Overtro

Sitat

«Gullungen» av C.J. Tudor

Éin kommentar

Leseeksemplar

Gullungen er den andre boka til C.J. Tudor, som brakdebuterte i fjor med Krittmannen. Slik som den er ikkje dette klassisk krim, meir ein mørk og dramatisk roman, der hovudpersonen har ei stygg fortid (og stort sett notid òg). Eg er veldig glad i bøker som skil seg litt ut frå normen, så dette var vel brukte lesetimar.

Joe Thorne flytter tilbake til småbyen han vaks opp i, Arnhill. Det er ei stilling ledig som engelsklærer, og er midt i blinken for han. For han er faktisk engelsklærer, og mista nyleg jobben. Stillinga blei derimot ledig på eit litt ekkelt vis; læraren som hadde jobben har nettopp myrda son sin og skutt seg sjølv. Og dermed får Joe ein stad å bu òg, for ingen andre vil leige mordhuset. Men Joe har sine eigne motiv for å leige det huset, for han trur han veit kvifor engelsklæraren drap son sin, kva som hendte med guten. Det same som hendte med veslesystera hans for 25 år sidan.

Innhaldsmessig er den båe veldig lik og ulik Krittmannen. Det er mykje av det same: ekkel engelsk småby, barndomsminner og plaga protagonister som graver i fortida. Hovudpersonane har til òg med same yrke. Men plottet (utan å avsløre for mykje) minner meir om det som er typisk for S.K. Tremayne sine bøker, enn den førre boka. Språket er litt dårlegare, litt meir fylt opp av flosklar som «tiden leger alle sår» og refleksjoner rundt filosofiske spørsmål, men fortsatt velskrive og absolutt lesbart.

Boka er ikkje bygd opp med spesielt høgt tempo, så du treng ikkje rase gjennom den. Perfekt om du liker å bruke fleire dager på ei bok. Det er god underhaldning, men ikkje noko du hugser spesielt lenge. Det er ikkje ein betre roman enn Krittmannen, men den er veldig god i seg sjølv.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2019

Fleire bøker av C.J. Tudor finn du HER.

Sitat

«Legendarisk» av Stephanie Garber

Leseeksemplar

Om du treng ei bok å verkeleg forsvinne heilt i, har du funne den rette. (Men du må så klart lese Caraval først, ellers gir det veldig lite meining.) Det er ganske lenge sidan eg las Caraval, så det tok meg kanskje femti sider for å verkeleg kome tilbake til universet, men så gjekk sidene råkjapt unna.

Caraval er over, og Tella følger skodespelarane vidare saman med systera si. Ho har inngått ei avtale med ein ukjent og ganske shady fyr, og er nødt til å skaffe han det ekte namnet til Legenden for å fri seg frå gjelda. Og moglegheita byr seg, for då dei legg til hamn, starter eit nytt Caraval. Men denne gongen blir det raskt klart at mottoet om at spelet berre er eit spel, ikkje gjeld.

Dette er perfekt ungdomsfantasy. For tolv-tretten år og oppover er dette midt i blinken. Enkle og forståelege univers (veldig spansk-middelalder); morsom og forførande magi; sexy, men ikkje eksplisitt. I tillegg er boka/bøkene ganske godt skrive, med konstant handling og høgt tempo. Det er omtrent umogleg å leggje den ned, for du må jo berre finne ut kva som skjer vidare! Og endå viktigare i desse bøkene: kva som er ekte og kva som berre er ein del av spelet.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2018

Fleire bøker av Stephanie Garber finn du HER.

Sitat

«Tjenestepiken til Omicunlé» av Rita Indiana

Eg veit ikkje heilt kor eg skal starte med å fortelje om denne boka. Eg var ikkje noko fan. Vanligvis er eg veldig glad i slik «sær» litteratur, men dette blei for rart, sjølv for meg. Kor mykje eg faktisk kan fortelje om den, er eg òg litt usikker på, for eg veit ikkje heilt kor mykje eg sjølv forsto … Her må eg faktisk lene meg til vaskelappen bakpå (noko eg sjeldan gjer) og anmeldelsane på omslaget (noko eg omtrent ALDRI gjer), for det var stort sett det eg sjølv fekk med meg.

Vi er i Den dominikanske republikk i 2034, og vi møter Acilde. Ho er no hushjelp for Esther «Omicunlé» Escudero, rådgiver for presidenten. Acilde er ei ung jente som har brukt livet sitt på å prostituere seg for å tene penger til eit kjønnsskifte. No har ho endeleg moglegheita til å tene penger nok, for det finnest ei sprøyte med noko kalla «rainbow bright», som fikser biffen.

Dette dekker ca første halvdel av boka. Resten av boka er litt meir uklar. Tida og dei ulike plotta blir miksa saman, og det er så vanvittig mange namn (og det er ekstra vanskeleg når det er namn ein er ukjend med), og vi raser gjennom handlingane. Det er mykje om naturkatastrofer og politikk, kunst og rasisme. Sånn sett har Jon Rognlien i Dagbladet eit poeng når han kaller romanen «en karibisk storm av ord», for det var litt som ein vill storm: overveldande, overraskande og fullstendig kaotisk.

Forlag: Solum Bokvennen
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Midnattsrosen», «Den italienske jenta» og «Engletreet» av Lucinda Riley

I Midnattsrosen tek Lucinda Riley oss med til India, til svære gods i England og filmbransjen. Så langt som eg i skrivande stund er komen i forfatterskapet til Riley, er dette den beste boka hennar, by far. Historia er ganske truverdig, med mange overraskingar undervegs – faktiske overraskingar.

Rebecca Bradley, den kjende amerikanske filmstjerna, er for tida på eit ganske slitent og gamalt gods i England for å spele inn ein film. Det går ikkje lang tid før inderen Ari Malik dukker opp for å finne ut kva som hendte med grandonkelen hans. For omkring åtti år sidan var oldemora hans, Anahita, sterkt knytta til godset og eigaren av det. Ho fekk eit barn, men har alltid nekta å tru at barnet døydde. Etter Anahitas død, har Ari bestemt seg for å oppfylle hennar siste ynskje, at Ari skulle finne ut kva som skjedde med son hennar.

Boka er full av oppveksten til Anahita i India og seinare England, omveltingane samfunnet opplevde rundt fyrste verdskrig, kulturkræsj, rasisme, kontrastar, drama og forbudt kjærleik. Den er faktisk ikkje så verst, spesielt på lydbok.

I skrivande stund har eg lest 1-3 av De syv søstre, Midnattsrosen og Engletreet av Riley frå før. (Desse innlegga er slengt sammen etter utgivelsesdato.) Og eg har faktisk likt alle dei fem overraskande godt, men Den italienske jenta er det største klisset eg har vore borti. Herregud, det var ei skikkeleg smørje.

Rosanna er elleve år då ho møter Roberto Rossini for første gong. I dagboka si sver ho på at ho skal gifte seg med den snart-berømte operasangeren. Etter ei anbefaling frå Roberto, byrjar ho med sangtimar, og etter mange år med hardt arbeid ender ho opp i Milano, på La Scala. Og der er Roberto. Resten av boka er fylt av familiedrama, sorg, opprør, røyndommar og ikkje minst kjærleiksforviklingar. Og det er skikkeleg overdrevent, dramatisk, uoriginal og tja, lite truverdig. Dette er for ordens skyld ei bok Riley skreiv då ho var yngre, under pikenamnet sitt, Edmonds. Så konklusjonen er at ho har definitivt blitt ein betre skribent med åra.
Eg har faktisk høyrt denne på lydbok (for den krever null hjernekapasitet å følge med på), og innspillinga var skikkeleg dårleg. Det var noko med stemma til innlesaren som minte meg om ein åtte år gamal gut, og så var det ein slags talefeil som frustrerte meg grenselaust.

Engletreet har eg faktisk òg hørt på lydbok, heile tjue timar. Det er sånt som gjer meg nervøs, tanken på å skulle fokusere og hugse nesten eitt døgn med berre lyd. Men det gjekk overraskande greitt! Historia hadde så få karakterer og få store hendingar, at det gjekk ganske fint å følgje med likevel!

Dette er ei familiefortellings, som starter i «feil ende»: Greta Marchmont skal feire si første jul på familiegodset på mange år. Ho var i ei bilulykke for mange år sidan, og då ho vakna opp etter eit langt koma, hugsa ho ingenting av fortida si. Men denne jula, når ho er ute og spaserer og finn grava til sin treårige son, kjem enkelte minner tilbake, og David, vennen hennar som har passa på henne i alle desse åra, hjelper henne å fylle inn hulla.

Vi blir fortalt ei storarta historie om ein uvanleg familie, som likevel har sine ordinære problem, frå krigen slutter til åttitallet: kjærester som svikter, utenomekteskapelig graviditet, uuttalt kjærleik, pliktkjensle og skuffelse, psykiske problem og rampelyset.

Det er verkeleg ei god bok, og eg storkoste meg med den. Den er litt annleis enn dei andre bøkene hennar, synest eg. Går det an å seie at ei Lucinda Riley-bok minner meir om Kate Morton enn Lucinda Riley??

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: Midnattsrosen (2014), Den italienske jenta (2015), Engletreet (2015)

Fleire bøker av Lucinda Riley finn du HER.

Sitat

«Den forbudte elven» av Chigozie Obioma

Éin kommentar

Boka er sponsa av Font forlag

Alle har vel fått med seg denne boka og kjempekritikkane den har fått? Det er den norske omsetjinga av The Fishermen, skriven av nigerianske Chigozie Obioma, og ei veldig god omsetjing, for den saks skuld. Eg trur denne boka kom ganske overraskande på dei aller fleste, for den er verkeleg ei skjult perle. (Eller, ikkje så skjult no lenger, då.)

På nittitalet i Nigeria opplever tiårige Benjamin og dei tre eldre brødrene hans, Ikenna, Boja og Obembe, ein ny slags fridom: faren må flytte vekk på grunn av jobb, og mora er for opptatt med dei to yngste barna til å passe på. Dei dreg for å fiske i ei «forbudt elv», og møter på den lokale galningen, som spår at Ikenna skal bli drept av ein av brødrene sine. Ikenna får panikk, og trekk seg unna familien. Familien går heilt i oppløysing, og tragedie etter tragedie inntreff.

Dette er ei rørande, lågmælt og til tider brutal familieforteljing. Ære og skam speler ei stor rolle i denne kulturen, og det er nesten vanskeleg å setje seg inn i kor stor den rolla er. Og ikkje minst overtrua! Språket Obioma bruker til å skildre denne nære forteljinga, er avslappa og lettlest, og ikkje minst truverdig. Kjenslene kjem tydeleg fram, utan å vere dramatisk og overemosjonelt (noko som er imponerande med tanke på handlinga i boka). Det er ei verkeleg flott og overraskande bok, som passer for absolutt alle. Gavetips til absolutt kven som helst!

Forlag: Font
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Skjønnhet er et sår» av Eka Kurniawan

Éin kommentar

Boka er sponsa av Pax forlag

Denne romanen har tatt meg med storm! Herregud, for ein lesefest dette skulle vise seg å bli. Etter berre femten sider skjønte eg at denne ville dytte seg oppover og sikre seg ein plass på topp 10-lista mi over gode bøker. Dette er verkeleg ein unik og spinnvill roman, og den tvinger meg til å bruke opp nesten alle dei gode vendingane mine på ein gong. Ikkje la deg lure av omslaget (som kanskje er verdens finaste??), for dette er ikkje ein typisk historisk dameroman.

Eg bruker jo vanlegvis ikkje sitere anna enn frå diktsamlinger i omtalene mine, men her må eg faktisk gjere to unntak. Eitt for å vise den klare og tydelege samfunnskritikken, og eitt for å vise den hysteriske, mørke og drøye humoren i boka.

Det fins ingen verre forbannelse enn å føde ei pen jente i en verden full av menn som oppfører seg like avskyelig som kåte bikkjer.

Det er ein fabel-aktig (og fabelaktig!) roman, du må liksom berre akseptere alt som skjer, sjølv det som er heilt fysisk umogleg. Alt kan sjåast på som metaforer, myter, og som sagt er ikkje samfunnskritikken lagt skjul på.

Boka starter med at ei vakker prostituert, Dewi Ayu, står opp frå grava etter å ha vore død i drøyt tjue år. Men det er ikkje poenget med boka, eller historia. Sjølve boka er knytt saman meir som anekdoter som blander seg saman, med historier frå livet til Dewi Ayu, menneska rundt henne, døtrene som kjem, menna som forelsker i henne og døtrene. Bakteppet er Indonesia under andre verdskrig, japansk okkupasjon, og så – pang! – fredstid for fyrste gong på evigheter i landet. Her er store politiske omveltningar, men hovudsakleg er det dei små hendingane i «vanlege folk» (om nokon i denne romanen kan kallast det) sine liv som er skildra.

For tjueen år siden hadde hun dødd tolv dager etter å ha født ei heslig lita jente, så heslig at jordmora som hjalp henne, ikke kunne være helt sikker på at det virkelig var et spedbarn, og trodde kanskje det kunne være en klump med dritt, ettersom hullet hvor en unge kommer ut, og hullet hvor dritt kommer ut, bare er to centimeter fra hverandre.

Og slik går det altså slag i slag! Sprelsk som fanden, og ikkje redd for å vere direkte. Det er burlesk i bokform, og eg absolutt elsker det. Skråblikket Kurniawan setter på menneske, samfunn, og ikkje minst kvinner i ein mannsdominert verden, er praktfullt. Akkurat som språket. (Boka er forresten ikkje omsett direkte frå indonesisk, men frå den engelske utgåva, Beauty is a wound, og etter å ha lest litt i den, kan eg seie at Hedda Vormeland sitt språk er hakket morsommare enn den engelske versjonen.) Men ja, dette er ei spektakulær bok!! Eg trur absolutt alle med bittelitt humor i kroppen vil kunne storkose seg med denne herlige boka.

Forlag: Pax
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Eka Kurniawan finn du HER.

Sitat

«Maresi» av Maria Turtschaninoff

Éin kommentar

Boka er eit førehandseksemplar frå Gursli Berg forlag

Maresi er den første boka i fantasyserien Krøniker fra Det røde klosteret, og gjett om eg gler meg til nummer to og nummer tre! (Som kjem neste år og i 2019.) Forfattaren er finsk-svensk, og har fått kjempeskryt for boka, med god grunn. (Eg håper òg det kan bli ein knallgod film av denne boka, for filmrettane er allereie solgt.)

Maresi er ikkje berre tittelen på boka, men òg namnet på hovudpersonen. Dei siste fire åra har ho budd på øya Menos; ei knøttlita øy med eit kloster, og kun kvinner har adgang. Her tilber dei Urmora, dyrker mat, syng og ber, og lev eit ganske så typisk klosterliv. Det er lenge sidan det var noko dramatikk på øya, men dette kjem til å endrast når Jai dukker opp. Jai kjem i land på øya forslått, skitten, full i arr og livredd. Ho rømde frå det gamle livet sitt, og forfølgjarane hennar vil veldig gjerne straffe henne. Så gjerne at dei ikkje stoppar for noko, og ein dag kjem dei i eit skip til øya.

Eg må innrømme at det tok litt tid før det verkeleg vart spennande (men så er jo dette ei krønike, ikkje ein thriller), men når det først tok av — herregud, så ufatteleg intenst! Eg ville berre at boka skulle vere lengre, men eg veit ikkje om eg hadde takla det. Det går liksom frå å vere ei ganske interessant skildring av eit liv i eit kloster på ei øy, med vennskap, mat, religion, historie og generelle plikter, til å bli grøssande skummelt og hjerteskjerande. Så om du begynner på boka og synest det går litt trått, hald ut! Det er trass alt den første boka i ein serie, og Turtschaninoff må jo få lov til å skildre dette universet før vi går så mykje vidare.

Apropos skildringane, så er er det Maresi sjølv som skriv ned desse hendingane så raskt ho kan etter at dei hende. Ho er berre tretten år når ho skriv, og ho kan ikkje hugse alt. Ho gir si side av saka, og det vert utruleg vellukka. Det er òg dette som gjer at eg synest boka passer best for ungdom, sjølv om ein eigentleg ikkje kan setje noko øvre eller nedre grenser for fantasy. Alle liker jo fantasy! (Ja, faktisk. For du kjem ikkje her og seier at du ikkje ser på Game of Thrones?)

Det er ei sterk historie om modige kvinner, i eit typisk fantasyunivers. Her er den «gamaldagse stilen», religionen står sterkt, ulikskapane mellom menn og kvinner er i fokus, og forfattaren vektlegg kor viktig kunnskap er eit samfunn – eit ekte så vel som eit fiktivt. Eg kan anbefale boka varmt, og som eg innleidde med; eg gler meg allereie til bok nummer to, Naondel, kjem neste år!

Forlag: Gursli Berg
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Seks historier» av Matt Wesolowski

Éin kommentar

Boka er sponsa av Font forlag

Førebu deg på noko så kult og originalt som ein podcastkrim! Eg er faktisk overraska over kor godt det fungerte (og eg trur det blir veldig bra når lydboka kjem i september).

Heile historia vert fortalt gjennom seks episodar av ein podcast kalla Seks historier, laga av Scott King. Gjennom desse episodane, vert seks personar knytta til ulykka på Scarclaw for omkring 20 år sidan intervjua. I 1995 forsvant tenåringen Tom Jeffries frå turgruppa si, og det tok nesten eit år før han vart funnen. Etterforskninga til politiet kom ingen vei, men King trur det er meir bak Jeffries død enn politiet kom fram til. Han har som mål å frå fram sanninga (utan å dømme), og intervjuer dei han kan få tak i av turkameratane til Jeffries, og andre menneske i livet hans. Kven var eigentleg Tom Jeffries? Ville nokon drepe han, eller var det ei ulukke? Eller, var det kanskje noko endå eklare som hendte den natta?

Mellom kvar episode, er det i tillegg korte kapittel frå den lokale lorden, som fann liket til Tom Jeffries. Han er heller ikkje villig til å fortelle om alt han og kompisane hans opplevde den natta dei fann den døde tenåringen.

Dei som les bloggen min jevnlig, vil nok ha fått med seg at eg er ganske kresen når det kjem til krim, men Font klarer det liksom kvar gong. Akkurat som Istvillingene av S.K. Tremayne, er dette ein iskald og skikkelig creepy thriller som kan komme til å skremme vettet av deg. Atmosfæra er så kjølig, tåkete og skummel, og dei overnaturlege elementa som dukker opp er verkeleg prikken over I-en. Twisten var heilt uventa, og ja, direkte sjokkerte meg. I tillegg er sjølve historia velskriven som få. Eg kan seie med sikkerhet av dette er den beste krimboka eg har lest i år, og eg kan verkeleg anbefale den! (Og eg gler meg allereie til bok nummer to!)

Forlag: Font
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Homegoing» av Yaa Gyasi

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Dette er ein familiehistorie du aldri har lest maken til! Seriøst, denne boka er heilt spektakulær. Det er kanskje den beste debutboka eg har lest. Om du leiter etter ei god bok, ein historisk roman, noko sterkt, noko om afrikansk-amerikansk historie, eller rett og slett berre #sommerboka, så er romanen til Gyasi eit eksepsjonelt bra valg. (Dersom du les på engelsk, for boka er ikkje omsett til norsk.)

Vi starter på Afrikas gullkyst, i det som no er Ghana. Maame er ei ung Asante-kvinne, slave for Fante-stammen. Som slavejente føder ho ei jente, Effia. Like etter fødselen klarer ho å rømme tilbake til Asante-folket, og får der ei ny datter, Esi. Effia og Esi får ganske ulike skjebner: Effias stemor hater henne og gifter henne bort til ein britisk slavehandlar, medan Esi vert fanga og ender opp med å bli solgt som slave i Amerika.

Effia bur enno i Ghana, og gjennom etterfølgjarane hennar (eit slektsledd om gongen) vert ei historie om eit stadig meir moderne Afrika skildra. Frå britane sin slavehandel (og så klart rivaliserande stammer som solgte kvarandre), til misjonærskular til utvandring. Blanda saman med afrikansk overtru, ein unik kultur og harde liv, vert dette utrulig sterkt. Mindre sterkt er heller ikkje forteljinga om Esi si slekt, som veks opp på plantasjer. Her er heile den amerikanske historia om slaveri, rasisme, forsøket på den amerikanske draumen, som var/er tilnærma umogleg for svarte i sørstatane.

Som nemnd følgjer ein eitt og eitt slektsledd frå både Effia og Esi sine sider. Ein skulle kanskje tru at berre tjue sider til å oppsummere det mest avgjerande i nokon sitt liv ville vore litt knapt, men Gyasi klarer å skape djupt gripande portrett gang på gang. Det er heller ikkje vanskeleg å halde styr på kven som er kven, for Gyasi har tatt seg bryet med å lage eit slektstre og slengt med på forsida. (Takk, gud.)

Og så skildringane av Afrika, då. Det er så bra gjort! Både mentaliteten til stammefolka, religionen, livssynet, miljøet rundt dei, ikkje minst naturen… Det er magisk. Denne boka gjorde eit enormt inntrykk på meg, og eg kan ikkje tenke meg at eg vil gløyme den nokon sinne. Faktisk er eg oppriktig trist for at eg aldri vil kunne lese denne boka for første gong igjen. Eg anbefalar den heilhjarta, og synest at alle burde lese den.

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Nøkken» av Nathan Hill

Éin kommentar

Boka er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

Nøkken, eller The Nix, er debutboka til Nathan Hill. Ryktene som har nådd meg seier at han brukte ti år på å skrive boka, tilsvarande det Donna Tartt brukte på Stillitsen; OG at den er like god. Korleis kan man ikkje ville sjekke ut ei slik bok?

Denne mursteinen av ein roman handlar om Samuel Andresen-Anderson, ein nesten-forfattar som underviser to timer litteratur i veka og bruker resten av tida på dataspel. I tillegg er han sonen til Faye Andresen, no kalla Pensjonistterroristen etter at ho kasta grus på ein presidentkandidat. Samuel bestemmer seg for å skrive ei bok om mora, som forlèt han då han var ein ung gut. Han veit ikkje kva han forventar å finne ut om mora når han møter henne att og startar researchen sin, men han oppdager i alle fall at barn kanskje ikkje har rett til eller burde vite alt om mødrene sine.

Tema som er aktuelle i boka er forholdet mellom mor og barn, amerikansk politikk frå sekstitalet, amerikansk politikk etter 11. september, ulike typer vennskap og oppvekst. Det er jo eigentleg ein slags oppvekstroman, men den tek for seg ulike deler av fleire personer sitt liv. Fleire av desse personane sine synspunkt kunne nok vore kutta ut, men dei er eit fint og fargerikt innslag.

Eg merka allereie etter tjue sider at eg likte denne boka veldig, veldig godt. Den er morsom, velskriven og klarte å overraske meg fleire gonger. Dersom du likte Max, Mischa og Tetoffensiven av Johan Harstad, vil du absolutt elske denne boka. (Og om du lurer, er den ca halvparten så lang som boka til Harstad.) Også denne har røtter i Noreg, og tek for seg USA sine krigar i Asia og studentpolitikk.

Dette er ikkje ein fantastisk roman, men ein får eit spesielt forhold til romankarakterer ein følgjer like lenge som ein gjer med så tjukke bøker som denne. Boka er omsett av Vibeke Saugestad, som har gjort ein spesielt god jobb med dialogen, som er utruleg vittig, munnkeg og realistisk. Det er kun eit par av passasjene eg synest var litt merkelege, som denne openberringa til elleveårige Samuel: «Kjærligheten hadde denne fordelen, […] at hennes suksess, ved en underlig form for refraksjon, også ble hans». Altså. En sjetteklassing? Eller denne kommentaren til ei kvinne uten sminke si holdning «framsto ikke som apati, snarere som transcendens». Kva skal det bety?? Men ellers er språket veldig bra, og boka er overraskande lettlest. Den kan absolutt anbefalast!

Og så må eg berre seie at eg elskar det norske omslaget. Grafiske omslag er utan tvil mine favorittomslag, og fristar av ein eller annan grunn mykje meir enn bøker med foto på framsida. Sjekk denne hesten, da! (Som forresten er skikkelsen Nøkken tar når han kidnapper barn.)

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Ut i vannet» av Paula Hawkins

Éin kommentar

Boka er sponsa av Bazar forlag

Før lesning: HURRA! Eg er så utruleg gira for at denne boka endeleg er komen. Eg absolutt elska og slukte debutromanen til Hawkins, Piken på toget, og eg ville ha meir. Vel, my prayers have been answered, og ho har kome med ei ny bok (det er ikkje ein oppfølgjar, forresten). MEN, så er det alltid kjempeskummelt å lese bok nummer to av ein forfatter når du elska den første du leste. Kva visst det viser seg å vere kjempedårleg? Ein vil jo ikkje bli skuffa. Og det er det store spørsmålet her: vil boka klare å leve opp til mine skyhøge forventningar? Eller endar eg opp med hovudet i hendene av frustrasjon?

Etter å ha lest boka, er svaret ja. Hendene mine holdt seg på boka heile tida, eg heldt fingrane mine frå å rive ut hår i irritasjon. No skal eg ikkje lyge og seie at den er mykje betre enn den fyrste, for Piken på toget er vesentleg betre. Men dei er veldig forskjellige bøker. Medan Piken på toget berre fortel frå tre kvinners synspunkt og på den måten skaper stor usikkerhet om kva som er sant eller ikkje, har denne boka eit utal av perspektiv. Handlinga går føre seg i ein landsby, og omtrent alle involverte får eit ord med i laget. Oppbygginga blir dermed ganske ulik debutboka, men er likevel god.

Som sagt er vi i ein liten landsby i England, der ei lokal kvinne nettopp har blitt funnen i elva. Dottera er rasande, overbevist om at mora hoppa og forlot henne, slik bestevenninna gjorde nokre månader tidlegare. Systera til den avdøde vert sjokkert, men ikkje spesielt rysta. Det er ikkje spesielt mange som verkar triste for Nel Abbotts bortgang. Ho dreiv nemleg på med å skrive ei bok om alle «dei brysomme kvinnene» som i løpet av dei siste fire hundre åra har mista livet sitt i denne elva som går gjennom byen.  For Erin, ei politikvinne kalt inn for å hjelpe den lokale politimannen Sean, verkar saka og alle menneska – ikkje berre dei involverte, men heile byen – utruleg rart. I tillegg sit den påståtte klarsynte Nickie og grublar over korleis ho skal få fortalt sanninga.

Eg synest som sagt det var ei god bok, med ein del unike element og mykje spenning. Det kom fleire overraskingar, og vi finn mykje under karakterane sine overflater (pun intended). Så om du likar thrillarar, vil eg anbefale deg å plukke med deg boka.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Paula Hawkins finn du HER.

Sitat

«Ildbarnet» av S.K. Tremayne

Boka er sponsa av Font forlag

Ildbarnet

Så dette er den fyrste påskekrimmen min i år. Eg las den forrige boka til forfattaren (unnskyld, den anonyme, kjende forfattaren som skriv under pseudonymet S.K. Tremayne), og eg seriøst elska den. Igjen har ho (eller han) skrive ein skummel roman med utgangspunkt i små barn og overtro. Og for å sei det sånn, den skuffa absolutt ikkje.

Denne thrilleren handler om Rachel Daly. Ho har nettopp gifta seg med den litt eldre David, ein arving til eit svært gods i Cornwall. Rachel var sjølv ganske fattig under oppveksten, og synest det er overveldande å skulle bestyre eit stort og gamalt gods, spesielt når ho heile tida føler ho vert samanlikna (og samanliknar seg sjølv) med Davids avdøde kone, Nina. Nina døydde i ei gruveulykke for kun halvanna år sida, og Rachel vert ganske stressa når hennar nye steson, Jamie, fortel at han drøymde om Rachel, med mykje blod på henda. Betre vert det ikkje når draumen hans ser ut til å bli sann, og Rachel finn forstyrrande brev åtteåringen har skrive til mora – som han er overbevist om at er i live.

I heile boka er det ei nedtelling til den komande jula, som vil vere toårsdagen for Ninas død. Det er ein stor del av drivkrafta (bortsett frå dei utruleg urovekkande handlingane som skjer, naturleg nok). Spesielt med tanke på at Jamie forteller Rachel at ho vil vere død innen første juledag. (Og blodet fraus til is i årene og alt det der.) Og herregud, måten miljøet og naturen i Cornwall er skildra! Det er så utrulig godt gjort, ein ser heile greia for seg og historia berre flyt!

Viss du har lest Istvillingene, så MÅ du berre få med deg denne òg! (Og har du ikkje lest Istvillingane, må du seriøst gjere det! Creepy greier, altså.)

Forlag: Font
Utvgivelsesår: 2017

Fleire bøker av S.K. Tremayne finn du HER.

Sitat

«Vindeltorn» og «Maretorn» av Tone Almhjell

Begge bøkene er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

Då eg var på Gyldendal sitt høstmøte i Bergen i fjor haust, Forfatterne kommer!, fikk vi utdelt Maretorn av Tone Almhjell i ein goodiebag. Eg vart fyrst og fremst interessert fordi forfattaren sjølv satt framme på podiet og var superherleg – med dyreøyrer festa i håret. Barnebøker har jo ikkje vore mi greie på ei stund, men med ny jobb i barne- og ungdomsavdelinga hos Norli, har det teke seg litt opp! Så etter å ha somla meg til å få skaffa meg den fyrste boka hennar, Vindeltorn, var det berre å sette i gong.

Vindeltorn

Dette er den perfekte barneboka. Hadde eg funne denne på biblioteket som tiåring, ville eg bladd den i filler. No til dags er det sjeldan eg tillèt meg den luksusen å lese ei bok fleire gonger, men kven veit? Eg skal i alle fall kjøpe med meg eit eksemplar til nevøen min, for eg kan ikkje tenke meg den ungen som ikkje vil bli sugd inn i dette universet.

Vindeltorn handlar om Lin, som har kalt seg sjølv dette i ein trolljegerleik med bestevennen. Ho har flytta til byen, og saknar Niklas. Ho saknar og Rufus, musa ho hadde til kjæledyr. Heldigvis for Lin, møter ho Rufus igjen i det ho entrar ein sprekk i kjellarveggen – men Rufus er no ein og ein halv meter stor. Ho har hamna inn i ein verden av dyrlingar, der avdøde kjæledyr lev vidare omtrent som på menneskevis, med hus og kle. For Lin blir det dessverre ikkje berre glede i gjensynet med den elska musa, for det viser seg at ho er ein Vindeltorn, og det er no hennar oppgåve å løyse eit stort og viktig mysterium.

Det er ei verd med snakkande dyr, med mystikk, litt skrekk, merkelege og vakre band, og til saman blir det ei nydeleg og glitrande framstilling av fantasy. Boka er helt herleg, og eg smelta heilt. Så då hoppar eg like så godt rett vidare på å lese Maretorn, den frittståande oppfølgjaren som kom i haust.

Maretorn

I Maretorn er vi ca eit halvt år framme i tid. Niklas sakner Lin, som enno ikkje har flytta att til Sommerhjell. På tur i skogen vert han plutselig forfulgt av noko, kanskje ein bjørn? I panikk klatrer han opp i eit tre, der han til sin store skrekk oppdager ei gaupe som berre stirer på han. Og snakker til han. Niklas veit ikkje kva han skal tru, og resten av bygda oppfører seg merkelegare og merkelegare. Når han avdekker eit par hemmelegheitar om den avdøde mora si, fører det han ut i fare og inn i eit eventyr. Niklas hamner i den same verda som Lin var i tidlegare, men han hamner i ein by teken av marer, med troll, knokkelnebb og ondskap. Han er kanskje ingen Vindeltorn utvalgt for oppgåva, men er det noko Niklas heller ikkje er, så er det ein feiging. Og med gaupa Tyst ved si side, tek dei opp kampen mot marene.

Og det er så spennande! Det er så bra skrive, lettlest og medrivande og berre herleg! Å leve seg inn i denne verda Almhjell har skapt, det er som å leve i ein draum du ikkje vil vakne frå. Av med hatten, og eg bøyer meg i støvet, for dette er ei leseoppleving utan like.

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: Vindeltorn (2013), Maretorn (2016)

Sitat

«Gaven» av Ellen Vahr

Éin kommentar

Boka er sponsa av Aschehoug forlag

gaven

Bøker som vert nominert til bokhandlerprisen er stort sett verdt å få med seg, og spesielt interessant vert det jo når desse bøkene attpåtil er debutbøker. Det er vel det ein enkelt og greitt kan kalle ein brakdebut?

Gaven handler om Anne Brannfjell, Noregs mest kjende «kloke kone», og hennar historie; frå ein fattig oppvekst på ein husmannsplass i Vardal, til livet som ettertrakta klok kone i Christiania på 1800-talet. Og sjølv om det kanskje var noko vi visste frå før, var livet i fattige Noreg slettes ikkje lett, og reisa til Anne er beintøff. (For eit kvinnfolk!) Ho måtte motgang, båe frå enkeltmenneske, frå presteskapet, doktorer og den norske lov, i tillegg til å bli svikta av ein mann ho stolte på. Eg vil verkeleg ikkje avsløre for mykje av handlinga, men eg kan love at handling er det nok av!

Eg slit litt med å forstå nøyaktig korleis det var å vekse opp i så fattigslige kår, men denne boka skildra det godt. Det fine med nærleiken ein får i småkår, framandgjeringa og einsemda ein kunne oppleve i dåtidas byer. Kor avhengig ein eigentleg var av einannan og miljøet rundt seg, og kor raskt alt kan falle i frå kvarandre dersom noko ikkje går etter planen. Boka set eit lys på kor viktig det er å følgje sin eigen veg, uansett kor vanskeleg det kan verke der og då. Ein må våge å gjere det ein veit er rett, sjølv om det gjer vondt. Og det er kanskje idealistisk, men noko må ein tru på? Kvifor skal ein ellers gidde noko?

Boka kan samanliknast med Eplehagen av Marianne Storberg og typ «norske serier». Den er kjempefin,  rørande og ikkje minst velskriven. Og at den er basert på ekte mennesker (med unntak av to), med den historia, er nok til å gi meg gåsehud. Eit relevant spørsmål er jo om dette er årets julegavetips til mor, bestemor, tante, kone? Jepp!

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Valentinas siste reise» av Santa Montefiore

Boka er sponsa av Bastion forlag

Valentinas siste reise

Med Santa Montefiore så får du det du betaler for og det du forventer: ei nydeleg kjærleikshistorie som rører og underholder heile veien. Her får du eksotiske Italia, engelsk sosietet, drap, drama, familiehemmeligheter og mirakler.

Vi befinn oss både i 1944-45 og 1971-72. I 1944 kjem kaptein (?) Thomas Arbuckle til Incantellaria i Italia, ein søvnig og veldig religiøs by på Amalfikysten. Der forelsker han seg i Valentina, og blir far til Alba. I 1971 er vi i England, der Thomas har teke over familiegodset. Alba kjenner seg ikkje heime (til tross for at ho kom dit som spedbarn), og bur åleine på familiens husbåt, Valentina, i London, der ho lev eit ganske vilt liv med eit utall av menn. Og lite forandrer seg før Fitz dukker opp, og ho bestemmer seg for å reise til Italia for å finne røttene sine.

Eg held fortsatt ein knapp på at Birøkterens datter er hennar beste (utgitt på norsk, i alle fall), men som eg skreiv i omtala mi av Villa Magdalena, så skal det mykje til å slå den, altså. Men Valentinas reise kjem ganske nær. (Og ja, det er den perfekte julegava til mor, syster, venninne eller kven som helst!)

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Santa Montefiore finn du HER.

Sitat

«Blind forbannelse» av John Saul

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Blind forbannelse

Denne boka er ein god, gammaldags grøssar; veldig typisk slike historier eg las når eg var tolv-tretten. Ei ung jente, en forbannelse, hevn, mord, ei creepy porselensdukke, og sjølvsagt vaksne som ikkje forstår noko som helst (før det er for seint).

Boka handler om Michelle, som er tolv år gamal. Saman med faren og den gravide mora flyttar dei frå bylivet i Boston til ein fredeleg tilværelse på landet, i Paradise Point. Alt ser ut til å gå heilt fint, både med farens legepraksis, moras maling og Michelle sitt sosiale liv. Så møter Michelle Amanda, og blir venninne med henne. Problemet er at Amanda døde for hundre år sidan, og bare bringer ulukker med seg. Michelle fell utfor ein skrent og vert krøpling, og stenger seg ute frå venene sine. Mora, June, vert bekymra, men får lite støtte frå faren, Cal. Verre blir det når Michelle si veslesyster, Jennifer, blir fødd. Michelle er nemleg adoptert, og Amanda overbeviser henne om at foreldra no ikkje er glade i henne lenger. Så byrjar folk i nærleiken av Michelle å dø.

Blind forbannelse er faktisk kjempeskummel! Eg trur likevel eg helst anbefaler den for tenåringar, for synsvinkelen i historia er jo stort sett frå ei tolv år gamal jente. Heldigvis står det ingen plass på boka at den er basert på ekte hendingar, så det er mogleg å puste ut etterpå.

Hjemsøkt er ein ny serie fra Cappelen Damm, med grøssarklassikarar. Serien har i tillegg til denne allereie to andre bøker i serien som kjem snart, Dødens øyne og Annabelle. Eg er veldig spent på å lese Annabelle (som har ei porselensdukke på coveret) for å sjå om det er same dukka som skrekkfilmane frå dei siste åra har kasta seg over.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016 (1980)

Sitat

«Sagnet om Oda» av Marianne Storaker

Boka er sponsa av Publica bok

Sagnet om Oda

First off, wow! Sidene i denne boka er slike glatte, tjukke og krittkvite sider som det var i mine eigne barnebøker. For dette er ei barnebok, passer spesielt til 7-13 år, står det bakpå. (Og omslaget er jo òg kjempefint! Herregud, for ei fin bok.)

Oda bur i ei hytte i skogen saman med faren, der dei har levd eit enkelt liv sidan mora hennar forsvann for seks år sidan. Oda er utruleg intelligent for alderen, og ikkje minst modig. Så når mystiske ting byrjar å skje i hagen deira, er det Oda som oppdager Klara, den gamle dama som forsyner seg med bær. Klara inviterer Oda med seg på ein liten dagstur, men lite aner Oda at dette vil bli ei mykje lenger reise – og kor mykje den vil ha med den forsvunne mora hennar å gjere.

Denne boka er eit reinspikka eventyr, og hovedkarakteren Oda er nesten ei slags Disney-prinsesse då ho har eit så godt lag med dyr. Her er tusser, troll, magi, vennskap, farefulle eventyr og faktisk vikingar (som er eit slags siste vikingfolk, det foregår ikkje på 900-talet). Oda og faren er heller karikerte personar, men dette fungerer jo fint i eventyr. No er jo ikkje eg akkurat målgruppa for denne boka, men dette er den typen bøker eg elska som barn. Norrøn fantasy var noko av det eg likte best, og eg trur faktisk eg må innom barneskulebiblioteket mitt for å finne att mange av bøkene eg las. Uansett, denne boka kan absolutt anbefales for både jenter og gutar i barneskulealder; ei veldig (som sagt) fin bok.

Forlag: Publica bok
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«En hjelpende hånd» av Gillian Flynn

En hjelpende hånd

Eh? Kanskje det var eg som gikk glipp av noko, men denne skjønte eg altså ikkje. Eg forsto ikkje korleis den endte i det heile tatt! (Så om nokon gjorde det, gi meg gjerne ein lyd.) Dette var eigentleg ganske skuffande etter å ha lese Flink pike av same forfattar.

Ei navnlaus kvinne tener til livets opphold ved seksuelle tenester kombinert med å gi seg ut for å vere synsk. Oppvaksen med ei mor som heller ville tigge enn arbeide, veit ho korleis ho skal lese og manipulere folk. Ting endrar seg når ho møter Susan Burke, som har eit hjemsøkt hus. For første gang opplever «jeg» at ho kanskje har tatt feil – her er kanskje manipulasjon ikkje nok.

Nei, eg skal innrømme at eg ikkje forsto slutten. Og det er ganske synd, for eg synest at oppbygginga var kjempespennande, og det var mange plottwistar, men eg følte det ikkje blei avklart. Dessverre.

Forlag: Font
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Gillian Flynn finn du HER.

Sitat

«Café Estrella» av Linda Ask-Knutsen

Boka er sponsa av forfattaren

Café Estrella

Då har eg lest oppfølgjaren til Orkanen. Igjen møter vi Mira Cara Rodriguez, og fortsetter historia på minuttet, der den forrige boka slutta.

Mira har ei krevjande framtid i møte: ho skal bli kjend med den nye familien sin, sette seg inn i rolla som hovudaksjonær i farens rederi, og avstand skaper problemer i forholdet mellom henne og Levi. I tillegg har ho fleire draumar enn før, og vert autorisert til å besøke limbus (tilstanda mellom levande og døde), men valet ho tek der skaper store fysiske og psykiske problem for Mira.

Boka går ikkje like raskt framover som forgjengeren, men den går endå djupare. Det byggjer seg opp eit drama i boka, men som aldri blir heilt forløyst eller avslørt (skriv ferdig den tredje boka, Linda!). Vi går inn på Mira på eit meir personleg nivå, og mykje meir av hennar indre liv, noko som er veldig interessant, då Orkanen tok meir for seg alt som skjedde rundt Mira. Du må for øvrig definitivt lese den fyrste boka før du starter på denne, elles kjem du ikkje til å forstå 1/10 av handlinga. Så… no skal eg liksom sitte her og vente eit år på avslutninga?!

Forlag: Kolofon
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Linda Ask-Knutsen finn du HER.

Sitat

«Safranhuset» av Rosanna Ley

2 kommentarar

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Safranhuset

På omslaget er boka kalla båe fortellerkunst på sitt beste, meiningsfull og vakkert skrive, og eg kan ikkje gjere noko anna enn å slutte meg til rosen. For wow, for ei bok; ei bok om familieband, opprinnelse, vennskap, tilgjeving, sorg og lengsel. Ei bok som ikkje lett vil bli gløymt.

Boka vekslar mellom fire synspunkt og på sett og vis eigne historier. Nell, Amy, Lillian (grandtanta til Amy) og Glenn (sonen til Lillian). Amy og Nell møtast i Marokko, på eit matkurs. Nell er der fordi ho fekk kurset i bursdagsgåve av ektemannen etter at mora hennar døydde brått, og etterlot Nell knust. Amy er der for å fotografere, og for å leite etter Glenn, som ingen har sett sidan 1969. Det einaste Lillian har etter han er eit postkort han sendte frå Essouira, utanfor Marrakech. I Marokko vert Nell og Amy venner, og saman oppdager dei kor viktig familie er – men òg kor naudsynt ei eiga styrke er.

Og så vil eg eigentleg ikkje avsløre meir av handlinga, for den er så god!! Måten alle historiene, hemmelegheitane og menneska møtast og går i hop på. For sjølv om eg kanskje såg éi av løysingane kome, kunne eg aldri ha gjetta meg fram til delane og detaljane i historia. Og favorittdelane mine av boka var faktisk Glenn sine skildringar av reisene sine og livet i Marokko. Dette er rett og slett ei rørande, herlig og god bok, så sett den på leselista di med éin gong!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Rosanna Ley finn du HER.