jenter som hamnar i Las Vegas på ganske ulikt vis. Inesa er rundt 16 år og vert kidnappa frå heimbygda si i Moldova; Karla på rundt 14 som forelsker seg og vert manipulert av ein hallik i Mexico; og til slutt 9 år gamle Sammy som stikk av frå barnevernet etter ei grusom hending. Vårt fyrste møte med desse jentene er i Las Vegas når dei møtast for å rømme til California saman. Så vert historiene deira rulla opp, med vondare og verre hendingar for kvart kapittel.

Sjølv om dette er eit ganske jævlig tema, så dristar eg meg til å kalle boka feelgood. Den er jo full av håp! (Vi veit jo allereie frå starten at dei i alle fall er sterke jenter som gjer sitt beste for å kome seg vekk frå «syndenes by».) Det er jo hjerteskjerande! (Sjølv om boka underlig nok ikkje fekk meg til å gråte.) Og ikkje minst viktig, for den belyser eitt tema dei fleste av oss (nordmenn) nok ikkje tenkjer noko særleg på.

Samartin kunne gått mykje djupare inn på den psykologiske biten, og refleksjonane jentene gjer seg om det nye livet sitt. Ho gjer dei ganske distanserte, det blir litt sånn «han voldtok meg» og så fortset berre historia utan å stoppe opp og behandle temaet. På ein måte burde ho jo gå nærare inn på jentene, men samstundes tenkjer eg at då hadde eg nok grått eller kasta opp for kvart kapittel. Den nøkterne måten dei verste handlingane stort sett vert skildra, gjer at boka òg kan passe for ungdom. (Men ikkje kjøp den til tenåringsdottera di om ho er ei sart sjel.)

Forlag: Juritzen
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Orkansesongen og stillheten» av Anne-Cathrine Riebnitzsky

Boka er sponsa av Font forlag

Orkansesongen og stillheten

Du vil aldri, aldri, i dine villaste fantasiar gjette deg til kva som skjer i løpet av denne romanen. Riebnitzsky kan i alle fall overraske! Kapitla er korte, og det at vi følgjer fleire personer kunne fort gjort det vanskeleg å hengje med, men det fungerer liksom. Du heng ikkje på kanten av stolen i spenning, men du vil likevel kose deg kvart minutt du les.

Presten Monica reiser til Guatemala for første gong på tjue år for å slappe litt av, og kome seg unna sorggrupper, kyrkjemøter, konfirmantar og bekymra foreldre. Ho er ein litt annleis prest, veldig folkeleg, ærleg og menneskeleg. På reisa si, og heime i Danmark, krysser ho mange liv (som igjen kryssar kvarandre, tenk Love Actually/Valentine’s Day). Ein av desse er Beate, advokat og jeger med ei sur kjerring til mor. Ein annan er den Nory, tenåringsjenta frå Guatemala som drøymer om eit nytt liv i USA.

Men karakterane i boka oppdager at alt ikkje blir som ein skulle ønske, og av og til går det nesten for bra. Romanen tek for seg forholdet (ofte turbulent) mellom foreldre og barn; alt vi er villige til å gjere for å beskytte dei, for å kome oss vekk i frå dei (enten det er foreldre eller barn), samstundes som vi er glade i dei. Det er og tema som narkotikasmugling, angst, rådyrjakt (ikkje spør, berre les) og religion. Det høyrest kanskje litt rart ut, men det fungerer knallgodt. Eg storkoste meg med boka, og så velskriven og lettlest som den er, flaug den forbi.

Forlag: Via
Utgivelsesår: 2017