Vietnam

Sitat

«Sjasminsøstrene» av Corina Bomann

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Corina Bomann skuffer aldri! (Ho er av og til litt slapp med korleis ho ruller ut nøsta på slutten av boka, men det er ikkje tilfelle her.) Ho er ein av dei absolutt beste innan sin sjanger, og korleis folk kan synes at Lucinda Riley er betre, forstår eg berre ikkje. Då er Bomann, Santa Montefiore, Rosanna Ley, Gill Paul og Dinah Jefferies mykje betre, alle saman. (Alle har jo si eiga meining, men dette er no ein gong mi.)

Etter at forloveden hamner i koma, reiser Melanie ut til villaen på landet der bestemora og oldemora driv eit motemuseum. For å få henne på andre tanker, ber Hanna – Melanies oldemor – Melanie om å hjelpe henne å rydde ut på loftet. Etter kvart som Melanie rydder seg gjennom dei gamle eskene med oldemora sine minner, fortel Hanna henne om livet sitt. Korleis ho vart kidnappa av menneskehandlarar i heimlandet Vietnam, tvangsprostituert i Hamburg og forsøket hennar på å flykte frå det fæle livet ho plutseleg hadde. Ei reise som strekk seg frå Asia til Europa og tilbake, frå fattigdom til rikdom og fram og tilbake, gjennom første verdskrig og den andre, og som førte henne inn i moteverdenen.

Bøkene til Bomann er jo alltid gode, og veldig lettleste. Det er berre å hoppe inn i dei, og nyte! Verkeleg ei kosebok! Denne er stappfull av drama, historie, deilig atmosfære og eit velskildra plott. Absolutt lesverdig, uansett om du er på stranda eller sit på sofaen under eit pledd i haustkulda.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Corina Bomann finn du HER.

Sitat

«Silkehandlerens datter» av Dinah Jefferies

Boka er sponsa av Vigmostad & Bjørke

I sommar har eg satt meg som mål å lese mange romanar med handling frå andre land, og sidan «dameromanar» er min guilty pleasure (kan ein kalle det guilty pleasure når eg konstant skriv om slike bøker her på bloggen?), vart eg ikkje skuffa når eg oppdaga kor mange av årets utgivelser som har handling frå eksotiske land. Denne historia er frå Vietnam, frå då franskmennene hadde kontrollen i landet. Femtitallet, altså. Og tilfeldigvis den historiske epoken eg liker best.

Nicole har aldri heilt kjend seg heime i familien sin. Ho er halvt fransk, halvt vietnamesisk. Mora hennar døydde i barsel med henne, og faren og storesystera Sylvie klandrar henne for det, på sitt eige vis. Nicole ser like fullblods vietnameser ut som mora, medan Sylvie har dei franske trekka til faren. Ho veit ikkje heilt kor ho høyrer heime. Når faren trekk seg ut av bedrifta si, gir han alt til Sylvie, medan Nicole berre får ein gamal og nedlagt silkebutikk. Nicole føler seg blodig urettferdig behandla, men det er ikkje dette som verkeleg øydelegg forholdet til faren og systera – det er det ho ser den kvelden under ballet.

Dei første nitti sidene tenkte eg at dette kom til å bli ei kjempekjedeleg bok, som ikkje var original på ein flekk. Det var berre ei einsam jente som kjende seg utanfor og så forelska seg. Men på side 96 forandra alt seg (men ikkje gjer noko så teit som å lese den sida først). Vidare utvikla det seg ein dramatikk, og det var verkeleg ei velskriven historie.

Eg har nettopp lese dei to fyrste bøkene av De syv søstre av Lucinda Riley, og tenkte fleire gonger at «bakgrunnshistoriene» i bøkene med fordel kunne vore sine eigne romanar. Og tenk, så fikk eg akkurat det eg ville ha i denne! Ein historisk roman utan hopping mellom to generasjonar – noko så sjeldan i desse dagar. Så om du har tenkt i samme baner som meg, at den historiske delen av Rileys romanar er dei beste, så er denne boka verkeleg noko du ikkje vil gå glipp av.

Forlag: Vigmostad & Bjørke
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Max, Mischa og Tetoffensiven» av Johan Harstad

Éin kommentar

Max, Mischa og tetoffensiven

Ei bok på nesten 1100 sider, som har bortimot dobbelt så mange ord per side som ei vanleg bok. Over eit døgn med lesing. Å vere i det same universet og i dei same, få karakterane så lenge gjer noko med deg. Spesielt når det er snakk om så godt som rein epikk, utan noko stort drama eller mysterium eller problem som skal løysast. Har eg opplevd Vietnamkrigen? Regissert veldig spesielle teaterstykke, eller solgt svindyr kunst? Nei. Men på eit merkeleg vis har eg jo det, via Harstads bok. Og den må jo ha vore ganske bra, sidan eg «orka» å lese ut denne mursteinen.

Romanen handlar hovudsakleg om Max. Som barn på grensa til ungdomslivet vert han tvangsflytta (av foreldra) til USA, frå Stavanger. Han er rasande over å måtte forlate vennane sine. Max er ikkje så utadvent av seg, og får kun éin god venn når han flyttar til Long Island, nemleg Mordecai. Det er Mordecai som seinare introduserer han for Mischa. Vi følger Max i rundt 25-30 år. Innimellom møter vi også Owen, som blir ein viktig person i Max» liv. Owen følgjer vi i veldig ukronologisk rekkefølgje, og får høyre om hans tid i Vietnam, i notida, om forholdet til Martha, forholdet til Seymore og kona og ein del andre ting. (Ærleg: Owen si historie kunne vore si eiga bok, både når det kjem til spenninga og antal sider, og det ville kanskje fungert betre. Ein slags spin-off av MMT.)

Det går ikkje an å nekte for at boka er god (og det gjer eg heller ikkje), og altså godt skriven. Men eg synest det kjem altfor tydeleg til uttrykk kor hardt Harstad har prøvd å lage setningar som skal verke så poetiske, og vere quotable. Det verkar litt vel falskt litt vel ofte, dessverre. Det er verst i starten. Eg vil ikkje anbefale denne boka til kven som helst, ein skal ha tålmodighet for å kome seg gjennom denne. Enkelte av setningane er ei og ei halv side lang, skild med mange semikolon, bindestrekar og nye setningar i parentes. Det kan bli litt vel mykje, og ingen kan påstå at korkje skrivemåten eller historia i seg sjølv er lettleste. (Det er og ganske mange overflødige skildringar, som med fordel kunne vore kutta ned til éin tiandedel.)

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2015