Tyskland

Sitat

«Orphan Monster Spy» av Matt Killeen

Leseeksemplar

Kanskje årets kuleste ungdomsbok? Ikkje den beste eg har lest, men eg digga konseptet så sjukt. Det er som ei slags blanding av Boktyven og ein spionthriller, men ungdomsbok. Det er heller ikkje fantasy, men eg føler dette er noko for (oss) fantasyfans. Historia er satt til andre verdskrig, her er ein internatskule, nazister, slemme tenåringsjenter og ein ekte, engelsk spion. Altså … !

Sarah er jødisk, men ser absolutt ikkje slik ut med sitt blonde hår. Oppfostra av skodespelarmora åleine, har ho lært seg mange språk, kroppsspråk inkludert, korleis spele ei rolle og ikkje minst korleis ein utnytter ein situasjon til sin eigen fordel. Når ho prøver å flykte til Sveits etter at mora døyr, møter ho ein engelsk spion, som utgir seg for å vere ein tysk nazist. Dei finn ut at dei kan dra nytte av kvarandre, og Sarah vert sendt som spion til ein internatskule for døtrene til høgtståande nazister – der ei av jentene er dottera til ein som forsøker å utvikle ei atombombe …

Boka er veldig lettlest, velskriven og spennande stort sett heile tida. Karakterane er kanskje litt overflatiske, men historia er veldig medrivande. Og kanskje blir vi betre kjend med både Sarah og «The Captain» neste år, for det er visst første bok i ein serie! Eg har i alle fall planer om å få med meg den òg.

Forlag: Usborne
Utgivelsesår: 2018

Sitat

«Lempi» av Minna Rytisalo

Leseeksemplar

Igjen leverer Pax ein knallsterk roman. Det er ein av dei få finske romanene eg hadde lest, og Fuglehjerne av Johanna Sinisalo var noko av det dårlegaste eg hadde lest (Då eg las den. Har lest verre ting i etterkant.). Så eg var ikkje heilt sikker på om den finske stilen var noko for meg, men Rytisalo skriv ekstremt godt. Om du har lest Sophie Starks liv og død av Anna North (og du burde, om du ikkje har), så forstår du kor eg vil hen når eg seier at Lempi er ei blanding av den og ei historie om «tyskertøsene».

Lempi er altså hovudpersonen i denne boka, men dette er ikkje Lempis historie. Dette er historiene om Lempi, fortalt av tre personar med veldig ulike forhold til henne. Alle forteller sanninga, men dei fortel si sanning. Og den er ikkje lik for nokon.

Vi er i Finland under andre verdenskrig, og Viljami er på veg heim frå fronten. Heime skulle han eigentleg ha funne kona si, Lempi, men Lempi er borte. Ho var igjen på gården saman med arbeidsjenta Elli då Viljami drog ut. Viljami fortel om ei kvinne han elsker, Elli om ei kvinne ho hater. Den tredje fortelleren er Sisko, Lempis tvilling. Sisko føler at Lempi både er halve henne, og også eit tilheng til henne.

Sisko sin del av historia blir også brukt til å fortelle om dei finske «tyskertøsene». Finland sitt forhold til Tyskland under krigen var komplisert, for tyskarane «redda» jo Finland frå Russland, og mange unge kvinner som gifta seg med tyske soldatar og militære oppdaga plutseleg i 1945 at dei var landsforrædere. Sisko var ei slik, berre at historia hennar er enno litt meir hjarteskjærande.

Biletet malt av Lempi er ganske sterkt, og eg trur kanskje Sisko sitt portrett er det mest nøyaktige. Ho ser fleire sider av søstera, sider både Viljami og Elli er for blenda av lidenskap til å sjå.

Rytisalo sitt språk er som nevnt ekstremt godt, og denne boka er ein skikkeleg godbit. Den ligg an til å bli en av årets beste bøker for min del. LES!

Forlag: Pax
Utgivelsesår: 2018

Sitat

«De fems tegn» av Hans Olav Lahlum

Boka er eit rådgjevareksemplar frå forfattaren

Hold on to your hats, people; Hans Olav Lahlum har skrive ein krim/thriller som ikkje handler om K2 og Patricia! Denne gongen er det ei heilt frittståande bok som kjem ut på tampen av sommaren, med eit ganske annleis tema og innhald. Det er ikkje ein typisk whodunnit, vi veit heile tida kven gjerningsmannen er – vi følgjer både han og ein politietterforsker, og får flashbacks ved starten av kvar ny del av boka. Som er – gjett, da! – delt opp i fem delar.

Hovedpersonen har mista alt. Han er pensjonist, men det er ingen familie eller vennskap i livet hans. Han er fortsatt bitter over det grusomme som hendte han under andre verdskrig, og bestemmer seg for at tida er inne for å ta hemn. Med litt hjelp frå internett, leiter han opp «fiendane» sine, og bestemmer seg for å konfrontere dei  med smertene dei påførte han (og kanskje drepe dei på grunn av desse). Og så må han jo reise rundt om i Europa for å få fatt i desse menneska, som no har spreidd seg for alle vindar.

Eg likte boka, og synest den hadde driv. Problemet mitt er språket som heng igjen frå K2 og Patricias seksti- og syttitalsetterforskning. Det vert for gamaldags, på fleire nivå. Men når det er slik ein pleier å skrive krim, så… Enkelte utbroderingar var òg litt vel langdryge og unødvendige. Og enkelte av momenta som leier til oppklaringa, verker for meg usannsynlege, men alt i alt tommel opp. Det er imponerande å halde spenninga oppe sjølv om ein heile tida veit kven som begår drapa, korleis og kvifor. Sjølv om eg fortsatt foretrekker krimserien om K2.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Hans Olav Lahlum finn du HER.

Sitat

«Charlotte» av David Foenkinos

Boka er sponsa av Solum Bokvennen

Det einaste forholdet eg har til bøkene til franske Foenkinos, er den korte og supersøte kjærleiksromanen Nathalie. (Nathalie var faktisk ei av mine første omtaler her på bloggen, så eg blir litt nostalgisk og småflau av å sjå den att.) Men den likte eg jo supergodt, så når eg oppdaga Charlotte (skriv han kun bøker med kvinnenamn som tittel?), så vart eg jo freista.

Charlotte er ein biografisk roman, basert på livet til den tysk-jødiske kunstneren Charlotte Salomon, som døydde 26 år gamal. Ho skreiv faktisk ein sjølvbiografi, og herifra har forfattaren henta mykje inspirasjon og kunnskap. Vi er jo i Tyskland på tredve- og førtitalet, så nazismen speler ei stor rolle i boka. I tillegg var jo Charlotte og hennar familie ein del av den kulturelle eliten, og vi veit jo alle kva som etter kvart skjedde med jødiske kunstverk, jødiske artistar, kunstnarar og forfattarar. (Om du ikkje veit det, google litt rundt og førebu deg på eit sjokk. Og sjå filmen The Monuments Men!)

Charlotte får ein dårleg start på livet. På morssida i familien tek folk sjølvmord tilsynelatande heile tida, og når ho er ei lita jente er det mora som tek sitt eige liv. Faren er kirurg, og har ikkje moglegheit til å vere heime med ei lita jente. Han gifter seg med sangerinna Paula, som er ein praktiserande jøde. Sjølv om Charlottes familie til no har vore sekulære jøder, tek dei opp att tradisjonane Paula er så glad i. Men Tyskland endrer seg raskt. Charlotte klarer å bli den eine prosenten jøder som får gå på Kunstakademiet i Berlin, og ho set i gong som måler for alvor. Og så dukker Alfred opp – mannen i hennar liv. Charlottes liv vert meir og meir komplisert, og ho reiser til slutt til Frankrike. Det er ikkje noko hemmelegheit at Charlotte døyr under krigen (bare sjå alderen hennar), men livet hennar under krigsåra er fascinerande og hjerteskjerande.

Språket er noko for seg sjølv! Sjølv om du går djupt inn i kjenslene til folk, er det ein «eg»-forteljar i boka som skriv denne historia. Ganske spesielt, men det fungerer. Setningane kjem ganske oppstykka, og her er omtrent like mange linjer som setningar. I tillegg er boka delt inn i delar, som er delt inn i kapittel. Denne hakkete lesninga kan jo slå to veger, og den skal nok vere med på å gjere tempoet i romanen roleg og sakte. For meg vert det heilt motsett! Det gjer at det blir lyrikk, engasjerande poesi! Eg les fortare og fortare inn i meg – sluker det – og kjem til eit punkt der eg vil rope ut teksten! Og så kjem eit nytt avsnitt, og eg startar sakte igjen. Og slik går tralten. (Forfattaren har i eit kapittel forklart kvifor boka er skriven slik.)

Overraskande nydeleg og lettlest bok, som dei færraste (om nokon) vil angre på at dei tok seg tida til å lese. Enten du er glad i lyrikk, bøker med poetisk språk, historiske romanar, kunst, historie eller berre ei god forteljing, er Charlotte midt i blinken.

Forlag: Solum Bokvennen
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av David Foenkinos finn du HER.

Sitat

«Sjasminsøstrene» av Corina Bomann

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Corina Bomann skuffer aldri! (Ho er av og til litt slapp med korleis ho ruller ut nøsta på slutten av boka, men det er ikkje tilfelle her.) Ho er ein av dei absolutt beste innan sin sjanger, og korleis folk kan synes at Lucinda Riley er betre, forstår eg berre ikkje. Då er Bomann, Santa Montefiore, Rosanna Ley, Gill Paul og Dinah Jefferies mykje betre, alle saman. (Alle har jo si eiga meining, men dette er no ein gong mi.)

Etter at forloveden hamner i koma, reiser Melanie ut til villaen på landet der bestemora og oldemora driv eit motemuseum. For å få henne på andre tanker, ber Hanna – Melanies oldemor – Melanie om å hjelpe henne å rydde ut på loftet. Etter kvart som Melanie rydder seg gjennom dei gamle eskene med oldemora sine minner, fortel Hanna henne om livet sitt. Korleis ho vart kidnappa av menneskehandlarar i heimlandet Vietnam, tvangsprostituert i Hamburg og forsøket hennar på å flykte frå det fæle livet ho plutseleg hadde. Ei reise som strekk seg frå Asia til Europa og tilbake, frå fattigdom til rikdom og fram og tilbake, gjennom første verdskrig og den andre, og som førte henne inn i moteverdenen.

Bøkene til Bomann er jo alltid gode, og veldig lettleste. Det er berre å hoppe inn i dei, og nyte! Verkeleg ei kosebok! Denne er stappfull av drama, historie, deilig atmosfære og eit velskildra plott. Absolutt lesverdig, uansett om du er på stranda eller sit på sofaen under eit pledd i haustkulda.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Corina Bomann finn du HER.

Sitat

«I gode og onde dager» av Gill Paul

Éin kommentar

Boka er eit førhandseksemplar frå Aschehoug forlag

Etter å ha lest mykje original engelsk litteratur i det siste, følte eg at eg ville ha noko lettare å lese på. Basert på omslaget tenkte eg at dette ville vere noko eg berre kunne dykke ned og forsvinne i. Og eg kan helse og sei at boka raskt sugde meg inn. Og så er det så deilig at når ei bok først gjer det, så er den sånn fem hundre sider lang og det kjennest som om den aldri skal ta slutt.

Handlinga i romanen er basert på ekte historie: Under fyrste verdskrig møtte den nest eldste dottera til den russiske tsaren ein soldat ho forelska seg i. Ho pleide han som sjukepleier etter at han blei skada ganske tidleg under krigen. Dei utviklar raskt varme kjensler for kvarandre, til trass for at han er eit stykke under hennar stand. Gill Paul skriv sjølv at denne boka tek for seg kva ho ser for seg hendte etter revolusjonen i 1917, då ho ikkje kunne få seg til å tru at soldaten Dmitrij svikta storfyrstinne Tatjana.

Eit av dei store spørsmåla i europeisk rojale historie har jo vore om Anastasia overlevde (sidan liket av henne blei funne mykje seinare, då ho blei begravd på ein annan stad enn resten av familien). Denne boka tek utgangspunkt i den same idéen: Kva viss Tatjana overlevde, takka vere Dmitrij? Vidare byggjer Paul romanen opp med oldebarnet til Dmitrij, Kitty Fisher, som nettopp har gått frå ektemannen sin og forlatt Storbritannia til fordel for bestefarens hytte i ein skog utanfor New York.

Eg har lest forunderlig lite skjønnlitteratur med handling frå Russland, så eg antar eg kan krysse det av på lista. (I sommar har eg nemleg store planar om å lese mange romanar satt til eksotiske land.) Det er jo eit ganske fascinerande land (og historia om revolusjonen og drapet av tsaren og familien hans har alltid interessert meg), som har røtter både i det orientalske og europeiske. Det er rett og slett eit vanvittig bra bakteppe for romanen. (Og så er det veldig historisk korrekt, nesten overveldande truverdig.)

Til slutt må eg berre legge til at dette var ei fantastisk bok. Om du trur Lucinda Riley er bra, er det berre å gyve laus på Gill Paul: dette er endå betre.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Gill Paul finn du HER.

Sitat

«Når vi møtes igjen» av Kristin Harmel

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Det er berre glede i å finne bøker av Kristin Harmel i postkassa, for ho har allereie bevist i sine to tidlegare romanar – Så lenge det er stjerner på himmelen og Livet som var ment for deg – at ho utan tvil kan skrive. Denne boka er absolutt ikkje noko unntak, for den er utan tvil på høgde med dei førre bøkene hennar. Faktisk vil eg påstå at denne historia med fordel kan samanliknast med Nicholas Sparks sine plott. Den er rett og slett fantastisk.

Journalisten Emily får ut av det blå tilsendt ein pakke frå Tyskland, som inneheldt eit maleri og ein kryptisk liten lapp. Det som er merkeleg med pakken, er at maleriet ser ut til å førestelle den nyleg avdøde bestemora hennar, Margaret, og lappen seier at bestefaren hennar aldri slutta å elske henne. Det som faktisk er forvirrande med lappen er at bestefaren forlot Margaret gravid etter andre verdskrig. I alle fall var det dét alle trudde. Emily set ut på ei jakt for å finne sanninga om bestefaren sin.

Samstundes får vi fortalt bestefarens historie, som tysk krigsfange i USA (Visste det at heile 400 000 tyskarar vart sende til USA for å arbeide under krigen??), der han møter Margaret. Dei forelskar seg hodestups, men veldig mange har noko i mot forholdet mellom ein tysk soldat og ei amerikansk jente.

Eg har berre avslørt bittelitt av handlinga, for her er mykje meir som går føre seg, spesielt når det gjeld Emily og hennar familie og fortid. Men det er nesten best om du berre opplever denne boka sjølv. Så stol på Emily Giffin, stol på RT Book Review, stol på Cappelen Damm, eller stol på meg. Dette er ei bok du vil lese. Det er ikkje utan grunn at Harmel er ein av favorittane mine. Du blir aldri skuffa.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Kristin Harmel finn du HER.

Sitat

«En eventyrlig julereise» av Corina Bomann

Boka er eit leseeksemplar frå Boklageret

En eventyrlig julereise

Superpopulære Corina Bomann har no rett før jul kome ut med ei smal julehistorie (i eit nydeleg omslag). Den er som sagt smal, i tydinga tynn, og er berre ei kort historie om eit par ulike juleopplevingar.

22-årige Anna Wagner hater jula. Ho orker ikkje stresset, og reiser heller til Syden. Men i år har lillebroren på 9 år bedt henne kome heim til jul, og ho klarer ikkje seie nei. Lille julaften setter ho seg på toget til Berlin, men sovner. Når ho vakner, har ho hamna i Binz, 200 kilometer unna hovudstaden. Det er seint på kvelden, ingen mobildekning og rådyre hotell. Anna har flaks og får skyss med ein brøytebilsjåfør, og slik startar hennar tur heim; hennar eventyrlige julereise. Vel, eigentleg er den ganske jævlig. Og overalt kor ho ender opp, er ho omringa av Last Christmas…

Boka er ikkje like god som Sommerfugløya og Måneskinnshagen, men så er den òg mykje tynnare med eit mykje mindre eksotisk tema. Den tar derimot opp alle forventningane og stresset rundt juletida, som mange kjenner på. Ei bok til ettertanke, og koseleg julelesning. Ei deilig bok å slappe av med no i romjula.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Corina Bomann finn du HER.

Sitat

«Spionen» av Paulo Coelho

2 kommentarar

Boka er sponsa av Bazar forlag

Spionen

Spionen er ein ganske annleis roman enn dei andre Coelho har skrive, men den typiske poetiske skrivemåten og dei djupe refleksjonane manglar ikkje i denne boka heller. Romanen er skriven i brevform, med unntak av prolog og epilog. Det meste er «skrive» av Mata Hari, eller Margaretha Zelles. Eg hadde jo høyrt namnet Mata Hari før eg starta på boka, men eg ante jo eigentleg ikkje kven ho faktisk var (eller at det var ei ho i det heile tatt). Ho vert rekna som ein av verdas fyrste feministar, og vart tilsynelatande uskuldig henretta for å beskytte mange mektige menn ho hadde kjennskap til.

Mata Hari var altså ei nederlandsk kvinne som, etter å ha rømt frå eit grusomt ekteskap med ein militær i Indonesia, reiste til Paris for å leve eit fritt liv. Ho gjenskapte stripteasen frå noko tarveleg til noko sensuelt og kunstnerisk, og levde som eit sosialt midtpunkt. Strengt tatt var ho prostituert, og levde eit ganske utsvevande liv. Ein kan kanskje samanlikne ho med dagens Kim Kardashian, som til trass for manglande talent har ei evne til å begeistre menn og kvinner, og halde seg i rampelyset?

Uansett, fyrste verdskrig kjem snikande samstundes som Mata Hari aldres og utsjånaden hennar falmar, og ho vert lokka til å reise til Berlin for å opptre der. Etter mykje att og fram vert ho bedt om å fungere som spion for tyskerane, og går rett til franskmenna for å melde seg som dobbeltspion. Til trass for å aldri ha rapportert noko som helst, kun brukt tyskerane som ein minibank, vert ho dømd for spionasje på eit latterleg tynt bevisgrunnlag (eigentleg ikkje-eksisterande). Ho vert deretter henretta ved gevær- og pistolskudd, og begravd i ei anonym massegrav.

Dette er ikkje meint til å fungere som ein slags utdjupande biografi om Mata Hari, og er berre kort oppsummert (med bittelitt kunstnerisk fridom). Det er ei ganske kort bok, på knappe 180 sider med brei marg og stor skrift, så den er raskt utlest. Det er ikkje ein direkte spenningsroman (vi veit jo allereie frå starten at ho døyr), men hennar syn på verda og sitt liv (med litt hjelp frå Coelho) er uhyre interessant lesning. Og om du har lest og likt dei andre bøkene hans, er det ingen grunn til å stoppe her.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Paulo Coelho finn du HER.

Sitat

«Rein natur» av Maria Tryti Vennerød

Rein natur

Denne forteljinga er inspirert av verkelege hendingar og personar, ikkje minst den verste og mest frykta av nazidoktorane under andre verdskrigen, Doktor Josef Mengele, som jobba i Auschwitz og som hadde tilnamnet «Dødens engel». Dette er ein del av forordet til stykket. Resten av forordet presiserer at sjølve stykket er oppdikta og ikkje historisk etterretteleg. Det er skrive for eit prosjekt om andre verdskrig av Det Norske Teatret.

Dette er eit intenst lite stykke, der vi følgjer Josef Mengele i ulike aldrar. Det er tre periodar av livet hans, delt opp av eit kor og Hippokrates. Det er eit dykk inn i menneskelegheit, grusame handlingar, naturens eigen natur og om å ville det beste. Det handlar om vitskap, legekunst, forsking og ikkje minst – målet med forskinga. (Og det fungerer skikkeleg godt på nynorsk! Eigentleg gjer vel det meste drama det?)

Det vil ta deg ein halvtime å lese ut denne tynne boka, men bruk litt ekstra tid og nyt den! Det gjorde i alle fall eg.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Hitler – min nabo» av Edgar Feuchtwanger og Bertil Scali

Éin kommentar

Hitler - min nabo

Kor skal eg begynne?? Edgar Feuchtwanger er fødd i 1924 og er historikar. Som 87-åring skreiv han denne boka saman med Bertil Scali. Historia han alltid sa han skulle fortelle andre om, nemleg barndomen sin. For i ti år, før familien klarte å kome seg ut av Tyskland, budde Hitler i huset over gata.

Boka skildrar korleis Edgar veks opp under oppseilinga til krigen, som jøde. Det vil seie, Edgar blir stempla som jøde. Ingen i hans familie er religiøse, men det spelar ingen rolle. Litt etter litt forsvinn alle vennane, familien, rettigheitane. Og alt er på grunn av Adolf Hitler, han som Edgar ser på gjennom vinduet sitt om kvelden, den bittelisje mannen med den enda mindre barten.

Dette er ei vanvittig sterk bok. Eg sat med tårer i auga fleire gonger, for det er ikkje meininga at eit barn skal oppleve slikt. Eller nokon, eigentleg. Det er mykje historie stappa inn i voksne samtaler, og det er lærerik lesning. Og vanvittig skummelt, for dette er det mest redselsfulle kapitlet i verdshistoria som «sanne historier» baserer seg på. Ikkje bry deg om hermetegna, for dette er faktisk ei sann historie. Og no har eg berre lyst å gråte.

Forlag: Pantagruel
Utgivelsesår: 2013

Sitat

«Sommerfugløya» av Corina Bomann

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Sommerfugløya

Det er så deilig med slike bøker som bare fanger deg frå første side! Akkurat som Måneskinnshagen av Bomann, tar boka deg rett inn i ein avgjerande augneblink i ei kvinnes liv. Og igjen vert vi sendt på tur til eksotiske sydhavsøyer. Denne boka var rett og slett ei fryd å lese!

Boka handler om Dianas jakt på familiens store, mørke hemmelegheit. Etter at grandtanta døyr, er ho nemleg den siste slektningen i live, og grandtanta har sørga for at ho vert satt på sporet av skandalen ingen ville eller lenger kunne snakke om. Skandalen ramma Grace, Dianas tippoldemor, då ho budde med foreldra og systra på teplantasjen deira på Sri Lanka. Handlinga vekslar mellom Graces opphold på plantasjen, og Dianas jakt på kva som skjedde. (Personlig synest eg at Graces historie var den verkeleg interessante, men det synest vel strengt tatt Diana òg?) Og slutten tok meg verkeleg på senga!

Handlinga suser av gårde, og du har knapt tid til å puste! Eg var litt redd for at enkelte tråder ville forbli knytte (slik som i Måneskinnshagen), men alle spørsmål vart heldigvis svart på. Boka er òg pendlervennlig som få, då kapitla er ca 15 sider lange, og avsnitta 2-3 sider. Så du har alltid tid til eitt kapittel til, noko som går skummelt mykje ut over matlaging, eksamenslesing og husarbeid! (Men er det ikkje berre så verdt det?)

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Corina Bomann finn du HER.

Sitat

«Instituttet for de siste ønsker» av Antonia Michaelis

Éin kommentar

Forhåndseksemplar fra Cappelen Damm

Instituttet for de siste ønsker

Dette er ei underfundig, fin og verkeleg spesiell bok. Den tok si tid å lese ut, og historia snirkla seg rundt sving etter sving – og overraskingane ville ingen ende ta. Når du trudde du hadde forstått alt saman, dukka noko heilt uventa opp og forandra alt. Og så skjedde det igjen.

Boka følger Mathilda, som i rundt eitt år har arbeidd på Instituttet for de siste ønsker. Ho og Ingeborg arbeider døgnet rundt med å oppfylle døyande menneskes siste ynskjer. Folk kjem med alle slags ynskjer, som å få feire jul (sjølv om det er sommar) eller reise i luftballong. Nokon vil høyre ein avdøydd songer synge live éin gong til, og alt går an med litt triksing. Men Mathilda sitt liv blir snudd opp ned når Birger Raavenstein dukker opp og vil finne kjærasten som stakk av for femten år sidan med deira ufødte barn. Det blir ei altoppslukande jakt for Mathilda, som ikkje ender slik ho (eller vi som lesarar) kunne trudd. Ganske raskt får Mathilda ei kjensle av at noko ikkje stemmer, og at noko stemmer alt for godt, og ho klarer ikkje sleppe taket.

Ein kan verkeleg føle humøret sitt stige og synke i takt med Mathildas. Eg fann meg sjølv både smilande og med ei bekymra rynke mellom bryna. Det kjennes litt som om Jojo Moyes og Gert Nygårdshaug har fått eit kjærleiksbarn. Og det fungerer eigentleg ganske godt.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Måneskinnshagen» av Corina Bomann

Forhåndseksemplar fra Cappelen Damm

Måneskinnshagen

Det gjekk ikkje i nokon fei å lese denne boka (for meg betyr det at det tok meir enn to dager), for kapitla er ganske lange og utfyllande, så eg måtte setje meg ned når eg skulle lese. Dette var mitt første møte med Corina Bomann, og no har eg absolutt tenkt å skaffe meg Sommerfugløya av same forfatter!

Lilly Kaiser er hovudpersonen i denne boka. Lilly er ei ung enke og driv ein antikvitetsbutikk. Ein dag kjem det ein framand mann inn i butikken, gir ho ein fiolin og erklærer at den tilhøyrer henne. Lilly kan ikkje forstå noko som helst, då ho ikkje speler fiolin eller har familie som gjer det. Forundra ringer ho venninna Ellen, som er ekspert i å restaurere gamle instrument. Spontant reiser ho frå Berlin til London, der venninna bur, for å finne ut meir om fiolinen. Når ho oppdager at den har tilhørt ikkje berre éin, men heile to verdskjende fiolinistar, vert ho fascinert. Og når det viser seg at ingen aner korleis fiolinen vandra frå den eine fiolinisten til den andre, klarer ikkje Lilly å stoppe gravinga. Leitinga på svar sender henne til Italia og Indonesia, men ingenting kunne førebudd henne på svara ho ville finne.

Boka var veldig lik Sarah Jio sine med ei naturleg veksling mellom nåtida og fortida. Det einaste eg ikkje likte noko særleg var ein laus tråd i enden – som med letthet kunne vore nøsta opp i – så eg skulder på at Bomann må ha vore litt lat på slutten. Opne sluttar er jo ikkje heilt uvanleg heller, men for min del liker eg at historia er slutt når boka er det (med mindre det kjem ein oppfølger, så klart, men det er nok ikkje tilfellet her).

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Carina Bomann finn du HER.

Sitat

«Champagne og hetetokter» av Dora Heldt

Boka er sponsa av Bastion forlag

Champagne og hetetokter

Eg har så langt likt bøkene til Dora Heldt, og eg er usikker på om eg kan sei at denne skuffa. Språket er morsomt, situasjonane er komiske og det er ei skikkeleg feelgoodbok. Dessverre er det noko i omsetjinga som må ha gått gale. Enkelte partier er rotete, store deler markert i kursiv, der ein boktittel skal stå er det kun satt inn Tittel (som ikkje gir nokon meining), og mange manglande hermeteikn. Og så er det eit par lause tråder (eg fikk i alle fall ikkje med meg at enkelte av knutene vart løyst opp – om dei blei det).

Boka handler om Doris, Anke og Katja. Dei var bestevenner på vidaregåande, men har som mange sklidd frå kvarandre etter tredve år. No skal Doris straks fylle 50, og etter ein kveld med litt for mykje kvitvin ringer ho Katja for å be henne og Anke med på spahelg for å rømme fra feiringa mannen hennar insisterer på. Doris kunne likevel ikkje sett føre seg alle hemmelegheitane som skulle kome til overflata i løpet av ei helg, heller ikkje kor ustoppelege både mannen og mora er.

Historia er veldig fin, og som sagt morosam, og kan godt lesast på stranda eller som underhaldning på ein busstur. Det er ikkje stor litteratur (og det er heller ikkje meininga). Om du derimot er en grammarnazi og blir uvel av feil teiknsetjing og markeringar, så bør du kanskje styre unna. Eller vente til ei eventuell pocketutgave blir revidert og utgitt.

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Dora Heldt finn du HER.

Sitat

«Kaffe med musikk» av Karin Brunk Holmqvist

Kaffe med musikk

Halleluja, bok nummer fem fra Karin Brunk Holmqvist! Varmt, humoristisk og nesten alt for realistisk.

Ordforklaring: «kaffe med musikk» er kaffi med ein skvett whisky. Dette oppdager venninne Inez, Olga og Viola som har vunne ei bussreise til Tyskland. Til julemarkedet i Schwerin! Etter mykje om og men bestemmer dei seg for å reise og nyte turen, med kanskje litt vel mykje alkohol. Det er ein skikkeleg venninnetur, med den halvvegs venninna Svea på slepet. Svea hopper riktignok til sengs med den første mannen ho møter i Tyskland, og forholdet mellom Svea og ektemannen Ola vert snakkis for damene resten av turen. Spesielt når Ola også plutseleg dukker opp … i Tyskland!

Det går ikkje an å mislike denne boka, ein flirer og humrer for seg sjølv gjennom heile lesinga.

Forlag: Silke
Utgivelsesår: 2013

Fleire bøker av Karin Brunk Holmqvist finn du HER.

Sitat

«Tschick» av Wolfgang Herrndorf

Tschick

Å, satan i gatan. Det er ei stund sidan eg har lese ungdomsromaner, men det er like kjekt kvar gong. Dette var oversatt tysk ungdomslitteratur, med undertittel «Adjø, Berlin!».

I boka forteller Mike Klingenberg oss om sommaren sin, då han og ein russisk tilflyttar, Tschick, tjuvkoplar ein Lada og legg ut på biltur mot Valakia. Dei er akkurat ferdige i åttande klasse, og alt må takast litt på sparket. Korleis ein køyrer bil, stjel bensin og skaffar seg mat. Dei møter ein del interessante karakterer, hamner i to bilulykker, på sjukehus, Mike får sitt første kyss av Isa, og dei spekulerer og filosoferer over verda.

Boka er skriven med mykje humor, likegyldighet og ei brennande interesse. Ei rein fornøying å lese!

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2014

Sitat

«På ferie med pappa» av Dora Heldt

Ferie med pappa

For pokker. Enkelte bøker er berre mildt sagt frustrerande. Fleire gonger ville eg kjefte huda full på «pappa» og gjengen hans, og vart rasande fordi eg satt her på denne sida av boka. Samtidig lykkelig fordi eg slapp å deale med galskapen.

Boka handler om Christine på 45, som saman med ei venninne skal på tur for å hjelpe ei tredje venninne pusse opp pensjonatet hennar. Mora til Christine overtaler/tvinger henne til å ta med faren, Hans på 74, fordi ho sjølv skal ha ein kneoperasjon og han ikkje klarer seg sjølv. Og sjølv om han blir skildra som sjenert og hjelpeslaus, er han fakta-faen den staaste, minst sympatiske, sjølvhøgtidelege, løgnerske tullingen i verden. Ikkje klarer han å ta ansvar for noko, alt andre gjer er feil og løgn, og alle konspirerer, og han veit sjølvsagt best.

Boka provoserer jo, så ein kan vel kalle det kunst? Den tok seg opp i andre halvdel, og vart da meir frustrerande, men også meir spennande. God var den, og eg gler meg til oppfølgjeren, «Ikke si noe til pappa». Og en ting skal vere klinkande klart: hadde pappa oppført seg slik, kunne han ikkje venta meir enn ei fem minutters samtale kvart skotår.

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2012

Sitat

«Boktyven» av Markus Zusak

Dette er FAVORITTBOKA MI. Above all else. De ser jo kor gjennomlest og godt slitt pocketboka mi er på utsida.

Boka handler om tyske Liesel under andre verdskrig. Ho og veslebroren er på veg til Molching, for å bu hos eit ektepar. Men veslebroren overlever ikkje turen, og må gravleggjast undervegs. Under gravferda ser Liesel ei handbok for gravarar, og stikk henne i lomma – sjølv om ho ikkje kan lese. Når ho kjem fram, vert ho god venn med fosterfar sin, Hans. Saman med Hans finn Liesel den store litteraturverda. Livet til Liesl verkar ganske ordinært, heilt til Max dukkar opp i det. Max er jøde.

Boka er heilt unik. Den er skriven så vanvittig godt, er så original (og det er godt gjort med tanke på alle romanane andre verdskrig har inspirert). Mange av scenene er ekte historier Zusaks bestefar opplevde under krigen sjølv, noko som jo er både fint og samstundes grusomt å tenkje på. Den er lettlest og utruleg spennande, så eg vil anbefale denne boka til absolutt ALLE. (Og om du ikkje likar den, vil eg ikkje vere venn med deg.)

Forlag: Cappelen Damm
Utgiveslesår: 2006