Musikk

Sitat

«Animals» av Emma Jane Unsworth

Denne boka vart langlista til Man Booker i år, men kom ikkje med på kortlista. Det skulle då bare mangle, for eg forstår ikkje korleis den er nominert til, eller har vunne, prisar i det heile. Kva er det med denne romanen engelskmenn elskar, som eg ikkje fattar i det heile??

Laura og Tyler er bestevenninner, og har budd saman i årevis. Dei er veldig nære, sjølv om det kan virke som om alt dei gjer er å drikke seg dritings og dope seg saman. Men livet kjem til å endre seg ganske snart, for Laura er blitt forlova med Jim, ein fyr Tyler ikkje kan utstå. Vennskapet byrjar å slå sprekker, og det same gjer forholdet mellom Laura og Jim.

Eg klarer ikkje å like hovudpersonane, spesielt ikkje Laura. Å ha usympatiske karakterar kan jo fungere bra, men då må handlinga og språket veie opp for det – og det skjer ikkje her. Eg synest ikkje boka var så hysterisk morsom som omtalene påstår, for eg blir berre flau på Laura sine vegne, og ikkje på ein god måte. Det er altså på grensa til ukomfortabelt kor irritert og klein eg blir av å lese om kor dumt ho oppfører seg (spesielt når ho veit kor dum ho er, men ikkje tar tak i det).

Unsworth skviser inn nokre god sitat og passasjer mot slutten, som denne: Those drunken indiscretions, how often we mistake them for intimacies. Men så kjem ho drassande med klisjeen om at det vi forelsker oss i hos ein person, er det vi ender opp med å mislike, og det er så uoriginalt. Og då tviler eg; har ho også raska med seg den gode setninga over frå nokon andre? Den passer ikkje veldig naturlig inn. (Ikkje at eg skal skulde ho for plagiat eller noko, men slikt får ein jo til å tvile.) Og mangelen på research irriterer meg. Kor vanskeleg er det å google om dei bruker euro i Sverige eller ikkje? (Det tar deg to sekund, Unsworth, og svaret er nei.)

Alt i alt byr ikkje boka på noko nytt. Ingen nye tema, ingen nye problemstillingar. Og utan språket, karakterer eller handling til å halde boka flytande, veit eg ikkje heilt kva som står igjen?

Forlag: Canongate
Utgivelsesår: 2014

Sitat

«Ikke slå av lyset» av Bernard Minier

Leseeksemplar

Minier leverer igjen! Eg trur ingen krimroman nokon sinne vil kunne toppe Hvis helvete var av is for min del, men både En sang for druknede sjeler og Ikke slå av lyset er knallgode bøker. Det er ein slags miks av klassisk politikrim og psykologisk thriller, og sjølv med rundt 600 sider i kvar bok, er nerva og spenninga konstant. Ikkje noko anna enn ekstremt imponerande.

Som i alle etterforsker-serier er det ein backstory til hovudpersonen, i tillegg til kvar enkelt mordgåte i dei forskjellige bøkene. Martin Servaz si sidehandling starter eigentleg i bok nummer ein, men mannen har fått heftig gjennomgå sidan den tid. No har det blitt såpass alvorleg at han er sjukmeldt frå jobben som etterforskar, og skal kvile på ein heim for andre politimenn i liknande situasjoner. Men Servaz oppdager ganske snart at kriminelle ikkje tar seg «rekonvalesensferier» sjølv om han gjer det, og nokon sender han brått massevis av hint, inkludert ein nøkkel eit hotellrom der ei ung kvinne brutalt tok sitt eige liv for eit år sidan.

Samstundes møter vi Christine Steinmeyer, radiovert og nyforlova. Livet verker ganske enkelt for henne, heilt til ho får eit brev julaftan der nokon seier at dei skal ta livet sitt. Brevet har korkje adresse eller avsender, og Christine veit ikkje anna råd enn å levere det til politiet. Brevet viser seg å vere den første i ei lang rekke underlege hendingar, og Christine forstår raskt at nokon er ute etter å øydeleggje livet hennar.

Igjen klarer Minier å skrive fram ei historie så ekkel og skremmande at kvar og ein kan bli mørkredd. Ein kan verkeleg byrje å lure på kor langt enkelte menneske er villige til å gå. Om du treng påskelesing, er dei to første komne i pocket, og eg kan garantere timevis med «berre eitt kapittel til»-kjensla. Bøkene er fulle av gode plott (både korte og langsiktige), kriminelle gærninger, spanande vendinger og levande karakterar. Anbefalast!

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2019

Fleire bøker av Bernard Minier finn du HER.

Sitat

«Daisy Jones & The Six» av Taylor Jenkins Reed

Leseeksemplar

Eg har lenge hatt lyst til å lese The Seven Husbands of Evelyn Hugo, og i fjor fekk eg med meg dette forhåndseksemplaret av same forfatter frå jobb. Så vart den marsboka til Reese Witherspoons leseklubb, så då starta eg like så godt med denne. Og gjett om eg skal lese absolutt alle romanane til Taylor Jenkins Reed etter dette!

Daisy Jones & The Six. Kanskje det mest ikoniske bandet frå syttitalet. I intervjuform vert historia fortalt, frå starten på it-jenta Daisy og rockebandet The Six, og korleis dei blei så store som dei vart. Og ikkje minst korleis og kvifor bandet brått vart oppløyst 12. juli 1979. Aldri før har bandmedlemmene og deira nærmaste fortalt kva som hendte, men no vert altså heile historia fortalt for aller første gong.

Dette er altså eit fiktivt band, sjølv om eg må innrømme at eg måtte google litt for å finne det ut. Og sjølv om det er rock & roll frå syttitalet, er ikkje heile boka full av sex, dop og musikk. Det er absolutt ein del av det, men den verkelege historia ligg i forholdet mellom menneska i bandet, og forholdene dei hadde til menneska rundt dei. Korleis suksess, sjalusi, forelsking og skuffelse kan øydelegge alt, uansett kven ein er. Vonde hendingar og varme kjensler er stikkordene her. Kvinnene i boka er hardbarka feministar, og sterke karakterar på kvar sine måtar. I tillegg er det ein veldig fin tvist på slutten av romanen, som eg absolutt ikkje skal seie noko meir om.

Og skildringane av musikken! Du kan verkeleg høyre musikken når du les, og eit pluss er det at Jenkins Reid har tatt seg bryet med å skrive ut nokre av songtekstane og lagt dei ved til slutt.

Boka er fantastisk! Godt komponert, original og underhaldning frå ende til annan. Eg slukte kvar einaste linje, og sjølv om eg elsker å lese, er det sjeldan eg koser meg så heilhjarta med ei bok. Om det er ein einaste svakhet i romanen, er det at dei stemmene til dei forskjellige litterære karakterane kanskje er litt vel like, noko som gir ei kjensle av at dette er ein roman og ikkje røynd. Likevel er dette ein lesefest av dei absolutt sjeldne. Løp og kjøp!

Forlag: Hutchinson
Utgivelsesår: 2019

Sitat

«What If It’s Us» av Becky Albertalli & Adam Silvera

Leseeksemplar

I tilfelle det ikkje har vore skikkeleg openbert, så elsker eg YA. (Som er litt annleis enn det vi kaller ungdomsromaner, det er ikkje heilt det same.) Young adult-bøker. Og spesielt om unge homofile med kaotiske liv (det er så ekstremt mange fine og velskrivne kjærleiksromaner om skeiv ungdom, og eg veit ikkje heilt kvifor, men det får meg alltid i godt humør). Eg har vore ganske sjuk i det siste og knapt orka å lese på tre-fire veker, så eg håpte at denne her skulle få fart på lesinga og humøret. Og er det forfattarar eg stoler på for lettleste, sjarmerande og medrivande bøker, så er det nettopp Albertalli og Silvera – og når dei to slår seg saman …?!

Arthur er i New York for sommeren, som praktikant i moras advokatbyrå. Og han kjeder seg eigentleg, og er stressa. Foreldra krangler konstant, ting har vore rare mellom han og bestevennane sidan han kom ut som homofil og jentene på jobben er ikkje interessert i ein sekstenåring til venn. Ben har budd i New York heile livet, og har ein mykje kjipare sommar. Han har gått gjennom eit kjipt brudd med sin første kjærast, og er i tillegg stuck på sommerskule, attpåtil med eksen. Han er på vei til posten for å sende ein pakke, då han møter på Arthur. Men så blir dei dratt frå kvarandre i ein flash mob (for det er jo New York …), og dei aner ikkje korleis dei skal møtast igjen. Og er det meininga at dei skal møtest igjen? Skjebnen har i alle fall planer …

Dette er ei kjempefin og søt bok om vennskap, kjærleik, store og små gester og ikkje minst det å jobbe for eit forhold. Det var kanskje det eg likte best med boka, at det ikkje var så mykje fokus på happily ever after, men kanskje meir på kor mykje arbeid og kjærleik som ligg bak forhold, både av det romantiske og det vennskapelege slaget. Og kva er eigentleg verdt mest av dei to? Eg anbefaler dette samarbeidet like høgt som eg anbefaler dei individuelle bøkene til forfatterane; altså veldig!

Forlag: Simon & Schuster
Utgivelsesår: 2018

Fleire bøker av Becky Albertalli finn du HER.
Fleire bøker av Adam Silvera finn du HER.

Sitat

«Hotellet» av Fiona Davis

Leseeksemplar

Eg las denne boka i sommerferien, og eg trengte verkeleg noko lettlest og deilig å drømme meg vekk i. (For hallo, ferie?!) Og det er ein skikkelig herlig feelgoodroman, basert på verkelegheita. For hotellet, Barbizon, er eit heilt ekte hotell, og skapte eit kulturelt skille for unge kvinner; no var det ein stad respektable unge kvinner kunne bu i New York medan dei fekk seg utdanning og karriere. (For gud forby at kvinner skal bu åleine, uten «anstand» eller «selskapsdame».) Okei, tilbake til boka:

På starten av 1950-tallet har Darby McLaughlin nettopp flytta inn i Barbizon Hotel for Women, «Dukkehuset» på folkemunne, og ho er for første gang åleine. Det er skummelt, vanskeleg og byr på fleire problem enn forventa. Ho passer ikkje inn saman med modellane og jentene som berre skal studere litt før dei gifter seg til (meir) penger. Darby blir venn med den puertorikanske stuepika Esme, og får oppleve ei heilt ny side av byen – og livet blir meir komplisert enn ho kunne forventa.

I 2002 bur Rose på Barbizon, som no er omgjort til leiligheter. Ho og sambuaren gjer det slutt, og med knust hjerte kaster journalisten i henne seg over denne saka om dei eldre kvinnene som har fått fortsette å bu i hotellet. Og Darby er den mest interessante av dei, men ho vil ikkje fortelle noko til Rose. Men det bryr ikkje Rose seg om, ho fortsetter å grave. Ho trur ho har oppdaga ei sjokkerande historie, og alt ho vil er å finne ut sanninga.

Som sagt, ein herleg feelgoodroman med drama, historiske detaljer og feminisme. Plottet er kjempebra, teksten er velskriven og det er lett å oppdage at ein har lest heile greia på ein gong. Den har nettopp kome i pocket, og bok to av forfatteren (frittståande) er allerede oversatt til norsk. Løp og kjøp!

Forlag: Panta
Utgivelsesår: 2018

Fleire bøker av Fiona Davis finn du HER.

Sitat

«Mirror, mirror» av Cara Delevingne & Rowan Coleman

Leseeksemplar

Ja, du har høyrt namnet Cara Delevingne før. (AKA verdens beste øyenbryn.) Ho er tidlegare modell, og skodespelar. Blant anna speler ho Margot i filmatiseringa av Paper Towns av John Green. Og no har ho altså skrive ein ungdomsroman sjølv. Det tok litt tid å komme inn i denne boka, og eg la den vekk i ein månad før eg nyleg starta på att. Og den var fortsatt litt treig, og eg hadde tenkt å kome med ein litt spicy kommentar om at Cara Delevingne burde halde seg til runwayen og filminnspilling, men eg skal bite meg i det.

Red, Rose, Leo og Naomi er alle medlem i bandet Mirror, mirror. Dei har alle ulike problem på heimebane, passer ikkje heilt inn nokon stad, men har no funne vennskap i dei andre bandmedlemma. Red, Rose og Leo vert knust då Naomi forsvinn, og innsatsen frå politiet er heller laber. Det er trass alt ikkje første gong Naomi rømmer heimefra. Men det er annleis denne gongen, og Naomi dukker opp halvdød i Themsen og ligg i koma. Gjengen, og Red spesielt, leiter etter svar på kvar Naomi har vore.

Ein kan jo faktisk samanlikne boka med stilen til John Green, sjølv om denne er mykje mørkare. Eg trudde den var ganske så «blablabla»-identitet, heilt fram til midten og kysset mellom Red og Rose endra alt. Og så gjekk historia brått utanfor eit stup og blei dødsens mørk og djup og skummel. Men eg skal ikkje snakke så mykje om dei eklaste temaet her, men heller om det som for meg gjorde boka hakket betre enn berre god. Familieperspektivet her gir boka det lille ekstra, og forholdet mellom barn og foreldre blir sjeldan skildra så godt i ungdomsbøker som akkurat her.

Slutten var ganske spennande, sjølv om «bad guyen» var ganske openberr, men det gjorde ikkje så mykje for historia. Kanskje den berre førte til at plottet blei meir truverdig? Uansett, eg kan absolutt anbefale boka! Det er mulig å få tak i den på norsk òg, den heiter det same.

Forlag: Trapeze
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Midnattsrosen», «Den italienske jenta» og «Engletreet» av Lucinda Riley

I Midnattsrosen tek Lucinda Riley oss med til India, til svære gods i England og filmbransjen. Så langt som eg i skrivande stund er komen i forfatterskapet til Riley, er dette den beste boka hennar, by far. Historia er ganske truverdig, med mange overraskingar undervegs – faktiske overraskingar.

Rebecca Bradley, den kjende amerikanske filmstjerna, er for tida på eit ganske slitent og gamalt gods i England for å spele inn ein film. Det går ikkje lang tid før inderen Ari Malik dukker opp for å finne ut kva som hendte med grandonkelen hans. For omkring åtti år sidan var oldemora hans, Anahita, sterkt knytta til godset og eigaren av det. Ho fekk eit barn, men har alltid nekta å tru at barnet døydde. Etter Anahitas død, har Ari bestemt seg for å oppfylle hennar siste ynskje, at Ari skulle finne ut kva som skjedde med son hennar.

Boka er full av oppveksten til Anahita i India og seinare England, omveltingane samfunnet opplevde rundt fyrste verdskrig, kulturkræsj, rasisme, kontrastar, drama og forbudt kjærleik. Den er faktisk ikkje så verst, spesielt på lydbok.

I skrivande stund har eg lest 1-3 av De syv søstre, Midnattsrosen og Engletreet av Riley frå før. (Desse innlegga er slengt sammen etter utgivelsesdato.) Og eg har faktisk likt alle dei fem overraskande godt, men Den italienske jenta er det største klisset eg har vore borti. Herregud, det var ei skikkeleg smørje.

Rosanna er elleve år då ho møter Roberto Rossini for første gong. I dagboka si sver ho på at ho skal gifte seg med den snart-berømte operasangeren. Etter ei anbefaling frå Roberto, byrjar ho med sangtimar, og etter mange år med hardt arbeid ender ho opp i Milano, på La Scala. Og der er Roberto. Resten av boka er fylt av familiedrama, sorg, opprør, røyndommar og ikkje minst kjærleiksforviklingar. Og det er skikkeleg overdrevent, dramatisk, uoriginal og tja, lite truverdig. Dette er for ordens skyld ei bok Riley skreiv då ho var yngre, under pikenamnet sitt, Edmonds. Så konklusjonen er at ho har definitivt blitt ein betre skribent med åra.
Eg har faktisk høyrt denne på lydbok (for den krever null hjernekapasitet å følge med på), og innspillinga var skikkeleg dårleg. Det var noko med stemma til innlesaren som minte meg om ein åtte år gamal gut, og så var det ein slags talefeil som frustrerte meg grenselaust.

Engletreet har eg faktisk òg hørt på lydbok, heile tjue timar. Det er sånt som gjer meg nervøs, tanken på å skulle fokusere og hugse nesten eitt døgn med berre lyd. Men det gjekk overraskande greitt! Historia hadde så få karakterer og få store hendingar, at det gjekk ganske fint å følgje med likevel!

Dette er ei familiefortellings, som starter i «feil ende»: Greta Marchmont skal feire si første jul på familiegodset på mange år. Ho var i ei bilulykke for mange år sidan, og då ho vakna opp etter eit langt koma, hugsa ho ingenting av fortida si. Men denne jula, når ho er ute og spaserer og finn grava til sin treårige son, kjem enkelte minner tilbake, og David, vennen hennar som har passa på henne i alle desse åra, hjelper henne å fylle inn hulla.

Vi blir fortalt ei storarta historie om ein uvanleg familie, som likevel har sine ordinære problem, frå krigen slutter til åttitallet: kjærester som svikter, utenomekteskapelig graviditet, uuttalt kjærleik, pliktkjensle og skuffelse, psykiske problem og rampelyset.

Det er verkeleg ei god bok, og eg storkoste meg med den. Den er litt annleis enn dei andre bøkene hennar, synest eg. Går det an å seie at ei Lucinda Riley-bok minner meir om Kate Morton enn Lucinda Riley??

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: Midnattsrosen (2014), Den italienske jenta (2015), Engletreet (2015)

Fleire bøker av Lucinda Riley finn du HER.

Sitat

«De syv søstre», «Stormens søster» og «Skyggesøsteren» av Lucinda Riley

Då har eg og endeleg tatt fatt på denne – nesten latterleg – populære serien. Ei av bøkene er jo konstant på bestselgerlista, anten i pocket eller innbunden eller som e-bok. Det er jo heilt vilt! Så eg måtte jo faktisk berre sjekke dette ut for meg sjølv, då veldig mange av favorittbøkene mine blir samanlikna med Rileys bøker (og som den book hoarderen eg er, så har eg nesten alle bøkene hennar allereie).

De syv søstre er et leseeksemplar frå Boklageret

I den første boka, får vi sjokkerande nok vite at dei berre er seks søstre (og eg kan lukte at den sjuande nok vil dukke opp før serien er slutt, noko anna ville blitt rart). Alle samlast i barndomsheimen sin i Sveits, då faren deira er død. Og her må vi akseptere eit merkeleg premiss for boka: adoptivfaren deira har reist verda rundt og adoptert desse seks jentene (sjølv om han er singel, mykje vekkreist og dei vert oppfostra av ei slags hushjelp/barnepike), då han prøver å «samle» alle jentene frå eit stjernebilete kalla De syv søstre. Det er heller sært. Men ok, la oss berre godta at han var ein eksentrisk og rik mann som adopterte trengande, nyfødte pikebarn.

Denne boka handler om den «førstefødte» av jentene, Maia. Etter adoptivfarens død, har ho som dei fem andre fått eit brev som leder henne tilbake til opphavet sitt. Maia reiser til Rio de Janeiro, og eit gamalt herskapshus. Problemet er berre at den gamle kvinna som bur der gir henne klar beskjed om at ho tar feil, og umogleg kan vere fødd i dette huset. Og så hopper ti nesten hundre år tilbake i tid, til Rios stortid, då Kristusstatuen skulle setjast opp. Vi følgjer Izabela, ei vakker sosietetsjente som vil frigjere seg frå eit mogleg ekteskap, og blir med ei venninne og hennar familie til Europa, der ho forelskar seg hodestups i byen Paris.

Eg veksla mellom å lese boka og høyre den på lydbok når eg gikk på fjellet (kan eg få litt applaus?), og det var ei heilt herlig historie å ha på øyrene og koble av med. Eg trur ingen vil beskylde boka for å vere veldig realistisk, men nydelig er den! Eg synest miljøet i Rio de Janeiro er heilt fantastisk skildra, og boka blir jo som ein liten ferie dit. Så no får eg komme i gang med nummer to! (Og det blir rart å lese ein brite sin skildring av Noreg.)

I boka om den nest eldste systera, Ally, forflytter vi oss som sagt til Noreg. Dette skjer ikkje før langt ut i boka, og det er mykje vi skal gjennom først. (Forresten var skildringane av Bergen utruleg ekte! Sjølv om eg trur Riley overvurderer nordmenns vennlighet mot framande.) Før farens død, møter Ally sitt livs kjærleik og ser lyst på framtida. Lukka hennar varer dessverre ikkje så lenge, når faren død og forloveden vert riven vekk frå henne. Ho bestemmer seg til slutt for å finne ut meir om røttene sine i Noreg, og undersøker historia om Anna Landvik frå slutten av 1800-talet og hennar tilknytning til Ibsen og Grieg. Eller rettere sagt, til Peer Gynt.

Eg synest historia om sangerinna Anna og hennar liv i Christiania var den absolutt beste delen av boka, og så langt tenkjer eg at Riley kunne fått like mykje ut av å berre ha skrive dei historiske delane av desse bøkene som eigne bøker, og resultatet ville blitt minst like vellukka. Men så er det vel ein del meir å tene dersom du får folk til å kjøpe alle bøkene i ein serie på sju, eg ser den.

Skyggesøsteren er sponset av Cappelen Damm

Star si historie er her faktisk meir spennande enn fortidsdelen, så vidt. Ho føler seg kvalt i forholdet til den dominerande søstera Cece, og prøver å bryte laus. På jakt etter familien sin finn ho ein litt dysfunksjonell ein, som ho forelsker seg i. Men ho forstår ikkje kva hennar opphav skal ha med dei å gjere? Ho starter å nøste opp trådene, men oppdager raskt at ho ikkje er den einaste som leiter.

I fortidsdelen involverer Riley som vanleg mange historiske karakterer, og her får den engelske adelen køyrt seg. (Eg kan kanskje forstå kvifor Kjærlighetsbrevet blei tatt ut av butikk i England for mange år sidan, då romanen opprinneleg kom.) Ho legg ikkje akkurat fingrane i mellom, og fantasien er høg. Men det er litt av det som gjer bøkene såpass gode (sjølv om det ikkje litterære mesterverk, langt i frå), er kor virkelighetsfjernt heile greia er. Og slike totalt utruverdige underhaldningsromanar trengst innimellom. Ei pustepause, liksom.

Dei tre fyrste bøkene i serien er absolutt gode, men som nevnt over kunne dei fint klart seg som sjølvstendige bøker. (Og for meg startar desse kvinnenes historie litt for langt tilbake i tid til at det kjennest relevant for personane dei er i dag.) Det er jo ei stor trend no å veksle mellom notid og fortid på denne måten, og veldig mange liker denne stilen. Det gjer for all del eg og, men eg må innrømme at etter all hypen rundt desse bøkene hadde eg forventa at dei skulle vere dobbelt så gode. Om du ser etter ei verkeleg magisk bok av denne typen, vil eg anbefale I gode og onde dager av Gill Paul. Men dersom du tenker som meg – at den historiske delen utan tvil er den beste delen av boka – bør du sjekke ut bøkene til Dinah Jefferies, spesielt Silkehandlerens datter.

Men lesverdige er bøkene absolutt, og veldig greie å berre fordjupe seg i; rømme litt vekk frå verkelegheita. Og ja, eg skal lese Perlesøsteren. Stay tuned.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: De syv søstre (2015), Stormens søster (2016), Skyggesøsteren (2017)

Fleire bøker av Lucinda Riley finn du HER.

Sitat

«Håndbok for flyktninger» av Vegard Sæteren

Boka er sponsa av Flamme forlag

Dette er debutboka til Vegard Sæteren, og for ein debut! Det er sjeldan eg har lest ei diktsamling som balanserer så hårfint mellom alvor og vill humor, men det kan sjå ut som om Sæteren berre leikar seg gjennom heile teksten.

Blant anna er her mykje bruk av kjente eventyr, sanger og rim med ein liten (eller stor!) tvist. Her refererast det til norsk folkelig litteratur både opp og i mente. Og det er så utruleg artig! Både eg og Jonas (som las samlinga før meg) lo høgt, og vi kan begge skrive under på at dette er humor. Som diktet om Gubben og gamla og diktet om Tre små kinesere, fantastisk fin gjendikting! Men dei er veldig lange, altfor lange til å gjengi her. Så kva med dette:

dere er sikkert slitne
bare det å
omadressere aviser
vaske ut av huset
ringe strømleverandøren
og pumpe opp gummibåter

dere måtte kanskje leie en oppbevaringsboks til alle tingene?

legge perifere naboer til på facebook og snapchat
love å holde kontakten

Det drypper jo av sarkasme! Dette er det første diktet i del to, «avslapningsøvelser». Altså, sjå kor ærleg bekymringa verker i første linja og så blir det jo berre mindre og mindre seriøst. Som om det å omadressere eit avisabonnement var noko av det verste med å flykte frå krig. Vi klarer å trekke ein parallell her, folkens? Utan at eg skal legge ord i Sæteren sin munn, så kan vi jo reflektere litt over kor overflatisk omsorgen vi har for flyktningar er. Og dette er jo den typen ting vi sjølv må gjere når vi skal flytte, kor sjølvopptatte er det mogleg å bli? Eg kan jo fortsette å vise denne fantastiske demonstrasjonen av kor altfor bra vi nordmenn har det:

en gang
holdt jeg på å bli spist
av en ulv
jeg var ute og løp i skogen
med en
følelse av
at den var rett i nærheten

så forferdelig

det er vondt å leve med

Dette er ei så dagsaktuell diktsamling som ein får. Aktuelt som faen, faktisk. Du kan finne framandfrykt, kritikk av byråkratiet, korte dikt og lange dikt, humor, alvor, og eit ønske om å hjelpe. Her er rett og slett litt for ein kvar smak. Det einaste eg har å utsette på samlinga, er kanskje den raude tråden. Den blir til tider veldig tynn (hehe), sjølv om den innimellom er tjukk som eit rep, spesielt i del åtte, «dikt i jeg-form». Alt i alt er det absolutt eit godt knippe dikt – og ein fantastisk debut – så eg trur eg runder av med «vaskelapp»-diktet:

kanskje dere kan dra tilbake dit dere kom fra?

det er
litt vanskelig

det er
litt vanskelig for oss
også

Forlag: Flamme
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Hver gang du forlater meg» av Linnéa Myhre

Boka er sponsa av Tiden forlag

Eg vil gjerne komme med ei tilståing: eg har utsatt å lese denne boka. Eg har lest begge bøkene til Linnéa Myhre, og eg følgjer henne på alle sosiale medier. Eg er stor fan av henne, og det er litt skummelt å lese den første «vanlege» skjønnlitterære boka hennar. Både Evig søndag og Kjære er jo sjølvbiografiske bøker. Eg er så redd for å bli skuffa.

No skal det seiast at det er vanskeleg å lese denne boka utan å tru at det er Linnéa som fortel om seg og sitt liv. Dei to andre er jo uttalt sjølvbiografiske romanar, medan denne vert karakterisert som rein fiksjon. Eg nekter å gå med på at alt her er oppdikta, til det er hovudpersonen for lik Myhre slik ho skildrer seg sjølv i andre bøker.

Som alltid er psykiske lidingar som angst, tvangshandlingar og depresjon, anoreksi og bulimi eit tema. Sjølv om det kanskje er meir ekstremt hos hovudpersonen her, hun, treff den nok mange unge jenter (og gutar). Ho og eksen har eit av og på-forhold som ingen av dei heilt klarer å riste av seg. Ho føler seg misbrukt, uelska, men gir etter gong på gong. Kva han føler er ikkje godt å vite. Ho veit at ho på eit vis blir manipulert, men ho treng liksom den smerta og held fast ved det som gjer henne vondt. Kanskje fordi det som gjer vondt òg gjer godt? Kva er ein uten smerte?

Noko litt fascinerande med skrivemåten i denne boka (som i kjent Linnéa Myhre-stil er morosam, skarp, og sår) er namna som er brukt. Hovudpersonane er hun og han, i tillegg snakkas det om den vise, den andre jenta, han med skjegget, den forlatte. Den einaste som er namngitt er hennar bestevenn, Jakob. Eg trur det gjer innhaldet hakket meir generelt og dermed relevant for alle som les, som gjer at dei kan sette sitt eige namn inn.

Eg trur dei fleste unge jenter som har vore i denne typen forhold (inkludert meg sjølv) har kjent på denne lidenskapen, men mest av alt på frykta for å miste han. Myhre sine skildringar er veldig presise, vonde og ikkje minst gjenkjennelege. Litt slik som Lena Anderssons bøker, den gir deg den sjølvinnsikta ein kanskje ikkje eigentleg ikkje vil ha. Eg kan òg samanlikne den med tematikken i Dette skjer ikke, som er ei diktsamling du definitivt må få med deg om du allereie har lest Hver gang du forlater meg.

Og ja, mad props for fantastisk fresh design på pocketen.

Forlag: Tiden
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Linnéa Myhre finn du HER.

Sitat

«Blomstring» av Elizabeth Craft & Shea Olsen

Boka er sponsa av Aschehoug forlag

Denne boka er ein av tre ungdomsromanar Aschehoug satsar hardt på i år, saman med Caraval og Tusen etasjer høy. Eg har venta litt med å starte på denne, fordi den høyrest veldig klissete ut. (Og så har eg jo sett Disney-filmen Starlight, som har akkurat same konsept: når verdens største popstjerne blir forelsker i akkurat deg.) Så heilt ærleg, eg vart overraska over kor godt eg likte den. Faktisk så slukte eg den, det gjekk ned tre-fire sider i minuttet til tider. (Ja, eg liker å følge med på sånt.)

Charlotte Reed er ei sterk og uavhengig jente med store planer for framtida si. I hvert fall større enn mormora, mora og storesystera, som alle fekk barn før dei var ferdig med high school. Charlotte går siste året, og dater ikkje. Ho jobber, har praksisplass, passer nevøen og gjer lekser. Hennar sosiale sirkel består av den homofile bestevennen Carlos og sjefen Holly. Så ein dag kjem Tate inn og bestiller blomster hos Charlotte. Som dukker opp hos henne dagen etter. Ho aner ikkje kva som har skjedd (fordi ho ikkje kjenner igjen Tate). Tate vil ha henne, og etter kvart seier ho ja til å bli med han på date. Og det er starten på eit vilt eventyr.

Det eg verkeleg liker med boka, er at det er ikkje særleg fokus på galne fans og paparazzi, problemet i forholdet ligg hos Tate sjølv. Alle grensene han vil sette, måten han vil beskytte Charlotte frå berømmelsen på, og alt det emosjonelle og psykiske han slit med som følger av livet som kjendis. Og så klart, dette er ei kjempejentete-rosa-superfeministisk bok, så så klart er det ei scene eller to der Charlotte får mykje dyre klær, og Tate reserverer eit heilt lokale til date, litt som Pretty Woman (utan all prostitusjonen og maktmisbruket). Anbefalast for alle jenter i alderen femten til tjue!

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Livet i Catfish Alley» av Lynne Bryant

Livet i Catfish Alley

Åh, neeeeei, eg ville så gjerne like denne boka. Eg absolutt slukte debuten hennar, så eg blei kjempeskuffa av denne. Det er eigentleg ikkje eit stort persongalleri, men ein kjem ikkje så nære inn på karakterane (sjølv om ein følgjer dei i dramatiske situasjonar), så det blir vanskeleg å skilje dei ifrå einannan. Og spesielt når historia skiftar perspektiv mellom dei, vert det for vanskeleg å få tak på dei. Den einaste karakteren som verkeleg rørte meg, var Junior Jackson.

Roxanne Reeves har jobba hardt for å bli sett på som ei kvit overklassekvinne i Mississippi, og ho vil helst ikkje bli involvert i noko som kan setje spørsmålsteikn ved det. Og det er dette ho er redd skal skje, når ho blir nøydd til å planlegge ei eventuell afroamerikansk omvisning i Clarksville. Ho tek kontakt med Grace, ei nesten nitti år gamal (og så klart svart) lærerinne i byen. Saman med Grace og venninnene hennar, Mattie og Adelle, får Roxanne høyre ei fæl historie om deira felles fortid.

Det er eigentleg ei god historie, men som sagt er karakterane nokså flate. Og la oss ikkje snakke om kor utruleg uoversikteleg boka er lagt opp! Eit kapittel kan vere fem sider med kun ein forteljar, medan eit anna kan vere femti sider med fire forskjellige perspektiv, tre tidshopp og til og med brev inne i desse flashbackene. Det er kjemperotete, og den amerikanske redaktøren burde verkeleg ha gjort noko før boka blei utgitt, to år etter debuten. «Hastverk er lastverk», dei seier i alle fall bestemor mi. (Og tittelen er ganske misvisande òg.)

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Lynne Bryant finn du HER.

Sitat

«For evig» av Sarah Jio

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Eg har no lest alle bøkene til Sarah Jio på norsk. Det er så langt seks stykker, og eg gløymer ikkje då eg oppdaga dei. Det er eit år sidan, og eg slukte dei fem fyrste. Og når eg plutseleg oppdaga at det var kome ei ny, måtte eg berre kaste meg over den. Det er noko heilt spesielt med å dukke inn i historiene til Jio, dei berre fangar deg frå fyrste side. Denne boka er ei slik bok du går og legge deg klokka ni, berre så du kan lese i timevis på sengekanten.

Kailey er endeleg der ho vil vere i livet: ein god jobb, hus som skal pussast opp og ein fantastisk forlovede. Ingenting kunne eigentleg bli betre. Etter ein romantisk middag med Ryan – forloveden – gir ho restematen sin til ein heimlaus mann utanfor restauranten. Kailey får sitt livs sjokk når ho oppdagar kven den magre og no tydeleg hjerneskadde mannen er; det er Cade, ekskjærasten og hennar livs store kjærleik. Kailey trudde ho var over denne mannen som forlot henne utan eit ord for så mange år sidan, men no veit ho ikkje lenger kva ho føler.

Dette er ikkje den mest eksotiske, romantiske eller dramatiske boka til Jio. Den er derimot den mest realistiske, og utan tvil den viktigaste av dei. Det er ei rørande historie om korleis dei vi elsker alltid er med i hjarta våre, og kor langt vi er villige til å gå for dei. Varmt, sjarmerande og fint.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Sarah Jio finn du HER.

Sitat

«Paganinikontrakten», «Ildvitnet» og «Sandmannen» av Lars Kepler

Tidligare i vinter skamroste eg den fyrste boka i serien om Joona Linna, Hypnotisøren, og skreiv som sant var at når eg starta på den ein kveld, så las eg sju timar i strekk og satt oppe til klokka to. Så å skulle starte på bok nummer to, det var skummelt. No var lista lagt ganske så høgt. Men trur du pokker ikkje ekteparet «Kepler» sveva over stanga med glans??

Paganinikontrakten

For Paganinikontrakten var absolutt like spennande som bok nummer ein, sjølv om her var meir politiarbeid og mindre hobbyetterforskning. Denne gongen var tema som politikk, ulovleg sal av våpen og afrikanske borgarkrigar sentrum i historia.

Etter å ha blitt født og oppvokst i eit kvinnefengsel i El Salvador, er Penelope Fernandez no eit høgt respektert menneske i det svenske samfunnet, og i ein alder av berre tjuefire år har ho fått mykje merksemd som pasifist og fredsforkjemper. Etter ein heftig tv-debatt, dreg ho på båttur med kjærasten Bjørn og veslesystera si, Viola, som slenger seg med for å kome seg litt unna etter å ha slått opp med sin kjærast. Båthygga får ein brå slutt når Penelope kjem inn i lugaren sin etter eit kort stopp og finn Viola død i si eiga seng. Sittande. Når ho oppdager mannen som prøver å drepe Bjørn i vatnet mellom båten og land, set panikken inn. Penelope og Bjørn må rømme for livet.

Samstundes i Stockholm, vert forretningsmannen Carl Palmcrona funnen død i sin eigen heim, og det viser seg å vere eit høgst merkverdig sjølvmord. Joona prøver å få jobben som etterforskningsleder, men det skipet er segla, så i staden heng han seg på Saga Bauer i Sikkerhetspolitiet. Der finn han etterkvart ein samanheng mellom Palmcronas død og forsvinninga til Penelope og Bjørn, som får større konsekvenser enn det svenske politiet kunne drøymd om.

Språket er så godt at det nesten gnistrar av sidene når du blar, kapitla er korte og råspennande, og det svenske ekteparet hoppar bukk over klisjeane. Det er rett og slett berre himla bra, og skamrosen av krimserien må jo berre fortsette der han slapp etter den fyrste boka. For det er jo faktisk ei knallbra bok når du tenker at du skal lese eit kapittel på morgonkvisten (eller kvist og kvist, klokka ni), og når du sjekker klokka igjen er den ti på halv tolv, og det kjennest ut som om berre fem minutt har gått. Skummelt.

Ildvitnet

Ildvitnet er den tredje boka i serien om Joona Linna, og sjølv om den ikkjer nøyaktig like fengande som dei to første, har den andre aspekt som gjer at boka likevel får nærmare toppkarakter hos meg. For det fyrste held Kepler på trenden om å synleggjere psykiske lidingar i samfunnet og utnytting av desse, det handler om barn (og det er helt jævlig kva enkelte menneske kan få seg til å gjere med og mot barn). Og så får vi veldig mykje av spenninga frå privatlivet til Joona, og eg gler meg til å sjå utviklinga av denne.

Det har skjedd to mord på ein institusjon for psykisk sjuke unge jenter, Birgittagården. Ganske brutale mord, utført med stump vald mot hovudet som rammar ein av jentene og den femti år gamle nattevakta Elisabet. Joona Linna er under interetterforskning, og vert sendt som observatør. Men sta som han er, blandar han seg inn der han kan. Det viser seg at den einaste som manglar på Birgittagården er ein av dei nye elevane, Vicky. Når Vicky på rømmen stel ein bil og køyrer ut i elva, oppdager ho at at det sit ein fire år gamal gut i baksetet, og plutseleg er ho drapsmistenkt og ettersøkt for kidnapping.

Sandmannen

Som nevnt ovanfor har det dukka opp små biter frå privatlivet til Joona, og det er vel det denne boka handler om. Ikkje at Joona gjer så veldig mykje ut av seg i plottet, det meste av arbeidet er lagt på Saga Bauer, som går undercover inn til Jurek Walter. Jurek vart sendt på psykiatrisk isolat for tretten år sidan, av Joona. Det var nokon ganske sjuke ting han hadde gjort, blant anna kidnapping. Og ut av det blå dukkar eit av ofra opp att, Mikael Kohler-Frost. Han kan ikkje hugse å ha rømt, og han held på å døy av legionella. Han fortel av systera var fanga saman med han, og basert på Mikael sin tilstand, skjøner Joona og kollegane at dei må handle raskt dersom Felicia Kohler-Frost skal bli funnen i live.

Eg har sett mange kommentere at dette er favoritt-Kepleren deira, men det skjøner eg helt ikkje. Altså den var knallbra og spennande, men eg klarte jo faktisk å legge den frå meg frå tid til anna. Og så synest eg den ikkje var like kreativ som dei andre, eg følte løsninga var litt juks. Du hadde kun eitt hint på kva løysinga kunne vere, men ja. Litt juks var det, i alle fall i følge «gode krimregler». Men eg skal la det gå, for epilogen var berre WHAT. Eg har jo femte bok liggande her, men den må nesten vente litt.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: Paganinikontrakten (2011), Ildvitnet (2012), Sandmannen (2013)

Fleire bøker av Lars Kepler finn du HER.

Sitat

«Max, Mischa og Tetoffensiven» av Johan Harstad

Éin kommentar

Max, Mischa og tetoffensiven

Ei bok på nesten 1100 sider, som har bortimot dobbelt så mange ord per side som ei vanleg bok. Over eit døgn med lesing. Å vere i det same universet og i dei same, få karakterane så lenge gjer noko med deg. Spesielt når det er snakk om så godt som rein epikk, utan noko stort drama eller mysterium eller problem som skal løysast. Har eg opplevd Vietnamkrigen? Regissert veldig spesielle teaterstykke, eller solgt svindyr kunst? Nei. Men på eit merkeleg vis har eg jo det, via Harstads bok. Og den må jo ha vore ganske bra, sidan eg «orka» å lese ut denne mursteinen.

Romanen handlar hovudsakleg om Max. Som barn på grensa til ungdomslivet vert han tvangsflytta (av foreldra) til USA, frå Stavanger. Han er rasande over å måtte forlate vennane sine. Max er ikkje så utadvent av seg, og får kun éin god venn når han flyttar til Long Island, nemleg Mordecai. Det er Mordecai som seinare introduserer han for Mischa. Vi følger Max i rundt 25-30 år. Innimellom møter vi også Owen, som blir ein viktig person i Max» liv. Owen følgjer vi i veldig ukronologisk rekkefølgje, og får høyre om hans tid i Vietnam, i notida, om forholdet til Martha, forholdet til Seymore og kona og ein del andre ting. (Ærleg: Owen si historie kunne vore si eiga bok, både når det kjem til spenninga og antal sider, og det ville kanskje fungert betre. Ein slags spin-off av MMT.)

Det går ikkje an å nekte for at boka er god (og det gjer eg heller ikkje), og altså godt skriven. Men eg synest det kjem altfor tydeleg til uttrykk kor hardt Harstad har prøvd å lage setningar som skal verke så poetiske, og vere quotable. Det verkar litt vel falskt litt vel ofte, dessverre. Det er verst i starten. Eg vil ikkje anbefale denne boka til kven som helst, ein skal ha tålmodighet for å kome seg gjennom denne. Enkelte av setningane er ei og ei halv side lang, skild med mange semikolon, bindestrekar og nye setningar i parentes. Det kan bli litt vel mykje, og ingen kan påstå at korkje skrivemåten eller historia i seg sjølv er lettleste. (Det er og ganske mange overflødige skildringar, som med fordel kunne vore kutta ned til éin tiandedel.)

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2015

Sitat

«Livet som var ment for deg» av Kristin Harmel

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Livet som var ment for deg

Når eg las den forrige boka til Kristin Harmel, Så lenge det er stjerner på himmelen, gråt eg sikkert i ein time til saman. Og allerede fem sider ut i denne boka gråt eg (pinlig nok, på toget). Og eg har nesten ikkje slutta.

Boka handlar om Kate. For 12 år sidan var Kate på sitt lykkeligaste: ho hadde akkurat starta på ei utdanning ho likte, gifta seg med verdens beste mann og levde et liv ho elska. Helt til 18. september, så ektemannen Patrick blei drept i ei bilulykke. Etter dette, vart Kate sitt liv svart. Etter 12 år har ho endeleg møtt ein ny mann, og er nyforlova. Men samme dag som forlovelsen vert inngått, har ho ein merkeleg draum: om livet sitt med Patrick om han hadde levt. Problemet er at draumen er så utruleg livaktig – for livaktig.

Den er varm, humoristisk, fin og overraskande realistisk. Eg må innrømme at eg såg endinga sånn halvveis i starten, men etter cirka førti svinger trudde eg at eg hadde bomma, men NEIDA! For en lettelse. Men ja, uansett: den er like fin som den forrige boka, så om du likte den er det bare å komme seg på butikken!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Kristin Harmel finn du HER.

Sitat

«Måneskinnshagen» av Corina Bomann

Forhåndseksemplar fra Cappelen Damm

Måneskinnshagen

Det gjekk ikkje i nokon fei å lese denne boka (for meg betyr det at det tok meir enn to dager), for kapitla er ganske lange og utfyllande, så eg måtte setje meg ned når eg skulle lese. Dette var mitt første møte med Corina Bomann, og no har eg absolutt tenkt å skaffe meg Sommerfugløya av same forfatter!

Lilly Kaiser er hovudpersonen i denne boka. Lilly er ei ung enke og driv ein antikvitetsbutikk. Ein dag kjem det ein framand mann inn i butikken, gir ho ein fiolin og erklærer at den tilhøyrer henne. Lilly kan ikkje forstå noko som helst, då ho ikkje speler fiolin eller har familie som gjer det. Forundra ringer ho venninna Ellen, som er ekspert i å restaurere gamle instrument. Spontant reiser ho frå Berlin til London, der venninna bur, for å finne ut meir om fiolinen. Når ho oppdager at den har tilhørt ikkje berre éin, men heile to verdskjende fiolinistar, vert ho fascinert. Og når det viser seg at ingen aner korleis fiolinen vandra frå den eine fiolinisten til den andre, klarer ikkje Lilly å stoppe gravinga. Leitinga på svar sender henne til Italia og Indonesia, men ingenting kunne førebudd henne på svara ho ville finne.

Boka var veldig lik Sarah Jio sine med ei naturleg veksling mellom nåtida og fortida. Det einaste eg ikkje likte noko særleg var ein laus tråd i enden – som med letthet kunne vore nøsta opp i – så eg skulder på at Bomann må ha vore litt lat på slutten. Opne sluttar er jo ikkje heilt uvanleg heller, men for min del liker eg at historia er slutt når boka er det (med mindre det kjem ein oppfølger, så klart, men det er nok ikkje tilfellet her).

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Carina Bomann finn du HER.

Sitat

«En himmel av brev» av Alyson Richman

Boka er sponsa av Cappelen Damm

En himmel av brev

Åh, for ei følelsesladd bok! Den tok meg med storm! Språket var så utruleg poetisk, utan at det blei svevande og klissete. Alyson Richman er definitivt ein forfattar eg skal lese meir av etter denne leseopplevinga.

Boka handlar om Elodie og er sett i Italia under andre verdskrig. I opninga av boka møter vi Elodie, no Anna, som går av båten i Portofino. Der møter ho legen Angelo, som redder henne frå nazistane på kaia. Så rykkast vi tilbake i tid, før Tyskland invaderte Italia. Vi får oppleve Elodie sine sterke familieband, vennskapsband, forelsking og kjærleik for musikken, som er bakteppe for heile romanen. Vi møter ei jente som får verda si rive i to og blir med i motstandsrørsla. Vi får òg oppleve Angelo slik han var før hans verd vart knust ti år tidlegare.

Boka er rørande, varm, vakker og så utruleg flott. Den er sterk og vond å lese til tider, spesielt når ein les etterordet til forfattaren og får vite at så utruleg mykje er faktiske hendingar. Eg kan eigentleg anbefale boka til absolutt alle!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2015