Frankrike

Sitat

«Vuggesang» av Leïla Slimani

Leseeksemplar

Babyen er død. Det tok bare noen sekunder. Dette står på forsida av boka, og er i tillegg setningene som opnar romanen. Dagmammaen Louise har drept ungane ho skulle passe på. Det franske ekteparet Myriam og Paul ansatte denne sjarmerande, erfarne Mary Poppins-aktige kvinna til å sjå etter ungane sine då Myriam skulle tilbake i jobb.

Dette er blitt hylla som ein heilt fantastisk psykologisk thriller, både på fransk, engelsk og no på norsk. Og for å seie det med ein gong: den er skikkeleg oppskrytt. Boka er knappe 200 sider og er ganske rask å lese ut, men den kjendest mykje lengre, og eg meiner det ikkje på ein god måte. Men la oss ta det positive først!

Eg liker godt måten Louise blir portrettert på, og romanens største styrke ligg i nettopp dette, ei skildring av to veldig ulike klasser, miljø og liv. Reaksjonane til både Myriam, Paul og Louise er det som er verdt å lese her. Sånn sett kunne Slimani droppa heile barnemordet og berre fokusert på dette, det trur eg ville vore ei mykje betre bok. Faktisk slit eg litt med sjølve krimplottet, for eg føler det mangler ein vesentleg del: sjølve mordet eller planlegginga av det, eller i alle fall eit motiv?

Klassetematikken som blir tatt opp, er veldig spennande. Veldig aktuelt i ei tid med au pairer og karrierekvinner, sjølv om Noreg ikkje er det beste publikummet her. Slimani er ikkje redd for å trakke nokon på tærne når ho skriv om barn som blir drept av barnepiken fordi mor heller vil jobbe enn å passe barna sine. Det er eit av dei betre «laga» i boka, sjølv om eg er litt usikker på intensjonen med det.

Språket oppfattar eg som stivt og unaturleg. Sjølve omsetjinga kan eg ikkje seie så mykje om (då eg ikkje kan fransk), men eg synest ikkje teksten flaut spesielt godt. Nesten som om det mangler ei siste runde med korrektur. Å bruke ord som «kompetitiv» og «vuggestue» når det finnast betre og meir daglegdagse, det skurrer hos meg. Og setninger som «Bomullsdotten er blitt helt skitten»? (Kan den vere halvt skitten?) Det er jo ting man kan krangle om, men og/å-feil er faktisk umogleg å unnskylde.

Reint bortsett frå språket, synes eg det er mykje rusk i detaljane, spesielt rundt alderen til barna. Myriam og Paul treng jo dagmamma fordi ungane er så små, eit spedbarn og eit småbarn. Men så står det plutseleg at Mila går på skule og har klassekameratar, og etterpå er ho for ung til å skulle forstå kva ei bursdagsfeiring er, og så står det plutseleg at barna blir henta på skulen. Og så står det gud hjelpe meg i ei samanlikning at Vishnu er ei gudinne, ikkje ein gud. Slike ting gjer at eg ikkje klarer å fokusere på innhaldet, for eg blir så himla frustrert.

Som sagt, synest eg at denne boka er uhorveleg oppskrytt. (Kanskje den engelske utgåva er betre?) Som roman er den grei, men som krimroman er den ubrukeleg. Hadde ho ikkje drept barna, ville ingenting med boka blitt dårlegare, berre betre. I tillegg er dette ei flis av ei bok, så om du leiter etter god påskekrim som er verdt pengane, er det ikkje denne du vil ha.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2019

Sitat

«Ikke slå av lyset» av Bernard Minier

Leseeksemplar

Minier leverer igjen! Eg trur ingen krimroman nokon sinne vil kunne toppe Hvis helvete var av is for min del, men både En sang for druknede sjeler og Ikke slå av lyset er knallgode bøker. Det er ein slags miks av klassisk politikrim og psykologisk thriller, og sjølv med rundt 600 sider i kvar bok, er nerva og spenninga konstant. Ikkje noko anna enn ekstremt imponerande.

Som i alle etterforsker-serier er det ein backstory til hovudpersonen, i tillegg til kvar enkelt mordgåte i dei forskjellige bøkene. Martin Servaz si sidehandling starter eigentleg i bok nummer ein, men mannen har fått heftig gjennomgå sidan den tid. No har det blitt såpass alvorleg at han er sjukmeldt frå jobben som etterforskar, og skal kvile på ein heim for andre politimenn i liknande situasjoner. Men Servaz oppdager ganske snart at kriminelle ikkje tar seg «rekonvalesensferier» sjølv om han gjer det, og nokon sender han brått massevis av hint, inkludert ein nøkkel eit hotellrom der ei ung kvinne brutalt tok sitt eige liv for eit år sidan.

Samstundes møter vi Christine Steinmeyer, radiovert og nyforlova. Livet verker ganske enkelt for henne, heilt til ho får eit brev julaftan der nokon seier at dei skal ta livet sitt. Brevet har korkje adresse eller avsender, og Christine veit ikkje anna råd enn å levere det til politiet. Brevet viser seg å vere den første i ei lang rekke underlege hendingar, og Christine forstår raskt at nokon er ute etter å øydeleggje livet hennar.

Igjen klarer Minier å skrive fram ei historie så ekkel og skremmande at kvar og ein kan bli mørkredd. Ein kan verkeleg byrje å lure på kor langt enkelte menneske er villige til å gå. Om du treng påskelesing, er dei to første komne i pocket, og eg kan garantere timevis med «berre eitt kapittel til»-kjensla. Bøkene er fulle av gode plott (både korte og langsiktige), kriminelle gærninger, spanande vendinger og levande karakterar. Anbefalast!

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2019

Fleire bøker av Bernard Minier finn du HER.

Sitat

«Der valmuene vokser» av Kristin Harmel

Leseeksemplar

Eg seie det vel kvar einaste gong eg har lest ei bok av Harmel, men fy søren så fantastisk godt ho skriv! Og ikkje berre det, for nokon historier ho klarer å snekre saman. Og dette vert kanskje min favoritt av ho så langt, for gjett kva? Dette er ein historisk roman, ikkje sånn hoppe fram og tilbake-greier. (For vi har straks fått nok av det, eller?) Det er kun to kapittel som er frå vår tidsperiode (med mindre 2002 er blitt historisk allereie), og det er første og siste kapittel. Så det tenker eg teller ikkje, for historia hadde fungert like bra uten.

Ruby gifter seg med Marcel omtrent rett etter at dei møtast. Hodestups forelska følger ho etter han tilbake til Paris, klar for å leve lukkeleg alle sine dager. Så bryt andre verdskrig ut, og etter kort tid er det nazistene som styrer byen. Livet vert snudd på hovudet, og Ruby ser kor grusom verden rundt henne blir, spesielt for jødane. Som hennar jødiske nabo, den vesle jenta på elleve år, Charlotte, som vert spytta på og ropt etter. Ruby bestemmer seg for å gjere alt ho kan for å hjelpe der ho kan. Og slik møter ho RAF-piloten Thomas.

Eg vil ikkje fortelje meir, for eg vil ikkje avsløre for mykje. Men eg kan seie at dette er ei roman fylt av kjærleik, varme, lojalitet og offer. Av livsglede og styrke, barmhjertighet og sorg. Det er ei lettlest bok, men ikkje i forstanden at den er enkelt skriven og overdreven – det er ein velskriven og spennande roman som er omtrent umogleg å legge frå seg. Som absolutt alle bøkene til Harmel, kan eg anbefale denne varmt! Like varmt som Så lenge det er stjerner på himmelen, definitivt.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2018

Fleire bøker av Kristin Harmel finn du HER.

Sitat

«The Alice Network» av Kate Quinn

I det siste har eg (tilfeldigvis) lest mange romaner basert på sanne historier frå første halvdel av nittenhundretallet. (Og gudbedre kor mykje fantastisk og fælt som har hendt i «det store århundret»!) Og alle har faktisk vore veldig gode, men dette er utan tvil den beste. Det tok meg usedvanlig lang tid å komme gjennom den, for eg orka ikkje tanken på å skumlese ei einaste side. Når eg først sette meg ned med boka, forsvann eg inn i historia på eit par sekund og sleit med å stoppe.

Under første verdskrig vert den unge kvinna Eve rekruttert til spionasje for England, utplassert i Frankrike som ein del av (det høgst reelle) spionnettverket til Alice Dubois. Livet som spion er mykje mindre glamorøst enn ein skulle tru, og Eve, AKA Marguerite, må ofre mykje av seg sjølv for å smugle informasjon om tyskarane til sine overordna. Og ikkje alt som skjer i krigstid er mogleg å komme over.

Andre verdskrig er nyleg slutt, og nitten år gamle Charlotte leiter etter sitt franske søskenbarn som på mystisk vis forsvann under krigen. Det er liten hjelp å få i søket sitt, men Charlotte er ei jente som ikkje  bryr seg mykje om kva andre meiner og seier. Ho er sterk, intelligent og sta – alt ei ung kvinne ikkje burde vere på første halvdel av nittenhundretallet. Og desse egenskapene er det som fører ho ut på ei totalt kaotisk reise (eller jakt) gjennom Frankrike med eit endå meir kaotisk reisefølge.

Så, om det ikkje var openbert allereie, så anbefaler eg denne boka ekstremt høgt! Du bør vere ganske så OK i engelsk, elles trur eg det kan opplevast litt tungvint. (Men fortvil ikkje, den norske utgåva er her om ein månad!) Men for meg var boka i alle fall spenning og drama frå ende til annan, full av mørk humor, sterke kvinner og overlevelsestrang. Ei seriøst fantastisk historie, bygd på grusomme realiteter.

Forlag: William Morrow
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Brudekjolen» av Pierre Lemaitre

Leseeksemplar

Brudekjolen er ein verkeleg smart thriller. Eg kan ikkje seie superoriginal, for den første store tvisten har eg sett i ei anna bok, men det gjer jo eigentleg ikkje denne boka dårleg. Eg såg den berre komme. (Men det blir vel slik når man les nokre hundre bøker i året, spesielt når det kjem til krimplott?) Og eg såg òg den neste tvisten. Den heilt, heilt siste derimot. Då nikka eg, fornøgd med å bli litt overraska. Det var nokre finurlige vendinger innimellom òg.

Møt Sophie. Ustabil, deprimert, med store hull i hukommelsen. Ho er barnepike for ein rik familie, men bortsett frå det har ho ikkje noko liv. Ho har gitt opp alt, og orker ikkje seg sjølv. Ho veit at grusomme ting skjer rundt henne, at ho gjer fæle ting ho ikkje kan hugse. Guten ho har ansvaret for, er ein dag død då ho vakner. Som vanleg kan ikkje Sophie hugse noko, men ho veit at ho må bort. Kofferter vert pakka, penger tatt ut frå banken og ei drosje køyrer henne til Gare de Lyon.

Fransk krim er blitt mi greie. Bernard Minier først og fremst, men eg likte godt måten denne var skriven på. Eg har hatt liggande Irène, Alex og Camille (dei andre bøkene til Lemaitre) veldig lenge, og kanskje eg no skal få summa meg til å lese dei?! Denne her var i alle fall spennande, velkomponert, rystande og herlig ekkel. Anbefales!

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2018

Sitat

«En sang for druknede sjeler» av Bernard Minier

Leseeksemplar

Hurra!! Ny bok av Bernard Minier! O lykke, kan du godt seie. Det seier du i alle fall om du fekk med deg den første boka om kriminalførstebetjent Martin Servaz i fjor haust, Hvis helvete var av is. For den var jo fantastisk. Den (og denne) er faktisk noko av den beste krimmen eg har lest, og eg misliker eigentleg politikrim. Men Minier er fantastisk. Og når bøkene er på 600 sider, er det jo voldsomt godt gjort å halde spenninga oppe gjennom heile greia.

Martin Servaz vil nok aldri heilt bli fri frå spøkelset til Julian Hirtmann. Eller, tanken om han. Han er sikker på at Hirtmann vil kome att – ein mann som han kan aldri slutte å drepe. I mellomtida må Martin gjere jobben sin som politimann, og ei ekkel sak dukker opp. Ein ung, vakker lærar har blitt funnen død i badekaret sitt, med mange dukker flytande i bassenget hennar. Og ved bassengkanten sit ein elev. Saka verker ganske så enkel, heilt til Martin oppdager at ein CD av båe Hirtmann og Martin sin favorittkomponist, Mahler. Og brått er det litt meir komplisert.

Fortida til Martin blir gravd opp, og framtida til dottera vert truga. Ingenting i saka ser ut til å gi meining, og den hovedmistenkte er sonen til Martins ungdomskjærast. Som sagt: litt komplisert. Og etter kvart griseskummelt. Perfekt påskekrim!

Sjekk det creepy omslaget, då!! Akkurat slik som i bok nummer ein er det fokus på eit auge (som så klart har mykje med plottet å gjere), og eg elsker at dei matcher.

Eg antar den tredje boka kjem i haust, i alle fall håper eg det. Eg venter i alle fall i spenning, og gler meg allereie.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2018

Fleire bøker av Bernard Minier finn du HER.

Sitat

«Hvis helvete var av is» av Bernard Minier

Éin kommentar

Boka er eit førehandseksemplar frå Aschehoug forlag

Dette er ein verkeleg murstein av ein krimroman – og eit mesterstykke. Fransk krim, altså. Kva er greia? Kvifor funker det så utruleg bra? (Eg kunne vel faktisk skrive ein analyse om kvifor, men det trur eg at eg står over.) Det er uansett noko av det sjukaste eg har lest på lenge.

Det er så skummelt, det her. For det fyrste er handlinga lagt til foten av Pyreneene, på den franske sida. Det er fjellandskap i desember, kaldt, mørkt, ein småby med eit creepy gruvesystem frå tredvetalet. Som om ikkje det er eit ekkelt nok bakteppe i seg sjølv, er mykje av handlinga lagt til ein klinikk for dei største kriminelle psykopatane i Europa, samla på Wargnierklinikken opp i fjellsida – her er altså jævlig farlige psykisk sjuke menneske i ein skummel liten fjellby. Og betre blir det faen ikkje av å dra inn døde, flådde hestar, seksuelle overgrep og groteske mord. Hjælpes.

Historia startar med at ein flådd, opphengt hest vert funnen i toppen av gruvene. Kriminalførstebetjent Martin Servaz vert heller sur når han oppdager at han skal bruke tida si på å etterforsket drapet på ein hest. Men det er ikkje kva hest som helst, men hesten til forretningsmogulen Éric Lombard. Det heile synest ganske dumt for Servaz, heilt til ein farmasøyt i byen vert funnen, brutalt myrda. Og når DNA frå den farlegaste innsatte på Wargnierklinikken dukker opp på begge åstadene, veit ingen kva dei skal tru. For den berømte mordaren Julian Hirtmann kan vel ikkje ha kome seg ut frå cella si? Eller? Og om han hadde det, kvifor drepe ein hest og så reise tilbake til klinikken?

Eg skal ikkje avsløre så mykje meir av handlinga (og her er mykje, for det er cirka 630 tettpakka sider), men eg kan love at den er fantastisk bra. Kven kan finne på slikt? Plottet er så intelligent, riv ruskande gale, og spenningsoppbygginga perfekt. Boka blir berre betre og betre, og Minier vrir seg elegant gjennom heile historia. Eg vart berre meir og meir nysgjerrig, men klarte ikkje gjette korleis det her ville ende. Og så det med hesten, det er ganske bisart og grotesk. Fantastisk ekkelt.

I tillegg er boka ganske samfunnspolitisk av seg. Media vert kritisert, det psykiske helsevesenet i Frankrike får gjennomgå og samfunnet generelt. Det er definitivt ein fullpakka kriminalroman som vil suge deg inn. Eg slukte den på eit lite døgn, og elska kvart minutt av denne brutale og sinnsjuke (!) historia.

Den franske originalen er utgitt i 2011, noko som forklarer kvifor folk fortsatt bruker MSN og har klapptelefonar. (Det er jo lov å flire litt av akkurat det, synest eg.) Men ja, det slutter jo ikkje her! Dette er den fyrste boka i ein serie om Martin Servaz, og det er vel komne ut tre på engelsk, trur eg? Så her er mykje å sjå fram til!

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Bernard Minier finn du HER.

Sitat

«Idioten» av Elif Batuman

Boka er sponsa av Solum Bokvennen

Idioten er ein litt annleis coming of age novel (dannelsesroman, sjølv om det høyrest meir pretensiøst ut på norsk). Det er ein ganske kompleks roman, som har fokus på så utruleg mykje forskjellig; utdanning, vennskap, (ubesvart) kjærleik, det første møtet med moderne teknologi, språk og litteratur, kultur, og så er her bokstavelig talt ei dannelsesreise.

Denne romanen handlar altså om tyrkisk-amerikanske Selin, som går førsteåret på Harvard. Selin er ei ganske så enkel, uskyldig og gjennomsnittleg jente. Likevel har ho ein tendens til å hamne i dei merkelegaste situasjoner. Ho er ikkje spesielt sosialt oppegåande, kan man vel seie. Å vere litt usikker på korleis ein forholder seg til folk ein er litt interessert i, vert ikkje enklare når ho byrjar å maile med medstudenten Ivan. Ivan er ungarsk og utruleg sær, men Selin fell for han – av ein eller annan grunn. Epostane deira vert ei stund det einaste kommunikasjonsmiddelet dei har, og etter kvart blir det rart å møtast i verkelegheita. For Selin blir Ivan eit slags idealmenneske. (Eigentleg er han ein skikkeleg arrogant dritt, synest eg.)

Vi følger Selin frå hausten fyrste semester, til vårsemesteret og så sommaren etter, då Ivan har lokka henne til å undervise i engelsk i ein liten ungarsk landsby. I løpet av desse tolv månadane reflekterer Selin mykje over dei underlege situasjonane ho hamnar i, livet, seg sjølv, språk, kultur, og tja, det meste. Kanskje spesielt det ujamne forholdet mellom henne og Ivan. Her er mange morsomme scener og betrakningar!

Batuman er tydeleg ein forfatter som skriv om det ho kan. Når ho skildrar utsjånaden til Selin, er det vanskeleg å ikkje sjå på forfatterportettet av Batuman på omslaget. Ho har og den tyrkiske bakgrunnen til Selin, og Selin drøymer jo om å bli forfatter – noko det er openbert at Batuman er. For språket er heilt fantastisk godt, sidene vender omtrent seg sjølv. Ho har skapt ein ganske sympatisk og sårbar karakter, som ein gjerne følgjer vidare. Så, kan eg få ein roman med skuleår nummer to??

Forlag: Solum Bokvennen
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Her, nå, alltid» av Catherine Isaac

Boka er sponsa av Bastion forlag

Eg var ganske skeptisk til at dette skulle vere «den nye Jojo Moyes«. Kvifor i alle dager treng vi ein ny Jojo Moyes? Men ja, etter å ha lest boka forstår eg samanlikninga. Sjølv om denne boka er hakket søtare, slo den meg faktisk litt i magen.

Boka handler om Jess, som er åleinemor for tiåringen William. Denne sommaren tek ho han med på ferie til Frankrike, for å tilbringe tid med den fråverande faren sin, Adam. Som om det ikkje er slitsomt nok å vere rundt eksen sin i vekesvis, har ho dårleg samvit for å reise frå mora, som har Huntingtons syndrom, og sakte, men sikkert, mister seg sjølv og døyr. Denne reisa til Frankrike var eit av moras største ønsker for Jess, men Jess sjølv har eit heilt eige motiv for å ta turen.

Utan å avsløre for mykje handler boka om sjukdom – ein arveleg og dødeleg sjukdom – og familieband, kjærleik, ansvarsfølelsen mellom ein forelder og eit barn (begge vegane), å tvinge seg sjølv til å vere den vaksne, tilgjeving og stoltheit.

Boka er søt og romantisk, og utrulig sjarmerande! Sjølv om det er ein lettlest kjærleiksroman, er den medrivande og rørande. Det er jo denne typen bøker Bastion forlag er kjent for, og dette er verkeleg Bastion på sitt beste. Eg må jo berre innrømme at promoteringa er heilt korrekt: dette er ein ny Jojo Moyes. Når kjem filmen?

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«En frosk i fjorden» av Lorelou Desjardins

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Lorelou Desjardins er ein fransk jurist som flytta til Noreg for nokon år tilbake sidan for å jobbe i Regnskogfondet. Ho har skrive ein spalte i VG, men er kanskje mest kjend for bloggen sin, A Frog in the Fjord. (Bloggen er ein slags guide til Noreg, med oppskrifter, funfacts og historie, men òg litt politikk. Vel verdt å sjekke ut!)

For kva skjer når ein franskmann som er vant til å kjøpe ok vin for tre euro kvar som helst, plutseleg må punge ut i dyre dommer på eit statlig monopol som stenger midt på dagen? Og når du har korte arbeidsdager så du kan ha eit liv, men det er umogleg å få venner i Noreg? Og kva er greia med «kos» og hytteturer? Er det ingen nordmenn som flørter? Og kvifor er nasjonaldagen ei så stor greie her?

Sjølv om ho har reist rundt og jobba i andre land før Noreg, er ho først og fremst fransk og fokuserer på kulturforskjellane mellom Noreg og Frankrike – på godt og vondt. Det meste av boka er morsomme hendingar, men her og der er det òg snike inn feminisme, likestilling, pappaperm, lønnsnivå… For sjølv kor keitete, rare og reserverte vi nordmenn er, så har vi alle fall fått til dette mykje betre enn dei fleste andre land. Og Desjardins kan ikkje tenkje seg å flytte heim att til Frankrike etter å ha budd her.

Desjardins skriv veldig morsomt, men det kunne gjerne vore endå meir av eit skråblikk. Fokuset vert delt mellom kulturforskjellar og hennar oppleving av dei, men vi følgjer liksom den same oppskrifta: eg gjorde noko teit, hahaha, meeeeen berre fordi nordmenn er skikkeleg rare. Eg forstår ikkje kvifor ho må unnskylde at det er vanskeleg å tilpasse seg ein ny kultur, og forsvare det med at det eigentleg er vi som er vanskeleg å tilpasse seg etter? Litt meir sjølvironi hadde hjulpe, men alt i alt ei artig og innhaldsrik bok!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Det litterære apotek» av Nina George

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Eg må innrømme her og no at denne boka skuffa meg. Boka var ikkje dårleg, den berre sleit med å fange meg inn. Eg klarte verkeleg ikkje engasjere meg for fem flate øre. Noko mangla, eller var overdrive. Den kjentest nesten masete ut?!

Boka handler om franskmannen Jean Perdu (for meg høyrest dette ut som eit papegøye- eller undulatnamn), som driv ein flytande bokhandel. Altså ein bokhandel på ein båt. Men det er litt annleis enn ein skulle tru ein bokhandel ville vere; Perdu sel deg nemleg ikkje kva som helst. Han har kalla båten Det litterære apotek, og sel deg kun bøker han trur kan kurere det du måtte ha av hjartesorg, angst eller skam, anten du vil eller ikkje. Så ein dag opnar han rommet, der prikk-prikk-prikk (eller Manon, som dama eigentleg heiter) var siste gong han såg henne, eit rom som har vore sperra av i over to tiår. Og når han opnar den døra, opnar han alle sluser. I ei skuff ligg nemleg eit brev frå denne kvinna som knuste hjartet hans. Som resultat av å lese dette brevet, legg han frå kai med den forfjamsa og deprimert-fordi-han-ikkje-klarer-skrive-bok-nummer-to bestselgerforfattaren Max Jordan ombord.

Boka er ikkje direkte dårleg, men språket er så utruleg klisjéfylt! Handlinga prøver å vere realistisk, men er det ikkje. Nokre delar er litt spennande. Likevel, eg blei ikkje dratt inn. Eg hadde aldri noko behov for «det eine kapittelet til», som ein alltid lengter etter når ein les ei god bok. For meg mangla her eit eller anna, men gudveitkva. Tommel ned, altså.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«The Girlfriend» av Michelle Frances

Eg har lengta etter å lese denne boka, fordi den var så vanskelig å få tak i. Og når eg først fikk bestilt den, så blei så klart pakken «forsinka fra lager». Og så fikk eg den akkurat i tide til sydenturen (derav dette fantastisk kule biletet). Hurra, og den blir slengt (les: forsiktig pakka ned) i kofferten. And off we go!

Daniel er ein veldig hyggeleg, nyutdanna lege med eit godt forhold til mor si, Laura. Laura sjølv er vakker, sukssesrik og ikkje minst faktisk rik. Når Daniel byrjar å date eiendomsmeglerlærlingen Cherry, tek det ikkje lang tid før Laura stusser. Cherry er ganske fattig, og den ferske svigermora mistenker henne ganske raskt for å vere ein golddigger. Cherry kjenner Lauras mistanke på kroppen, og bestemmer seg for å ikkje bli den tapande parten av ein manipulerande og psykologisk kamp om Daniel.

Boka er på 450 sider, og det ville vanlegvis tatt toppen to dagar, men eg følte eg måtte dra meg gjennom starten. Utgangspunktet for boka verka jo SÅ bra! Bakpå står det «When tragedy strikes, one of them tells an unforgivable lie», men det tar omtrent hundre år (over halvvegs i boka faktisk) før denne «katalysatoren» for handlinga faktisk… «katalyserer».  Men altså! Når det faktisk skjer! Utan å avsløre noko (det vert avslørt i kapittel én), så er det Laura som lyg til Cherry. Og når Cherry oppdager det, er helvete laus. For å (prøve) å demonstrere spenningskurven i boka: ….–…../¨¨¨¨¨¨– Hahah, herregud. Poenget mitt er i alle fall at når løgna vert avslørt, ballar det på seg i ei helsikes takt.

Boka kan absolutt anbefalast om du orker å halde ut ei lang oppbygging, for eg kan nesten love at siste halvdel gjer boka verdt å lese (sjølv om «løgnen som endrer alt» er ganske obvious etter kvart). Karakterane er òg veldig komplekse, og det er uvanleg gode skildringer av kvinnene (menna er berre statistar). Korleis kan man følge to kvinner som verkar så normale og ekte, og likevel ikkje sjå kollisjonen som ventar?? Og shit, for ein slutt!

Forlag: Pan Books
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Mens vi venter på Bojangles» av Olivier Bourdeaut

Éin kommentar

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Litterære referanser er dei beste referansene, og ein treng vel ikkje ha studert litteraturvitenskap for å dra kjensel på tittelen. Tittelen viser til Mens vi venter på Godot av Samuel Beckett, eit absurd teaterstykke. I starten av boka står det at denne boka er hans sanne historie, full av løgner, «på både retten og vrangen». Så det verker jo ganske så passande! (Og viss du lurer, er det ikkje den ekte historia om livet til Bourdeaut.)

For ein gong skuld skal eg avsløre nesten alt som skjer i boka, av to grunnar: handlinga er ikkje det viktigaste her, men måten den blir fortalt på; og alt eg avslører står uansett på baksida. Boka handler om ei veldig unik kvinne. For sonen hennar verkar ho fantastisk, morsom, vakker og perfekt, der ho gjer akkurat slik ho vil, gir blaffen i konvensjoner og forpliktelser. For mannen hennar, med sin unike humor, trudde lenge at ho berre var like eksentrisk som han. Men når skattevesenet er på døra (etter at han har tatt nokre snarveier for å kunne forsørge og ta vare på kona og sonen), set ho fyr på huset og blir innlagt. Etter ei stund innesperra, arrangerer dei ei falsk kidnapping for å ta henne med til Spania for å fortsette det ville livet deira.

Boka er ei rørande historie, fortalt på ein utruleg unik måte som vekslar mellom naivitet og djup innsikt. Den fremstiller utan tvil temaet rundt mentale sjukdommar på ein ny måte. Det er ei fin, lettlest og kort bok, som utgjer sjarmerande lesing.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Arthur Peppers makeløse reise» av Phaedra Patrick

Boka er sponsa av Bazar forlag

Før du starter på denne boka, må du tenke litt på forventingane dine; om du forventer deg noko som Hundreåringen som klatret ut gjennom vinduet og forsvant så vil du bli litt skuffa. Det er ikkje noko satirisk eller hysterisk morsomt med denne boka. Den er derimot lettlest, koselig og sjarmerande. Eg synest kanskje «uforglemmelig fortelling» er å ta litt vel i, men det er definitivt ei herlig bok. Og så vil eg berre legge til at originaltittelen matcher innhaldet betre, The curious charms of Arthur Pepper, men det er jo ein tittel som vanskeleg lar seg oversette.

Arthur Pepper er sekstini år gamal, og for eitt år sidan vart han enkemann. No skal han rydde i kona, Miriam, sine eigendelar og kome seg vidare. I den eine støvelen finn han eit charmsarmbånd han aldri kan hugse å ha sett kona gå med. Han vert nysgjerrig, og kikker litt på dei ulike anhenga. På eit anheng av ein elefant finn han eit telefonnummer, som han bestemmer seg for å ringe. Arthur vert heller forvirra når nummeret høyrer til ein indisk lege, som seier at Miriam var barnepiken hans på Goa. Arthur skjøner ikkje bæret, for kona hans var ei roleg dame som ikkje likte luksus, kledde seg i grått og marineblått og var ikkje noko eventyrlysten av seg. Vel, nysgjerrigheta tek over og han bestemmer seg for å finne ut historia bak kvar charm, noko som sender han ut på ei (nesten) «makeløs reise».

Boka er som sagt søt og fin, men det er ikkje stor litteratur. (Eg gjorde den tabba å starte på East of Eden av John Steinbeck før eg leste denne ferdig, og då var det nesten litt kjedeleg å starte på denne igjen). Smett den gjerne ned i kofferten når du skal på sommerferie og vil ha noko lettlest og underhaldande. Og hvis du liker bøker om charms, så kan eg anbefale For alltid i ditt hjerte av Viola Shipman (i tillegg til denne boka her, så klart!).

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Pensjonistligaen i skatteparadis» av Catharina Ingelman-Sundberg

Boka er sponsa av Vigmostad & Bjørke

Pensjonistligaen i skatteparadis

No er det lenge sidan bok nummer to om Pensjonistligaen kom, så det var på tide med nummer tre! Eg absolutt elsker desse bøkene, og nummer to vart lest i ein strekk (om eg ikkje hugsar feil). Dei er så utruleg morosame, sjarmerande og sassy. Sjå for deg karakterane til Karin Brunk Holmqvist som berre tek heilt av og blir kriminelle for moro skuld (og for dei fattige). Faktisk vil eg påstå at desse bøkene er minst tredobbelt så morosame som Brunk Holmqvist sine. Så viss du liker den typen bøker, er det berre å gå til anskaffelse av alle tre i denne serien.

Ligaen er i gang med eit nytt ran, og det går som det skal. Märtha er jo the big boss, og har som alltid planer ho ikkje heilt har innvia dei andre i. Poenget med ligaen er jo å gi vekk pengane frå rana til dei som treng dei, som nokre moderne Robin Hood-ar. Men Märtha vil utføre fleire ran for å legge seg opp nok pengar til å starte ein pensjonistby, der eldre kan leve lukkelege (dei hata aldersheimen dei alle budde på før). Men får å få pengar nok til det, så må jo det neste ranet vere stort. Og kva er betre enn den svære luksusyachten som naboen eig? Til fem hundre millioner, og som skattevesenet ikkje veit om? Märtha bestemmer seg raskt for at det er den perfekte forbrytelse, for naboen kan ikkje anmelde dei utan å få ein salig baksmell.

Det er ei historie full av ville påfunn, sprelske idear og reine, skire galskapen. Det er så herlig respektløst og hysterisk! Eg vil tilråe deg til å lese dei to første bøkene om Pensjonistligaen før denne, Svindel og multelikør og Ran og rullator, for det er i dei to bøkene du blir kjend med karakterane. I denne her hoppar du meir rett inn i historia utan å bli oppdatert på fortida. Så det er litt key. Men du gjer jo sjølvsagt som du vil.

Forlag: Vigmostad & Bjørke
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Catharina Ingelman-Sundberg finn du HER.

Sitat

«For øvrig mener jeg at Karthago bør ødelegges» av Kyrre Andreassen

Boka er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

For øvrig mener jeg at Karthago bør ødelegges

Berre tittelen på denne boka er nok til å gjere ho interessant. Eg hørte om henne på Gyldendals høstarrangement, Forfatterne kommer, og etter å ha fått opplest det første kapitlet blei eg veldig interessert.

Boka handler om Krister Larsen, eigentleg elektriker, men underviser no i «norsk i arbeidslivet» for innvandrar etter forslag frå NAV (han har prolapser og kan ikkje vere elektriker lengre). Krister er fint lite nøgd med ordninga, og han har lav toleranse for idiotar (og dei kryr det av i Krister sitt liv). Eks-elektrikeren er smartare enn folk trur og har god peiling på mykje. Han er drammenser og historieentusiast med aggresjonsproblem. I denne boka fortel Krister mykje om livet sitt, både notida og fortida og flettar det saman. Det kjem godt fram undervegs at Krister ikkje er det ein vil kalle ein påliteleg forteljar, men han er ein likandes kar.

Det er sarkasme, satire, samfunnskritikk; kall det kva du vil, det er MOROSAMT. Og så spot on at det nesten gjer vondt. Andreassen lar deg kome nært inn på Krister, og slenger deg fram og tilbake oppi hovudet hans. For nokre vil kanskje avsporingane i teksten virke distraherande, men for meg gjorde dei berre boka komplett. (Og psst, synes denne boka heller burde vunne Brageprisen enn Vær snill med dyrene, sjølv om den òg var bra.)

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Hatet mitt får dere ikke» av Antoine Leiris

Boka er sponsa av Solum forlag

Hatet mitt får dere ikke

For litt over eit år sidan vart Paris utsett for eit terrorangrep. I dette angrepet døydde Hélène, kone til Antoine og mor til 17 månader gamle Melvil. I fortvilelsen etter konas død, skriv journalisten Antoine eit ope brev på Facebook med tittelen Hatet mitt får dere ikke, som vert utgangspunktet for denne sjølvbiografiske romanen.

Antoine uttrykker sorg over å miste sin store kjærleik, frustrasjonen over alt han som nybakt aleinepappa ikkje kan, fortvilelse over at sonen ikkje vil huske den fantastiske mora han hadde. Boka tek for seg dei to veke etter terroraksjonen, stort sett dagleglivet til Antoine og Melvil og korleis dette likevel må gå vidare.

Ei lettlest bok om eit tungt tema, som til trass sin tjukkelse (eller mangelen på sådan) er vond å svelge. Det er ei rørande og enkel bok som får fram essensen i korleis ein skal vinne over terroristane; Ein skal ikkje hate dei, ein skal ikkje vere redd dei, ein skal gå vidare og ignorere dei.

Forlag: Solum
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Et hav av minner» av Alyson Richman

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Et hav av minner

Eg var ikkje førebudd på kva denne boka var, eller kva den ville gjere med meg. Eg har lest dei andre bøkene til Richman (i alle fall dei norske utgivelsane), og det er i stor grad kjærleikshistorier med modige karakterer knytt til andre verdskrig. Denne boka har for så vidt litt bakgrunn i andre verdskrig, men det er ein heilt annan «krig» som er hovudfokuset. Dette er ikkje ein typisk romantisk dameroman, sjølv om omslaget kanskje kan lure deg litt.

Størsteparten av perspektivet i boka ligg hos Salomé, og alle dei andre historiene i boka er knytt til hennar, gjennom ett eller to eller tre ledd. Under Pinochet sitt kupp i Chile, vart Salomé kidnappa to gonger og mishandla sterkt fordi hennar berømte ektemann var kritisk til kuppet. Og sjølv om Salomé reiste med han og barna sine til Sverige som politiske flyktningar, går det ikkje lang tid før ho og Octavio går frå einannan, for Salomé kan ikkje tilgi. Ho går i terapi, og vi vert og kjend med psykiateren Samuel, hans fortid, og hans kones fortid.

Dette er ikkje ei historie der alle ledda fra fortida møtast i notida og plutselig var alle i slekt, men ein roman som rett og slett knyt saman eit hendelsesforløp. Den er original, sterk og ja, annleis. Det er faktisk ein knusande roman, og ikkje ei bok ein kan pløye raskt gjennom som underhaldning. Det tok meg heile fire dager å lese ut denne boka, for skildringane og historia er så utruleg sterkt. Språket er velskrive og kapitla korte, så boka er i grunnen lettlest; men tru meg, denne boka vil du bruke tid på å kome gjennom (og nyte!).

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016 (2004)

Fleire bøker av Alyson Richman finn du HER.

Sitat

«Spionen» av Paulo Coelho

2 kommentarar

Boka er sponsa av Bazar forlag

Spionen

Spionen er ein ganske annleis roman enn dei andre Coelho har skrive, men den typiske poetiske skrivemåten og dei djupe refleksjonane manglar ikkje i denne boka heller. Romanen er skriven i brevform, med unntak av prolog og epilog. Det meste er «skrive» av Mata Hari, eller Margaretha Zelles. Eg hadde jo høyrt namnet Mata Hari før eg starta på boka, men eg ante jo eigentleg ikkje kven ho faktisk var (eller at det var ei ho i det heile tatt). Ho vert rekna som ein av verdas fyrste feministar, og vart tilsynelatande uskuldig henretta for å beskytte mange mektige menn ho hadde kjennskap til.

Mata Hari var altså ei nederlandsk kvinne som, etter å ha rømt frå eit grusomt ekteskap med ein militær i Indonesia, reiste til Paris for å leve eit fritt liv. Ho gjenskapte stripteasen frå noko tarveleg til noko sensuelt og kunstnerisk, og levde som eit sosialt midtpunkt. Strengt tatt var ho prostituert, og levde eit ganske utsvevande liv. Ein kan kanskje samanlikne ho med dagens Kim Kardashian, som til trass for manglande talent har ei evne til å begeistre menn og kvinner, og halde seg i rampelyset?

Uansett, fyrste verdskrig kjem snikande samstundes som Mata Hari aldres og utsjånaden hennar falmar, og ho vert lokka til å reise til Berlin for å opptre der. Etter mykje att og fram vert ho bedt om å fungere som spion for tyskerane, og går rett til franskmenna for å melde seg som dobbeltspion. Til trass for å aldri ha rapportert noko som helst, kun brukt tyskerane som ein minibank, vert ho dømd for spionasje på eit latterleg tynt bevisgrunnlag (eigentleg ikkje-eksisterande). Ho vert deretter henretta ved gevær- og pistolskudd, og begravd i ei anonym massegrav.

Dette er ikkje meint til å fungere som ein slags utdjupande biografi om Mata Hari, og er berre kort oppsummert (med bittelitt kunstnerisk fridom). Det er ei ganske kort bok, på knappe 180 sider med brei marg og stor skrift, så den er raskt utlest. Det er ikkje ein direkte spenningsroman (vi veit jo allereie frå starten at ho døyr), men hennar syn på verda og sitt liv (med litt hjelp frå Coelho) er uhyre interessant lesning. Og om du har lest og likt dei andre bøkene hans, er det ingen grunn til å stoppe her.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Paulo Coelho finn du HER.

Sitat

«Paris for én» av Jojo Moyes

Boka er sponsa av Bastion forlag

Paris for én

Det har vore ganske mykje oppstyr den siste tida angåande denne boka: er prisen for høg for innholdet; prøver forfatter eller forlag å skvise mest mogleg ut av desse bøkene; er dette ei bok for vaksne med lesevansker? Eg er eigentleg ganske lei av å høyre om dette, så eg fant ut at eg ville lese den sjølv (for man kan faktisk velge å lese dei bøkene ein vil, og la andre gjere det same utan at det må vere eit problem). Og veit det kva? Eg likte boka. Sidan eg uansett fekk henne sponsa, spelar ikkje prisen noko rolle for meg, men for dei som synest den speler ei rolle, så kan de alltids gå på biblioteket og lese boka heilt gratis.

Handlinga i boka: Nell er på veg til Paris, ein tur ho skulle på med kjærasten sin. Problemet som opnar heile boka er at nevnte kjærast ikkje dukkar opp på perrongen, men sender ei tekstmelding og seier han kanskje skal kome seinare. Dette «kanskje» vert raskt eit «definitivt ikkje», og Nell aner ikkje kva ho skal gjere. Etter ei mindre hyggeleg natt på hotellet, forsøv ho seg til eit morgontog heim, og togprisane gjer at ho ser seg nøydd til å vente til neste morgon. Lite aner ho kva slags døgn ho har i vente.

Eg synest boka var søt og koseleg, og veldig typisk Moyes-stil: lettlest, romantisk og utan for mykje mellom linjene. Dette er jo eigentleg ei «novella», eit litt ukjent konsept på norsk, men det er altså ein slags kortroman (det er ikkje (utheva) ei novelle, for den oppfyller ikkje sjangerkrava der, altså). Denne boka gir deg ca en time med hyggeleg lesning, og er ikkje det i grunnen greitt nok? Det er ofte slikt ein treng mellom 800-siders bøker og thrillarar.

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Jojo Moyes finn du HER.