Homofili

Sitat

«History Is All You Left Me» av Adam Silvera

Gi meg litt YA satt til New York med unge, homofile gutter og mama is happy. Når ein seier det slik, høyrest det kjemperart ut, men den typen romantisk feelgood er blitt ei skikkelig favorittnisje hos meg det siste året. Dette er bøker ein kan forsvinne inn i i fleire timar – for er det noko som ikkje minner meg om meg sjølv, så er det homofile tenåringsgutter.

Livet til Griffin vert snudd på hovudet når hans store kjærleik og første kjæraste Theo døyr. Theo og Griffin slo opp då Theo flytta fra New York til California for å starte tidleg på college. Og der drukner Theo. Griffin er knust, og for å gjere saka endå verre er det kun eitt menneske som veit nøyaktig korleis han har det: Theos nye kjæraste, Jackson. Eit ganske uventa vennskap (eller band) oppstår mellom dei to gutane, men kan dei faktisk hjelpe kvarandre vidare i livet, eller vil dei berre gjere alt verre for einannan?

Dette er ein nydeleg og velskriven roman om forelskelse, djup kjærleik, sorg, sjalusi og skuldkjensle. Boka gir eit fint innblikk i dei komplekse kjenslene rundt ungdomforelskelse; kjem ein nokon sinne over sin første kjærleik?

Eg blei ganske overraska over historia Silvera hadde pønska ut, for eg følte alt var ganske rett fram, men i siste halvdel berre kom den einaste tvisten etter den andre. Og eg er spesielt glad for at Silvera aldri går for den enkle utvegen med den klassiske happily ever after-en, men bygger litt meir komplekse forhold og historier. I tillegg tek Silvera opp tvangstanker, på ein mykje betre måte enn John Green gjer i Turtles All the Way Down. Boka kan absolutt anbefalast!

Forlag: Simon & Schuster
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Adam Silvera finn du HER.

Sitat

«What If It’s Us» av Becky Albertalli & Adam Silvera

Leseeksemplar

I tilfelle det ikkje har vore skikkeleg openbert, så elsker eg YA. (Som er litt annleis enn det vi kaller ungdomsromaner, det er ikkje heilt det same.) Young adult-bøker. Og spesielt om unge homofile med kaotiske liv (det er så ekstremt mange fine og velskrivne kjærleiksromaner om skeiv ungdom, og eg veit ikkje heilt kvifor, men det får meg alltid i godt humør). Eg har vore ganske sjuk i det siste og knapt orka å lese på tre-fire veker, så eg håpte at denne her skulle få fart på lesinga og humøret. Og er det forfattarar eg stoler på for lettleste, sjarmerande og medrivande bøker, så er det nettopp Albertalli og Silvera – og når dei to slår seg saman …?!

Arthur er i New York for sommeren, som praktikant i moras advokatbyrå. Og han kjeder seg eigentleg, og er stressa. Foreldra krangler konstant, ting har vore rare mellom han og bestevennane sidan han kom ut som homofil og jentene på jobben er ikkje interessert i ein sekstenåring til venn. Ben har budd i New York heile livet, og har ein mykje kjipare sommar. Han har gått gjennom eit kjipt brudd med sin første kjærast, og er i tillegg stuck på sommerskule, attpåtil med eksen. Han er på vei til posten for å sende ein pakke, då han møter på Arthur. Men så blir dei dratt frå kvarandre i ein flash mob (for det er jo New York …), og dei aner ikkje korleis dei skal møtast igjen. Og er det meininga at dei skal møtest igjen? Skjebnen har i alle fall planer …

Dette er ei kjempefin og søt bok om vennskap, kjærleik, store og små gester og ikkje minst det å jobbe for eit forhold. Det var kanskje det eg likte best med boka, at det ikkje var så mykje fokus på happily ever after, men kanskje meir på kor mykje arbeid og kjærleik som ligg bak forhold, både av det romantiske og det vennskapelege slaget. Og kva er eigentleg verdt mest av dei to? Eg anbefaler dette samarbeidet like høgt som eg anbefaler dei individuelle bøkene til forfatterane; altså veldig!

Forlag: Simon & Schuster
Utgivelsesår: 2018

Fleire bøker av Becky Albertalli finn du HER.
Fleire bøker av Adam Silvera finn du HER.

Sitat

«Broren til Hugo» av Per Knutsen

Wow, korleis har eg ikkje fått med meg Per Knutsen før? Då eg starta på lydboka tenkte eg at denne passa fint etter å nettopp ha høyrd ferdig trilogien til Roy Jacobsen. Nordnorsk, same tidsperiode. Til og med same innleser! (Nils Johnson, anbefalast!) Og eg tenkte det var eit bra alternativ til alle som trenger noko nytt etter Jacobsen. Men etter kvart syntes eg det var betre enn Roy Jacobsen. Det var som Roy Jacobsen og Carl Frode Tiller fletta saman mellom to permar.

Erkki er veslebroren til Hugo, og etter andre verdskrig veks dei opp saman i Nordland. Det er ikkje akkurat lett: faren er nazist, mora ei finsk flyktning. Dei favoriserer Hugo, om ein kan seie at nokon er favorisert. Heimen er ganske vond, med mykje banning og vald. Erkki passer ikkje inn, feminin og enkel som han kan virke for den drikkfeldige familien sin. Men når Hugo tabber seg ut i studietida, er det Erkki som vert favoritten. For ei stund.

Seriøst, dette er ei flott bok. Skikkeleg god lesning om ein skikkeleg vond oppvekst. Historia var truverdig, med alle sine stygge og vakre skildringer. Eg vil påstå at boka først og fremst handler om skam. Skam over å velge feil, over å bli utstøtt, over å ha feil tilbøyeligheter. Det er mykje skam, mykje misunning, mykje lengsel. Det er rett og slett mangel på kjærleik. Men det er ikkje berre fælt, det er mykje glede her òg. Lojalitet, ønsker om utdanning og noko meir, mot til å vere seg sjølv. Den er fin. Skikkeleg ekkel, vakker og praktfull.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«From the Heart» av Susan Hill

Leseeksemplar

Litt treigt ute; Susan Hill er visst ganske berømt. Og så er dette leseeksemplaret frå i fjor vinter, tydeligvis. Men – kven bryr seg om når bøker kjem/kom ut, så lenge dei er gode?? Og denne var verkeleg god. Eit subtilt, roleg og forståeleg språk, som skaper stemninger som få bøker eg har vore borti. Boka er ganske kort, men akkurat som Stoner av John Williams klarer den å skildre – om ikkje heile, så store deler av – eit liv.

Vi er på starten av 1900-talet, og Olive er ei ung kvinne fanga i ei tid som båe gir henne fridom, og tek den frå henne. Ho har val, moglegheit til utdanning og arbeid, men samstundes er det store forventningar knytt til kva ho skal velje. Kva som er akseptabelt, kva som ikkje er skamfullt og kvifor dette speler noko rolle, er spørsmål som alltid ligg i Olives bakhovud. Så når ho blir gravid utanfor ekteskapet, er ho fortvilt over tapet av den vekkadopterte sonen. Og når ho forelsker seg i ein eldre kollega, forstår ho ikkje kvifor ho ikkje kan elske den ho elsker.

Ho kan verke ganske uutdanna og enkel etter dagens standard, men ho er eit produkt av tiåret (og århundret) ho lev i. Ei synes litt synd på henne i starten, men ho er så absolutt eit kvinnfolk med tak i. Ho er faktisk villig til å ofre alt for si eiga lukke. Og kvifor ikkje, når det ikkje går utover nokon?

Boka stiller store og små spørsmål om samfunnet, både no til dags og historisk, og den set enkelte ting i søkelyset. Det er eit fint portrett av ei ung kvinne i to veldig ulike, men sikkert like vanlege, situasjoner frå det førre århundret som vi ikkje opplever i dag i det heile tatt.

Denne boka var så rørande, så verkeleg djupt rørande. Sjølv om Olive kanskje ikkje sa så mykje, så opplevde ho mykje. Dei svake reaksjonane hennar, dei få tankane ho gjer seg rundt situasjonane ho hamner i, det er så relaterbart. Ho har heilt openbert ein svak form for sosial angst, men likevel er ho så utruleg sterk. Sjølv om ho aldri veit kva som er korrekt eller forventa av henne, så gjer ho så langt ho kan det som føles rett for henne sjølv, og gjett kva? Det meste ordner seg, altså. Overraskande nok var denne boka ganske inspirerande. Ei verkeleg fin, lita perle. (Sjølv om eg seriøst misliker det uttrykket, for det er jo oppbrukt til tusen.)

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2018

Sitat

«They Both Die at the End» av Adam Silvera

Om du ser på omslaget, er det to figurar og teksten «This is Mateo» of «This is Rufus», før tittelen på boka kjem: They Both Die at the End. BAM!! Er ikkje det slåande, vel? Og så tenker du kanskje: faen, så unødvendig å avsløre at hovedpersonene dør allereie før ein har opna boka?! Men chill, det er litt meir komplisert enn som så:

Vi er i vår tid, men teknologien vår har kome eit lite hakk lenger. Akkurat som vêrvarsel, har vi no òg dødsvarsel («Death-Cast»). Du blir oppringt rundt midnatt, og får beskjed om at du kjem til å døy innan tjuefire timar. Dei veit ikkje klokkeslett eller korleis, berre at det skjer. Ingen har klart å unngå «spådommen» enno. Men det er ikkje berre fælt, for det er utvikla mange ting for å gjere livet til dei som mottar varselet («Deckers»), som virtuelle opplevingar og reiser, gratis mat, eigne nattklubber og eigne apper. Appen «Last Friends» er den mest brukte. Og slik møtast Mateo og Rufus.

Mateo og Rufus er ganske ulike gutar, begge i slutten av tenåra. Dei har likevel ganske lik bakgrunn; begge er latino, begge har mista familien sin og begge skal døy i dag. Dei møtest, blir venner og bestemmer seg for å leve sine siste timar som om dei aldri skulle ta slutt.

Eg er usikker på om eg liker konseptet, eg trur eigentleg boka kunne vore like god om du hadde droppa omstendigheten rundt korleis Mateo og Rufus møttes. Kanskje. Det vil jo aldri få vite, men eg trur kanskje det. Uansett, boka vart berre betre og betre, og på slutten var eg heilt i frå meg. Kjempeflott, rett og slett!

Forlag: Simon & Schuster
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«The Rules Do Not Apply» av Ariel Levy

The Rules Do Not Apply (eller Når reglene ikke gjelder på norsk) er kanskje den mest personlege boka eg nokon sinne har lest. Det er ein memoar, ein sjanger nordmenn sjeldan er borti. Vi er liksom ikkje vande med å lese sanne historier om mennesker vi ikkje veit kven er. Eg visste i alle fall ikkje kven Ariel Levy er, og før denne boka gjorde nok ikkje mange her til lands det heller. (Amerikanar ville kanskje visst at ho er ein journalist for The New Yorker.)

Boka starter med slutten. Ariel får besøk av naboane, og aner ikkje korleis ho skal fortelle dei at ho har mista babyen, forholdet er slutt (etter at kona er innlagt på rehab endå ein gong) og at ho må flytte ut av det flotte huset sitt. Ariel fortel om barndommen sin, studietida, starten av karrieren, forholdet til kona Lucy, å bli gravid og å miste barnet. Og mest om det å ha vore mor i tjue minutter, og korleis det endra livet hennar totalt.

For er du ei mor utan barn? Korleis kan du kalle deg ei mor, når alle då spør om babyen din? Babyen din som døde, etter ei dramatisk fødsel i femte månad i Mongolia? (Det er faktisk sjukt dramatisk, og du bør absolutt ikkje gå glipp av denne boka.) Ei heilt vanleg dame, eigentleg. Med ei ekstremt vond historie, velskildra og reflektert.

Forlag: Fleet
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Dumme, dumme hjarte» av Linda Klakken

Éin kommentar

Boka er sponsa av Samlaget

På bloggen her er det jo fronta fleire ungdomsbøker som tek opp dette temaet med å vere skeiv. Bøkene til Becky Albertalli til dømes, og Kunsten å vere normal av Lisa Williamson. I ein overgang mellom barn og ungdom, og ungdom og vaksen, kan dette vere vanskeleg å forholde seg til. Omtrent alle bøker og filmer har heterofile par, og det er jaggu på tide at det jamnar seg litt ut i dei fleste medium. Det er jo ein del å få på engelsk (og omsett til norsk) om dette, men bøker om temaet skrivne av ein norsk forfatter, har vore ei sårt tiltrengt mangelvare i litteraturen. Heilt til no, då!

Klara er ei jente som bur på Sunnmøre, ikkje er spesielt kul, har skilte foreldre (som inkluderer den litt deppa faren Frode), ei bestevenninne, og så går ho på ballett. Det er på balletten at ho først får auga opp for den nye jenta frå Oslo, Marie. Ho synest Marie danser sååå fint, er pen og kjempehyggelig. Og så oppdager ho at ho kanskje er forelska for fyrste gong.

Og dette er jo kanskje det beste med boka: den handler om at Klara er forelska i Marie, ikkje at Klara er forelska i ei jente. Det er eigentleg ikkje poenget i det heile. Denne normaliseringa som vi også ser hos Becky Albertalli, er flott! Det er slik det skal vere. Og så fint at mi oppfatning av dette, stemmer med kva forfattaren sjølv hadde som mål. Denne boka kom nemleg i mine hender då eg var på høstmøte med Samlaget, og Linda Klakken sjølv var med og las i frå boka. Klakken er sjølv gift med ei kvinne og har to små jenter, så det er vel ikkje mange som kunne skrive denne boka betre enn henne. Eg vil gjerne presisere det som Klakken sjølv gjer i sitt intervju med Framtida.no, at dette er ei historie om forelsking, ikkje om homofili.

Eg synest boka når opp til målet sitt – å avdramatisere homofili – på ein veldig god måte. Det er jo så uproblematisk! Det er veldig godt formidla, og eg følte aldri at det var ei «komme ut av skapet»-bok, berre ei bok om forelsking.

Under denne hovudhistoria om den første kjærleiken, er det òg fokus på at Klara prøver å muntre opp den nyskilte faren sin ved å prøve å spleise han med diverse kvinnfolk. Uten at faren veit det. Dette tek nokon ganske sære vendingar, og er underhaldande til tusen! Faktisk er heile boka underhaldande. Og hysterisk morsom! Fleire av kommentarane er så presise, så skarpe, og likevel så tydeleg eit barns. Eg vil rett og slett kalle boka ei sjarmbombe utan like, også for oss «vaksne». (Å gud, når blei eg så gamal?) Les den, og ikkje minst – la folk forelske seg i den dei vil. Ikkje ver ein lort.

Forlag: Samlaget
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Linda Klakken finn du HER.

Sitat

«The Best Kind of People» av Zoe Whittall

Mykje av dramaet i debatten rundt Arv og miljø av Vigdis Hjorth og motsvaret til systera Helga, har handla om «incestanklagene» (i hermetegn fordi det ikkje har vore nokre direkte anklager frå Vigdis). Det har likevel vore mykje spekulasjonar rundt om det er sant eller ikkje: om du vil lese ei 100% fiktiv historie om ein familiemann som begår overgrep, er denne eit veldig godt val.

Familien Woodbury er tilnærma perfekt. Mora Joan er ein godt likt og høgt respektert sykepleier, ein stor del av det lokale samfunnet; dottera Sadie er vakker, populær og med perfekte karakterar; sonen Andrew er flytta til New York med partneren sin og er ein sukesessfull advokat; faren George er ein lærar alle elskar etter å stoppa ein mogleg skulemassakre for ti år sidan. Men for familien Woodbury endrar livet seg brått når George vert arrestert for seksuelle overgrep og forsøk på voldtekt på mindreårige. Halve byen vender seg mot deg, den andre halva vender seg mot jentene som kom med anklagene. Først nektar dei å tru at anklagene kan vere sanne, men litt etter litt kjem tvilen snikande – og det er denne tvilen som slit dei i filler.

Sjølv om karakterane er så klisjéfylte som dei kan bli – på grensa til karikaturar – klarer Whittall å få dei til å virke naturlege. Det er eit ømtåleleg tema, men eg synest ho vellukka klarer å få fram tilliten, tvilen, frustrasjonen over å ikkje vite – å aldri kunne vite! – og ønsket om å tru på George. Men skal dei berre oversjå jentene som stod fram? Whittall blander inn feminisme, politikk, hat mot menn som begår overgrep, hat mot kvinner som lyg om overgrep, og balanserer synspunkta på ein god måte. Det er sterk, velskriven og intelligent bok om seksuelle overgrep, vel verdt å lese.

Forlag: Hodder & Stoughton
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Simon og homo sapiens-agendaen» og «Fordelen med ulykkelig kjærlighet» av Becky Albertalli

Éin kommentar

Begge bøkene er leseeksemplar frå Norli

Hurra for skeiv litteratur! For skeiv ungdomslitteratur. Eg trur at sjølv om homofili er akseptert i (det norske) samfunnet, kjenner mange på at det mangler i populærkulturen – bøker, filmer, serier. Sesong 3 av Skam viste jo berre kor akutt dette behovet var! Og om du synest historia om Isak og Even var fin, er det berre å kaste seg over Simon og homo sapiens-agendaen!

Simon er 17 år og homofil. Det er ikkje eigentleg hemmeleg, han har berre aldri sagt det til nokon. Men han veit at han er det. Spesielt fordi han er litt forelska i ein annan homofil gut på skulen, «Blue». Anonymt sender dei to gutane e-post til kvarandre, men Simon veit at han vil møte «Blue» på ekte, snart. Og alt kunne vore veldig enkelt, heilt til ein klassekamerat av Simon får tak i ein av e-postane. Simon må enten kome ut av skapet sjølv, eller finne seg i å bli dytta ut.

Dette er ein kjempeskjønn kjærleiksroman, som definitivt kan klare å trylle fram nokre tårer. Sjarmerande til tusen!

Og hallo, for å ikkje snakke om den nyaste boka hennar! Den er endå meir sjarmerande! Eg skulle så inderleg ynskje at eg kunne ha lest denne boka når eg var fjorten, sytten… Eg hadde trengt ei slik bok. Ei bok som viser deg at det er heilt ok å vere den du er, at det ikkje finst fasitar, det er ikkje noko «alle andre». Og ikkje minst ei bok som er sexpositiv! (Utan at du skal vere redd for at boka er fylt med drøye skildringar av sex, for det er den ikkje.)

Boka handler om Molly. Molly sin familie er langt frå A4: ho er tvilling; ho og Cassie er resultatet av ein sæddonor; den same sæddonoren som «donerte» veslebroren Xav; sæddonor var nødvendig fordi Molly, Cassie og Xav har to mødre; ei som er svart og ei som er jødisk. Og ja, så er systera Cassie bifil/lesbisk (litt uklart). Molly og Cassie har alltid vore bestevenner med Olivia og kusina deira, Abby. Men i år er alt litt annleis. Abby har flytta, Cassie forsvinn når ho vert kjærast med Mina og Molly tør for første gang i sitt liv å innrømme at ho kanskje liker ein gut. Men kva visst du ikkje er sikker, eller du kanskje liker to, eller du trur venninna di liker han du liker best og han kanskje liker henne, og du ikkje kan snakke med nokon om det og JA, kva visst alt er kjempevanskeleg?

Det var vilt kor realistisk denne boka var. Kor godt den skildra kor komplisert det kan vere å like fleire personar, like den samme personen som ei venninne, skli frå vennane dine, føle seg utanfor, føle seg kjip og glad, og ikkje minst å føle at ein er annleis. OG SÅ Å KYSSE. Herregud, kan de hugse kor fantastisk kyssa i tenåra var? Når det berre var kyss som ikkje førte (eller skulle føre) til noko meir, berre kyssing for kysset sin del? Åå, det kunne vere så berusande! Albertalli klarer å skape ei så fin og autentisk atmosfære.

Dersom du skal kjøpe ei gåve til ein tenåring i den nærmaste framtid (eller jul?), velg denne boka. Absolutt, utan tvil. Eg har lest ein del fantastiske ungdomsbøker i år, men eg trur faktisk ingen av dei slår denne. Den kjennest så utruleg ekte, og den rørte eit eller anna i meg. Kanskje det kom fem-seks år for seint, men når eg las, var det som om nokon berre gav meg ein stor klem og sa at alt kjem til å ordne seg. Vi treng fleire forfattarar som Albertalli. Eg gler meg stort til ho kjem med noko meir! (For, det må ho vel berre??) Bøkene hennar har stort potensiale til å røre mange, og dette vert definitivt ei bok eg kjem til å anbefale til alle som treng julegåvetips i år. (Ei anna bok som òg er verdt å ta ein titt på er Miss av Synnøve Sun Løes. Litt i samme gate.)

Og så til slutt, ein stor klapp på skuldra til omsetjar Stian Omland som har omsett begge bøkene til norsk. Det krever ganske mykje å omsetje ungdomsromanar, for det er så utruleg vanskeleg å få språket til å verke naturleg og ekte. Å få karakterane til å snakke slik eg faktisk ville uttrykt meg sjølv. (Det blir jo så raskt utdatert!) Godt jobba, to tomlar i vêret.

Forlag: Kagge
Utgivelsesår: Simon og homo sapiens-agendaen (2016), Fordelen med å være ulykkelig forelsket (2017)

Sitat

«Max, Mischa og Tetoffensiven» av Johan Harstad

Éin kommentar

Max, Mischa og tetoffensiven

Ei bok på nesten 1100 sider, som har bortimot dobbelt så mange ord per side som ei vanleg bok. Over eit døgn med lesing. Å vere i det same universet og i dei same, få karakterane så lenge gjer noko med deg. Spesielt når det er snakk om så godt som rein epikk, utan noko stort drama eller mysterium eller problem som skal løysast. Har eg opplevd Vietnamkrigen? Regissert veldig spesielle teaterstykke, eller solgt svindyr kunst? Nei. Men på eit merkeleg vis har eg jo det, via Harstads bok. Og den må jo ha vore ganske bra, sidan eg «orka» å lese ut denne mursteinen.

Romanen handlar hovudsakleg om Max. Som barn på grensa til ungdomslivet vert han tvangsflytta (av foreldra) til USA, frå Stavanger. Han er rasande over å måtte forlate vennane sine. Max er ikkje så utadvent av seg, og får kun éin god venn når han flyttar til Long Island, nemleg Mordecai. Det er Mordecai som seinare introduserer han for Mischa. Vi følger Max i rundt 25-30 år. Innimellom møter vi også Owen, som blir ein viktig person i Max» liv. Owen følgjer vi i veldig ukronologisk rekkefølgje, og får høyre om hans tid i Vietnam, i notida, om forholdet til Martha, forholdet til Seymore og kona og ein del andre ting. (Ærleg: Owen si historie kunne vore si eiga bok, både når det kjem til spenninga og antal sider, og det ville kanskje fungert betre. Ein slags spin-off av MMT.)

Det går ikkje an å nekte for at boka er god (og det gjer eg heller ikkje), og altså godt skriven. Men eg synest det kjem altfor tydeleg til uttrykk kor hardt Harstad har prøvd å lage setningar som skal verke så poetiske, og vere quotable. Det verkar litt vel falskt litt vel ofte, dessverre. Det er verst i starten. Eg vil ikkje anbefale denne boka til kven som helst, ein skal ha tålmodighet for å kome seg gjennom denne. Enkelte av setningane er ei og ei halv side lang, skild med mange semikolon, bindestrekar og nye setningar i parentes. Det kan bli litt vel mykje, og ingen kan påstå at korkje skrivemåten eller historia i seg sjølv er lettleste. (Det er og ganske mange overflødige skildringar, som med fordel kunne vore kutta ned til éin tiandedel.)

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2015

Sitat

«Calendar Girl: Forført» av Audrey Carlan

Boka er eit førehandseksemplar frå Cappelen Damm

Forført

Eg er heilt ærleg overraska over kor godt eg likte denne boka. Veldig mange bokbloggerar og kritikarar har jo slakta den og skildra den som møl og porno (ja, for porno er så mykje meir «akseptabelt» visuelt enn litterært??). Men hallo, den er jo sååå underhaldande, lettlest og sexy! Greit nok at eg er midt i målgruppa for boka, men det gjer den jo ikkje mindre bra. Den har ei handling med god driv, mindre sex enn ein skulle tru, og karakterane er ganske realistiske. Eg kan forstå at mange voksne vil seie seg ueinig i det, men om du ikkje har vore ungdom dei siste ti åra, så er du kanskje ikkje klar over at det ei tid tilbake var veldig populært å kalle venninne sine for hore og bitch, óg meine det positivt. (Og grunnen til at alle menna er så sexy, er jo fordi tanta berre plukker ut sexy menn til Mia.)

Men det vart veldig mykje introduksjon! Du har sikkert høyrt «vaskelappen» før, men boka handler altså om Mia Saunders. Faren til Mia ligg i koma, etter å ha blitt banka opp av ein lånehai han skuldar 1 million dollar. Fordi Mia pleide å date lånehaien, har ho fått ein betalingsplan over eitt år – og den einaste måten Mia kan tene så mykje pengar på, er ved å ta jobben tanta tilbyr henne som eskorte. Mia hatar ideen, og ser fram til året med gru. Heldigvis for Mia har ho flaks når det gjeld klientane sine. I januar lev ho livet i Malibu, før ho reiser vidare til Seattle og deretter Chicago.

Eg likte Mia utruleg godt. Ho er fyrig, sjølvstendig og har eit enormt bein i nasen. Kort og godt likte eg boka, og gler meg til å starte på neste. Og for dei som synest sexen var kleint skildra: prøv sjølv, då. Det norske språket er utruleg funksjonshemma når det kjem til erotiske ord som ikkje er anten utruleg kliniske, kleine eller direkte vulgære.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Audrey Carlan finn du HER.

Sitat

«I en og samme person» av John Irving

2 kommentarar

Boka er sponsa av BOKeksperten.no

I en og samme person

Eg har no lest denne boka to gonger, og dei siste åra er ikkje det noko eg gjer ofte. Fyrste gang eg las den var eg 17 år, og no er eg (som dei fleste veit) 20. Og helt ærleg, boka var enda betre no enn forrige gong, og ein rein nytelse å lese.

Boka handler om Bill – Billy, William. Han veks opp i Vermont på sekstitalet. Når han fortel historia si, er han om lag 70 år gamal, og fortel heile livshistoria si. I alle fall dei delane som har forma han som menneske. Og livet til Bill har vore litt av ei reise – frå ein 13 årig gut som var usikker på seksualiteten sin frå augneblinken han forelska seg i den transseksuelle, 40 år gamle bibliotekaren, og til ein velkjend forfatter.

Boka har ein fantastisk flyt, og er lettlest som få. NB! Ikkje for dei pripne. Om du ikkje takler detaljar om homsesex, aids, og litt vel sjuke historier, så bør du absolutt ikkje lese denne boka. Det er ei fantastisk god bok, men om du er eit trangsynt dyr, bør du ikkje kaste vekk tida di.

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2012

Sitat

«Ikke bare appelsiner» av Jeanette Winterson

Ikke bare appelsiner

Det mest sjokkerande med denne boka er så klart at den er basert på forfatterens eige liv. Eg blei litt sånn «what the fuck» når eg oppdaga det på slutten. For boka var heilt sjuk.

Boka handler om Jeanette. Jeanette veks opp i ein veldig religiøs familie, i eit veldig religiøst samfunn. Mora har faktisk adoptert Jeanette, for å unngå unnfangelse. For etter ein jomfrufødsel, er adopsjon nest best. Det er faktisk så ekstremt at Jeanette er døv i tre månader, og mora og kyrkja berre trur ho er inne i ein salig tilstand. Også på skulen vert det tydeleg at Jeanette er frå eit annleis miljø. Og betre blir det ikkje når ho forelsker seg i ei jente.

Det kan høyrast ut som ein dramatisk roman, men heile boka var eigentleg berre epos. Det er mykje allusjonar, spesielt til Bibelen og «Alice i Eventyrland». Det dukker også opp eit par avsnitt som berre er tankar, metaforar, eventyr, og antalet av desse stig utover i boka. Men ja, boka var uansett heilt fantastisk. At Winterson er ein fantastisk forteljar, er det ingen tvil om.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2006 (1985)

Fleire bøker av Jeanette Winterson finn du HER.