Film

Sitat

«Midnattsrosen», «Den italienske jenta» og «Engletreet» av Lucinda Riley

I Midnattsrosen tek Lucinda Riley oss med til India, til svære gods i England og filmbransjen. Så langt som eg i skrivande stund er komen i forfatterskapet til Riley, er dette den beste boka hennar, by far. Historia er ganske truverdig, med mange overraskingar undervegs – faktiske overraskingar.

Rebecca Bradley, den kjende amerikanske filmstjerna, er for tida på eit ganske slitent og gamalt gods i England for å spele inn ein film. Det går ikkje lang tid før inderen Ari Malik dukker opp for å finne ut kva som hendte med grandonkelen hans. For omkring åtti år sidan var oldemora hans, Anahita, sterkt knytta til godset og eigaren av det. Ho fekk eit barn, men har alltid nekta å tru at barnet døydde. Etter Anahitas død, har Ari bestemt seg for å oppfylle hennar siste ynskje, at Ari skulle finne ut kva som skjedde med son hennar.

Boka er full av oppveksten til Anahita i India og seinare England, omveltingane samfunnet opplevde rundt fyrste verdskrig, kulturkræsj, rasisme, kontrastar, drama og forbudt kjærleik. Den er faktisk ikkje så verst, spesielt på lydbok.

I skrivande stund har eg lest 1-3 av De syv søstre, Midnattsrosen og Engletreet av Riley frå før. (Desse innlegga er slengt sammen etter utgivelsesdato.) Og eg har faktisk likt alle dei fem overraskande godt, men Den italienske jenta er det største klisset eg har vore borti. Herregud, det var ei skikkeleg smørje.

Rosanna er elleve år då ho møter Roberto Rossini for første gong. I dagboka si sver ho på at ho skal gifte seg med den snart-berømte operasangeren. Etter ei anbefaling frå Roberto, byrjar ho med sangtimar, og etter mange år med hardt arbeid ender ho opp i Milano, på La Scala. Og der er Roberto. Resten av boka er fylt av familiedrama, sorg, opprør, røyndommar og ikkje minst kjærleiksforviklingar. Og det er skikkeleg overdrevent, dramatisk, uoriginal og tja, lite truverdig. Dette er for ordens skyld ei bok Riley skreiv då ho var yngre, under pikenamnet sitt, Edmonds. Så konklusjonen er at ho har definitivt blitt ein betre skribent med åra.
Eg har faktisk høyrt denne på lydbok (for den krever null hjernekapasitet å følge med på), og innspillinga var skikkeleg dårleg. Det var noko med stemma til innlesaren som minte meg om ein åtte år gamal gut, og så var det ein slags talefeil som frustrerte meg grenselaust.

Engletreet har eg faktisk òg hørt på lydbok, heile tjue timar. Det er sånt som gjer meg nervøs, tanken på å skulle fokusere og hugse nesten eitt døgn med berre lyd. Men det gjekk overraskande greitt! Historia hadde så få karakterer og få store hendingar, at det gjekk ganske fint å følgje med likevel!

Dette er ei familiefortellings, som starter i «feil ende»: Greta Marchmont skal feire si første jul på familiegodset på mange år. Ho var i ei bilulykke for mange år sidan, og då ho vakna opp etter eit langt koma, hugsa ho ingenting av fortida si. Men denne jula, når ho er ute og spaserer og finn grava til sin treårige son, kjem enkelte minner tilbake, og David, vennen hennar som har passa på henne i alle desse åra, hjelper henne å fylle inn hulla.

Vi blir fortalt ei storarta historie om ein uvanleg familie, som likevel har sine ordinære problem, frå krigen slutter til åttitallet: kjærester som svikter, utenomekteskapelig graviditet, uuttalt kjærleik, pliktkjensle og skuffelse, psykiske problem og rampelyset.

Det er verkeleg ei god bok, og eg storkoste meg med den. Den er litt annleis enn dei andre bøkene hennar, synest eg. Går det an å seie at ei Lucinda Riley-bok minner meir om Kate Morton enn Lucinda Riley??

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: Midnattsrosen (2014), Den italienske jenta (2015), Engletreet (2015)

Fleire bøker av Lucinda Riley finn du HER.

Sitat

«Blond» av Joyce Carol Oates

Éin kommentar

Rett før eg tok ferie, kjøpte eg meg med denne boka frå jobb. Den er vilt tjukk, så eg har lest nokre kapittel av gongen denne veka eg har vore i Spania. Og uansett kor mykje eller kva eg har lest i mellomtida, har det vore like enkelt å ta opp at tråden. Det er så fengslande! I tillegg er dette mitt første møte med Oates, men allerede etter ei side eller to skjøna eg at det absolutt ikkje ville bli det siste.

Boka følger Marilyn Monroe frå seksårsalderen og til døden. Frå fattige Norma Jean som har eit narkovrak til mor og veks opp hos bestemora, til fosterheimane, tenåringsekteskapet, modellkarrieren, skuespillerkarrieren, dei berykta ekteskapa, dopet, depresjonene.

Det er så levande skildra, det er som å vere inn i nokon sitt hovud. Oates skreller vekk sexbomba, og lèt oss stå att med ei usikker jente som berre vil bli begjært, så ho dermed kan bli elska. Eit barn prega av ein vanskeleg oppvekst, som må finne sin eigen veg i eit nytt og seksualisert samfunn etter andre verdskrig. (Hollywood på femtitalet, det var verkeleg noko.) Korleis takler ei ung og naiv jente at alle i verden vil ha ein bit av henne? At dei elsker henne, vil ligge med henne, hater henne? Innsikta til Oates er djup som få, og det er verkeleg eit mesterverk av ein ambisiøs roman (på norsk: den er dødsbra og heilt eineståande).

No kan det ikkje presiserast nok at dette ikkje er ein biografi. Det er ein roman basert på mytene rundt (og så klart dei historiske fakta vi har om) Marilyn Monroe. Det meste er (i alle fall i følge en rask kikk på Wikipedia), ganske så korrekt likevel. No kan vi jo aldri vite kva ho tenkte eller sa privat, men veldig mykje vart jo skrive om i pressa medan ho levde og etter at ho døde. Men kanskje treng vi ikkje vite alt? Uansett kva som er heilt sant eller ikkje i romanen, så har det vore ei av dei største leseopplevingane mine i år, kanskje nokon gong. Anbefalast verkeleg, med alle sine 869 sider!

Forlag: Pax
Utgivelsesår: 2011

Sitat

«Nattergalen i Sunset Boulevard» av Susan Meissner

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Nattergalen i Sunset Boulevard

Dette er ein herleg historisk roman om eit livslangt vennskap mellom to kvinner.  Historia startar i noko så dramatisk og overdådig som Hollywoods stordomstid, sjølv om det overdådige  ikkje heilt når Violet og Audrey, som er sekretærer på filmsettet til Tatt av vinden. Vennskapet deira har eit par brister: ein liten forskjell i alder og bakgrunn, forelsking i feil folk, usikkerhet og misforståingar. Vennskapet held likevel stand gjennom andre verdskrig, større og mindre kriser, med trykk på større. Eg vil eigentleg ikkje seie noko meir om kva som faktisk skjer, men eg kan jo seie at reisa dit er meget så velskriven.

Noko som er utruleg gøy med denne boka, er at omtrent alt som skjer på filmsettet er ekte greier, basert på blant anna dagboka til ei dame kalla Susan Myrnick. Eg er jo veldig glad i teater og film, så dette bakgrunnsteppet gav boka det lille ekstra! OG som enda ein grunn til at eg likte boka (vil lista av grunna ta slutt, tenker du?), var at du ikkje automatisk likar hovudpersonane utan kritisk sans. Av og til er dei kjipe. Sånn er det jo berre. (Liker du slike bøker, kan eg anbefale alt av Gillian Flynn og Elena Ferrante.) Om du ikkje har skjønt det allereie, så anbefaler eg boka til alle som liker historiske romanar, romanar om vennskap og romanar med det lille ekstra.

Forlag: Tigerforlaget
Utgivelsesåret: 2017

Sitat

«Sophie Starks liv og død» av Anna North

Éin kommentar

Boka er sponsa av Pax forlag

Sophie Starks liv og død

Eg les mange ulike bøker. Enkelte liker eg på grunn av språk eller historie, eller berre ein av delane. Av og til les eg bøker som eigentleg er utruleg gode idear, men pinlig dårlig gjennomført. Denne boka kunne raskt blitt ei slik bok; den er skriven som ein dokumentar om filmskaparen Sophie Stark, med «einsidige intervju» (tenk reality-tv der folk snakker i kamera) av sentrale personer i livet hennar etterfulgt av omtaler av filmane personane handla om. Dette kunne raskt blitt kaos og du ville ikkje følt at Sophie var hovudpersonen i det heile tatt. North derimot, viser at ho har stålkontroll på prosjektet og muskler nok til å bere dette litterære prosjektet, som har blitt til ein av dei mest fascinerande bøkene eg har lest.

Boka handler om Sophie Stark, og blir som sagt fortalt av menneske ho har hatt i livet sitt, frå brødre, til ektemann, til jentekjærasten. Eit skjørt og unikt portrett av eit ungt menneske vert teikna opp; ei jente som ikkje forstår sosiale konvensjoner, som held seg for seg sjølv, elskar film, er livredd. Frå ein fattig oppvekst, til eit spesielt collegeliv, til filmskaper. Sjølv om dei fleste opplever Sophie ganske likt, har dei ganske ulike oppfatningar av hendingane som har kryssa kvarandre.

Dette er ei nydelig og rett og slett fantastisk bok. Du kjenner deg nesten berusa av å lese den, og den tar eit hardt tak i deg. Definitivt ei bok som vil bli hos meg lenge.

Forlag: Pax
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Møtepunkt Paris» av Alan Furst

Boka er sponsa av Bastion forlag

Møtepunkt Paris

Andre verdskrig. Eller rettare sagt, opptakta til andre verdskrig. Vi er i Frankrike i 1938, og vi følgjer filmstjerna Fredric Stahl. Han har reist frå Hollywood til Paris for å spele inn ein film. Han er vand med å vere svært ettertrakta, men hadde ikkje forutsett kven som kunne ynskje seg hans selskap i Paris – tyske (og franske) nazistar. Dei ynskjer å bruke han som ei brikke i sin propaganda. Med truslar og utpresning veit ikkje Stahl korleis han kan sleppe unna, og vert ufrivilleg dratt inn ei verd av spionasje, tyske pengar, fascisme og farlege situasjonar.

Alle elsker vel å lese om krigshistorie? Eg fann denne boka særs interessant, då den setter lys på den franske delen av historien, som eg ikkje kunne spesielt mykje om. Boka var vanskeleg å kome i gang med, for det var mykje fakta og eg hadde lite forkunnskapar, men før den var halvvegs drog den meg inn. Settinga i eit filmstudio i Paris hjalp nok på, og siste halvdel vart slukt i ein omgang – umuleg å leggje ned. Om du likar krigshistorie, spionasje, filmhistorie, Frankrike eller berre godt lesestoff, vil du glede deg over denne boka! Kan og love at du sit med hjartet i halsen til siste side.

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2013