India

Sitat

«The Girl Who Came Out of the Woods» av Emily Barr

Leseeksemplar

I fjor leste eg The One Memory of Flora Banks av denne forfattaren, og eg absolutt elska den. Eg hadde håpt å like denne like godt, men eg blei litt skuffa. Ikkje fordi boka var veldig dårleg, men fordi vaskeseddelen bak lovte meg noko anna enn det boka faktisk var.

I følge baksideteksten skulle denne boka handle om Arty, som har vokse opp i eit hemmelig matriarki i en indisk skog, og samfunnet blir no trua av ein pest, og ho må oppsøke det moderne samfunnet for å skaffe hjelp. Det «hemmelige matriarkiet i en indisk skog» viste seg å vere ei gruppe 7-8 hippiar som bur i ein privat skog og sjefen i gjengen er tilfeldigvis Arty si mor, og dei har berre budd der i ca 20 år. (Eg hadde håpt på ein faktisk uoppdaga, kvinnekultur i ein faktisk avskoren del av India.) Resten av boka handler om Arty sin oppdaging av den nye verda, og eit plutseleg liv som #thegirlwhocameoutofthewoods når ein fyr ho møter på fortel heile livshistoria hennar til Instagram. Ho må finne onkelen sin i England, og får streng beskjed av mora å ikkje gå ned i kjelleren til besteforeldra, om ho finn dei.

Delen med kjelleren gjer boka meir spennande, men ellers vart eg litt skuffa. Forfattaren prøver å trekke fram farer med sosiale medier, men eg synes ikkje forsøket er heilt vellukka. I tillegg blir det litt useriøst når ho blander inn ei Bollywoodstjerne. Det er altså ikkje den beste boka der ute, men forfattarens debut bør absolutt lesast!

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2019

Fleire bøker av Emily Barr finn du HER.

Sitat

«The Sun and Her Flowers» av Rupi Kaur

Leseeksemplar

Eg var veldig begeistra over debuten til Rupi Kaur, Milk and Honey, som eg lås då den kom i fjor. I ettertid er eg ikkje like begeistra for den som eg var då, for der er mange banale tekstar kven som helst skulle skrive. Eg reflekterte litt over dette før eg starta å lese diktsamling nummer to. Altså The Sun and Her Flowers.

I starten var eg redd for at det skulle vere litt av det same her, litt for mykje innsmetta knekk berre for å fylle boka. (For den her er mykje tjukkere enn den førre.) Det begynte litt enkelt, og den første delen var den dårlegast. (Sånn i tilfelle du har tenkt å gi opp, er det faktisk verdt å fullføre!) Her er eit lite dikt eg likte ekstra godt:

i have survived far too much to go quietly
let a meteor take me
call the thunder for backup
my death will be grand
the land will crack
the sun will eat itself

– the day i leave

Styrkene i boka er uten tvil dei lange dikta (som er innramma), dei var verkeleg flotte. Dei inneheld strofer som

and I lost myself to him
he took and he took
wrapped me in the word special
until i was so convinced he had eyes only to see me
hands only to feel me
a body only to be with me
oh how he emptied me

Kaur fortsetter med dei feministiske dikta, lyrikken om sjølvskading, sjølvelsking, kroppspositivisme og vennskap. Her tek ho det likevel eitt hakk lengre, og blir meir politisk. Spesielt tek ho for seg flyktningssituasjonen, og bruker mora si som eksempel (som innvandra til Canada frå India saman med ektemannen):

what if
there isn’t enough time
to give her what she deserves
do you think
if i begged the sky hard enough
my mother’s soul would
return to me as a daughter
so i can give her
the comfort she gave me
my whole life

Illustrasjonene er nydelege, og noko av det som gir boka form. Ho er så flink til å illustrere dikta sine, og det blir brått litt meir personleg. Og apropos personleg, dikta er treffande for kanskje alle unge jenter. (Det er ei faen så brutal verd, altså.) Eg avslutter ei ganske så tynn omtale med ei anbefaling og eit ganske omfangsrikt dikt (metaforisk, altså):

yes
it is possible
to hate and love someone
at the same time
i do it to myself
every day

Forlag: Simon & Schuster
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Rupi Kaur finn du HER.

Sitat

«Midnattsrosen», «Den italienske jenta» og «Engletreet» av Lucinda Riley

I Midnattsrosen tek Lucinda Riley oss med til India, til svære gods i England og filmbransjen. Så langt som eg i skrivande stund er komen i forfatterskapet til Riley, er dette den beste boka hennar, by far. Historia er ganske truverdig, med mange overraskingar undervegs – faktiske overraskingar.

Rebecca Bradley, den kjende amerikanske filmstjerna, er for tida på eit ganske slitent og gamalt gods i England for å spele inn ein film. Det går ikkje lang tid før inderen Ari Malik dukker opp for å finne ut kva som hendte med grandonkelen hans. For omkring åtti år sidan var oldemora hans, Anahita, sterkt knytta til godset og eigaren av det. Ho fekk eit barn, men har alltid nekta å tru at barnet døydde. Etter Anahitas død, har Ari bestemt seg for å oppfylle hennar siste ynskje, at Ari skulle finne ut kva som skjedde med son hennar.

Boka er full av oppveksten til Anahita i India og seinare England, omveltingane samfunnet opplevde rundt fyrste verdskrig, kulturkræsj, rasisme, kontrastar, drama og forbudt kjærleik. Den er faktisk ikkje så verst, spesielt på lydbok.

I skrivande stund har eg lest 1-3 av De syv søstre, Midnattsrosen og Engletreet av Riley frå før. (Desse innlegga er slengt sammen etter utgivelsesdato.) Og eg har faktisk likt alle dei fem overraskande godt, men Den italienske jenta er det største klisset eg har vore borti. Herregud, det var ei skikkeleg smørje.

Rosanna er elleve år då ho møter Roberto Rossini for første gong. I dagboka si sver ho på at ho skal gifte seg med den snart-berømte operasangeren. Etter ei anbefaling frå Roberto, byrjar ho med sangtimar, og etter mange år med hardt arbeid ender ho opp i Milano, på La Scala. Og der er Roberto. Resten av boka er fylt av familiedrama, sorg, opprør, røyndommar og ikkje minst kjærleiksforviklingar. Og det er skikkeleg overdrevent, dramatisk, uoriginal og tja, lite truverdig. Dette er for ordens skyld ei bok Riley skreiv då ho var yngre, under pikenamnet sitt, Edmonds. Så konklusjonen er at ho har definitivt blitt ein betre skribent med åra.
Eg har faktisk høyrt denne på lydbok (for den krever null hjernekapasitet å følge med på), og innspillinga var skikkeleg dårleg. Det var noko med stemma til innlesaren som minte meg om ein åtte år gamal gut, og så var det ein slags talefeil som frustrerte meg grenselaust.

Engletreet har eg faktisk òg hørt på lydbok, heile tjue timar. Det er sånt som gjer meg nervøs, tanken på å skulle fokusere og hugse nesten eitt døgn med berre lyd. Men det gjekk overraskande greitt! Historia hadde så få karakterer og få store hendingar, at det gjekk ganske fint å følgje med likevel!

Dette er ei familiefortellings, som starter i «feil ende»: Greta Marchmont skal feire si første jul på familiegodset på mange år. Ho var i ei bilulykke for mange år sidan, og då ho vakna opp etter eit langt koma, hugsa ho ingenting av fortida si. Men denne jula, når ho er ute og spaserer og finn grava til sin treårige son, kjem enkelte minner tilbake, og David, vennen hennar som har passa på henne i alle desse åra, hjelper henne å fylle inn hulla.

Vi blir fortalt ei storarta historie om ein uvanleg familie, som likevel har sine ordinære problem, frå krigen slutter til åttitallet: kjærester som svikter, utenomekteskapelig graviditet, uuttalt kjærleik, pliktkjensle og skuffelse, psykiske problem og rampelyset.

Det er verkeleg ei god bok, og eg storkoste meg med den. Den er litt annleis enn dei andre bøkene hennar, synest eg. Går det an å seie at ei Lucinda Riley-bok minner meir om Kate Morton enn Lucinda Riley??

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: Midnattsrosen (2014), Den italienske jenta (2015), Engletreet (2015)

Fleire bøker av Lucinda Riley finn du HER.

Sitat

«Old Filth»-trilogien av Jane Gardam

Den fyrste boka i trilogien, Old Filth, er nyleg omsett til norsk, og komen ut på Gyldendal, under tittelen En ulastelig mann, med eit heilt anna omslag. (Eg absolutt elskar desse grafiske omslaga! Dei er så pene og forlokkande, og skrik liksom «KJØP MEG!»). Eg kjøpte og las bøkene på engelsk, fordi eg ikkje kunne vente med å lese heile trilogien. Kollegaene mine og andre bokbloggarar har anbefalt den fyrste såpass sterkt, at eg berre slo til.

Den fyrste boka om Eddie Feathers, heiter Old Filth og har gitt namn til trilogien. Old Filth er og namnet til Eddie, eller i alle fall kallenamnet hans. Han er no blitt ein gamal mann på cirka 80, og er ei levande legende (sjølv om mange ikkje har fått med seg at han fortsatt er i live). Opphavet til kallenamnet er suksessen han gjorde som advokat i Hong Kong. FILTH står nemleg for Failed In London Try Hong Kong. Sjølv om han er ganske populær, godt likt og velkjent innan jussen, har han få venner og er ganske isolert. Familie har han heller ikkje mykje av, då han er ein «Raj orphan», altså eit barn fødd i utlandet under Emperiets tid, og så sendt til ein fosterfamilie i England, og deretter kostskular (dette er heilt faktiske greier). Etter konas død har han isolert seg ganske kraftig, og er i villreie om veien vidare.

Historia om Eddie Feathers er skildra med ein slik varme, ein slik menneskelig innsikt at det er nesten ikkje til å tru. Skrivestilen er så personleg, men samstundes så objektiv og allvitande, og minna meg svært om korleis John Steinbeck skriv, spesielt i East of Eden. (Eg er heilfrelst på Steinbeck, så frå meg er dette eit stort kompliment!)

Bok nummer to, The Man in the Wooden Hat tar for seg Betty – den avdøde kona til Filth – si side av historia og samlivet deira. Betty har nemleg ei heilt eiga fortid og notid. Ho er som Filth ein «Raj orphan», var kodeknekker under andre verdskrig og forelska seg i ein anna mann eit par timar etter at ho forlova seg med Filth. Eddie Feathers er jo skildra som ein ganske distré, tilbaketrukken og nøktern type – som ser på seg sjølv som emosjonelt skada. Mykje av det han fortel i den fyrste boka, får vi her Bettys perspektiv på desse (og langt i frå alt er heilt slik han framstiller det) og ein heil del nye bitar av samlivet deira.

Historia er rørande, velskriven og direkte menneskeleg. Den tek for seg korleis vi mennesker kjenner begjær for motstridande ting, sårer menneska vi føler lojalitet over og kor vanskeleg det kan vere å gjere det rette.

Boka kjem forresten på norsk i haust. Denne her er meir lettlest på engelsk enn Old Filth var, men dei norske omsetjingane skal visst vere ganske gode, så det er berre å velje heilt fritt kva språk du vil lese dei på.

Den tredje og siste boka i trilogien, Last Friends, tar utgangspunkt i Terry Veneering – Old Filth sin rival på omtrent alle måtar. Vi får jo vite ganske tidlig i dei andre bøkene at Betty Feathers og Terry Veneering har hatt noko på gang for omtrent alltid. I tillegg hadde Terry ein ganske annleis oppvekst enn dei andre karakterane i bøkene, då han vaks opp ganske fattig i nordre del av England.

I denne boka blir alle trådane knytt saman, og du blir òg betre kjend med den litt obskure karakteren Fiscal-Smith. Dette er kanskje den morsomste boka av dei tre, og i alle fall den mest rørande. Eg likte trilogien så godt at eg allereie har bestilt novellesamlinga hennar òg.

Kjapt til slutt: Eg absolutt elska bøkene, og eg spår herved at denne trilogien vil stå att som ein moderne klassiker. Du burde definitivt lese desse bøkene dersom du likar John Steinbeck, Elena Ferrante eller Sophie Starks liv og død av Anna North.

Forlag: Abacus
Utgivelsesår: Old Filth (2004), The Man in the Wooden Hat (2009), Last Friends (2013)

Sitat

«Arthur Peppers makeløse reise» av Phaedra Patrick

Boka er sponsa av Bazar forlag

Før du starter på denne boka, må du tenke litt på forventingane dine; om du forventer deg noko som Hundreåringen som klatret ut gjennom vinduet og forsvant så vil du bli litt skuffa. Det er ikkje noko satirisk eller hysterisk morsomt med denne boka. Den er derimot lettlest, koselig og sjarmerande. Eg synest kanskje «uforglemmelig fortelling» er å ta litt vel i, men det er definitivt ei herlig bok. Og så vil eg berre legge til at originaltittelen matcher innhaldet betre, The curious charms of Arthur Pepper, men det er jo ein tittel som vanskeleg lar seg oversette.

Arthur Pepper er sekstini år gamal, og for eitt år sidan vart han enkemann. No skal han rydde i kona, Miriam, sine eigendelar og kome seg vidare. I den eine støvelen finn han eit charmsarmbånd han aldri kan hugse å ha sett kona gå med. Han vert nysgjerrig, og kikker litt på dei ulike anhenga. På eit anheng av ein elefant finn han eit telefonnummer, som han bestemmer seg for å ringe. Arthur vert heller forvirra når nummeret høyrer til ein indisk lege, som seier at Miriam var barnepiken hans på Goa. Arthur skjøner ikkje bæret, for kona hans var ei roleg dame som ikkje likte luksus, kledde seg i grått og marineblått og var ikkje noko eventyrlysten av seg. Vel, nysgjerrigheta tek over og han bestemmer seg for å finne ut historia bak kvar charm, noko som sender han ut på ei (nesten) «makeløs reise».

Boka er som sagt søt og fin, men det er ikkje stor litteratur. (Eg gjorde den tabba å starte på East of Eden av John Steinbeck før eg leste denne ferdig, og då var det nesten litt kjedeleg å starte på denne igjen). Smett den gjerne ned i kofferten når du skal på sommerferie og vil ha noko lettlest og underhaldande. Og hvis du liker bøker om charms, så kan eg anbefale For alltid i ditt hjerte av Viola Shipman (i tillegg til denne boka her, så klart!).

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Siste mann i tårnet» av Aravind Adiga

Éin kommentar

Siste mann i tårnet

For ein skremmande og fantastisk roman dette er! Siste mann i tårnet tar for seg menneska sin grådighet, og kor langt enkelte er villige til å gå for å få det dei vil ha – sjølv om dei kanskje ikkje visste at dei ville ha det før dei ikkje kunne få det. Det er ei bok om dei vi gløymer i samfunnet, og vår modernisering av det.

Handlinga i denne historia er lagt til ein litt fattig del av Mumbai, i eit borettslag kalt Vishram Society tårn A. Masterji har budd i denne blokka i tretti år, og er godt likt og respektert av naboane sine. Dei ser på han som ein «engelsk gentleman» som står i mot utbyggjerkongen Dharman Shah som vil kjøpe ut beboarane og byggje luksusleiligheter. Men når naboblokka, Vishram Society tårn B, vert solgt, og bebuarane i tårn A ser kva naboane deira flyttar vidare til, får pipa ein annan lyd. Ein etter ein vil dei selje, og ein etter ein prøver dei å overtale Masterji til å gjere det same. Dessverre for dei andre bebuarane, har den pensjonerte læraren ingen planar om å selje heimen sin, der han budde med kone og barn i så mange år.

Dette er ein storslagen roman, som vil dra deg inn. Sidene føyk avgårde, sjølv om den heller slake spenningskurva ikkje skulle tilseie at dette var ein pageturner. Det er ei ganske dramatisk historie, lagt til eit fargerikt, men moderne India. Du vil ikkje bli skuffa!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2012

Sitat

«Indias datter» av Shilpi Somaya Gowda

2 kommentarar

Boka er sponsa av BOKeksperten.no

Indias datter (2)

Boka startar på åttitalet i India med Kavita Merchant, som føder sin fyrstefødde. Ei dotter. Mannen Jasu tek bornet og set det ut i skogen. Dei har ikkje råd til ei dotter. Andre gongen Kavita føder er det også ei dotter. Kavita ber Jasu om nokre timar åleine med barnet før det skal drepast. Desse timane brukar ho på å gå til Bombay og levere dottera Usha til ein barneheim.

På den andre sida av verda, i San Fransisco, opplever Somer endå ein spontanabort. Ho kan ikkje få barn. Ho og mannen Krishnan bestemmer seg for å adoptere frå India, der Krishnan kjem i frå. Jenta dei vel er kalla Asha.

Boka strekkjer seg over 20 år, og ein får innblikk i Indias kultur, kor enn barbarisk den enn måtte vere til tider. Det nye livet til Kavita, det nye livet til Somer etter at Asha blei ein del av det. Når ho er 20 år reiser Asha til India for å finne ut kvar ho kjem i frå. Boka er vakkert skiven, på den måten at kvart einaste ord er ærlig. Enkelte hendingar er så grusomme at ein får tårer i auga. Innblikka i den indiske slummen gir sterke inntrykk, og ein må klype seg i armen for å fatte at dette skjer i den verkelege verda.

Boka er sterk, den er grusom, og den er varm. Den anbefalast av heile mitt hjarte.

Forlag: Juritzen
Utgivelsesår: 2013