Rasisme

Sitat

«Alt er mitt» av Ruth Lillegraven

Leseeksemplar

Ho har skrive mykje før, hovudsakleg lyrikk og barnelitteratur, men dette er faktisk mitt første møte med Lillegravens litteratur. Og sjeldan har eit etternamn passa betre til innhaldet i boka.

Clara og Haavard har eit ganske ulukkeleg ekteskap. Ho er ei beintøff vestlandsjente som har arbeidd seg oppover i Justisdepartementet, han ein vestkantgut som har blitt barnelege. Saman har dei eitt sett tvillinggutar, men det er vel det einaste dei verkeleg har saman. Det einaste andre dei deler er hatet deira for barnemishandlarar; Clara jobber med eit lovforslag for varsling, medan Haavard må sjå og prøve å hjelpe desse borna kvar einaste dag på Ullevål sjukehus. Eitt av desse borna døyr. Så døyr faren til guten. Og drapa fortsetter.

Boka tek opp enormt store tema, og er sånn sett veldig ambisiøs av seg. Vi toucher innom rasisme, integrering, politikk, barnemishandling, barndomstraumer, barnevern og byråkrati. (Pust!) Kva er rett, og kva er gale? Kan målet hellige middelet? Måten det er vikla saman på og vert rulla opp er intet mindre enn imponerande.

Lillegraven behersker utan tvil det norske språk, og provar det ved å skrive Clara og Leif sine delar på nynorsk, dei andre på bokmål – korrekt etter kva dialekt dei har. Det er ikkje eit vanleg grep innan litteraturen, men eg synes det er kult, og det fungerer. Litt usikker på kva «bokmålsfolket» synest? Nokre er visst allergiske mot nynorsk. Uansett er så elegant og fengande språk ofte mangelvare innanfor sjangeren, så det er absolutt eit pluss.

Alt i alt er dette ein thriller eg verkeleg kan (og definitivt skal) anbefale som påskekrim! Og krim til alle andre høgtider og årstider. Boka kom i pocket i år, så eg tenker at alle som er glad i thrillerar og kriminalromanar, bør spandere denne på seg.

Forlag: Kagge
Utgivelsesår: 2018

Sitat

«Orphan Monster Spy» av Matt Killeen

Leseeksemplar

Kanskje årets kuleste ungdomsbok? Ikkje den beste eg har lest, men eg digga konseptet så sjukt. Det er som ei slags blanding av Boktyven og ein spionthriller, men ungdomsbok. Det er heller ikkje fantasy, men eg føler dette er noko for (oss) fantasyfans. Historia er satt til andre verdskrig, her er ein internatskule, nazister, slemme tenåringsjenter og ein ekte, engelsk spion. Altså … !

Sarah er jødisk, men ser absolutt ikkje slik ut med sitt blonde hår. Oppfostra av skodespelarmora åleine, har ho lært seg mange språk, kroppsspråk inkludert, korleis spele ei rolle og ikkje minst korleis ein utnytter ein situasjon til sin eigen fordel. Når ho prøver å flykte til Sveits etter at mora døyr, møter ho ein engelsk spion, som utgir seg for å vere ein tysk nazist. Dei finn ut at dei kan dra nytte av kvarandre, og Sarah vert sendt som spion til ein internatskule for døtrene til høgtståande nazister – der ei av jentene er dottera til ein som forsøker å utvikle ei atombombe …

Boka er veldig lettlest, velskriven og spennande stort sett heile tida. Karakterane er kanskje litt overflatiske, men historia er veldig medrivande. Og kanskje blir vi betre kjend med både Sarah og «The Captain» neste år, for det er visst første bok i ein serie! Eg har i alle fall planer om å få med meg den òg.

Forlag: Usborne
Utgivelsesår: 2018

Sitat

«Reisen hjem» av Lori Lansens

Reisen hjem er ei bok eg kjem til å bære med meg lenge. Detaljane kjem nok til å bli borte, men den ulidelig triste, men hjartevarme stemninga sitt i. Det var ei ordentlig rørande og fin historie.

Sharla er ei lita jente, totalt neglisjert og avvist av mora. Avvist blir ganske bokstavelig når mora skaffer Sharla barnevakt for sommeren, men stikk av med den nyaste i ei lang rekke kjærastar. Barnevakten er ei svart, eldre dame ved namn Addy Shadd, som òg veit korleis det er å ha det vanskeleg. Ho er ei utruleg varm og forståelsesfull dame, som gjer sitt absolutt beste for vesle Sharla, som kjem til å bety alt for henne. I tillegg får vi følge Addy frå ho var femten, og fram til i dag.

Eg trur seriøst hjartet mitt knuste ein gong eller fem når eg høyrde historia til vesle Sharla, og eg skulle gjerne fortalt mora hennar ein ting eller to. For den saks skuld er det mange i Addy sitt liv eg skulle skjelt ut òg. Men det var ikkje berre fælt, her var mange flott menneske ein kunne lært litt av. Alt i alt var dette ei kjempefin og sterk bok, som er perfekt til sommerlektyre.

Forlag: Juritzen
Utgivelsesår: 2011

Sitat

«Evening Primrose» av Kopano Matlwa

Eg har for tida ansvaret for engelsk skjønnlitteratur på jobb, og prøver alltid å finne noko nytt og spennande å putte i hyllene. Eg er ein sucker for flotte omslag (spesielt med blomster), så denne frista litt. Og for ei sterk bok det viste seg å vere!

Dette er ein kort og vond bok om ei ung jente som mister si kristne barnetru, får naiviteten sin utfordra og sitt syn på medmenneskelighet knust. Vi tenkjer kanskje litt for ofte på vårt eige land og korleis vi opplever store mengder innvandring frå kriseramma land, men vi er jo ikkje dei einaste. I Sør-Afrika slit mørke (er det politisk korrekt?) med å gjenoppta kulturen «vi kvite» øydela, asiatar (spesielt kinesarar) innvandrer og ikkje minst menneske frå andre afrikanske land, som er bittelitt mørkare i huda. Og folk er dessverre like trangsynte over heile kloden.

Hovudpersonen, sør-afrikanske Masacheba har drøymd om å bli lege heile livet. Yrket viser seg å vere heilt grusomt: elendige ressursar på eit offentleg sjukehus, rasistiske kolleger og pasienter, pasienter som døyr, eller er utakknemlege og berre suger alt livet ut av henne. Mot si religiøse og litt rasistiske mor si vilje, flytter ho saman med Nyasha, ein politisk kollega frå Zimbabwe. Frustrert over framandfrykta og framandhatet som florerer i landet, restane og konsekvensa av apartheid og ein fæl jobb, starter Masacheba ein underskriftskampanje. Ikkje alle av Masachebas landsmenn set pris på hennar ønske om å inkludere innvandrar, og bestemmer seg for å «korrigere» henne, på den verst tenkelige måten.

Historia er fortalt gjennom notatboka Masacheba bruker til å be til Gud, ein Gud ho får mindre og mindre tiltru til. Kva slags Gud ville la henne oppleve det ho gjorde? Eller lar verda vere slik den er for tida? Korleis kan ein påstå at han elskar alle menneske likt, at han kan tilgi alt? Må ho møte desse onde menneska i himmelen òg, held det ikkje å vite at dei er på same jord som henne?

Dette er som sagt ei sterk bok, med heftige tema, der spesielt framandfrykt (xenofobi) er dratt fram i rampelyset. Eg synest språket er veldig godt, og dagbokforma gjer at det vert personleg, autentisk og djupt rørande. (Boka burde jo faktisk vere truverdig, då forfattaren sjølv er ei ung kvinne, utdanna som lege.)

Forlag: Sceptre
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Homegoing» av Yaa Gyasi

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Dette er ein familiehistorie du aldri har lest maken til! Seriøst, denne boka er heilt spektakulær. Det er kanskje den beste debutboka eg har lest. Om du leiter etter ei god bok, ein historisk roman, noko sterkt, noko om afrikansk-amerikansk historie, eller rett og slett berre #sommerboka, så er romanen til Gyasi eit eksepsjonelt bra valg. (Dersom du les på engelsk, for boka er ikkje omsett til norsk.)

Vi starter på Afrikas gullkyst, i det som no er Ghana. Maame er ei ung Asante-kvinne, slave for Fante-stammen. Som slavejente føder ho ei jente, Effia. Like etter fødselen klarer ho å rømme tilbake til Asante-folket, og får der ei ny datter, Esi. Effia og Esi får ganske ulike skjebner: Effias stemor hater henne og gifter henne bort til ein britisk slavehandlar, medan Esi vert fanga og ender opp med å bli solgt som slave i Amerika.

Effia bur enno i Ghana, og gjennom etterfølgjarane hennar (eit slektsledd om gongen) vert ei historie om eit stadig meir moderne Afrika skildra. Frå britane sin slavehandel (og så klart rivaliserande stammer som solgte kvarandre), til misjonærskular til utvandring. Blanda saman med afrikansk overtru, ein unik kultur og harde liv, vert dette utrulig sterkt. Mindre sterkt er heller ikkje forteljinga om Esi si slekt, som veks opp på plantasjer. Her er heile den amerikanske historia om slaveri, rasisme, forsøket på den amerikanske draumen, som var/er tilnærma umogleg for svarte i sørstatane.

Som nemnd følgjer ein eitt og eitt slektsledd frå både Effia og Esi sine sider. Ein skulle kanskje tru at berre tjue sider til å oppsummere det mest avgjerande i nokon sitt liv ville vore litt knapt, men Gyasi klarer å skape djupt gripande portrett gang på gang. Det er heller ikkje vanskeleg å halde styr på kven som er kven, for Gyasi har tatt seg bryet med å lage eit slektstre og slengt med på forsida. (Takk, gud.)

Og så skildringane av Afrika, då. Det er så bra gjort! Både mentaliteten til stammefolka, religionen, livssynet, miljøet rundt dei, ikkje minst naturen… Det er magisk. Denne boka gjorde eit enormt inntrykk på meg, og eg kan ikkje tenke meg at eg vil gløyme den nokon sinne. Faktisk er eg oppriktig trist for at eg aldri vil kunne lese denne boka for første gong igjen. Eg anbefalar den heilhjarta, og synest at alle burde lese den.

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Livet i Catfish Alley» av Lynne Bryant

Livet i Catfish Alley

Åh, neeeeei, eg ville så gjerne like denne boka. Eg absolutt slukte debuten hennar, så eg blei kjempeskuffa av denne. Det er eigentleg ikkje eit stort persongalleri, men ein kjem ikkje så nære inn på karakterane (sjølv om ein følgjer dei i dramatiske situasjonar), så det blir vanskeleg å skilje dei ifrå einannan. Og spesielt når historia skiftar perspektiv mellom dei, vert det for vanskeleg å få tak på dei. Den einaste karakteren som verkeleg rørte meg, var Junior Jackson.

Roxanne Reeves har jobba hardt for å bli sett på som ei kvit overklassekvinne i Mississippi, og ho vil helst ikkje bli involvert i noko som kan setje spørsmålsteikn ved det. Og det er dette ho er redd skal skje, når ho blir nøydd til å planlegge ei eventuell afroamerikansk omvisning i Clarksville. Ho tek kontakt med Grace, ei nesten nitti år gamal (og så klart svart) lærerinne i byen. Saman med Grace og venninnene hennar, Mattie og Adelle, får Roxanne høyre ei fæl historie om deira felles fortid.

Det er eigentleg ei god historie, men som sagt er karakterane nokså flate. Og la oss ikkje snakke om kor utruleg uoversikteleg boka er lagt opp! Eit kapittel kan vere fem sider med kun ein forteljar, medan eit anna kan vere femti sider med fire forskjellige perspektiv, tre tidshopp og til og med brev inne i desse flashbackene. Det er kjemperotete, og den amerikanske redaktøren burde verkeleg ha gjort noko før boka blei utgitt, to år etter debuten. «Hastverk er lastverk», dei seier i alle fall bestemor mi. (Og tittelen er ganske misvisande òg.)

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Lynne Bryant finn du HER.

Sitat

«Hjertet er en ensom jeger» av Carson McCullers

2 kommentarar

Boka er sponsa av Aschehoug forlag

Hjertet er en ensom jeger

I går var det 100 år sidan Carson McCullers var født, og i haust kom nyutgivelsen av Hjertet er en ensom jeger (originalt utgitt i 1940). Eg vart ganske overraska over at boka var så gamal, for eg synest den verka så moderne når eg først starta å lese. Eg tenkte i alle fall 1960-åra. Og så tenkte eg at forfattaren var ein mann. Men what, det var ei tjuetreårig ung kvinne som skreiv boka (det er ho som er avbilda på omslaget). Og ho har skrive tre andre romanar pluss ei novellesamling. (Blir ikkje sjokkert om dei kjem på nytt på norsk snart, med tanke på den sjuke populariteten denne boka her har oppnådd.)

Boka handler om fem-seks karakterar i Sørstatane på slutten av trettitalet, som alle i meir eller mindre grad roterer rundt den døvstumme John Singer. Alle har sitt å stri med, og føler Singer er den perfekte lytter (ironisk nok). Det er både unge og eldre, kvinner og menn som liker og føler seg knytta til Singer. Singer sjølv, er derimot håplaust einsam og utrøysteleg etter at vennen Antonapoulos vart sendt til eit asyl (med god grunn, altså). I liva til desse menneska skjer det eit par store hendingar, men det meste er kjedeleg (utan at boka er kjedeleg). Men slik er vel dei fleste liva våre. Det er dessutan ikkje handlinga som gjer denne boka verdt å lese, det er alle dei psykologiske innsyna, temaa, og den menneskelege innsikta.

Som sagt trudde eg boka var nyare når eg starta å lese, rett og slett på grunn av den naturlege skildringa av ulike raser i boka. Rasisme er eit veldig lite tema i boka, det er ikkje mykje hat mellom farga og kvite, og mange har vennlege forhold. Og så er et ein svart lege. Eg visste ikkje at farga hadde lov å ta utdanning på trettitalet, og spesielt ikkje i Sørstatane? Vel, ein kan jo sei at boka var lærerik.

Språket er veldig poetisk, og stort sett forteljande. Perspektivet er sett litt utanfor karakterane sine hovud, og ein føler verkeleg at ein blir fortalt ei historie. Til tross for at det var skikkelig kvalitetslesing, så var det ikkje ei historie som fanga meg og vil bli sittande for alltid. Denne boka passer for deg som ikkje er så glad i underhaldningsromanar og krim, men foretrekker «djupe» bøker. Og om du synest Stoner var for lettlest, er denne midt i blinken. Og uansett, så er det verdt å prøve seg på denne moderne klassikeren. Kanskje treff den deg rett i hjartet?

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2016 (1940)

Sitat

«Barnepiken» av Kathryn Stockett

Barnepiken

I tilfelle nokon ikkje har fått det med seg, så elskar eg sørstatsromanar. (Det er nesten så eg burde ha ein eigen kategori for dei på bloggen.) Og ja, dette er jo ein av dei mest klassiske og kjende av dei moderne sørstatsromanane, og eg kan ikkje fatte at eg ikkje har somla meg til å lese denne før no.

Boka fortel tre parallelle historier: ei om den svarte hushjelpa Aibileen; ei om Aibileens venninne og også svart hushjelp, Minny; og ei om Skeeter, ei kvit ung kvinne som bestemmer seg for å skrive ned Aibileen og Minnys historier om korleis det er å vere ei svart hushjelp hos «hvite fruer» i 1960-talets Mississippi. Men lite går som planlagt, og kvar av dei tre, sterke kvinnene opplever kor mykje dei må ofre for å stå opp for seg sjølve og det dei trur på.

Dette er ein varm og glimrande roman. Den er fylt av vennskap, ambisjonar, historie, og ikkje minst av sjølvtillit. Den skildrar karakterane skummelt ærleg, på godt og på vondt, så eit sit ikkje att med kjensla av at dette var ei skikkelig klissete bok der alt gikk bra for alle «dei snille». Så løp og kjøp boka, eg er sikker på at du vil kose deg med den like mykje som eg gjorde! (Og endeleg, kan eg sette meg ned å sjå filmatiseringa av boka.)

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2010

Sitat

«Bare én hemmelighet» av Simona Ahrnstedt

Boka er sponsa av Vigmostad & Bjørke

Bare én hemmelighet

Eg vil insistere på at du bør lese den fyrste boka, Bare én natt, før du tek til på denne. Dersom du ikkje gjer det, vil du gå glipp av vanvittig mykje kontekst og poeng, og enkelte menneske vil verke veldig todimensjonale. Så bare gjer det, okei? For i denne romanen fortsetter vi eigentleg berre på den same historia som starter i den fyrste, men frå eit anna synspunkt.

For no følgjer vi Alexander De la Grip og Isobel Sørensen. Isobel er lege, er med i Leger uten grenser og i sin eigen bistandsorganisasjon i Tsjad, Medpax. Isobel oppdager at ein stor stiftelse har slutta å donere til organisasjonen, og vert ikkje overraska når ho finn ut at det er stiftelsen til Alexander; ho fornærma han ganske grovt og skjelte han ut då han la an på henne for eit halvt år tid sidan. Ho blir ganske så sint, og då ho skjeller ut Alexander for å kutte støtta, bestemmer han seg for at ho er ganske pen, og at han godt kunne tenkt seg å ligge med henne. Og Isobel hater seg sjølv for å ha dei same kjenslene for han. Og dramaet er i gong.

Det er ikkje like mange thrillerelement i denne boka som i Bare én natt, men den er likevel mykje meir aktuell. Den tek for seg krig, terror, flyktningar, psykologi og seksualitet (ikkje berre sex). Dramatiske avsløringar er det eigentleg ikkje så mange av, men det er likevel eit lite dykk i kva vi menneske oppfattar som unormalt og skamfullt. Lettlest, medrivande og romantisk!

Forlag: Vigmostad & Bjørke
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Simona Ahrnstedt finn du HER.

Sitat

«Det synger i gresset» av Doris Lessing

Det synger i gresset

For ein roman! Lessing tvingar deg til å tenke for kvar setning du les, og dreg deg inn i eit heilt spesiell univers og inn i ein heilt annan type protagonist enn ein er vant til å lese om.

Vi befinn oss i Sør-Rhodesia (Zimbabwe) på midten av 1950-talet, og rasismen og apartheidismen er stor. Dei svarte er som dyr å rekne, dei kvite er rike, men her veks det fram ein ny type kvit: fattig kvit. Eller white trash, som vi ville sagt. Her møter vi byjenta Mary, som motvillig har gifta seg med farmaren Dick. Mary hatar livet på gården, og byrjar å hate Dick. Betre blir det ikkje når ho blir tvunga til å ansette ein svart mann ho ein gong piska i ansiktet. Mary startar etter kvart å bli alvorleg psykisk sjuk, og Dick fysisk sjuk. Det er rett og slett eit heilt jævleg liv dei har, fylt med hat, rasisme, sjukdom og einsemd.

Det er så utruleg spesielt og unikt å lese ei bok med dette perspektivet, og alle som er interessert i Afrika, menneskehistorie eller som likar Sylvia Plath, bør lese denne boka. Ein kort og som sagt, unik, roman.

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2014 (1951)

Sitat

«Å slentre plystrende forbi kirkegården» av Susan Crandall

2 kommentarar

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Å slentre plystrende forbi kirkegården

Denne boka var noko heilt anna enn eg forventa den skulle vere. Eg trudde den skulle handle om ein tenåring som rømmer frå bestemora og blir venn med ei farga kvinne (vi er i sørstatane i 1963). Men, nei. Starla er nemleg berre 9 år gamal.

Starla bur ho bestemora. Faren arbeider på rigg, og mora flytta til Nashville for seks år sidan for å bli berømt. Starla hater den sure og krevande bestemora, og etter ein slåsskamp, krangel og litt panikk, stikk ho av. Ho skal til Nashville – til mora. Ho får haik hos ei farga kvinne, og alt kunne eigentleg gått heilt fint – om ikkje den farga kvinna hadde teke med seg ein kvit baby frå ei kyrkjetrapp. Kvinna tek ho med seg heim, men mannen hennar er ikkje nøgd med situasjonen på nokon måte. Starla oppdager raskt nok at kanskje det ville vore betre å bli heime.

Dette er jo ein historisk sørstatsroman i ein forstand, men det er ikkje det typiske «hvit pen jente forelskar seg i farga gut»-opplegget. Om du tenkjer deg ei krimbok der eit barn er forsvunnen, er dette den manglande biten. Dette er frå barnets side. Ein får verkeleg kjensla av at det er eit barn som fortel historia (og det er det jo), med morsomme observasjonar, litt manglande forståing, mykje godhet og naivitet er det utruleg fint fortalt. Om du likte Det blå rommet av Susan Henderson, vil du elske denne!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Susan Crandall finn du HER.

Sitat

«Bryllupsgaven» av Marlen Suyapa Bodden

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Bryllupsgaven

Eg har lest veldig få historiske romaner om 1800-talets Amerika, men eg innser at eg verkeleg burde lese fleire. Tittelen her er for min del litt forvirrande, då det faktum at ho vert gitt i bryllupsgave til halvsøstera si ikkje er poenget i boka i det heile (eigentleg vert ho berre med på kjøpet), og skjer ikkje før midt ut i boka.

Boka er fortalt av to sterke kvinner, som parallelt går gjennom sitt personlege helvete: ei slavekvinne ved navn Sarah, og hennar frue, Theodora Allen. Begge fortel om sine oppvekster, og livet på Allenplantasjen. Theodora mistrivst som husfrua til Cornelius, og Sarah bruker dagane på å drøyme om å rømme frå plantasjen. Men lite går som planlagt for nokon av kvinnene. Det er dødsfall, kjærleik, og ikkje minst skuffelsar og sorg. Det er verdt å merke seg at boka er fortalt i fortid, og det er veldig tydeleg at lesaren er mottakaren av personlege historier dei sjølve fortel. Men som man kan med alle historier, er ikkje forteljaren påliteleg. På dei to siste sidene vart eg helt satt ut, og følte meg nesten dum som ikkje hadde sett samanhengen før no.

Om du likar dei moderne sørstatsromanane i Lynne Bryant-stil, burde du òg prøve deg på den meir historiske typen.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2014

Sitat

«Alligatorvannet» av Lynne Bryant

Alligatorvannet

Å, som eg skulle ønske at eg kunne lese denne boka for første gong igjen! Den er nydeleg, rett og slett herlig lesning. Historia er varm, perfekt bunden saman og sjølvsagt med ein flott liten twist på slutten som løyser flokene.

Boka handler om tre generasjoner kvinner i ein familie frå Mississippi. Avery, hennar mor Marion, og hennar mor igjen, Willadean. Avery reiser for første gong tilbake til familien etter at ho som 18-åring stakk av for å føde dottera Celi – som er halvt svart. Avery er livredd for at mora, som er relativt rasistisk, ikkje vil godta dottera. Forholdet mellom Avery og Marion og Marion og Willadean er begge såre og vanskelege, og dei slit med å forstå ein annan. I løpet av sommaren blir historiene deira, både frå notida og kvar sin ungdom, nøsta opp og bunde saman att. Celi skal få møte faren sin for fyrste gong, og Avery er livredd for kva som kan kome til å skje – Aaron har nemleg gifta seg etter at Avery forlet byen – vil den nye familien hans akseptere dottera deira?

Boka er ei flott historie om umogleg kjærleik, veldige skjebner, familieliv og uendeleg vennskap. Om du vil ha ei bok som får deg til å le, gråte, smile og sukke fornøgd når du legg ho fra deg; her er ho.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2013

Fleire bøker av Lynne Bryant finn du HER.

Sitat

«Søndager med The Supremes» av Edward Kelsey Moore

2 kommentarar

Boka er eit leseeksemplar frå Boklageret

Supremes

Ein fryd å lese! Åh, så mange fine ord eg kan finne til å skildre denne boka. Etter første kapittel var eg hekta, og eg har kosa meg så vanvittig mykje med å lese denne flotte boka. Eg gråt og lo, og eg vart ekstremt glad i karakterane i boka, og eg skulle ynskje den aldri tok slutt.

Boka handler om The Supremes; Barbara Jean, Odette og Clarice som er middeladrande, svarte kvinner i Indiana, USA. Dei har vore bestevenninner sidan 60-talet, og kvar søndag et dei på Earl’s All-You-Can-Eat etter kyrkjetid. Vi følgjer kvinnene gjennom kreft, tap av born og ektemann, utroskap og vennskap (og eit heilt sjukt vilt bryllaup!).

Boka har humor, den har varme. Vi snakkar mødre som røyker hasj, å kunne sjå daude mennesker (som den alkoholiserte Eleanor Roosevelt). Det var så mykje godt og morosamt i denne boka. Men det var og mykje sårt, som seksuelt misbruk, barnedaud og å miste den store kjærleiken. Eg gråt opptil fleire gonger.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2015

Ny norsk tittel: «Alltid på en søndag»