Magi

Sitat

«Legendarisk» av Stephanie Garber

Leseeksemplar

Om du treng ei bok å verkeleg forsvinne heilt i, har du funne den rette. (Men du må så klart lese Caraval først, ellers gir det veldig lite meining.) Det er ganske lenge sidan eg las Caraval, så det tok meg kanskje femti sider for å verkeleg kome tilbake til universet, men så gjekk sidene råkjapt unna.

Caraval er over, og Tella følger skodespelarane vidare saman med systera si. Ho har inngått ei avtale med ein ukjent og ganske shady fyr, og er nødt til å skaffe han det ekte namnet til Legenden for å fri seg frå gjelda. Og moglegheita byr seg, for då dei legg til hamn, starter eit nytt Caraval. Men denne gongen blir det raskt klart at mottoet om at spelet berre er eit spel, ikkje gjeld.

Dette er perfekt ungdomsfantasy. For tolv-tretten år og oppover er dette midt i blinken. Enkle og forståelege univers (veldig spansk-middelalder); morsom og forførande magi; sexy, men ikkje eksplisitt. I tillegg er boka/bøkene ganske godt skrive, med konstant handling og høgt tempo. Det er omtrent umogleg å leggje den ned, for du må jo berre finne ut kva som skjer vidare! Og endå viktigare i desse bøkene: kva som er ekte og kva som berre er ein del av spelet.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2018

Fleire bøker av Stephanie Garber finn du HER.

Sitat

«Ollis» av Ingunn Thon

Leseeksemplar

Åh, alle barnehjerter gler seg! Eller dei burde, i alle fall. Spesielt om dei får denne herlege barneboka til jul. For fans av Maria Parr og Astrid Lindgren; dette er ein ny klassiker. Her snakker vi prisernominasjoner og strålande anmeldelser, og mi omtale føyer seg inn i ei lang rekke av skryt.

Livet til Ollis har endra seg fullstendig. Det har alltid vore Ollis og mamma, men no er det Ollis og mamma og mammas nye kjærast og deira nye baby. Men, det er straks sommarferie og ho kan bruke tida med sin beste venn i heile verden, nabojenta Gro. Dei drar på tur inn i skogen, og plutselig finn dei ei gul postkasse. Og oppi postkassa ligg eit postkort – til Ollis?! Vidare kjem eit eventyr, forviklingar, såra kjensler, store gleder og mykje latter. SÅ MYKJE LATTER.

Ollis er ei varm og nydeleg bok om vennskap, endringar og utfordringar – og kvardagsmagi. Dette er ei barnebok som verkeleg henvender seg til barn, og ikkje bare vaksne. (Og det vert sjeldnare og sjeldnare, spør du meg. Og spør meg, eg les tonnevis av barne- og ungdomsbøker for eigen del og for tanteungane mine.) Eg anbefaler boka med glede!

Forlag: Samlaget
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Bobla» av Siri Pettersen

Leseeksemplar

Eg må innrømme at eg er litt skeptisk. Eg er langt i frå overvelda og entusiastisk, og forstår ikkje heilt kvifor denne var nominert til Bokhandlerprisen 2017. (Eg trur kanskje det seier meir om kor mange bokhandlarar som ikkje les breitt «nok»?) Det er ei ok skriven bok, men langt i frå det beste som er utgitt innan barne- og ungdomslitteratur i fjor.

Kine hater verden: foreldra som er teite, skulen, vennane og generelt alt. Ho er generelt potte sur heile tida, og veit tydelegvis ikkje kor ho passer inn. I alle fall ikkje her i Møllby (ja, byen heiter faktisk Møllby). Ting endrar seg når ho finn ei lita kule som veks til ei boble, som kun Kine kan gå inn i. Der er ho trygg, åleine, lukkeleg og slepp å forholde seg til den teite heimbyen sin. Ho kan faktisk ønske seg kva som helst inne i bobla, og det dukker opp! Men det er jo så klart ikkje så enkelt. Inne i bobla er ei dukke som vert eklare og eklare, og etter ei stund vert bobla vanskeleg å gå inn og ut av. Kine må ta eit val – bli i bobla for alltid, eller gi den opp for godt?

Eg har sett mange skrive at dei er frustrert over ansvaret Kine har i boka, at barnet har så mykje press for å «reparere verden» åleine. Det var ikkje det som plaga meg mest (for eg forstår at ein del av poenget her er å gjere unge miljøbevisste) men den manglande logikken i boka. Historia heng ikkje på greip, det vert aldri skikkeleg oppklara kvifor dukka vil det ho vil, korleis og kvifor ho dukker opp, kvifor Kine gjer noko som helst. Og så var det på grensa til fordummande inn i mellom, nesten rett ut skrive «tenk på alt vi kjøper som vi berre kaster, det er ikkje bra!». Kanskje gjer Pettersen kanskje Kine meir banal og enkel enn ei jente på den alderen er?

I mi meining er boka velmeint, men feilplassert og mislukka som eit innlegg i miljødebatten. Eg liker tanken bak, men eg trur veldig lite kjem til å kome ut av det.

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Maresi» av Maria Turtschaninoff

Éin kommentar

Boka er eit førehandseksemplar frå Gursli Berg forlag

Maresi er den første boka i fantasyserien Krøniker fra Det røde klosteret, og gjett om eg gler meg til nummer to og nummer tre! (Som kjem neste år og i 2019.) Forfattaren er finsk-svensk, og har fått kjempeskryt for boka, med god grunn. (Eg håper òg det kan bli ein knallgod film av denne boka, for filmrettane er allereie solgt.)

Maresi er ikkje berre tittelen på boka, men òg namnet på hovudpersonen. Dei siste fire åra har ho budd på øya Menos; ei knøttlita øy med eit kloster, og kun kvinner har adgang. Her tilber dei Urmora, dyrker mat, syng og ber, og lev eit ganske så typisk klosterliv. Det er lenge sidan det var noko dramatikk på øya, men dette kjem til å endrast når Jai dukker opp. Jai kjem i land på øya forslått, skitten, full i arr og livredd. Ho rømde frå det gamle livet sitt, og forfølgjarane hennar vil veldig gjerne straffe henne. Så gjerne at dei ikkje stoppar for noko, og ein dag kjem dei i eit skip til øya.

Eg må innrømme at det tok litt tid før det verkeleg vart spennande (men så er jo dette ei krønike, ikkje ein thriller), men når det først tok av — herregud, så ufatteleg intenst! Eg ville berre at boka skulle vere lengre, men eg veit ikkje om eg hadde takla det. Det går liksom frå å vere ei ganske interessant skildring av eit liv i eit kloster på ei øy, med vennskap, mat, religion, historie og generelle plikter, til å bli grøssande skummelt og hjerteskjerande. Så om du begynner på boka og synest det går litt trått, hald ut! Det er trass alt den første boka i ein serie, og Turtschaninoff må jo få lov til å skildre dette universet før vi går så mykje vidare.

Apropos skildringane, så er er det Maresi sjølv som skriv ned desse hendingane så raskt ho kan etter at dei hende. Ho er berre tretten år når ho skriv, og ho kan ikkje hugse alt. Ho gir si side av saka, og det vert utruleg vellukka. Det er òg dette som gjer at eg synest boka passer best for ungdom, sjølv om ein eigentleg ikkje kan setje noko øvre eller nedre grenser for fantasy. Alle liker jo fantasy! (Ja, faktisk. For du kjem ikkje her og seier at du ikkje ser på Game of Thrones?)

Det er ei sterk historie om modige kvinner, i eit typisk fantasyunivers. Her er den «gamaldagse stilen», religionen står sterkt, ulikskapane mellom menn og kvinner er i fokus, og forfattaren vektlegg kor viktig kunnskap er eit samfunn – eit ekte så vel som eit fiktivt. Eg kan anbefale boka varmt, og som eg innleidde med; eg gler meg allereie til bok nummer to, Naondel, kjem neste år!

Forlag: Gursli Berg
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Guttene» av Jessica Schiefauer

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Jessica Schiefauer var for meg ein heilt ukjend forfatter, men etter at eit leseeksemplar dukka opp på jobb og ein kollega anbefalte boka, tenkte eg at hey, det kan ikkje skade å sette av to-tre små timar til å lese ut denne flisa. (Og så er det kult å ha lest både Jentene og Guttene.) Og for ei magisk bok det viste seg å vere!

Det er ein ungdomsroman, om Kim, som ser tilbake på sommaren då ho var fjorten. Ho, Momo og Bella hugsar alle korleis puberteten påverka dei, og korleis gutane tok på, plaga og var på grensa til å forgripe seg på dei. Dei mislikte å vere jenter på grunn av dette. Bella var interessert i blomar og bestilte jevnlig planter i posten. I ein av pakkane var det ein spire ho ikkje visste kva var, som vaks seg enorm på kort tid. Etter ei spesielt traumatisk hending etter ein gymtime, kutter dei opp ein bit av planten og spis den. Og ganske kjapt oppdager dei at formene deira forsvinn, håret er kortare og dei har fått penisar: dei er blitt gutar. Morgonen etter er dei jenter igjen. Og slik fortset dei, ved å forvandle seg til gutar. Det er ganske morosamt for dei, heilt til jentene (som gutar) møter Tony – og Kim forelsker seg i Tony.

Språket i boka er gnistrande, og eg må verkeleg skryte av Line Almhjell for ei veldig god omsetjing. Teksten er poetisk, sår og vakker. Så uansett kor utruleg historia er, så trur du på den når du les.

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Caraval» av Stephanie Garber

Éin kommentar

Boka er sponsa av Aschehoug forlag

Caraval

Eg har nettopp lest den nye store it-boka. I alle fall spår eg det (og ikkje berre fordi den blå stjerna på omslaget glitrar). Det er ei magisk bok, på fleire måtar. Ikkje berre er den skriven så rasande bra at sidene flyr, men det er faktisk ein god del magi med i boka. Så ikkje tru på alt du les…

Boka handlar om søstrene Scarlett og Donatella («Tella»), som bur på øya Trisda. Vi befinn oss i ein fantasiverden, men vi kan like gjerne innrømme med ein gong at dette er tilnærma Spania under sein middelalder. Faren deira er ein grusom tyrann som elsker å plage døtrene sine, og dei vil desperat vekk. I fleire år har Scarlett skrive brev til Legenden, for å bli invitert til å delta på det fantastiske Caraval-spillet han arrangerer kvart år. No har ho gitt opp, og har ein ny plan for å redde seg sjølv og Tella: ho skal gifte seg med ein greve. Dette synest Tella er ein elendig idé, så når Scarlett ein dag får tre billetter i posten, kidnapper ho søstera ved hjelp av sjømannen Julian. Når Scarlett kjem til øya der spelet foregår, oppdager ho raskt at det verkar mykje meir ekte enn ho hadde forventa. For søstera er borte, og ho sit att med ein frekk og innpåsliten sjømann som bruker henne for å få delta i spelet. Og til trass for alle advarslene om at det berre er eit spill, synest Scarlett at kjærleiken, smerten og magien verkar ekte nok.

Okei, eg lover: Du vil la deg sjølv bli dratt inn i denne boka. Den er så vanvittig fengande og lettlest og herleg og magisk og ja, eg veit ikkje kva. Dersom eg må seie noko som helst negativt om boka, er det at historia kan minne om Hunger Games, og ikkje verke så original. Vel, det er inntrykket før du faktisk les boka. For den er supersmart komponert, kreativ og vil utfordre deg og det du trur på. Du vil bli fortvila og du vil juble, for så å bli knust. Garber har laga ein skikkeleg labyrint av ei historie, som du føler aldri lar deg løse gåta og vinne spillet. Og så insinuerer epilogen om at det kjem ei bok til, for historia verkar ikkje på langt nær ferdig.

Og som om dét ikkje var nok!! Boka er allerede planlagt filmatisert av Twentieth Century Fox, så det er berre å lene seg godt tilbake i stolen og smile. Og lese, så klart.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Stephanie Garber finn du HER.

Sitat

«Vindeltorn» og «Maretorn» av Tone Almhjell

Begge bøkene er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

Då eg var på Gyldendal sitt høstmøte i Bergen i fjor haust, Forfatterne kommer!, fikk vi utdelt Maretorn av Tone Almhjell i ein goodiebag. Eg vart fyrst og fremst interessert fordi forfattaren sjølv satt framme på podiet og var superherleg – med dyreøyrer festa i håret. Barnebøker har jo ikkje vore mi greie på ei stund, men med ny jobb i barne- og ungdomsavdelinga hos Norli, har det teke seg litt opp! Så etter å ha somla meg til å få skaffa meg den fyrste boka hennar, Vindeltorn, var det berre å sette i gong.

Vindeltorn

Dette er den perfekte barneboka. Hadde eg funne denne på biblioteket som tiåring, ville eg bladd den i filler. No til dags er det sjeldan eg tillèt meg den luksusen å lese ei bok fleire gonger, men kven veit? Eg skal i alle fall kjøpe med meg eit eksemplar til nevøen min, for eg kan ikkje tenke meg den ungen som ikkje vil bli sugd inn i dette universet.

Vindeltorn handlar om Lin, som har kalt seg sjølv dette i ein trolljegerleik med bestevennen. Ho har flytta til byen, og saknar Niklas. Ho saknar og Rufus, musa ho hadde til kjæledyr. Heldigvis for Lin, møter ho Rufus igjen i det ho entrar ein sprekk i kjellarveggen – men Rufus er no ein og ein halv meter stor. Ho har hamna inn i ein verden av dyrlingar, der avdøde kjæledyr lev vidare omtrent som på menneskevis, med hus og kle. For Lin blir det dessverre ikkje berre glede i gjensynet med den elska musa, for det viser seg at ho er ein Vindeltorn, og det er no hennar oppgåve å løyse eit stort og viktig mysterium.

Det er ei verd med snakkande dyr, med mystikk, litt skrekk, merkelege og vakre band, og til saman blir det ei nydeleg og glitrande framstilling av fantasy. Boka er helt herleg, og eg smelta heilt. Så då hoppar eg like så godt rett vidare på å lese Maretorn, den frittståande oppfølgjaren som kom i haust.

Maretorn

I Maretorn er vi ca eit halvt år framme i tid. Niklas sakner Lin, som enno ikkje har flytta att til Sommerhjell. På tur i skogen vert han plutselig forfulgt av noko, kanskje ein bjørn? I panikk klatrer han opp i eit tre, der han til sin store skrekk oppdager ei gaupe som berre stirer på han. Og snakker til han. Niklas veit ikkje kva han skal tru, og resten av bygda oppfører seg merkelegare og merkelegare. Når han avdekker eit par hemmelegheitar om den avdøde mora si, fører det han ut i fare og inn i eit eventyr. Niklas hamner i den same verda som Lin var i tidlegare, men han hamner i ein by teken av marer, med troll, knokkelnebb og ondskap. Han er kanskje ingen Vindeltorn utvalgt for oppgåva, men er det noko Niklas heller ikkje er, så er det ein feiging. Og med gaupa Tyst ved si side, tek dei opp kampen mot marene.

Og det er så spennande! Det er så bra skrive, lettlest og medrivande og berre herleg! Å leve seg inn i denne verda Almhjell har skapt, det er som å leve i ein draum du ikkje vil vakne frå. Av med hatten, og eg bøyer meg i støvet, for dette er ei leseoppleving utan like.

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: Vindeltorn (2013), Maretorn (2016)

Sitat

«Sagnet om Oda» av Marianne Storaker

Boka er sponsa av Publica bok

Sagnet om Oda

First off, wow! Sidene i denne boka er slike glatte, tjukke og krittkvite sider som det var i mine eigne barnebøker. For dette er ei barnebok, passer spesielt til 7-13 år, står det bakpå. (Og omslaget er jo òg kjempefint! Herregud, for ei fin bok.)

Oda bur i ei hytte i skogen saman med faren, der dei har levd eit enkelt liv sidan mora hennar forsvann for seks år sidan. Oda er utruleg intelligent for alderen, og ikkje minst modig. Så når mystiske ting byrjar å skje i hagen deira, er det Oda som oppdager Klara, den gamle dama som forsyner seg med bær. Klara inviterer Oda med seg på ein liten dagstur, men lite aner Oda at dette vil bli ei mykje lenger reise – og kor mykje den vil ha med den forsvunne mora hennar å gjere.

Denne boka er eit reinspikka eventyr, og hovedkarakteren Oda er nesten ei slags Disney-prinsesse då ho har eit så godt lag med dyr. Her er tusser, troll, magi, vennskap, farefulle eventyr og faktisk vikingar (som er eit slags siste vikingfolk, det foregår ikkje på 900-talet). Oda og faren er heller karikerte personar, men dette fungerer jo fint i eventyr. No er jo ikkje eg akkurat målgruppa for denne boka, men dette er den typen bøker eg elska som barn. Norrøn fantasy var noko av det eg likte best, og eg trur faktisk eg må innom barneskulebiblioteket mitt for å finne att mange av bøkene eg las. Uansett, denne boka kan absolutt anbefales for både jenter og gutar i barneskulealder; ei veldig (som sagt) fin bok.

Forlag: Publica bok
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Orkanen» av Linda Ask-Knutsen

Boka er sponsa av forfattaren

Orkanen

No la eg nettopp ned den 409 sider lange romanen du ser på biletet ovanfor. Og eg sit litt i sjokk, for dramatikken økte dramatisk (hihi) på slutten, og fy søren for ein cliff hanger som avslutta boka! Takk gud for at eg har oppfølgjaren liggande på vent.

Mira Cara Rodriguez er hovudpersonen i denne boka. Ho har spesielle evner som ho ikkje heilt klarer å forklare, ikkje for seg sjølv ein gong. No skal ho reise til Brasil for eit år for å utvide firmaet sitt, men rundt Mira skjer det alltid noko. Det er ikkje ho som viklar seg inn i ting, det er livet som viklar henne inn. Og i Brasil går det slag i slag. For byen ho skal etablere ein ny filial i, er ein by ho besøkte med faren som barn. Ho hugser ingenting av opphaldet, og bestemmer seg for å endeleg takle tapet av faren, som forliste for 20 år sidan. Ho graver i fortida, og det viser seg å utvikle seg i rasande fart.

Når Linda fortalte meg om boka si, vart eg interessert i å lese henne på flekken! Og det var eit sabla godt val, for denne boka oser av kvalitet, og Linda viser at ho veit verkeleg kva ho snakkar om, og i sin tur skildrar. Historia flyt lett, og har ein spanande driv, med både tilbakeblikk og andre sine perspektiv. Det er ei verkeleg unik bok. Det er ikkje fyllstoff for ein pendlar, men ei bok ein verkeleg set seg ned med og nyt. Så enjoy!

Forlag: Kolofon
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Linda Ask-Knutsen finn du HER.

Sitat

«BH-er og besvergelser» av Sarah Mlynowski

BHer og besvergelser

Dette var utan tvil ei av favorittbøkene mine då eg var yngre. Denne vart lest opp og ned i mente fleire gonger.

Boka handler om Rachel. Rachel er 14, men ikkje spesielt moden for alderen, slik som besteveninna. Eller veslesystera på 9. Dette gjer Rachel rasande og misunneleg til tusen, for ho har nettopp oppdaga at både mora og systera er hekser, og har magiske krefter (og systera var den fyrste modne dottera, og fekk kreftene). Mora har lagt vekk magien, og synest heller ikkje at det passer seg for niårige jenter å bruke magi. Men Rachel har andre planer, og prøver å bruke systera sin magi til sin fordel – det er jo trass alt ho som er eldst, og skulle hatt kreftene (meiner ho).

Boka er kjempemorosam, lettlest og herlig oppbygd. Den passer kjempefint for jenter i alderen 12-16 år. Det er chic lit + Harry Potter.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2009