Pensjonistar

Sitat

«Rømlingene» av Ulf Stark

Leseeksemplar
Illustrert av Kitty Crowther

Gottfried er ein sur gammal mann som ligg på sjukehuset. Sonen er ikkje så interessert i å besøke dei evig sure faren, men barnebarnet, Vesle-Gottfried, er veldig interessert i farfaren. (Vesle-Gottfried forstår jo ikkje kor slitsomme besøkene er for faren sin.) Farfaren kjeder seg enormt, og Vesle-Gottfried bestemmer seg for å ta med seg farfaren på tur, så han pønsker ut ein lur plan og dei stikk av frå sjukehuset, til huset farfaren budde i med kona si.

Eg kan starte med det kjipe; eg er ingen fan av Kitty Crowther. Eg veit ho har vunne ALMA-prisen og har skrive eit par barnebøker sjølv, men eg ser ikkje heilt fascinasjonen. Eg synest illustrasjonane er på grensa til ubehagelige å sjå på; fargane skrik for mykje og passar ikkje saman, og ansikta er direkte skremmande. Stilen er barnslig og tydelig tegna med fargeblyanter, og ein skulle jo tru det ville passe for barn, men eg trur eigentleg realiteten er litt annleis. Den finaste illustrasjonen er biletet av farmora. Men det er liksom dét.

Men! Om du vil lese boka høgt for eit barn og droppe illustrasjonane, då har du ein vinnar her. Historia er sjarmerande, og tek opp store spørsmål. Her er mange fine samtaler om sakn, anger og familierelasjoner. Hvis du går rundt og tenker på OM hele tiden, kommer du faen meg ikke til å få gjort en eneste ting. Ja, det står faktisk faen. Eg digger at boka er så frisluppen med banninga, eg trur unger har godt av det; for det er jo faktisk slik den gamle surpompen snakker. Og alle har vel sansen for slike barn som Vesle-Gottfried! Han er ein liten bråkmaker; kreativ og oppfinnsom, men ikkje slik at det går utover andre. Eg får assosiasjoner til Astrid Lindgrens humor, full av «dumme vaksne». Det er noko klassisk og tidløst ved historia, som gjer at den går rett i hjartet på deg.

Forlag: Kagge
Utgivelsesår: 2019

Sitat

«Bernard banker på» av Ellen Mari Thelle

Leseeksemplar

Åh, gud så fin denne var! Eg veit ikkje heilt korleis eg skal skildre kva som er så himla flott med denne boka utan å øydelegge leseopplevinga, men eg veit heller ikkje korleis eg skal overtyde nokon om kvifor dei bør lese den utan å avsløre innhaldet. Hårfin balanse, her.

Hovudpersonen, ei kvinne på syttini, har budd i same blokk som Bernard i rundt seksti år. I alle desse åra har ho berre kika litt på han, tenkt på kva han og andre i blokka kanskje driv med. Så ein dag kjem dei i prat, og blir forelska. (Og lite er søtare enn nyforelska, eldre menneske.) Men det er klart det er risikabelt å forelske seg når ein er så langt opp i åra …

Dette er ei slik bok som blir betre og betre, sjølv om del to av tre paradoksalt nok var min favorittdel. Thelle kan verkeleg skrive, og ho klarer å skrive fram to truverdige, rare, kjærlige og varme menneske. Ho har ein effektiv skrivestil, men det står ikkje i vegen for skildre gode miljø og stemninger; her er enorm glede og store mengder håp.

Bak på boka står det at romanen handlar om at det aldri er for seint og at det plutseleg kan verte det likevel, og det er ei veldig god skildring (som det jo burde vere, sidan det er forlaget som har skrive det …), men for meg var det like mykje ein kjærleiksroman. Boka anbefalast varmt! (Og ikkje gi opp sjølv om første del kanskje er forvirrande, det vil gi meining.)

Forlag: Flamme
Utgivelsesår: 2018

Sitat

«Forsøk på å være lykkelig» av Lorenzo Marone

Leseeksemplar

Cesare er ein ganske einsam, gamal fyr som misliker det meste og dei fleste. Og gudane skal vite at han ikkje legg skjul på det heller, så han er ikkje den mest populære fyren i nabolaget. Likevel er det noko som sakte endrer seg når han ser at den unge naboen, Emma, tydeleg har problem i heimen og med mannen sin. Noko Cesare ikkje har turt å gjere på lenge bobler opp – nemleg å bry seg om sine medmenneske. Og så blir kvardagen litt annleis.

Eg har ofte sett Cesare bli samanlikna med Ove frå En mann ved navn Ove, men eg har i skrivande stund ikkje lest den boka, så det kan eg ikkje uttale meg om. Boka var koselig den, ei søt historie (bortsett frå at det var ganske merkeleg med delane der gamlingen snakka mykje om puppane til den sekstiårige prostituerte han ofte låg meg), men like fort glemt som lest.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«De fems tegn» av Hans Olav Lahlum

Boka er eit rådgjevareksemplar frå forfattaren

Hold on to your hats, people; Hans Olav Lahlum har skrive ein krim/thriller som ikkje handler om K2 og Patricia! Denne gongen er det ei heilt frittståande bok som kjem ut på tampen av sommaren, med eit ganske annleis tema og innhald. Det er ikkje ein typisk whodunnit, vi veit heile tida kven gjerningsmannen er – vi følgjer både han og ein politietterforsker, og får flashbacks ved starten av kvar ny del av boka. Som er – gjett, da! – delt opp i fem delar.

Hovedpersonen har mista alt. Han er pensjonist, men det er ingen familie eller vennskap i livet hans. Han er fortsatt bitter over det grusomme som hendte han under andre verdskrig, og bestemmer seg for at tida er inne for å ta hemn. Med litt hjelp frå internett, leiter han opp «fiendane» sine, og bestemmer seg for å konfrontere dei  med smertene dei påførte han (og kanskje drepe dei på grunn av desse). Og så må han jo reise rundt om i Europa for å få fatt i desse menneska, som no har spreidd seg for alle vindar.

Eg likte boka, og synest den hadde driv. Problemet mitt er språket som heng igjen frå K2 og Patricias seksti- og syttitalsetterforskning. Det vert for gamaldags, på fleire nivå. Men når det er slik ein pleier å skrive krim, så… Enkelte utbroderingar var òg litt vel langdryge og unødvendige. Og enkelte av momenta som leier til oppklaringa, verker for meg usannsynlege, men alt i alt tommel opp. Det er imponerande å halde spenninga oppe sjølv om ein heile tida veit kven som begår drapa, korleis og kvifor. Sjølv om eg fortsatt foretrekker krimserien om K2.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Hans Olav Lahlum finn du HER.

Sitat

«Kafeen på Roscarbury Hall» av Anne O’Loughlin

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Denne boka var ganske så overraskande! Basert på omslaget ville eg jo tippa at dette var ein dramaroman typ «kjærleik og krig». Men du? Det er det ikkje. Det er faktisk ein ganske rørande og god roman, med mykje tragedie, håp og som opner opp rundt eit ganske mørkt tema i moderne irsk historie.

Ella og systera Roberta bur saman i det gamle herskapshuset Roscarbury Hall på den irske landsbygda, men dei har ikkje snakka saman på fleire tiår. Når banken truer med å ta huset, starter Ella opp ein kafé i ballsalen for å betjene lånet. Roberta vert rasande, og betre blir det ikkje når Ella lar ein amerikansk turist omtrent flytte inn og hjelpe til med drifta. Amerikanaren Debbie vart nemleg adoptert frå eit irsk kloster og prøver desperat å finne røttene sine – og klarer dermed å rippe opp i ei vond fortid for mange.

Etter eit kapittel eller to tenkte eg at dette ville bli ei slags krysning av Karin Brunk Holmqvist og Santa Montefiore, men etter å ha lest heile boka trur eg at eg heller definerer det som «eldre frustrerte fruer med hjartet på rette staden». (Ti humorpoeng til meg.) Vi er jo i Irland, så her er katolske nonner og kloster, svære herskapshus og eit bygdemiljø som tatt ut av ein film.

I starten av boka kan den verke ganske så morsom og feelgood som ein får det, men den er mykje meir. Her er mange vonde skjebner som knytast saman, familiehemmelegheiter som avdekkas og sår som rippast opp i. Likevel er det absolutt ei bok å kose seg med. Eg håper faktisk at dette blir ein film!

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Et eget rom» og «Jeg nekter å tenke» av Lotta Elstad

Et eget rom er et leseeksemplar frå Norli

Dette er ei kort lita satire om feminisme, byråkrati, Oslo som by og Noreg som land, utdanningssystemet, media, politikk, kunst – ja, det meste får plass i denne flisa av ei bok.

Møt Anna Louisa Germaine. Ei nylig pensjonert, sytti år gamal dame – professor! – som bur i ei leilighet ho kjøpte ved å vaske skitne pengar, lure borettslaget og manipulere sin mannlige venn. Etter ein heller offentlig debatt trakk ho seg tilbake frå rampelyset, og har berre «leika kontor» dei siste ti-femten åra. No er ho endelig pensjonert, og skal nyte livet. Det varer ikkje så lenge, for når ho opner avisa ser ho eit intervju med ein tidlegare kollega, og vert kalla denne kvinnas «horemamma». Ho vert rasande, for folk er verkeleg idiotar. Ho skriv ein kronikk som tilsvar – for hand – og mimrar tilbake til fortida si medan ho skriv.

Anna Louisa er morsom (det burde ho jo vere, dette er trass alt satire), hissig og ikkje minst truverdig som karakter. Ho er ein stereotyp, utan tvil. Skråsikker, pedantisk, meir teoretisk enn praktisk, feministisk, konfliktsky samstundes som ho er lett provosert, småsleip og usikker. (Rett og slett eit ekte menneske?)

Slik som eg skreiv om Nils-Øivind Haagensen sin roman Er hun din? (utan at eg skal samanlikne dei for øvrig) er dette ein typisk norsk samtidsroman, typ poetisk, veldig spesifikt tema, kven-treng-vel-kapittelinndeling-no-tildags?, relativt kort og med eit par djupe tankar. men her er mange djupe tankar. Kanskje på grensa til for mange? Ikkje at norske lesarar er dumme, men dette vert til tider itt for akademisk, smalt, politisk og historisk til at det når ut til absolutt alle. Når eg no skriv om den, går det opp for meg at den først og fremst er morsom. Det er liksom det eg ender opp med uansett.

Jeg nekter å tenke er et forhåndseksemplar frå Flamme forlag

Akkurat som Et eget rom er Jeg nekter å tenke ein intelligent, morosam og feministisk roman om både det generelle og det meir spesifikke. Det er skarp og morsom kritikk mot byråkratiet, politikk, og tek òg opp abort og feminisme. Også her er hovudpersonen ei kvinne med ei litt underlig historie. Men denne gongen er det ei ung kvinne, og sånn sett eit mindre karikert vesen.

Her har Hedda Møller hatt eit forhold til ein mann som ikkje var like interessert som henne. Når ho bestemmer seg for å gå vidare med livet sitt, reiser ho på restplass til Aten. Men flyet må nødlande, og ho ender opp i Sarajevo. Via ein datingapp møter ho Milo, som er altfor interessert i henne. (Er det ikkje typisk at dei vi er interessert i, ikkje liker deg like mykje?) Når ho kjem tilbake til Oslo, oppdager ho at ho er gravid. Ho veit så klart at ho vil ta abort, men med dagens reglar i helsevesenet går det ikkje like kjapt og enkelt som ho forventa – ho vert gitt tre tenkedagar, som i praksis vert seks dagar. Og det å ikkje tenke er ikkje lett!

Tema som ujevne kjærleiksforhold, byråkrati, abort, moderne teknologi og fullstendig galskap gjer boka superaktuell. Sjølv om Hedda hamner i ulykka på fleire måtar, er det ei munter og glad bok, med potensiale til å treffe mange folk og mange ømme punkt. Eg følte meg i alle fall truffen inn i mellom. Og forresten, så burde alle som likte Senteret av Victoria Durnak lese denne (og vice versa), for den svarte humoren rundt eit uønska barn er til stede i begge bøkene.

(I begge bøkene blandar ho inn mykje populærkultur [ho gir att nesten heile Mad Men-episodar, referer til andre seriar, apper, artistar og uttrykk som mansplaining].Eg skjøner ikkje heilt når ho er sarkastisk og seriøs, for trur ho faktisk at Sugababes syng «push the bottom»? Det er jo button. Og ho skreiv noko feil på teksten til OutKast òg, men eg gidd ikkje finne det fram att. Er det med vilje??)

Forlag: Flamme
Utgivelsesår: Et eget rom (2016), Jeg nekter å tenke (2017)

Sitat

«Barna fra toget» av Christina Baker Kline

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Dette er ein sterk og gripande roman om korleis barn (både i 1929 og 2011) opplever det når systemet sviktar dei totalt. Når barneheim og fosterheim er løysinga, men ingen bryr seg eigentleg om kva som skjer med dei. Når dei kjenner seg redusert til eit namn på eit skjema, redusert til ei handelsvare eller ei plage. Om kor raskt ein må vokse opp for å overleve mangelen på omsorg.

Boka handler om Molly – 17 år og i fosterheim. Ho har hatt det vanskeleg stort sett heile livet, og ho er sint på alt og alle. Ho hatar skulen, ho hatar fostermora si. Etter å ha stole ei bok, må ho utføre samfunnstjeneste, og blir sett til å rydde loftet til den 91 år gamle Vivian. Der blir ho kjend med den gamle dama, som er ganske sprek og livlig for alderen.

Vi får òg lære Vivian å kjenne. Rett før børskrakket emigrerte ho med familien sin frå Irland, og dei flytta til New York. Men Vivians skjebne er trist: familien døyr i ein brann, og ho vert sendt på barneheim. Derifrå vert ho sendt på eit tog – «barnetoget» til Midtvesten, for å bli adoptert. Stort sett vil adoptivforeldra ha ein baby, eller ein stor unge som gratis arbeidskraft på gården. Resultatet av eit så laussluppent barnevern, er tragisk for den ni år gamle jenta. Men ho er tøff, og det skal mykje til for å stanse henne.

Historia til Vivian slår meg som ein alternativ versjon av Anne frå Bjørkely (skam deg dersom du ikkje veit kva bok eg snakkar om!), noko som er litt morosamt med tanke på kor sentral den boka eigentleg er for Vivian. Begge kjem jo dundrandes med eit tog, på vei mot ein ny heim. (Dette med barnetog var jo faktisk ei heilt seriøs greie, og det er jo ganske småsjukt. Det er ikkje noko vi høyrer noko om! Korleis er ikkje dette allmenn historie? Og apropos amerikansk historie, Molly er delvis indianar, noko som gir eit ekstra lite lag til historia.)

Altså, for eit språk Baker Kline har! Ho leikar seg gjennom teksten, som er lettlest og fengande. I kombinasjon med den rørande historia, er den totale opplevinga djupt rørande. Faktisk lurer eg litt på kvifor omslaget er så trist og deprimerande, det verkar litt avskrekkande på meg. (Sjølv om enkelte delar av historia er trist.) Og kvifor er ikkje dette ein ungdomsroman? Molly er ein lett karakter å knytte seg til, og ho verkar veldig naturleg og ekte. Det same gjeld Vivien. Historiene deira er begge godt skildra, og det er lett å tru på. Vivian er ein litt meir sympatisk karakter enn Molly, men også Molly veks på deg. Når ein vert kjend med henne.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2014

Sitat

«Old Filth»-trilogien av Jane Gardam

Den fyrste boka i trilogien, Old Filth, er nyleg omsett til norsk, og komen ut på Gyldendal, under tittelen En ulastelig mann, med eit heilt anna omslag. (Eg absolutt elskar desse grafiske omslaga! Dei er så pene og forlokkande, og skrik liksom «KJØP MEG!»). Eg kjøpte og las bøkene på engelsk, fordi eg ikkje kunne vente med å lese heile trilogien. Kollegaene mine og andre bokbloggarar har anbefalt den fyrste såpass sterkt, at eg berre slo til.

Den fyrste boka om Eddie Feathers, heiter Old Filth og har gitt namn til trilogien. Old Filth er og namnet til Eddie, eller i alle fall kallenamnet hans. Han er no blitt ein gamal mann på cirka 80, og er ei levande legende (sjølv om mange ikkje har fått med seg at han fortsatt er i live). Opphavet til kallenamnet er suksessen han gjorde som advokat i Hong Kong. FILTH står nemleg for Failed In London Try Hong Kong. Sjølv om han er ganske populær, godt likt og velkjent innan jussen, har han få venner og er ganske isolert. Familie har han heller ikkje mykje av, då han er ein «Raj orphan», altså eit barn fødd i utlandet under Emperiets tid, og så sendt til ein fosterfamilie i England, og deretter kostskular (dette er heilt faktiske greier). Etter konas død har han isolert seg ganske kraftig, og er i villreie om veien vidare.

Historia om Eddie Feathers er skildra med ein slik varme, ein slik menneskelig innsikt at det er nesten ikkje til å tru. Skrivestilen er så personleg, men samstundes så objektiv og allvitande, og minna meg svært om korleis John Steinbeck skriv, spesielt i East of Eden. (Eg er heilfrelst på Steinbeck, så frå meg er dette eit stort kompliment!)

Bok nummer to, The Man in the Wooden Hat tar for seg Betty – den avdøde kona til Filth – si side av historia og samlivet deira. Betty har nemleg ei heilt eiga fortid og notid. Ho er som Filth ein «Raj orphan», var kodeknekker under andre verdskrig og forelska seg i ein anna mann eit par timar etter at ho forlova seg med Filth. Eddie Feathers er jo skildra som ein ganske distré, tilbaketrukken og nøktern type – som ser på seg sjølv som emosjonelt skada. Mykje av det han fortel i den fyrste boka, får vi her Bettys perspektiv på desse (og langt i frå alt er heilt slik han framstiller det) og ein heil del nye bitar av samlivet deira.

Historia er rørande, velskriven og direkte menneskeleg. Den tek for seg korleis vi mennesker kjenner begjær for motstridande ting, sårer menneska vi føler lojalitet over og kor vanskeleg det kan vere å gjere det rette.

Boka kjem forresten på norsk i haust. Denne her er meir lettlest på engelsk enn Old Filth var, men dei norske omsetjingane skal visst vere ganske gode, så det er berre å velje heilt fritt kva språk du vil lese dei på.

Den tredje og siste boka i trilogien, Last Friends, tar utgangspunkt i Terry Veneering – Old Filth sin rival på omtrent alle måtar. Vi får jo vite ganske tidlig i dei andre bøkene at Betty Feathers og Terry Veneering har hatt noko på gang for omtrent alltid. I tillegg hadde Terry ein ganske annleis oppvekst enn dei andre karakterane i bøkene, då han vaks opp ganske fattig i nordre del av England.

I denne boka blir alle trådane knytt saman, og du blir òg betre kjend med den litt obskure karakteren Fiscal-Smith. Dette er kanskje den morsomste boka av dei tre, og i alle fall den mest rørande. Eg likte trilogien så godt at eg allereie har bestilt novellesamlinga hennar òg.

Kjapt til slutt: Eg absolutt elska bøkene, og eg spår herved at denne trilogien vil stå att som ein moderne klassiker. Du burde definitivt lese desse bøkene dersom du likar John Steinbeck, Elena Ferrante eller Sophie Starks liv og død av Anna North.

Forlag: Abacus
Utgivelsesår: Old Filth (2004), The Man in the Wooden Hat (2009), Last Friends (2013)

Sitat

«Pensjonistligaen i skatteparadis» av Catharina Ingelman-Sundberg

Boka er sponsa av Vigmostad & Bjørke

Pensjonistligaen i skatteparadis

No er det lenge sidan bok nummer to om Pensjonistligaen kom, så det var på tide med nummer tre! Eg absolutt elsker desse bøkene, og nummer to vart lest i ein strekk (om eg ikkje hugsar feil). Dei er så utruleg morosame, sjarmerande og sassy. Sjå for deg karakterane til Karin Brunk Holmqvist som berre tek heilt av og blir kriminelle for moro skuld (og for dei fattige). Faktisk vil eg påstå at desse bøkene er minst tredobbelt så morosame som Brunk Holmqvist sine. Så viss du liker den typen bøker, er det berre å gå til anskaffelse av alle tre i denne serien.

Ligaen er i gang med eit nytt ran, og det går som det skal. Märtha er jo the big boss, og har som alltid planer ho ikkje heilt har innvia dei andre i. Poenget med ligaen er jo å gi vekk pengane frå rana til dei som treng dei, som nokre moderne Robin Hood-ar. Men Märtha vil utføre fleire ran for å legge seg opp nok pengar til å starte ein pensjonistby, der eldre kan leve lukkelege (dei hata aldersheimen dei alle budde på før). Men får å få pengar nok til det, så må jo det neste ranet vere stort. Og kva er betre enn den svære luksusyachten som naboen eig? Til fem hundre millioner, og som skattevesenet ikkje veit om? Märtha bestemmer seg raskt for at det er den perfekte forbrytelse, for naboen kan ikkje anmelde dei utan å få ein salig baksmell.

Det er ei historie full av ville påfunn, sprelske idear og reine, skire galskapen. Det er så herlig respektløst og hysterisk! Eg vil tilråe deg til å lese dei to første bøkene om Pensjonistligaen før denne, Svindel og multelikør og Ran og rullator, for det er i dei to bøkene du blir kjend med karakterane. I denne her hoppar du meir rett inn i historia utan å bli oppdatert på fortida. Så det er litt key. Men du gjer jo sjølvsagt som du vil.

Forlag: Vigmostad & Bjørke
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Catharina Ingelman-Sundberg finn du HER.

Sitat

«Vann til elefantene» av Sara Gruen

Vann til elefantene

Korleis skal eg begynne å beskrive denne herlige romanen?? Det som er så herlig med denne boka er at nesten alt i ho er sant. Ikkje heile historia, den er fiksjon, men alle delane av henne. Nesten alt som skjer i boka, til dømes av dyra stikk av og ein løve blir funnen under ein oppvaskbenk med ein oppvaskar, er ting som faktisk har skjedd. Og det er ganske kult.

Romanen følgjer nesten-veterinæren Jacob Jankowski si reise med Benzini-brødrenes sirkus (ikkje det at Benzini-brødrene er der, då). Han hoppar på eit tilfeldig tog i fart etter å ha mista foreldra, heimen og droppa avsluttande eksamen. Dette toget viser seg å vere eit sirkustog, og dei treng tilfeldigvis litt hjelp med ein sjuk hest. Og før Jacob veit ordet av det, er han dyrlege for sjiraffar, løvar, kamelar og til slutt elefanten Rosie. På denne reisa oppdager Jacob kor egoistiske enkelte menneske han vere, og kor sjølvoppofrande andre er. Han finn kjærleiken, og knytter vennskap. Og utan å meine det, skapar han mykje drama.

Den rommar liksom det meste; vennskap, forelskelse, nye opplevingar, drama, hat, psykiske lidingar, grusomme menneske og attpåtil eit sirkus! Du føler at du er i ei blanding av Dagboken og Hundreåringen som klatret ut gjennom vinduet og forsvant, og om ikkje det høyrest interessant ut, så veit ikkje eg! Og no skal eg endeleg få sett filmatiseringa. (For eg er så klart ein sånn ein som skal lese boka først.)

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2008

Sitat

«Akuttbjellen» av Karin Brunk Holmqvist

Boka er sponsa av Vigmostad & Bjørke

Akuttbjellen

No er det vel slik at bøkene til Karin Brunk Holmqvist stort sett sel seg sjølve, og ikkje trenger mine omtaler eller «reklame». Men eg kan i alle fall meddele at Brunk Holmqvist har funne tilbake til den herlige stilen som var å finne i dei fyrste bøkene, men ikkje i Kranvriderne og Steinhimmelen.

Systrene Elsa og Julia har arva ein villa og ein grisedyr bil av eit søskenbarn dei ikkje har hatt kontakt med på over 50 år (Ulla). Dei veit ikkje heilt kva dei skal gjere med arva. Bilen gjev dei til naboen, blant anna. Men det er ein annan som vil ha tak i arven, gjerne med eller uten ein av systrene; Ulla sin eks, Ove. Og Ove er ein karakter for seg sjølv. Gjerrig, egoistisk, sur, og ei klyse av proporsjonar. Det er lenge sidan ein så openbert bad guy har dukka opp i bøkene til Brunk Holmqvist.

Boka er morosam, varm og underhaldande. Perfekt lesestoff i ei hektisk romjul.

Forlag: Vigmostad & Bjørke
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Karin Brunk Holmqvist finn du HER.

Sitat

«Hålke» av Helene Uri

Éin kommentar

Boka er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

Hålke

Ei av favorittbøkene mine frå då eg var mindre var skriven av Helene Uri, så å stifte kjennskap til forfattaren i vaksen alder var noko eg gledde meg veldig til. Tenk om denne boka kunne gje meg like mykje glede no som Dråpen som fikk alt til å skje ga meg som åtte-åring? Og det er veldig hyggjeleg å meddele at det gjorde den! Eg har faktisk nettopp nominert den som min favoritt til Bokhandlerprisen, så god var den faktisk; Den beste norske boka hittil i år.

For kan vi snakke litt om språket til Helene Uri? Kor fantastisk godt det er? Det er så medrivande, nervepirrande, lett gjenkjenneleg og truverdig. Uri vinklar historia slik det passar seg, og avslører meir og meir underliggjande tankar og synspunkt. Ho dreg spenninga brått opp til toppen, før ho berre slepper henne ned att. Det kjem (akkurat tydeleg nok) til uttrykk at Uri har tenkt veldig mykje på korleis vi vil oppfatte Ebba og Karl etter kvart som vi kjem tettare inn på dei gjennom boka.

Ebba og Karl har vore i gift i nokon-og-førti år, og har alltid framstilt seg sjølve (og blitt framstilt) som det perfekte par. No er det frost i Oslo, og isen ligg tjukk og speilblank utanfor inngangsdøra, og hindrar dei i å gå ut or leiligheita si. Ebba er rastlaus og Karl irritabel. Det blir ikkje betre når maten (og kaffien) nærmar seg slutten, og friksjonen mellom mann og kone veks. Dei kjeklar og kjem med småstikk til einannan om alt som har skjedd i fortida, om episoder som dei hugser ganske ulikt.

Perspektivet i boka vert meir og meir nyansert dess lenger uti vi kjem, og på fjerde eller femte dagen går verkeleg alt over styr. Ebba har prøvd desperat å halde oppe sine eigne illusjonar, men det er grenser for kor lenge ein kan vere innestengt med ein mann ein både elsker, hater og elsker å hate. For kven av dei har eigentleg rett om den andre? Kven eig sanninga om eit ekteskap? Og er det for seint?

Om eg ikkje var tydeleg nok i innleiinga mi, seier eg det eksplisitt her òg: Dette er den beste norske  boka frå 2016. (Og årets beste julegavetips!)

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Biter av lykke» av Anne Ch. Østby

Éin kommentar

Boka er sponsa av Font Forlag

Biter av lykke

Eg har no lest den nye boka til Anne Ch. Østby som etter ein månad har tatt heilt av internasjonalt med rettigheter solgt i øst og vest (bokstavelig talt). Og det er ikkje så rart, for dette var ei ganske kort, lettlest feelgood bok som innfrir løfta sine; ho er akkurat det skrildringa på omslaget seier at ho er: ein roman om kjærleik, håp og sjokolade. Ikkje berre romantisk kjærleik, men meir ein vennskapeleg kjærleik og ikkje minst ein kjærleik til livet.

Kat er 66 år og enke. Ho sit no som eigar av ein kakaoplantasje, og kjenner litt på einsemda. I staden for å invitere klassevenninnene på besøk, inviterer ho dei derimot til å flytte ned til seg på Fiji (Kat er altså typen som ikkje gjer ting halvvegs). I boka blir vi kjende med Ingrid (med ein indre tvilling, Vildrid), Maya (som har demens), Lisbeth (som berre reiste i frå ektemannen) og Sina (desperat etter å kome seg unna den middelaldrande og hjelpelause sonen). Og Atheca, den fijianske kvinna som jobbar for Kat og tek med seg desse kvinnene sine i kveldsbønene sine.

Dette er ei bok om kor vanskeleg ulike typar kjærleik kan vere; kor vanskeleg det kan vere å ta opp att eit førti år gamal vennskap; kjærleiken som forsvinn i eit ekteskap (om den nokon sinne var der); kjærleiken til samfunnet rundt seg og trua på noko felles. Det handlar om å ikkje slutte å leve berre fordi ein er komen i ein «moden alder», men utfordre livet og prøve noko nytt. Som å oppsøke ein kjekk mann midt på natta og bli med han inn på soverommet, som å dytte den vaksne ungen ut av redet, eller for eksempel å starte ein sjokoladefabrikk.

Dette er ei bok full av varme, vennskap, tilgjeving og nye opplevingar. Vi møter ein annleis kultur på godt og vondt, og lærer mykje. Og ja, ein tur til Fiji hadde jo ikkje vore å fornekte etter å ha lest denne fargerike boka! (Kunne gjerne tenkt meg å smake fisk kokt i kokosmelk med løk og chili.) Det er definitivt ein grunn til at denne boka er kjempepopulær akkurat no, så du treng ikkje vere redd for å kaste deg ut i det og kjøpe den! (Om du vil ha noko å samanlikne med, så minner den litt om Dora Heldt si bok Champagne og hetetokter kryssa med noko av Karin Brunk Holmqvist.)

Forlag: Via
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Veien til Roma» av Mark Lamprell

Boka er sponsa av Font forlag

Veien til Roma

Dette er ei skikkeleg deilig feelgoodbok, altså! Det er ganske kort tidsperspektiv, så eigentleg hadde dette vore perfekt som ein film, á la Valentines Day eller Love Actually (berre mindre sært…). Det er tre parallelle historier, som vert kopla saman etter kvart, alt styrt av kjærleikens skytsengel (og det er mindre cheesy enn det høyrest ut, det fungerer faktisk kjempebra fortellermessig!).

Alice er ein ung skulptør som altfor tidlig i livet har vorte stuck med ein overpresterande familie og ein kjedeleg forlovede (som ho berre forlova seg med så han skulle få ferie frå jobben?) tok seg ein ferie for å gjere noko voosj!, så her er ho i Roma åleine. Vel, ho er ikkje åleine så veldig lenge. På ein annan kant av byen er Alec og kona Meg (eit middelaldrande ektepar som er dritlei einannan) nettopp ankomne for å få laga kopier av ei keramikkflis som Meg ganske bokstavelig talt får anfall over. Og hils på enka Constance, som kjem til Roma – byen ho møtte mannen sin i – saman med svigerinna, Lizzie, for å spre aska hans.

Boka er skriven med humor og varme, og klarer å unngå å bli klisjéfylt. Det er kanskje litt seint å anbefale deilige sommarbøker, men den dukkar vel opp i pocket til sommaren 2017! Så då veit du allereie no kva for bok du skal skrive opp på handlelista di.

PS: Du får med mykje historie på kjøpet her! Og fleire sitat frå kjend kjærleikslitteratur. Kos deg!

Forlag: Via
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Kranvriderne» av Karin Brunk Holmqvist

Éin kommentar

Kranvriderne

Dette er den nyaste boka til Brunk Holmqvist, og den det utan tvil skjer minst i. Det er heilt alvorleg talt ikkje noko plot. Det er fint og flott med rolege feelgoodbøker, men noko må jo skje??? Med mindre ein reknar ei kvinne som bur med broren og er bekymra for at han har fått seg kjærast (men ikkje tør å spørre han om det). Og så organiserer bygda bruktbutikk og restaurant. Og så skjer det fint lite før dei siste fire-fem kapitla.

Kanskje Brunk Holmqvist er gått litt tom for morosame plot? Ingen har så langt kunne matcha Potensgiverne eller Rapsgubbene. Er det kanskje på tide å legge opp, eller i alle fall slutte å presse ut ei intetsigande bok i året? Dette blir jo ei kort omtale, men så er det ikkje mykje å omtale heller. Den var jo koseleg og hadde det typisk koselege språket hennar, men den blei heller lest fordi det var det mest kompliserte mitt feberhaud av ein bomullsdott klarte å fokusere på.

Forlag: Silke
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Karin Brunk Holmqvist finn du HER.

Sitat

«Instituttet for de siste ønsker» av Antonia Michaelis

Éin kommentar

Forhåndseksemplar fra Cappelen Damm

Instituttet for de siste ønsker

Dette er ei underfundig, fin og verkeleg spesiell bok. Den tok si tid å lese ut, og historia snirkla seg rundt sving etter sving – og overraskingane ville ingen ende ta. Når du trudde du hadde forstått alt saman, dukka noko heilt uventa opp og forandra alt. Og så skjedde det igjen.

Boka følger Mathilda, som i rundt eitt år har arbeidd på Instituttet for de siste ønsker. Ho og Ingeborg arbeider døgnet rundt med å oppfylle døyande menneskes siste ynskjer. Folk kjem med alle slags ynskjer, som å få feire jul (sjølv om det er sommar) eller reise i luftballong. Nokon vil høyre ein avdøydd songer synge live éin gong til, og alt går an med litt triksing. Men Mathilda sitt liv blir snudd opp ned når Birger Raavenstein dukker opp og vil finne kjærasten som stakk av for femten år sidan med deira ufødte barn. Det blir ei altoppslukande jakt for Mathilda, som ikkje ender slik ho (eller vi som lesarar) kunne trudd. Ganske raskt får Mathilda ei kjensle av at noko ikkje stemmer, og at noko stemmer alt for godt, og ho klarer ikkje sleppe taket.

Ein kan verkeleg føle humøret sitt stige og synke i takt med Mathildas. Eg fann meg sjølv både smilande og med ei bekymra rynke mellom bryna. Det kjennes litt som om Jojo Moyes og Gert Nygårdshaug har fått eit kjærleiksbarn. Og det fungerer eigentleg ganske godt.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Hundreåringen som klatret ut gjennom vinduet og forsvant» av Jonas Jonasson

Éin kommentar

Hundreåringen

La oss berre snakke litt om den tittelen. Jonassons titlar er jo dei mest ekstreme tilfella, haha! Det er jo litt av sjarmen, då. Allan Karlsson er resten av han.

Allan Karlsson har levd eit langt liv. Faktisk heile 100 år, på dagen. Men han er ikkje interessert i døy på ein gamleheim, så medan personalet og bebuarar arrangerer selskap med bløtkake, snik Allan seg ut av vindauget og stikk av. På Allans reise, lærer vi mykje nytt om han. Han har opplevd mykje i løpet av sine 100 år, og deltatt (og forårsaka) mange av 1900-talets store hendingar. Så å no bli forfulgt av ein motorsykkelbande og politiet, er småtteri – Allan har jo tross alt vore i Nord-Korea og er venn med Winston Churchill.

Det er jo ikkje til å stikke under ein stol at denne boka er hysterisk morsom, og ei bok ein vemodig pløyer igjennom (ein vil jo at den skal vare for alltid). Og berre så det er sagt: alle som synest denne er dårleg, har elendig smak i litteratur og humor. Punktum.

Forlag: Vigmostad & Bjørke
Utgivelsesår: 2010

Fleire bøker av Jonas Jonasson finn du HER.

Sitat

«Høyt henger de og søte er de» av Karin Brunk Holmqvist

Høyt henger de og søte er de

Den femte boka av Karin Brunk Holmqvist, og eg føler at dei fleste omtalene mine av bøkene hennar er ganske så like. Bøkene er jo sånn sett like? Eldre folk i morsomme situasjonar. Men nokon er jo betre enn andre (sjølv om ingen av dei kjem til å slå Potensgiverne uansett), og dette var ikkje av dei dårligare (som Rosa elefanter som mangla ein god slutt).

Denne historia er av mindre storleik enn dei andre. Den handlar rett og slett om to vennepar som har kolonihagar saman i storbyen. Gunnar kjøper blomster til Berta, og ei misforståing gjev han rykte som skjørtejeger. Gunnar blir rasande på hagekolonisten som spreidde ryktet om han, og bestemmer seg for å hevne seg. Og før han veit ordet av det, står politiet på døra.

Brunk Holmqvists bok er som vanleg full av vennskap og varme, og mange sprell.

Forlag: Silke
Utgivelsesår: 2014

Fleire bøker av Karin Brunk Holmqvist finn du HER.

Sitat

«Kaffe med musikk» av Karin Brunk Holmqvist

Kaffe med musikk

Halleluja, bok nummer fem fra Karin Brunk Holmqvist! Varmt, humoristisk og nesten alt for realistisk.

Ordforklaring: «kaffe med musikk» er kaffi med ein skvett whisky. Dette oppdager venninne Inez, Olga og Viola som har vunne ei bussreise til Tyskland. Til julemarkedet i Schwerin! Etter mykje om og men bestemmer dei seg for å reise og nyte turen, med kanskje litt vel mykje alkohol. Det er ein skikkeleg venninnetur, med den halvvegs venninna Svea på slepet. Svea hopper riktignok til sengs med den første mannen ho møter i Tyskland, og forholdet mellom Svea og ektemannen Ola vert snakkis for damene resten av turen. Spesielt når Ola også plutseleg dukker opp … i Tyskland!

Det går ikkje an å mislike denne boka, ein flirer og humrer for seg sjølv gjennom heile lesinga.

Forlag: Silke
Utgivelsesår: 2013

Fleire bøker av Karin Brunk Holmqvist finn du HER.

Sitat

«Rosa elefanter» av Karin Brunk Holmqvist

Kommenter innlegget

Rosa elefanter

Nok ei koseleg bok av Karin Brunk Holmqvist, dronninga over pensjonerte svenskar på landsbygda utan peiling på den moderne verda. Så mange bøker, og likevel med så ulike plott! Denne var kjempemorsom, men eg syns dessverre «løysinga» på plottet var litt for enkel og platt, you can do better! Men det er klart, alt av Brunk Holmqvist er koselesing frå ein ende til ein annan.

Boka handler om ekteparet Selma og Artur, som har levd heile livet på ein går på Skåne. Dei to nabohusa er tomme, men så flytter Disa inn i foreldras gamle hus. Disa driv med nakenyoga, rosenterapi og ein heil haug alternative greie. I det andre huset flytter det inn eit ektepar, og mannen er pastor i ei religiøs sekt og arrangerer vekkkingsmøter i hytt og pine. Selma og Artur aner ikkje korleis livet framover vil bli, spesielt ikkje når dei ser pastoren grave ned noko som ser ut som eit lik i hagen sin.

Forlag: Silke
Utgivelsesår: 2012

Fleire bøker av Karin Brunk Holmqvist finn du HER.