Sjukdom

Sitat

«Rømlingene» av Ulf Stark

Leseeksemplar
Illustrert av Kitty Crowther

Gottfried er ein sur gammal mann som ligg på sjukehuset. Sonen er ikkje så interessert i å besøke dei evig sure faren, men barnebarnet, Vesle-Gottfried, er veldig interessert i farfaren. (Vesle-Gottfried forstår jo ikkje kor slitsomme besøkene er for faren sin.) Farfaren kjeder seg enormt, og Vesle-Gottfried bestemmer seg for å ta med seg farfaren på tur, så han pønsker ut ein lur plan og dei stikk av frå sjukehuset, til huset farfaren budde i med kona si.

Eg kan starte med det kjipe; eg er ingen fan av Kitty Crowther. Eg veit ho har vunne ALMA-prisen og har skrive eit par barnebøker sjølv, men eg ser ikkje heilt fascinasjonen. Eg synest illustrasjonane er på grensa til ubehagelige å sjå på; fargane skrik for mykje og passar ikkje saman, og ansikta er direkte skremmande. Stilen er barnslig og tydelig tegna med fargeblyanter, og ein skulle jo tru det ville passe for barn, men eg trur eigentleg realiteten er litt annleis. Den finaste illustrasjonen er biletet av farmora. Men det er liksom dét.

Men! Om du vil lese boka høgt for eit barn og droppe illustrasjonane, då har du ein vinnar her. Historia er sjarmerande, og tek opp store spørsmål. Her er mange fine samtaler om sakn, anger og familierelasjoner. Hvis du går rundt og tenker på OM hele tiden, kommer du faen meg ikke til å få gjort en eneste ting. Ja, det står faktisk faen. Eg digger at boka er så frisluppen med banninga, eg trur unger har godt av det; for det er jo faktisk slik den gamle surpompen snakker. Og alle har vel sansen for slike barn som Vesle-Gottfried! Han er ein liten bråkmaker; kreativ og oppfinnsom, men ikkje slik at det går utover andre. Eg får assosiasjoner til Astrid Lindgrens humor, full av «dumme vaksne». Det er noko klassisk og tidløst ved historia, som gjer at den går rett i hjartet på deg.

Forlag: Kagge
Utgivelsesår: 2019

Sitat

«The Girl Who Came Out of the Woods» av Emily Barr

Leseeksemplar

I fjor leste eg The One Memory of Flora Banks av denne forfattaren, og eg absolutt elska den. Eg hadde håpt å like denne like godt, men eg blei litt skuffa. Ikkje fordi boka var veldig dårleg, men fordi vaskeseddelen bak lovte meg noko anna enn det boka faktisk var.

I følge baksideteksten skulle denne boka handle om Arty, som har vokse opp i eit hemmelig matriarki i en indisk skog, og samfunnet blir no trua av ein pest, og ho må oppsøke det moderne samfunnet for å skaffe hjelp. Det «hemmelige matriarkiet i en indisk skog» viste seg å vere ei gruppe 7-8 hippiar som bur i ein privat skog og sjefen i gjengen er tilfeldigvis Arty si mor, og dei har berre budd der i ca 20 år. (Eg hadde håpt på ein faktisk uoppdaga, kvinnekultur i ein faktisk avskoren del av India.) Resten av boka handler om Arty sin oppdaging av den nye verda, og eit plutseleg liv som #thegirlwhocameoutofthewoods når ein fyr ho møter på fortel heile livshistoria hennar til Instagram. Ho må finne onkelen sin i England, og får streng beskjed av mora å ikkje gå ned i kjelleren til besteforeldra, om ho finn dei.

Delen med kjelleren gjer boka meir spennande, men ellers vart eg litt skuffa. Forfattaren prøver å trekke fram farer med sosiale medier, men eg synes ikkje forsøket er heilt vellukka. I tillegg blir det litt useriøst når ho blander inn ei Bollywoodstjerne. Det er altså ikkje den beste boka der ute, men forfattarens debut bør absolutt lesast!

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2019

Fleire bøker av Emily Barr finn du HER.

Sitat

«Snøen stryk ut alle spor» av Lars Ove Seljestad

Skrive for framtida.no

«Show, don’t tell» er ofte brukt som eit slags mantra litteraturen. I denne romanen bryt Seljestad fullstendig med denne regelen, og frå første sekund fortel han. Allereie frå første side vert ein som leser sugd inn og blir fortalt innstendig korleis hovudpersonane har det, og grepet fungerer ypperleg.

Historia veksler mellom ein tolvårig gut som veit at mora har svikta som forelder og at ingenting er som det skal heime – og vidare på skulen eller vennegjengen – og ei mor som veit ho har mista grepet, men gjer så godt ho kan. Stikkord er for lite pengar, festing, utestenging og omsorgssvikt.  Guten vert sintare og meir desperat i løpet av boka, medan mora blir sårare og tristare. Det er ikkje akkurat koselesning, men ingen kan nekte for at det er utruleg godt skildra portrett av både mor og son. Det har skjedd eit slags rollebyte mellom mor og son, der han tek seg av det meste i heime. Allereie i første kapittel forstår vi at noko ikkje er som det skal når han vasker si eiga t-skjorte, eit plagg han fann frå ein mann mora har hatt med seg heim. Det er ingen som tør å blande seg inn, for ingen ser kor langt det har gått. Guten mangler gode autoritetsfigurar i livet, og ynskjer merksemd meir enn noko anna – men alt han gjer vert oppfatta feil. Det er skildra slik at ein kjenner det med heile seg.

Etter kvart som historia vert rulla opp, forstår vi at dette ikkje berre er ei historie om det som er her og no, men som rører ved større tema. Det er ei forteljing om usynleg sjukdom og andre usynlege plager, om einsemd og grov ommsorgssvikt på fleire nivå. I tillegg handler boka om at enkelte hendingar kan påverke resten av nokons liv og smitte over til neste generasjon.

Snøen stryk ut alle sporer ei flis av ei bok på rundt hundre sider, men klarer likevel å romme enormt mange kjensler. Tematikken minne litt om Arbeidsnever av Jan Kristoffer Dale, ei anna tynn bok. På overflata kan historia sjå ut til å handle om ei mor på uføretrygd som ikkje klarer eller ha råd til å oppdra sønene sine, men det ligg mykje meir under. Romanen handlar minst like mykje om å vakse opp for tidleg og miste plassen sin i verda. Det står på baksida at det er ei forteljing om einsemd og utanforskap, men òg om kjærleiken og viljen som held det heile oppe. Eg les ikkje boka heilt slik, for eg finn lite kjærleik og vilje, utan at det gjer boka noko dårlegare. Alt i alt er boka sylskarp, både i presise formuleringar, men òg i korleis Seljestads effektive og attkjennelege bilete skjer i hjartet. Ei av dei siste setningane i boka kan oppsummere innhaldet enkelt: «Saman er til for dei andre.»

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2019

Sitat

«Kjærlighet for voksne» av Anna Ekberg

Leseeksemplar

Dette er den andre boka til Anna Ekberg, som er eit pseudonym for dei samme danske menna som står bak A.J. Kazinski. Som den andre boka til «Ekberg», er dette òg ein såkalla kjærleikskrim; ei krimgåte bygd rundt ei kjærleiksfortelling. Og slik som den første boka, Den hemmelige kvinnen, er resultatet blitt veldig bra.

Leonora og Christian har vore gift i over tjue år, og saman har dei sonen Johan. Heile barndommen sin har Johan vore kreftsjuk, men er no heilt frisk. Dette skulle ha vore dei beste åra i ekteskapet deira, men så oppdager Leonora at Christian har ei elskerinne. Ho vert rasande, for er det noko Leonora ikkje skal etter å ha ofra ei fiolinistkarriere og heile livet for å passe ein sjuk son, så er det å bli forlatt for ei yngre kvinne. Uansett kva.

Historia vert skildra gjennom ein faktisk forteller: den pensjonerte politimannen Holger, som aldri fekk bevist skuld i saka og ikkje kan gløyme den. Han fortel den til dottera si, Josefine, som er ein litt annen type enn han. Saman fungerer Holger og Josefine som forteljar, kommentator, kritikar og moralpoliti. Det er ikkje dårleg skrive, men strengt tatt ikkje naudsynt. Om dei delane hadde vore kutta ville boka vore endå litt tettare, og endå litt betre. Dei øydelegg ikkje plottet, men det bidrar heller ikkje til å gjere det betre. Boka er lang nok som den er, med Christian og Leonoras bakgrunnshistorier og minner.

Og dette er menn som kan skildre kvinner! Det er jo noko av det mest fascinerande med alt, kor truverdige både Leonora og Zenia, den andre kvinna, er. Skildringane av Zenia er faktisk noko av det mest fascinerande med heile boka, spesielt frå eit feministisk perspektiv. Ho vert skildra av både Christian og Leonora, som har vidt ulike syn på denne kvinna (naturleg nok). Men dei oppfatter henne nokså ulikt, og Leonora er den som snakker mest om utsjånaden hennar, medan Christian er meir opptatt av det oppe i hovudet og korleis sexen er. Det er veldig truverdige tankar frå både den forelska og den rivaliserande part.

Alt i alt er boka ganske truverdig, for forfattarane klarer å skrive fram gode argument og tvinge handlinga framover. Språket er godt, men omsetjinga ber preg av at originalspråket er dansk, og er tatt hakket for lett på. Men det er ei god bok, som held deg på pinebenken, og kaster deg av den når del to starter, og sparker deg i sida når del tre kjem.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2018

Fleire bøker av Anna Ekberg finn du HER.

Sitat

«An Ocean of Minutes» av Thea Lim

Leseeksemplar

Dette er noko av det kulaste, særaste, mest bittersøte og nerdete greia eg har lest på evigheter. Det er ein sjukt merkeleg roman, men eg digga den frå ende til annan. Det er åtti- og nittitalet, tidsreiser, epidemiar og oppbrytning av landlinjer.

I 1981 herjar ein epidemi over USA, og den er nesten umogleg å kurere, i tillegg til rådyr å kurere. Pollys kjærast, Frank, er blitt sjuk, men har ikkje råd til kuren. Heldigvis for dei, er tidsreise oppfunne, og i framtida treng dei arbeidskraft. Pollys erfaring som møbelfikser er nødvendig i 1993, og om Polly reiser, vil tidsreiseselskapet betale for Franks kur. Så ho reiser, og Frank skal vente på henne. Han skal møte henne når ho kjem fram; deira kjærleik kan definitivt tole tolv år. Men noko går gale. Polly ender opp i 1998 og Frank er ikkje der. Polly vil leite etter han, men å jobbe for tidsreiseselskapet begrenser henne og fritida hennar kraftig. For å gjere ting verre er USA og America to forskjellige land, og ho er i feil land.

Romanen er veldig overraskande, kløktig komponert og hjarteskjærande. Den slutta ikkje slik eg ville den skulle, men eg trur ikkje den ville vore god om den hadde endt annleis. Om du leiter etter ei knallgod bok som ikkje er heilt A4 eller vil ha noko lettbeint science fiction, er dette definitivt eit godt val.

Forlag: Quercus
Utgivelsesår: 2018

Sitat

«The Dead Ex» av Jane Corry

Leseeksemplar

Då er den tredje boka til Jane Corry sluppen! And oh boy, så spent eg var!! Eg verkeleg digga dei to første bøkene hennar, My Husband’s Wife og Blood Sisters (spesielt den siste der), og eg kan ikkje sei at denne skuffa heller. Ho skriv veldig «engelsk», slik at du veit mykje av handlinga før du starter å lese. Men det som set ho i same bås som Clare Mackintosh og gjengen, er jo at ho klarer å sette ein skikkeleg fin liten twist på slutten av historia.

Vicki har eit ganske kjipt liv. Ho er ufrivillig nyskilt, mannen har ny kone, Vicki tener omtrent ingenting på karriera som aromaterapist, og i tillegg har ho alvorleg epilepsi som gjer at ho av og til mister hukommelsen nokre timer. Å vere disponert for hukommelsestap er ikkje særleg gunstig når politiet dukker opp og spør om du veit kor den sakna eksmannen din er – spesielt ikkje når dei trur du har drept han og lyg om at du mister hukommelsen for å skaffe deg alibi. Du veit, det vanlege.

IGJEN, denne dama lurte meg fleire gonger. Eg konspirerte så godt eg kunne basert på infoen eg fekk, eg traff sånn ca på eit par ting, men flautt nok ikkje heile greia. Eller, er det eigentleg flautt når ho klarer det kvar gong? Då viser det jo berre at ho skriv godt. Og så er det jo akkurat det som er poenget med psykologiske thrillerar: du vil klare å gjette plottet, men samstundes er boka heilt øydelagt om du klarer det. Anbefalast verkeleg! Kun å få på engelsk, då.

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2018

Fleire bøker av Jane Corry finn du HER.

Sitat

«Verden leker gjemsel» av Siri M. Kvamme

Leseeksemplar

Verden leker gjemsel var ein underleg, men sterk roman. Faktisk virka den ganske sjølvbiografisk, men det legg eg meg ikkje oppi. (Sjølv om hovudpersonen var forfatter og skreiv ein roman om det som skjedde i romanen, skikkeleg meta.)

Hanna har ein komplisert livssituasjon. Ho er stemor for to barn, og blir tvangssosialisert med sambuarens ekskone og hennar nye mann, og det er stort sett ganske ubehagelig. I tillegg har ho ein sjeldan augesjukdom, som gjer at ho sakte, men sikkert, vil miste synet. Som forfatter er Hanna livredd for å miste synet, ho orkar ikkje tanken på å ikkje kunne skrive lenger. (Noko som er komplett idiotisk; viss Beethoven kunne komponere musikk som døv, kan man jaggu diktere ein roman.) I total panikk reiser ho på jentetur til Island – og blir der.

Boka er veldig velskriven, og Kvamme har eit godt språk. Eg må innrømme at eg blei like deprimert som inspirert. Ein får liksom litt lyst til å berre stikke av frå alt etter å ha lese denne boka, samstundes som du ikkje vil noko anna enn å klamre deg fast til alt du har kjært, før det er borte for alltid.

OG la oss berre sjå på kor glupt omslaget og tittelen er. Tittelen viser jo til at ho blir blind, og sjekk den knallrosa sirkelen over auget. Åh, eg elsker sånt.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«The One Memory of Flora Banks» av Emily Barr

Denne unike ungdomsromanen er ei slik bok som berre blir betre og betre dess lenger ut i boka du kjem. Den starta ganske dramatisk, blei så veldig treig ei stund, men siste halvdel var verkeleg ekstrem. Det var twist på twist på slutten, og uhyre spennande.

Flora Banks har hukommelsestap. Eit ganske spesielt tilfelle av det, for ho hugser alt som skjedde før ho var elleve år gamal og opererte ut ein svulst. Ingenting ho har opplevd etter det fester seg i hukommelsen, men Flora gjer så godt ho kan for å leve eit normalt liv. Ho er no sytten år gamal, og på fest saman med bestevenninna, Paige. Men på slutten av festen kysser ho kjærasten til Paige, Drake. Dette hadde jo berre forsvunne ut i intet, dersom det ikkje var slik at Flora hugser det når ho vakner. Ho hugser faktisk kysset, heilt på ekte. Flora er overbevist om at det er ekte kjærleik, og når Drake tek kontakt frå Svalbard, grip ho sjansen sin til å vere med guten ho elsker, og reiser. (Og de kan jo tenke dykk korleis det her utspelar seg når ho gløymer alt som har skjedd rundt kvar tredje time!)

Grunnen til at det er treigt i starten, er fordi ho ramser opp heile livet sitt kvar gong ho gløymer kvar ho er. Det er på grensa til frustrerande, men eg forstår jo kvifor det må vere slik. Men veldig lite viser seg å vere slik det kan sjå ut ved første augneblink i Floras liv, og stein etter stein blir snudd. Dette er verkeleg eit psykologisk drama av førsteklasses kvalitet, og Barr viser gong på gong i slutten av boka at ho har evna til å overraske. LES!

Fleire bøker av Emily Barr finn du HER.

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Hjertet er en knyttneve» av Ingrid Ovedie Volden

Leseeksemplar

Åh, Volden har verkelig teken på å skrive vakre ungdomsromanar! Eg likte veldig godt Alt som teller då eg las den for ei tid tilbake sidan, og denne her var faktisk endå betre. Det er noko med måten ho skriv på, som gjer det så intelligent, men likevel tilgjengeleg og forståeleg. Slike barnebokforfattarar treng vi fleire av, for det er alt for mange barnebøker skrivne ganske så nedlatende.

Oliver har familietrøbbel; mora har forlatt dei for ein annan mann, og faren til Oliver er knust. Faktisk så knust at hjartet hans gir etter, og han vert innlagt på kardiologisk. På kardiologisk avdeling møter Oliver plutseleg på Aline, den nye jenta i klassa. Ho har valt hjartet som organ å skrive om i skuleoppgåva dei har fått utdelt, og heng på avdelinga med jamne mellomrom. Eit skjørt og fint vennskap utviklar seg mellom dei, men begge vil oppdage kor vanskeleg det kan vere å måtte ta val.

Som sagt er denne boka heilt nydeleg, og den er veldig lettlest! Kapitla er korte, så den er fin for dei som ikkje er så glade i å lese òg. I tillegg er boka full av kunnskap og klokskap, varme og glede. Det er ei skikkeleg feelgoodbook, og den kan anbefalast til alle frå ti-elleve og oppover.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Ingrid Ovedie Volden finn du HER.

Sitat

«Her, nå, alltid» av Catherine Isaac

Boka er sponsa av Bastion forlag

Eg var ganske skeptisk til at dette skulle vere «den nye Jojo Moyes«. Kvifor i alle dager treng vi ein ny Jojo Moyes? Men ja, etter å ha lest boka forstår eg samanlikninga. Sjølv om denne boka er hakket søtare, slo den meg faktisk litt i magen.

Boka handler om Jess, som er åleinemor for tiåringen William. Denne sommaren tek ho han med på ferie til Frankrike, for å tilbringe tid med den fråverande faren sin, Adam. Som om det ikkje er slitsomt nok å vere rundt eksen sin i vekesvis, har ho dårleg samvit for å reise frå mora, som har Huntingtons syndrom, og sakte, men sikkert, mister seg sjølv og døyr. Denne reisa til Frankrike var eit av moras største ønsker for Jess, men Jess sjølv har eit heilt eige motiv for å ta turen.

Utan å avsløre for mykje handler boka om sjukdom – ein arveleg og dødeleg sjukdom – og familieband, kjærleik, ansvarsfølelsen mellom ein forelder og eit barn (begge vegane), å tvinge seg sjølv til å vere den vaksne, tilgjeving og stoltheit.

Boka er søt og romantisk, og utrulig sjarmerande! Sjølv om det er ein lettlest kjærleiksroman, er den medrivande og rørande. Det er jo denne typen bøker Bastion forlag er kjent for, og dette er verkeleg Bastion på sitt beste. Eg må jo berre innrømme at promoteringa er heilt korrekt: dette er ein ny Jojo Moyes. Når kjem filmen?

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Sjasminsøstrene» av Corina Bomann

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Corina Bomann skuffer aldri! (Ho er av og til litt slapp med korleis ho ruller ut nøsta på slutten av boka, men det er ikkje tilfelle her.) Ho er ein av dei absolutt beste innan sin sjanger, og korleis folk kan synes at Lucinda Riley er betre, forstår eg berre ikkje. Då er Bomann, Santa Montefiore, Rosanna Ley, Gill Paul og Dinah Jefferies mykje betre, alle saman. (Alle har jo si eiga meining, men dette er no ein gong mi.)

Etter at forloveden hamner i koma, reiser Melanie ut til villaen på landet der bestemora og oldemora driv eit motemuseum. For å få henne på andre tanker, ber Hanna – Melanies oldemor – Melanie om å hjelpe henne å rydde ut på loftet. Etter kvart som Melanie rydder seg gjennom dei gamle eskene med oldemora sine minner, fortel Hanna henne om livet sitt. Korleis ho vart kidnappa av menneskehandlarar i heimlandet Vietnam, tvangsprostituert i Hamburg og forsøket hennar på å flykte frå det fæle livet ho plutseleg hadde. Ei reise som strekk seg frå Asia til Europa og tilbake, frå fattigdom til rikdom og fram og tilbake, gjennom første verdskrig og den andre, og som førte henne inn i moteverdenen.

Bøkene til Bomann er jo alltid gode, og veldig lettleste. Det er berre å hoppe inn i dei, og nyte! Verkeleg ei kosebok! Denne er stappfull av drama, historie, deilig atmosfære og eit velskildra plott. Absolutt lesverdig, uansett om du er på stranda eller sit på sofaen under eit pledd i haustkulda.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Corina Bomann finn du HER.

Sitat

«Gutten ingen ville ha» av Trude Trønnes

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Boka var tynnare enn eg hadde forventa. Eg hadde så vidt hørt om boka før og visste at den skulle vere eksepsjonelt sterk, så eg blei overraska når eg såg kor få sider boka besto av. Eg tenkte som så at då blei nok historia ganske overflatisk og enkel, men eg skal gå og vaske munnen min (tankane mine??) med såpe.

Ta inn over deg dette: Mor di er ein «tilbakeståande flyttsame» som trur du er ein bytting (altså ein underjordisk baby hennar eige barn er bytta ut med) og nekter å gi deg melk (du er jo ikkje hennar barn?). Når myndighetene først grip inn, seier dei at du er åndssvak (kanskje til og med «uhelbredelig åndssvak»), døv, kan ikkje snakke på grunn av motorisk afasi og vil heller aldri kunne snakke. Du er aggressiv, slem, «vanskelig». Du vert ein kasteball mellom institusjonar, sjukehus, barneheimar, spesialskular. Om du kan forestille deg dette, har du fått eit glimt av livet til Per Utsi.

Historia om Per Utsi er skriven av journalist og forfatter Trude Trønnes, som undervegs i boka kjem med brev til Per der ho deler tankane sine om historia hans, og vennskapet dei to har utvikla medan boka vart til. Boka består elles av gjengitte samtaler og reiser med Per, samtaler med personar i livet hans, enkle og forståelige intervju med fagpersoner innan psykiatri, barnevern, folk som visste korleis institusjonane fungerte på femti og sekstitalet (hint: ikkje særleg bra).

Dette er ei trist, men samtundes fin historie. Den er sterk, slik Per Utsi er sterk. Det er ubegripelig – på grensa til den bokstavelige meininga av ordet – at nokon kan overleve så mykje. Ikkje berre «overleve» på et psykisk plan, men også det fysiske. Eg trur ikkje ordet mirakel (som vert brukt i boka) er ei særleg stor overdriving. Eg hadde tårer i auga når eg las, og det stikk i hjartet når eg ser ansiktet til Per på omslaget. Boka er djupt gripande. Rørande. Eigentleg strekk ikkje ord til.

Forlag: Z-forlag
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Varm melk» av Deborah Levy

Éin kommentar

Boka er sponsa av Solum forlag

SOMMERBOKA, SOMMERBOKA! (Rop det med meg.) Eg las denne boka ut på toget på siste etappen heim frå ferie, og kjende berre korleis eg vart dratt tilbake til sørlige Spania. Miljøet i boka er så utruleg godt skildra, det er nesten som å sitte i sanden ved Middelhavet innimellom.

Romanen handler om tjuefemårige Sofia som reiser til ein svindyr privatklinikk i Spania med si mykje eldre mor, Rose. Rose har nemleg slitt med beina sine i årevis, og Sofia har praktisk talt tatt vare på mora sidan ho var fem. Etter å ha tatt opp lån, har dei råd til å få konsultasjon hos den berømte doktor Gómez i Almería i Andalucía. Ingen har klart å diagnostisere kvifor Rose ikkje kan gå, og behandlinga til denne nye legen er høgst merkeleg. Rose sine symptom utvikler seg merkeleg, og legen hinter til Sofia om at det ikkje er mykje fysisk feil med mora. Medan Rose får behandling, oppdager Sofia livet på strendene og nye sider ved seksualiteten sin.

Språket var heilt fantastisk! Lettlest, ærlig, full av sårbarhet og svart humor. Den er utruleg god, så du bør berre springe og kjøpe! (Eller låne, men ikkje stjele. Om du vil lese på originalspråket, er den engelske tittelen Hot Milk). Eg trur at eg elles berre avsluttar med og seier meg enig i den siste delen av «vaskelappen» bakpå boka: Varm melk er en hypnotisk og særdeles velkomponert fortelling om kvinnelig raseri og seksualitet, om myter og tidløse monstre – og som et bakteppe til det skjøre forholdet mellom mor og datter, ligger et like sårbart Europa som fortsatt strever med å finne en vei opp av ruinene etter finanskrisen.

Forlag: Solum
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«For evig» av Sarah Jio

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Eg har no lest alle bøkene til Sarah Jio på norsk. Det er så langt seks stykker, og eg gløymer ikkje då eg oppdaga dei. Det er eit år sidan, og eg slukte dei fem fyrste. Og når eg plutseleg oppdaga at det var kome ei ny, måtte eg berre kaste meg over den. Det er noko heilt spesielt med å dukke inn i historiene til Jio, dei berre fangar deg frå fyrste side. Denne boka er ei slik bok du går og legge deg klokka ni, berre så du kan lese i timevis på sengekanten.

Kailey er endeleg der ho vil vere i livet: ein god jobb, hus som skal pussast opp og ein fantastisk forlovede. Ingenting kunne eigentleg bli betre. Etter ein romantisk middag med Ryan – forloveden – gir ho restematen sin til ein heimlaus mann utanfor restauranten. Kailey får sitt livs sjokk når ho oppdagar kven den magre og no tydeleg hjerneskadde mannen er; det er Cade, ekskjærasten og hennar livs store kjærleik. Kailey trudde ho var over denne mannen som forlot henne utan eit ord for så mange år sidan, men no veit ho ikkje lenger kva ho føler.

Dette er ikkje den mest eksotiske, romantiske eller dramatiske boka til Jio. Den er derimot den mest realistiske, og utan tvil den viktigaste av dei. Det er ei rørande historie om korleis dei vi elsker alltid er med i hjarta våre, og kor langt vi er villige til å gå for dei. Varmt, sjarmerande og fint.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Sarah Jio finn du HER.

Sitat

«Brev til Victoria» av Marcelo Puglia

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Brev til Victoria

Spenn deg fast og gjer deg klar for ei emosjonell berg-og-dalbane. Fy søren for ei fantastisk bok (og eg kjem heller ikkje over kor VAKKERT omslaget er). Denne boka tar opp så viktige, men eigentleg ingen nye tema. Det er ei ganske tidlaus bok; om forholdet mellom menneske; om kjærleik til livet; om å bruke tida på det som betyr mest; om å klamre seg fast. Forfattaren har sjølv uttalt at denne boka ikkje handlar om liv eller død, men tid. Bruk den rett.

Mauricio har nettopp fått sparken, saman med halvparten av bedrifta. Med eit halvt års sjukeforsikring igjen via jobben, går han for sin årlege sjekk. Og til sitt store sjokk får han vite at han har ein hjernesvulst og seks månader igjen å leve. Mauricio vert knust; han har ei lita jenta på ein månad og ein vakker samboer. Han bestemmer seg raskt for å skrive brev til Victoria (dottera) som ho skal få når ho vert eldre. I løpet av det halve året vi følgjer Mauricio og hans nærmaste, opplever dei mykje. Boka er eigentleg berre ein lang veg med eit vanvittig antall twists and turns, og ein særs kreativ slutt.

Dersom du ikkje liker denne boka, gråter ein skvett eller blir rørt, må du ha eit hjarte av stein. Eg føler liksom at den passer for alle. Måten den knyt saman fleire historier på, forteljarmåten som vekslar mellom brev, personlege synspunkt og ein meir all-vitande forteljar.

Om du treng eksempel til andre verk for å skjøne om dette er noko for deg, kan du tenkje litt Paulo Coehlo, berre meir jordnært og moderne. Eller Breaking Bad, det er eit par parallellar her og (dødssjuk, korleis tene pengar raskt så familien har noko å leve av når eg døyr, nyfødt baby in the mix), berre mindre valdeleg. Eller Et helt halvt år, berre frå eit anna synspunkt. Konklusjonen min er i alle fall at det er ei veldig allsidig bok som vil passe for dei fleste.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Verden er en boble» av Nicola Yoon

Éin kommentar

Boka er sponsa av Aschehoug forlag

Verden er en boble2

Viss du har sett trailer for filmen Everything, everything og tenkt at «wow, den verkar sykt spennande!» så er dette boka for deg. For dette er nemleg boka bak filmen. Det er ein ungdomsroman som er veldig lettlest, skrive omtrent som ei dagbok med både tekst, utklipp og meldingar. Men ikkje slik at det vert som ei barnebok altså, det gir eigentleg berre romanen eit moderne og ektefølt preg.

Madeline er sjuk. Veldig sjuk, faktisk. Så sjuk at ho ikkje kan gå ut av huset. Ho brukar dagane sine på heimeundervisning og lesing. Alt er likt kvar dag. Heilt til Olly flyttar inn i nabohuset. Madeline kommuniserer med Olly via internett, og etter kvart slepp ho han inn i huset. Ho oppdagar etter kvart at ho fell for Olly, og at enkelte ting er verdt å risikere livet for. Og det er akkurat det ho bestemmer seg for å gjere.

Boka er eigentleg ein parallell til Rapunzel, og historia er verkeleg eit eventyr. Det er rørande, vakkert, provoserande og intelligent skrive. Denne boka vil vere med meg lenge. Og om du liker bøkene til John Green, vil denne vere midt i blinken for deg.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Nicola Yoon finn du HER.

Sitat

«The Fault In Our Stars» av John Green

tfios1

Tårer, tårer og atter tårer. Det er ordet som skildrer boka alle har lest. Eller i alle fall sett filmen. Men uansett, boka er sjølvsagt betre.

Hazel Grace er 17 år, og har uhelbredelig kreft. Livet er ganske enformig og kjedeleg, heilt til ho møter Augustus. Gus er 18, og er i remisjon. Han mista beinet, men er frisk. Dei vert gode vener, og Hazel møter ei ny verd. Gus legg ikkje skjul på at han er forelska i henne, men Hazel er alt for redd til å gjengjelde kjenslene. Ho skal jo trass alt døy, og det kan skje når som helst. Enkelte ting er uunngåelege.

Det er ei veldig annleis bok. Karakterane – som er tenåringar – er veldig modne menneske. Dei diskuterer vaksne emner, men opplever og dei vonde kjenslene som følgjer med ungdomslivet. Den er varm, og den som ikkje græt av boka, burde skamme seg.

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2013

Fleire bøker av John Green finn du HER.