Funksjonshemming

Sitat

«Øynene som ser» av Mary Higgins Clark

Leseeksemplar

Mary Higgins Clark har gjeve ut over 30 bøker, og er eit godt kjent namn i bransjen. Mor mi har alltid likt bøkene hennar godt, og når det no kom ut ei fersk bok av henne, tenkte eg at det kanskje var på tide å teste ut forfatterskapet.

Handlinga er lagt til ein småby i New Jersey, Saddle River. Etter ein heime åleine-fest, vert vertinna, atten år gamle Kerry Dowling, slått i bakhovudet og drukner i bassenget sitt. Der ligg ho til foreldra og storesystera kjem heim neste dag. Det einaste vitnet til mordet er naboen, tjue år gamle Jamie – som er mentalt funksjonshemma og ikkje det mest pålitelige vitnet. Redd for at han vil få skulda, prøver mora å dekke over at Jamie veit noko som helst.

Det er ikkje ein klassisk politikrim, heller ikkje heilt ein psykologisk thriller. Du får historia frå fleire hald, men det er ingen store tvister i handlinga, heller ikkje mange skjulte hint eller falske spor. Det er berre to-tre knøttsmå hint om at nokon veit noko. Om du bare les rett fram, så får du heile historia servert uten å trenge å tenke. Veldig lettlest, med kanskje litt stiv dialog til tider. (Spesielt dei indre dialogane blir litt uekte og rotete for meg.)

Historia er truverdig, framdrifta kronologisk og jamn og det er absolutt ei bok som fanger deg og får deg til å ville lese heile greia så raskt som mogleg. Vel verdt nokre timar med underhaldning! Når det er sagt, er det ingen stor litterær opplevelse, korkje plott eller språklig utforming er spesielt original eller iaugefallande. Det gir meg litt assosiasjoner til Frustrerte fruer (!) eller kiosklitteratur (utan at det er negativt meint), for det krever veldig lite av lesaren. Eg skulle ønske Higgins Clark hadde utfordra seg litt meir, for for min del vart den skuldige openberr frå sekundet vedkommande dukka opp i boka. Ho kunne med fordel brukt aspektet med den funksjonshemma guten som upålitelig forteljar litt meir kreativt; då kunne sjølve plottet vore likt, men leseopplevelsen litt meir minneverdig.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2019

Sitat

«Brent av solen» av Laura Lippman

Leseeksemplar

Først av alt, kor dødsfint er ikkje dette lekre retroomslaget? (Og det ser enda betre ut i realiteten!) Dette er ein mørk og dramatisk roman, som passer fint til litt kveldslesing i haustmørket.

Pauline, alias Polly, kjem til den vesle byen Bellevue, på flukt fra sitt tidlegare liv. Ho har forlatt ektemannen og deira vesle dotter. Rett etter henne kjem Adam, ikkje heilt tilfeldig. Bellevue er den perfekte staden å forsvinne i, ein trøtt småby der ingen eigentleg bryr seg eller reiser til. Sommaren tar til, Polly og Adam forelsker seg, trass i at begge har store hemmelegheiter som dei skjuler for den andre. Livet ser ut til å plutseleg fungere, men så brenn leilegheita til Polly ned til grunnen, og nokon døyr. Tilliten mellom dei vert skjør, og fortida kjem straks til å ta dei att.

Historia raser ikkje av gårde, plottvistane er ikkje sjokkerande, men plottet i seg sjølv er veldig godt. Handlinga er overraskande truverdig når alt er bretta ut, men likevel uvanleg nok til å vere spennande og sjokkerande. Det er mange spennande deler og dramatiske hendingar, men det kan bli litt for tamt i overgangane. Kanskje litt for klassisk (gamaldags?) krim, eigentleg? Eg ser eigentleg for meg at det hadde fungert betre som film enn bok? Rett etter at eg var ferdig med boka tenkte eg at den var sånn midt på treet, men når eg ser tilbake på den, så var den eigentleg ikkje så verst.

Eg må påpeike to ting som kanskje gjorde leseopplevinga mi litt dårlegare enn den kanskje kunne ha vore: eg var i elendig humør då eg starta på boka (for å bli i bedre humør, liksom); og eg trudde dette var ein thriller. Men som det står på omslaget er det ein «spenningsroman», sjølv om eg trudde det var blitt synonym. Om Lippman hadde utsatt å avsløre visse ting og endra perspektivet litt, kunne dette vore ein heidundrande psykologisk thriller, i stedet vart det for meg ein heilt ok roman. (Elise, når skal du lære å skru ned forventningane dine?!)

Forlag: Font
Utgivelsesår: 2018

Sitat

«Verden leker gjemsel» av Siri M. Kvamme

Leseeksemplar

Verden leker gjemsel var ein underleg, men sterk roman. Faktisk virka den ganske sjølvbiografisk, men det legg eg meg ikkje oppi. (Sjølv om hovudpersonen var forfatter og skreiv ein roman om det som skjedde i romanen, skikkeleg meta.)

Hanna har ein komplisert livssituasjon. Ho er stemor for to barn, og blir tvangssosialisert med sambuarens ekskone og hennar nye mann, og det er stort sett ganske ubehagelig. I tillegg har ho ein sjeldan augesjukdom, som gjer at ho sakte, men sikkert, vil miste synet. Som forfatter er Hanna livredd for å miste synet, ho orkar ikkje tanken på å ikkje kunne skrive lenger. (Noko som er komplett idiotisk; viss Beethoven kunne komponere musikk som døv, kan man jaggu diktere ein roman.) I total panikk reiser ho på jentetur til Island – og blir der.

Boka er veldig velskriven, og Kvamme har eit godt språk. Eg må innrømme at eg blei like deprimert som inspirert. Ein får liksom litt lyst til å berre stikke av frå alt etter å ha lese denne boka, samstundes som du ikkje vil noko anna enn å klamre deg fast til alt du har kjært, før det er borte for alltid.

OG la oss berre sjå på kor glupt omslaget og tittelen er. Tittelen viser jo til at ho blir blind, og sjekk den knallrosa sirkelen over auget. Åh, eg elsker sånt.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Gather the Daughters» av Jennie Melamed

Ikkje les denne om du er ei sart sjel. Det er ikkje ei ungdomsbok. Det er ein sterk, altfor truverdig og skremmande dystopi.

Kva viss du har vokst opp på ei lita øy, og du heile livet har blitt fortalt at de er dei einaste igjen i verda. I det som pleide vere USA er det no berre øydeland: alt er brent opp av flammer frå dommedag og kunne sjuke og funksjonshemma mennesker er att. De er dei einaste igjen.

Nokre jenter gler seg til dei får mensen så dei kan bli gifte. Dei aller fleste gruer seg. Janey er den som gruer seg mest; faktisk så mykje at ho har sulta seg i årevis for å unngå å bli fruktbar. Ho er dermed mykje eldre enn dei andre jentene, og har fått ein rar og mislikt posisjon i samfunnet. Ho er vaksen, men ikkje vaksen. Amanda er ei av dei som har sin «summer og fruition» no (fruktbarhetssommer?), og vert raskt gift og gravid. Men når Amanda får greie på eit par ting og begynner å stille spørsmål ved det religiøse samfunnet, ender ho opp død. Og verre enn det – Janey ser korleis ho døyr. Og det er her alt eksploderer, for Janey har fått nok av det undertrykkande samfunnet ho lev i, og ho trur ikkje på alt dei er blitt fortalt om forfedrene sine. Ho starter eit opprør, som ender brutalt.

Som eksempel på kor fucka desse religiøse gærningane er: det er heilt normalt – faktisk forventa og påkrevd – at fedre skal forgripe seg på døtrene sine frå dei er småbarn, så dei skal vere førebudd på ekteskapet som kjem rett etter første sommer med mensen. Vanligvis i tolv-trettenårsalderen. Og ja, menna er ofte ti år eldre. Og når dei har blitt vekkgifta, flytter dei stort sett inn i huset til eit av foreldrapara, og dei må berre fint ta gift og ofre livet for den yngre generasjonen. KVA I SVARTE FAEN.

Dette er ei historie om å stå opp for seg sjølv og alle andre, tørre å stille dei kritiske spørsmåla og viktigheten av å gjere offer. Viktigheten av vennskap, fellesskap og tillit. Og litt om svakhetene vi alle har, og kva svakheter vi ikkje burde akseptere under nokon omstende.

Boka er knallbra. Midt i blinken for fans av The Handmaid’s Tale og The Power. Men igjen, boka har sterke scener: eg tek ikkje noko ansvar for mareritt.

Forlag: Tinder Press
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«De syv søstre», «Stormens søster» og «Skyggesøsteren» av Lucinda Riley

Då har eg og endeleg tatt fatt på denne – nesten latterleg – populære serien. Ei av bøkene er jo konstant på bestselgerlista, anten i pocket eller innbunden eller som e-bok. Det er jo heilt vilt! Så eg måtte jo faktisk berre sjekke dette ut for meg sjølv, då veldig mange av favorittbøkene mine blir samanlikna med Rileys bøker (og som den book hoarderen eg er, så har eg nesten alle bøkene hennar allereie).

De syv søstre er et leseeksemplar frå Boklageret

I den første boka, får vi sjokkerande nok vite at dei berre er seks søstre (og eg kan lukte at den sjuande nok vil dukke opp før serien er slutt, noko anna ville blitt rart). Alle samlast i barndomsheimen sin i Sveits, då faren deira er død. Og her må vi akseptere eit merkeleg premiss for boka: adoptivfaren deira har reist verda rundt og adoptert desse seks jentene (sjølv om han er singel, mykje vekkreist og dei vert oppfostra av ei slags hushjelp/barnepike), då han prøver å «samle» alle jentene frå eit stjernebilete kalla De syv søstre. Det er heller sært. Men ok, la oss berre godta at han var ein eksentrisk og rik mann som adopterte trengande, nyfødte pikebarn.

Denne boka handler om den «førstefødte» av jentene, Maia. Etter adoptivfarens død, har ho som dei fem andre fått eit brev som leder henne tilbake til opphavet sitt. Maia reiser til Rio de Janeiro, og eit gamalt herskapshus. Problemet er berre at den gamle kvinna som bur der gir henne klar beskjed om at ho tar feil, og umogleg kan vere fødd i dette huset. Og så hopper ti nesten hundre år tilbake i tid, til Rios stortid, då Kristusstatuen skulle setjast opp. Vi følgjer Izabela, ei vakker sosietetsjente som vil frigjere seg frå eit mogleg ekteskap, og blir med ei venninne og hennar familie til Europa, der ho forelskar seg hodestups i byen Paris.

Eg veksla mellom å lese boka og høyre den på lydbok når eg gikk på fjellet (kan eg få litt applaus?), og det var ei heilt herlig historie å ha på øyrene og koble av med. Eg trur ingen vil beskylde boka for å vere veldig realistisk, men nydelig er den! Eg synest miljøet i Rio de Janeiro er heilt fantastisk skildra, og boka blir jo som ein liten ferie dit. Så no får eg komme i gang med nummer to! (Og det blir rart å lese ein brite sin skildring av Noreg.)

I boka om den nest eldste systera, Ally, forflytter vi oss som sagt til Noreg. Dette skjer ikkje før langt ut i boka, og det er mykje vi skal gjennom først. (Forresten var skildringane av Bergen utruleg ekte! Sjølv om eg trur Riley overvurderer nordmenns vennlighet mot framande.) Før farens død, møter Ally sitt livs kjærleik og ser lyst på framtida. Lukka hennar varer dessverre ikkje så lenge, når faren død og forloveden vert riven vekk frå henne. Ho bestemmer seg til slutt for å finne ut meir om røttene sine i Noreg, og undersøker historia om Anna Landvik frå slutten av 1800-talet og hennar tilknytning til Ibsen og Grieg. Eller rettere sagt, til Peer Gynt.

Eg synest historia om sangerinna Anna og hennar liv i Christiania var den absolutt beste delen av boka, og så langt tenkjer eg at Riley kunne fått like mykje ut av å berre ha skrive dei historiske delane av desse bøkene som eigne bøker, og resultatet ville blitt minst like vellukka. Men så er det vel ein del meir å tene dersom du får folk til å kjøpe alle bøkene i ein serie på sju, eg ser den.

Skyggesøsteren er sponset av Cappelen Damm

Star si historie er her faktisk meir spennande enn fortidsdelen, så vidt. Ho føler seg kvalt i forholdet til den dominerande søstera Cece, og prøver å bryte laus. På jakt etter familien sin finn ho ein litt dysfunksjonell ein, som ho forelsker seg i. Men ho forstår ikkje kva hennar opphav skal ha med dei å gjere? Ho starter å nøste opp trådene, men oppdager raskt at ho ikkje er den einaste som leiter.

I fortidsdelen involverer Riley som vanleg mange historiske karakterer, og her får den engelske adelen køyrt seg. (Eg kan kanskje forstå kvifor Kjærlighetsbrevet blei tatt ut av butikk i England for mange år sidan, då romanen opprinneleg kom.) Ho legg ikkje akkurat fingrane i mellom, og fantasien er høg. Men det er litt av det som gjer bøkene såpass gode (sjølv om det ikkje litterære mesterverk, langt i frå), er kor virkelighetsfjernt heile greia er. Og slike totalt utruverdige underhaldningsromanar trengst innimellom. Ei pustepause, liksom.

Dei tre fyrste bøkene i serien er absolutt gode, men som nevnt over kunne dei fint klart seg som sjølvstendige bøker. (Og for meg startar desse kvinnenes historie litt for langt tilbake i tid til at det kjennest relevant for personane dei er i dag.) Det er jo ei stor trend no å veksle mellom notid og fortid på denne måten, og veldig mange liker denne stilen. Det gjer for all del eg og, men eg må innrømme at etter all hypen rundt desse bøkene hadde eg forventa at dei skulle vere dobbelt så gode. Om du ser etter ei verkeleg magisk bok av denne typen, vil eg anbefale I gode og onde dager av Gill Paul. Men dersom du tenker som meg – at den historiske delen utan tvil er den beste delen av boka – bør du sjekke ut bøkene til Dinah Jefferies, spesielt Silkehandlerens datter.

Men lesverdige er bøkene absolutt, og veldig greie å berre fordjupe seg i; rømme litt vekk frå verkelegheita. Og ja, eg skal lese Perlesøsteren. Stay tuned.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: De syv søstre (2015), Stormens søster (2016), Skyggesøsteren (2017)

Fleire bøker av Lucinda Riley finn du HER.

Sitat

«Tung tids tale» av Olaug Nilssen

Éin kommentar

Boka er sponsa av Samlaget

Eg trur ikkje eg ville plukka med meg denne boka dersom eg ikkje hadde høyrd Olaug Nilssen lese høgt frå boka. Eg var jo ikkje spesielt begeistra for Få meg på, for faen (boka altså, filmen likte eg godt) og hadde altså ingen planer om å lese denne boka. FØR. Førførfør…! Før Olaug leste høgt frå den, og eg heldt på å grine.

Dette er ein sjølvbiografisk roman, ikkje ein dokumentar. Grunnen til dette er at det er Olaug sine eigne erfaringar det er snakk om, men dei er utelukkande hennar oppleving av «saken» (om eg kan kalle dét det). Det er altså ikkje fiksjon, men skjønnlitteratur basert på røynda.

Sjølve handlinga i boka spinner rundt at ni år gamle, autistiske Daniel treng ein avlastningsplass på institusjon, men at dette er vanskeleg å få til fordi foreldra ikkje vil få stilt ei diagnose for psykisk utviklingshemming. Det heile vert ein kamp mot byråkratiet og diagnosesamfunnet og samfunnet generelt, ein kamp mot seg sjølv og pedagogar og legar av alle slag – for ikkje å snakke om den fysiske kampen mot sonen sjølv. Kva er eigentleg rettferdig? Kva burde ein kunne kreve, ønske seg, søke om? Kva er rimeleg?

Boka er ærleg og sår, og ikkje minst engasjerer den og gir eit nytt blikk inn i livet som mor til ein «annleis» unge. Den kjensla ho skriv fram, om å føle seg utilstrekkeleg, den kan eg relatere til. Eg skal ikkje påstå at eg forstår Olaug eller veit korleis ho har (hatt) det, men eg forstår vel meir at eg ikkje forstår. Så sånn sett skjøner eg jo litt meir enn før, og eg sympatiserer i det minste. Og det er jo ei bragd i seg sjølv, å gjere boka såpass ekte og rørande at ein verkeleg bryr seg om det ein les. For den er det; djupt rørande.

(Eg sleit med lyset når eg tok bilete av boka; den er grønn, ikkje turkis. Eg kunne så klart tatt eit nytt bilete seinare, men det gadd eg faktisk ikkje. Innhaldet er det viktigaste her.)

Forlag: Samlaget
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Olaug Nilssen finn du HER.

Sitat

«Gutten ingen ville ha» av Trude Trønnes

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Boka var tynnare enn eg hadde forventa. Eg hadde så vidt hørt om boka før og visste at den skulle vere eksepsjonelt sterk, så eg blei overraska når eg såg kor få sider boka besto av. Eg tenkte som så at då blei nok historia ganske overflatisk og enkel, men eg skal gå og vaske munnen min (tankane mine??) med såpe.

Ta inn over deg dette: Mor di er ein «tilbakeståande flyttsame» som trur du er ein bytting (altså ein underjordisk baby hennar eige barn er bytta ut med) og nekter å gi deg melk (du er jo ikkje hennar barn?). Når myndighetene først grip inn, seier dei at du er åndssvak (kanskje til og med «uhelbredelig åndssvak»), døv, kan ikkje snakke på grunn av motorisk afasi og vil heller aldri kunne snakke. Du er aggressiv, slem, «vanskelig». Du vert ein kasteball mellom institusjonar, sjukehus, barneheimar, spesialskular. Om du kan forestille deg dette, har du fått eit glimt av livet til Per Utsi.

Historia om Per Utsi er skriven av journalist og forfatter Trude Trønnes, som undervegs i boka kjem med brev til Per der ho deler tankane sine om historia hans, og vennskapet dei to har utvikla medan boka vart til. Boka består elles av gjengitte samtaler og reiser med Per, samtaler med personar i livet hans, enkle og forståelige intervju med fagpersoner innan psykiatri, barnevern, folk som visste korleis institusjonane fungerte på femti og sekstitalet (hint: ikkje særleg bra).

Dette er ei trist, men samtundes fin historie. Den er sterk, slik Per Utsi er sterk. Det er ubegripelig – på grensa til den bokstavelige meininga av ordet – at nokon kan overleve så mykje. Ikkje berre «overleve» på et psykisk plan, men også det fysiske. Eg trur ikkje ordet mirakel (som vert brukt i boka) er ei særleg stor overdriving. Eg hadde tårer i auga når eg las, og det stikk i hjartet når eg ser ansiktet til Per på omslaget. Boka er djupt gripande. Rørande. Eigentleg strekk ikkje ord til.

Forlag: Z-forlag
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«My Husband’s Wife» og «Blood Sisters» av Jane Corry

Éin kommentar

Begge bøkene er leseeksemplar frå Norli

Jane Corry er ein forfattar som er ut til å putte mykje av seg sjølv inn i bøkene. Ho har sjølv jobba i eit fengsel, slik begge hovudpersonane i desse bøkene òg gjer. Tema som å manipulere loven, kunst, funksjonshemming og oppvekst er sentrale i begge. Eg ser fleire like namn i bøkene, og like datoar. Eg følte rett og slett at eg var i det same universet i begge bøkene. Litt usikker på om det er ein styrke eller svakhet for ein forfattar, men så langt har det i alle fall fungert!

Ed Macdonald er myrda. Den nye kona hans er arrestert for mordet. Men dette er no. For femten år sidan var Ed nygift med Lily. Lily si karriere som advokat tar av når ho forsvarer Joe Thomas, dømt for å ha drept kjærasten sin, men som no vert frikjent med Lilys hjelp. Lily og Ed sitt ekteskap er hult og tomt, men å passe nabojenta Carla hjelp litt. Vesle italienske Carla, med flyfilla av ei mor som er saman med ein gift mann. Carla, som alltid vil ha det andre har. Og som vil gjere kva som helst for å få det.

Corry er veldig, veldig flink å kome seg inn i hovudet på folk. Måten ho skildrar Carla sin barndom er realistisk og ærlig. Og litt brutalt, og litt naivt. Slik som sinte, små barn ofte er. Eigentleg er det ikkje forbrytelsen som er den beste delen av boka, men heller Carla si historie og oppvekst. Av desse to bøkene er det nok denne her som passar minst for krimfans, eller for dei som foretrekker krim à la Store hvite løgner.

Blood Sisters er den nyaste boka til Corry, og kom i år. Det er utan tvil skumlare enn debutboka, og har mykje meir spenning. Her skjer det noko heile tida.

Alison er ein småfattig kunstner tidleg i tredveåra som strever litt med å få endene til å møtast. Motvillig søker ho på ei stilling som kunstlærer i eit «åpent» fengsel i nærområdet, men ho treng pengane. Alison er veldig menneskesky og paranoid, og får panikk når ho begynner å motta lapper og telefonsamtaler om at nokon skal «ta henne». Det virker som om fortida endeleg har tatt henne att. For Alison veit jo at ho har gjort noko veldig, veldig gale når ho var yngre.

Samstundes møter vi Kitty, som bur på ein sjukeheim. Etter ei ulukke ho sjølv ikkje hugsar, har Kitty hamna i rullestol, er delvis funksjonshemma og har ei hjerneskade som svekker hukommelsen hennar. Men bortsett frå det med hukommelsen (og at hjerneskada gjer kommunikasjon omtrent umogleg) er Kitty mentalt tilstede og er nærmast fanga i sin eigen kropp. (Og ho er rasande.) Men så skjer det noko som skal forandre heile livet hennar.

Corry skriv så utruleg godt og realistisk! Det er så utruleg ukomfortabelt å vere inn i hovudet til Kitty. Ho er så rasande og ekkel mot andre, så bitter. Det er skikkeleg fælt, og sjølv om det er godt skildra og truverdig, er det grusomt å lese. Corry held ikkje att, og kvar gong du trur du har skjønt alt, er det alltid litt meir, heilt til den fantastiske siste plottwisten. Boka er kjempespennande, og ein skikkeleg pageturner! Og den absolutt beste av desse bøkene.

Eg vil samanlikne desse bøkene med Liane Moriarty sine, berre meir creepy. Det er ikkje direkte chick-lit, men samstundes er det jo litt slik likevel. Bøkene er i skrivande stund berre tilgjengelege på engelsk.

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: My Husband’s Wife (2016), Blood Sisters (2017)

Sitat

«Hjertet er en ensom jeger» av Carson McCullers

2 kommentarar

Boka er sponsa av Aschehoug forlag

Hjertet er en ensom jeger

I går var det 100 år sidan Carson McCullers var født, og i haust kom nyutgivelsen av Hjertet er en ensom jeger (originalt utgitt i 1940). Eg vart ganske overraska over at boka var så gamal, for eg synest den verka så moderne når eg først starta å lese. Eg tenkte i alle fall 1960-åra. Og så tenkte eg at forfattaren var ein mann. Men what, det var ei tjuetreårig ung kvinne som skreiv boka (det er ho som er avbilda på omslaget). Og ho har skrive tre andre romanar pluss ei novellesamling. (Blir ikkje sjokkert om dei kjem på nytt på norsk snart, med tanke på den sjuke populariteten denne boka her har oppnådd.)

Boka handler om fem-seks karakterar i Sørstatane på slutten av trettitalet, som alle i meir eller mindre grad roterer rundt den døvstumme John Singer. Alle har sitt å stri med, og føler Singer er den perfekte lytter (ironisk nok). Det er både unge og eldre, kvinner og menn som liker og føler seg knytta til Singer. Singer sjølv, er derimot håplaust einsam og utrøysteleg etter at vennen Antonapoulos vart sendt til eit asyl (med god grunn, altså). I liva til desse menneska skjer det eit par store hendingar, men det meste er kjedeleg (utan at boka er kjedeleg). Men slik er vel dei fleste liva våre. Det er dessutan ikkje handlinga som gjer denne boka verdt å lese, det er alle dei psykologiske innsyna, temaa, og den menneskelege innsikta.

Som sagt trudde eg boka var nyare når eg starta å lese, rett og slett på grunn av den naturlege skildringa av ulike raser i boka. Rasisme er eit veldig lite tema i boka, det er ikkje mykje hat mellom farga og kvite, og mange har vennlege forhold. Og så er et ein svart lege. Eg visste ikkje at farga hadde lov å ta utdanning på trettitalet, og spesielt ikkje i Sørstatane? Vel, ein kan jo sei at boka var lærerik.

Språket er veldig poetisk, og stort sett forteljande. Perspektivet er sett litt utanfor karakterane sine hovud, og ein føler verkeleg at ein blir fortalt ei historie. Til tross for at det var skikkelig kvalitetslesing, så var det ikkje ei historie som fanga meg og vil bli sittande for alltid. Denne boka passer for deg som ikkje er så glad i underhaldningsromanar og krim, men foretrekker «djupe» bøker. Og om du synest Stoner var for lettlest, er denne midt i blinken. Og uansett, så er det verdt å prøve seg på denne moderne klassikeren. Kanskje treff den deg rett i hjartet?

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2016 (1940)

Sitat

«Lars er LOL» av Iben Akerlie

Boka er sponsa av Aschehoug forlag

Lars er LOL

Vinneren av ARKs barnebokpris. Debutboka til skodespelar Iben Akerlie. Ei barne-/ungdomsbok om Downs syndrom, forelskelse og Harry Potter. Litt stikkord for deg, der. Ikkje det at du ikkje har hørt om boka, for då har du ikkje vore i live det siste halvåret. Lars er LOL er kanskje den mest omtalte barneboka dei siste par åra, og hyppig lest av vaksne, noko som er forståeleg.

Kort oppsummering: Amanda liker Adam, Adam oppfører seg som ein dust, Amanda får Lars med Downs syndrom som fadderbarn, Amanda drit seg ut. Det er ei veldig søt og sjarmerande historie om vennskap, å passe inn, å gjere det rette, og ikkje minst om korleis det er å vere ungdom for tida. No er det ikkje så lenge sidan eg var på den alderen (eller søren, det er snart ti år sidan, uæh), og eg kan totalt identifisere meg med Amanda. Å hamne i slike situasjonar som ho hamnar i, måten ho tenker på, kjennest likt meg på den alderen. Det kjennest litt fint.

Akerlie tek opp viktige tema i boka, skriv lett og flytande og arbeider seg raskt gjennom historia. Eg er positivt overraska, for eg har lest at språket skulle vere for vaksent for ein sjetteklassing (noko eg ikkje er einig i, men så var nok ikkje eg ein typisk sjetteklassing heller). Boka passer like godt for barn som for vaksne, og eg sikker på at historia vil rykke like mykje i hjarterotene dine som i mine.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Iben Akerlie finn du HER.

Sitat

«Tidlig en morgen» av Virginia Baily

Boka er sponsa av Bastion forlag

Tidlig en morgen

Virginia Baily (så frustrerande at det ikkje er Bailey) er ein ny forfatter i stallen til Bastion, og Tidlig en morgen er den første boka hennar som er omsett til norsk. Det er ei rørande historie, men oppbygginga er ikkje perfekt.

Under andre verdskrig i Italia redder Chiara ein liten jødisk gut frå å bli deportert. Han er sju år, og ikkje særleg interessert i sin nye familie (forståeleg etter kvart). Han veks deretter opp til å ikkje bli guds beste barn, og set blant anna barn på ei jente ved namn Edna. Edna får ei datter i Wales som ho kaller Maria, og som tenåring oppdager Maria sanninga om at mannen ho trudde var faren hennar, ikkje var faren hennar likevel. Her kryssar Maria og Chiaras liv kvarandre.

Det er ei utruleg spennande historie! Eg er absolutt fascinert av kor original vinklinga på eit veldig brukt tema, er. Eg kan eigentleg ikkje få sagt kor fin eg synest historia er, men det blir likevel langt i frå full score i frå meg, då historia vert litt rotete presentert (veldig forvirrande kva årstal og stad vi befinn oss i), og omsetjinga/korrekturen ikkje er så stram som han burde vore.

TLDR; God historie, rotete tekst.

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Bak lukkede dører» av B.A. Paris

5 kommentarar

Boka er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

Bak lukkede dører

Fy søren for ei bok! Nervepirrande, skremmande som få og ikkje minst fucka den med hovudet ditt. Eigentleg synd at eg aldri vil kunne lese den om igjen uten å vite korleis den sluttar. Men sånn er det med gode thrillerar og psykologisk krim! Båe heldigvis og dessverre.

Utanfrå har Grace og Jack det perfekte ekteskapet. Dei tilbringer så godt som all tid saman, er vakre, intelligente og sjarmerande menneske. Dei held ingenting hemmeleg for ein annan, så dei deler til og med e-postadresse. Kor fantastisk er det ikkje å vere så nær eit anna menneske?! (Sarkasme.) Vel, ikkje veldig, viser det seg. Ingen av naboane unntatt nyinnflyttede Esther synest det er merkeleg i det heile tatt, og kvifor skulle dei det? Kva er så gale med å vere perfekte? (Alt, absolutt alt.)

Vanlegvis skriv eg delar av omtala medan eg les for å hugse kva eg tenkte om boka undervegs, men det var berre umogleg med denne boka. For det fyrste er den ikkje så veldig lang, og for det andre slukte eg den i løpet av ein dag. Eg lengta faktisk etter å ta bussen heim, så eg kunne lese på bussen; og om det ikkje seier sitt om kor medrivande denne boka er, så veit eg ikkje kva som gjer. Dette er den perfekte boka for alle som likte Avslørt, Flink pike, og Piken på toget. Om du ikkje allereie har forstått det, så anbefaler eg altså denne boka ekstremt høgt!

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av B.A. Paris finn du HER.

Sitat

«En liste for livet» av Lori Nelson Spielman

2 kommentarar

Boka er sponsa av Cappelen Damm

En liste for livet

Herregud, for ein nydeleg roman! Eg vil berre kaste seksarar etter han! Sjølv om det er klisjéaktig å seie at ein ikkje klarte å leggje ned ei bok, så var det tilfelle her. Eg satt heile dagen i strekk og berre las og las (og som eit kvalitetsstempel: eg ser for tida Downton Abbey på nytt, så det at eg ikkje tok ei lesepause for å sjå ein episode var ganske nytt!).

Brett Bohlinger lev eit ganske priviligert liv. Ho har nok av pengar, stor familie, ein kjærast, fin leilighet og skal straks arve mora sin posisisjon som administrerande direktør i kosmetikkfirmaet. Det einaste som er vondt i Brett sitt liv er grunnen til at ho skal arve ein tittel – mora har nyleg dødd av kreft. Men det varer berre ei lita stund. Ved testamentopplesinga får ho beskjed om at ho ikkje får ei krone av arven før ho fullfører ønskelista si frå då ho var 14. Som inkluderer blant anna å skaffe seg hest (midt i byen?), skaffe seg eit godt forhold til faren sin (som er død?) og få barn (med ein kjærast som ikkje vil ha barn). Og alt dette med meir må gjerast i løpet av eitt år. Bretts liv blir totalt snudd på hovudet.

Denne boka tar for seg vennskap, familieband, å oppdage nye (eller gamle og no gløymde) sider ved sitt eige liv, og å gjere det som kjennest rett, same kor vanskeleg det kan vere. Og er det ein ting ein aldri skal gå på akkord med her i livet, så er det kjærleiken! Eg elska denne boka, og gler meg til å gje meg i kast med den nyaste romanen hennar, Tilgi meg!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Lori Nelson Spielman finn du HER.

Sitat

«Kranvriderne» av Karin Brunk Holmqvist

Éin kommentar

Kranvriderne

Dette er den nyaste boka til Brunk Holmqvist, og den det utan tvil skjer minst i. Det er heilt alvorleg talt ikkje noko plot. Det er fint og flott med rolege feelgoodbøker, men noko må jo skje??? Med mindre ein reknar ei kvinne som bur med broren og er bekymra for at han har fått seg kjærast (men ikkje tør å spørre han om det). Og så organiserer bygda bruktbutikk og restaurant. Og så skjer det fint lite før dei siste fire-fem kapitla.

Kanskje Brunk Holmqvist er gått litt tom for morosame plot? Ingen har så langt kunne matcha Potensgiverne eller Rapsgubbene. Er det kanskje på tide å legge opp, eller i alle fall slutte å presse ut ei intetsigande bok i året? Dette blir jo ei kort omtale, men så er det ikkje mykje å omtale heller. Den var jo koseleg og hadde det typisk koselege språket hennar, men den blei heller lest fordi det var det mest kompliserte mitt feberhaud av ein bomullsdott klarte å fokusere på.

Forlag: Silke
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Karin Brunk Holmqvist finn du HER.

Sitat

«Et helt halvt år» av Jojo Moyes

Et helt halvt år

Eg kan ikkje fatte at eg har gløymd å skrive om denne boka! For den er jo så flott, og no er oppfølgjeren like rundt hjørnet, Etter deg. Dette er jo ei bok dei fleste er blitt glade i, så denne rosen blir nok berre ei i mengda.

Uansett, boka handler om Lou, som mister jobben på kafeen der ho har arbeidd heile ungdommen. Via arbeidsformidlinga får ho jobb som heimesjukepleier hos ein velståande familie. Pasienten er ein ung mann på hennar eigen alder, Will. Etter ei grusom motorsykkelulykke har han hamna i rullestol, og hatar livet. Lou skjøner at ho berre er der for å vere barnevakt, men blir glad i Will og gjer alt ho kan for å gi han livslysta att.

Boka er utruleg lettlest, sympatisk og en pageturner av eit nytt kaliber!

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2013

Fleire bøker av Jojo Moyes finn du HER.