Italia

Sitat

«De polyglotte elskerne» av Lina Wolff

Om du ikkje har fått med deg denne fantastiske romanen, kast deg rundt og spring til nærmaste bokhandel! Eg lover at dette blir ein av dei beste leseopplevingane for året, for det var det definitivt for meg (sjølv om det berre er mars). Men vit kva du går til! Dette er ikkje ein fluffy feelgood, men eit litterært mesterverk som skildrer korleis kvinner og menn ser på kvarandre og samfunnet, så plukk opp boka med eit ope sinn!

Ellinor er 36 år gamal og prøver seg på nettdating. Ho møter ei ganske ubehageleg type som heiter Calisto, men bestemmer seg raskt likevel for å bli hos han, uansett kor motbydeleg han er. Det valet skal få store konsekvenser for ein heilt annan, nemleg ein forfatter. Herfrå hoppar historia vidare til forfattaren Max Lamas, som er på ei reise som til slutt vil ta han til Italia. I Italia møter vi den unge, adelige Lucrezia, som har mista alt familien eigde – mykje på grunn av akkurat Max Lamas.

Wolff sitt talent er omtrent umogleg å skildre, for ho er så teknisk god at du nesten ikkje kan skilje alle dei litterære grepa frå einannan. Til dømes er dei tre stemmene i boka så utruleg ulike, men samstundes fullstendig truverdige. Sjølv om innhaldet er ganske sprøtt, så føler ein at det er ekte medan ein les. Og for å ikkje snakke om kor snedig oppdelt, men samanfiltra, historia er. Rå humor, skråblikk på både kvinner og menns oppførsel, og ikkje minst ei heilt vill og fornøyeleg historie. Denne kjem til å bli ståande som ein av mine favorittromanar.

(Polyglott = fleirspråkleg)

Forlag: Oktober
Utgivelsesår: 2018

Sitat

«Forsøk på å være lykkelig» av Lorenzo Marone

Leseeksemplar

Cesare er ein ganske einsam, gamal fyr som misliker det meste og dei fleste. Og gudane skal vite at han ikkje legg skjul på det heller, så han er ikkje den mest populære fyren i nabolaget. Likevel er det noko som sakte endrer seg når han ser at den unge naboen, Emma, tydeleg har problem i heimen og med mannen sin. Noko Cesare ikkje har turt å gjere på lenge bobler opp – nemleg å bry seg om sine medmenneske. Og så blir kvardagen litt annleis.

Eg har ofte sett Cesare bli samanlikna med Ove frå En mann ved navn Ove, men eg har i skrivande stund ikkje lest den boka, så det kan eg ikkje uttale meg om. Boka var koselig den, ei søt historie (bortsett frå at det var ganske merkeleg med delane der gamlingen snakka mykje om puppane til den sekstiårige prostituerte han ofte låg meg), men like fort glemt som lest.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Kvelande kjærleik» av Elena Ferrante

Leseeksemplar

Kvelande kjærleik er den første romanen til Elena Ferrante, og den tynnaste og kanskje den ikkje-beste? Den er bra (som alt anna), men eg synest både Svikne dagar, Den dunkle dottera og Napoli-kvartetten er mykje betre. Og det er jo eigentleg ein god ting, at forfatterskapet berre blir betre og betre!

Tema i boka er som vanleg forhold mellom kvinner, og eit mor-datter-forhold faller jo absolutt innanfor den kategorien. Denne boka handler meir spesifikt om forholdet mellom Delia og mora hennar, og Delia si oppleving av barndommen sin. Forholdet til mora er ganske skada; Delia misliker ho eigentleg. Ho vil ikkje ha henne nær seg, ho er ganske frastøtt av henne. Og så drukner mora, berre i ført nytt, sexy undertøy. Delia oppdager at mora har hatt kontakt med ein mann frå fortida hennar, og blir dratt rett tilbake til barndommen og bruddet mellom foreldra. Ho må grave litt i minnene sine og dei nyare hendingane, og det er eit ganske hardt slag å sjå på ein forelder og oppdage at vedkommande berre er eit menneske.

Eg treng vel ikkje seie noko om språket? Om du ikkje har fått meg deg korleis Ferrante skriver enno, så veit eg ikkje kva eg skal gjere. Kort sagt: rått, flott og ærleg. Brutalt. Munnleg. Det flyt, enkelt og greitt.

Og eg treng vel i alle fall ikkje seie at eg anbefaler den?! Herregud, det er Ferrante. Les, for faen! (Om du liker Ferrante, for det er jo ein elsk/hat-situasjon. I alle fall om du ikkje liker nynorsk. Noko du burde.)

Forlag: Samlaget
Utgivelsesår: 2018

Fleire bøker av Elena Ferrante finn du HER.

Sitat

«Optikeren på Lampedusa» av Emma Jane Kirby

Leseeksemplar

Optikeren på Lampedusa er ein dokumentar om ei båtlass med flyktningar som forliste utanfor øya Lampedusa i 2013. Optikeren på øya og ein gjeng av vennane hans var tilfeldigvis ute med båten sin, og klarte å redde 47 av dei. (Å hjelpe ulovlige immigranter er … vel, ulovleg i Italia.) Denne boka handler om tida før hendinga, sjølve hendinga og korleis optikeren og dei andre takler dette i ettertid.

Ein vanleg vennegjeng, som oppdager at det plutselig stimler av folk rundt båten deira. Menneske som skrik etter hjelp, skrik for å redde livet sitt. Som klorer etter henda deira, trygler om å bli dratt ombord. Blikka deira, fulle av skam, redsle og verdiløyse. Og ikkje minst den grusomme kjensla til optikeren og dei andre når dei forstår at dei ikkje kan redde alle, og må velje kven som får leve og kven som må døy.

Boka er skriven meir som ein roman enn ein dokumentar, og eg gløymer innimellom at det er sakprosa og ikkje fiksjon. Det er eit par veldig sterke scener inni her, men det kan òg bli litt trått. Boka er ganske så rørande, men den lever ikkje opp til potensialet sitt. Litt for treig for ein roman, for lite fakta for ein dokumentar. Den har vunne mange priser og slikt, og eg forstår jo det; det er jo ein kjempevekker for alle som ignorerer flyktningkrisa. Men ja, nei, kanskje Emma Kirby ikkje var den rette til å skrive boka?

Forlag: Press
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Midnattsrosen», «Den italienske jenta» og «Engletreet» av Lucinda Riley

I Midnattsrosen tek Lucinda Riley oss med til India, til svære gods i England og filmbransjen. Så langt som eg i skrivande stund er komen i forfatterskapet til Riley, er dette den beste boka hennar, by far. Historia er ganske truverdig, med mange overraskingar undervegs – faktiske overraskingar.

Rebecca Bradley, den kjende amerikanske filmstjerna, er for tida på eit ganske slitent og gamalt gods i England for å spele inn ein film. Det går ikkje lang tid før inderen Ari Malik dukker opp for å finne ut kva som hendte med grandonkelen hans. For omkring åtti år sidan var oldemora hans, Anahita, sterkt knytta til godset og eigaren av det. Ho fekk eit barn, men har alltid nekta å tru at barnet døydde. Etter Anahitas død, har Ari bestemt seg for å oppfylle hennar siste ynskje, at Ari skulle finne ut kva som skjedde med son hennar.

Boka er full av oppveksten til Anahita i India og seinare England, omveltingane samfunnet opplevde rundt fyrste verdskrig, kulturkræsj, rasisme, kontrastar, drama og forbudt kjærleik. Den er faktisk ikkje så verst, spesielt på lydbok.

I skrivande stund har eg lest 1-3 av De syv søstre, Midnattsrosen og Engletreet av Riley frå før. (Desse innlegga er slengt sammen etter utgivelsesdato.) Og eg har faktisk likt alle dei fem overraskande godt, men Den italienske jenta er det største klisset eg har vore borti. Herregud, det var ei skikkeleg smørje.

Rosanna er elleve år då ho møter Roberto Rossini for første gong. I dagboka si sver ho på at ho skal gifte seg med den snart-berømte operasangeren. Etter ei anbefaling frå Roberto, byrjar ho med sangtimar, og etter mange år med hardt arbeid ender ho opp i Milano, på La Scala. Og der er Roberto. Resten av boka er fylt av familiedrama, sorg, opprør, røyndommar og ikkje minst kjærleiksforviklingar. Og det er skikkeleg overdrevent, dramatisk, uoriginal og tja, lite truverdig. Dette er for ordens skyld ei bok Riley skreiv då ho var yngre, under pikenamnet sitt, Edmonds. Så konklusjonen er at ho har definitivt blitt ein betre skribent med åra.
Eg har faktisk høyrt denne på lydbok (for den krever null hjernekapasitet å følge med på), og innspillinga var skikkeleg dårleg. Det var noko med stemma til innlesaren som minte meg om ein åtte år gamal gut, og så var det ein slags talefeil som frustrerte meg grenselaust.

Engletreet har eg faktisk òg hørt på lydbok, heile tjue timar. Det er sånt som gjer meg nervøs, tanken på å skulle fokusere og hugse nesten eitt døgn med berre lyd. Men det gjekk overraskande greitt! Historia hadde så få karakterer og få store hendingar, at det gjekk ganske fint å følgje med likevel!

Dette er ei familiefortellings, som starter i «feil ende»: Greta Marchmont skal feire si første jul på familiegodset på mange år. Ho var i ei bilulykke for mange år sidan, og då ho vakna opp etter eit langt koma, hugsa ho ingenting av fortida si. Men denne jula, når ho er ute og spaserer og finn grava til sin treårige son, kjem enkelte minner tilbake, og David, vennen hennar som har passa på henne i alle desse åra, hjelper henne å fylle inn hulla.

Vi blir fortalt ei storarta historie om ein uvanleg familie, som likevel har sine ordinære problem, frå krigen slutter til åttitallet: kjærester som svikter, utenomekteskapelig graviditet, uuttalt kjærleik, pliktkjensle og skuffelse, psykiske problem og rampelyset.

Det er verkeleg ei god bok, og eg storkoste meg med den. Den er litt annleis enn dei andre bøkene hennar, synest eg. Går det an å seie at ei Lucinda Riley-bok minner meir om Kate Morton enn Lucinda Riley??

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: Midnattsrosen (2014), Den italienske jenta (2015), Engletreet (2015)

Fleire bøker av Lucinda Riley finn du HER.

Sitat

«Den dunkle dottera» av Elena Ferrante

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Kor skal eg begynne? Eg treng vel ikkje fortelje nokon at dette er bra, for det veit du – det er jo Elena Ferrante. Ferrante er seg sjølv lik, og skriv med den samme menneskelegheita og den same brutaliteten som alltid. Eg må innrømme at Svikne dagar traff meg betre, men det handlar vel meir om at eg veit korleis det er å bli dumpa, men ikkje aner korleis det er å vere mor. Den ambivalensen Leda her føler rundt morsrolla, er ikkje noko eg har grunnlag for å verkeleg skjøne, sjølv om det vert skildra godt.

La meg berre kjapt diskutere tittelen! For dei som ikkje er så stødige i nynorsk (kva gjer du då på min blogg av alle bloggar?) Dunkel betyr mørkt, skjult, gøymd, uklar. Eg slit litt med tittelen (sjølv om eg ikkje kan italiensk og veit kva som var meint), for på engelsk heiter  boka The lost daughter. Det gir litt meir meining for meg, anten du tenker på Leda sine døtre i boka som er flytta til Canada, Leda som trekte seg vekk frå familien sin i Napoli, Elena som forsvinn i ei  liten time, eller tenker på den vesle dukka til Elena som dottera hennar når dukka forsvinn. (Eg lenar meg mot den siste). Men ja, så om du var litt i stuss på kva dunkel betydde, så veit du det no.

Boka handler om Leda, ei dame som pushar femti. Ho dreg på ein ferie ho eigentleg ikkje treng, for ho er singel og døtrene bur i Canada med far sin. Likevel dreg ho altså, og når ho slår seg ned på stranda ser ho ei ung mor (Nina) med dotter si (Elena), i følgje med ein svær napolitansk familie. Ho vert ganske fascinert av begge to, og sit og følgjer med på dei. Ho held seg for seg sjølv heilt til Elena forsvinn på stranda. (Slapp av, dei finn ho att med ein gong.) Frå då av snakker ho meir og meir med denne familien, og begynner å reflektere over seg sjølv som mor, om oppveksten sin og livet sitt no.

Eg må jo innrømme at eg begynner å tru at «Elena Ferrante», uansett kven ho (eg berre veit at det er ei dame) er, har opplevd mykje av dette sjølv. Veldig mange av situasjonane i dei så langt seks romanane på norsk, liknar kvarandre til forveksling. Fleire hendingar mellom mor og barn (som at barnet slår mora) er ganske så like, den akademiske mora som ikkje elska livet som mor når alt kom til alt, rømmer frå Napoli til ein annan del av Italia… Eg seier ikkje at det er sjølvbiografisk direkte, men eg er overbevist over at «Ferrante» bruker utruleg mykje av seg sjølv i bøkene. Noko som kan forklare kvifor ho er så anonym som ho er.

Er det forresten tilfeldig at mykje av denne boka dreier seg rundt dukka den vesle jenta mister, og som Leda stel? Med tanke på at barneboka til Ferrante vart omsett no til hausten, Natt på stranda, som handler om ei dukke som vert gjenglømt på stranda. (Det er nok ganske så tilfeldig, men om du ikkje visste om barneboka, så bør du sjekke den ut! Den er utruleg kul.) Uansett, hugs at Kvelande kjærleik kjem ut til våren! Eg gler meg i alle fall stort.

Men ja, dette vart veldig langt. TLDR; Ferrante er alltid bra, kos deg med boka.

Forlag: Samlaget
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Elena Ferrante finn du HER.

Sitat

«Natt på stranda» av Elena Ferrante

Boka er sponsa av Det norske samlaget

Hallo, folkens! Barnebok frå Elena Ferrante er no tilgjengeleg på norsk! (Sjølv om originalen på italiensk er ti år gamal, så den er ikkje ny.) Illustrasjonane er laga av Mara Cerri, og dei er ganske spesielle. Alle ser ut som skumle, surrealistiske oljemaleri, men dei er verkeleg vakre. Det passar ganske godt med den mørke, men hjertevarme historia.

Celina er dukka – eller «dottera» – til Mati. Dei er på sin vanlege strandtur saman, då faren til Mati gir henne ein kattunge i gåve. Celina blir straks sjalu på katten Minù, og tek det veldig ille opp at Mati vert så ivrig at ho gløymer Celina att på stranda. For det er temmeleg skummelt på stranda om natta, her er farer som lusker overalt. Spesielt Den Store Raka. Celina vert både trua, fråstjåle namnet sitt og alle orda ho har lært, brent og dratt ut i havet.

Det er ei ganske surrealistisk historie, der man kan stjele folks namn og ord, snakke med bølgjer og eld, og så klart – dukka kan jo snakke. (Trur ho i alle fall sjølv.) Sjølv om Celina er ei ganske modig og frekk lita dukka, er historia òg litt sår. For Celina er jo Mati mammaen hennar, og kva er ei dukke utan ein mamma? (Ingenting!)

Det er verdt å legge merke til at Ferrante klarer å halde på den friske, muntlege stilen vi kjenner frå Napolikvartetten, Svikne dagar og Den dunkle dottera sjølv i ei barnebok. Eg trur eg kunne gjetta at det var Ferrante som hadde skrive den sjølv om eg ikkje hadde visst det frå før. Dette er jo ei barnebok, så her er og fletta inn litt «bæsj og tiss»-humor for ungane, men eg holdt på å flire meg i hjel sjølv. Kor ofte høyrer du ei dukke forbanne ein katt og ynskje at han får diaré, liksom?

Det er eit utruleg sjarmerande eventyr, så klart med ein fin slutt. Eg tenker at for alle Ferrante-fans med ungar, blir dette ei populær julegåve. Og ikkje ver redd, den blir nok populær hos ungane òg! Tru på meg når eg seier at dette er eit sprelsk og friskt eventyr!

Forlag: Det norske samlaget
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Elena Ferrante finn du HER.

Sitat

«Svikne dagar» av Elena Ferrante

2 kommentarar

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Svikne dagar

Dette var faktisk det første møtet mitt med Elena Ferrante. (Eg har jo så klart Napolikvartetten, men den skal sparast til eg har ei veke å pløye gjennom alle på rad.) Og eg kan jo starte med å nevne det alle enten elskar eller hatar ved bøkene hennar generelt: NYNORSKEN. Åååå, så kjekt eg synest det er at nynorsken har fått ein større plass i populærlitteraturen!

Det neste eg vil nevne er råskapen i boka. Både skrivestilen (veldig lik Arv og miljø av Vigdis Hjorth), og det brutale språket. Det er banning, obskøne seksuelle skildringer (vel, ikkje av faktisk sex), vilt raseri, ærlege bekymringer og mykje desperasjon.

Historia dreier seg om Olga, som etter femten års ekteskap vert forlatt av mannen sin. Dei har to barn, og ho har brukt heile livet på å støtte han, flytte dit han måtte flytte, teke seg av heimen. Og no har han gått frå henne for ei anna. Olga vert øydelagt; ho klarer korkje ta vare på seg sjølv, hunden eller barna sine. Ho er konstant rasande, og ho veit ikkje korleis ho skal kome seg vidare. Frustrasjonen vert teke ut over naboar, kundebehandlarar og tilfeldige menneske ho kjem over. Betre vert det ikkje når ho møter på ektemannen med den nye dama – eller, jenta.

Boka er ei driven stream of consciousness med raseri, sorg, panikk og fantasier Olga ikkje vil ha i hovudet. Det er ei fantastisk fordjuping i det primitive i oss, korleis vi kan miste all kontroll når vi mister nokon vi elsker. Det er gripande, sårt og rått – og anbefalast å lese i ein stor jafs.

Forlag: Samlaget
Utgivelsesår: 2017 (2002)

Sitat

«Veien fra Italia» av Anna Grue

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Veien fra Italia

Etter å ha lest ein del krim, litt Ibsen og eit par dokumentarar, hadde eg ein craving for ein skikkeleg kjærleiksroman, og plukka fram dette leseeksemplaret som eg fant på jobb. På omslaget står det at forfattaren kan sine saker, og at det er ei bok som flyt over av kjærleiksforviklingar. Så eg satte i gang, men følte at det var meir forviklingar enn kjærleik det var snakk om, og det skal holde hardt å påstå at dette er ein kjærleiksroman.

Vittoria, ei ung italiensk kvinne, har køyrd frå Roma til København i den vesle fiaten sin, saman med babyen sin, Massimo. Ho er på flukt, og kan aldri sjå seg tilbake. I Danmarks hovudstad flyttar ho inn på eit litt shabby hotell, der ho møter nattklubbservitrisa Conny, som er Vittorias rake motsetning. Dei danner likevel eit nært vennskap, til tross for sine ulikheiter. Når Vittoria får jobb som husbestyrerinne for enkemann doktor Møller, vert kvardagen hennar snudd på hovudet. Ho strevar hardt for å tilpasse seg sitt nye liv som dansk, men oppdager at det er vanskeleg å leve eit godt liv med eit stor hemmelegheit hengande over seg – spesielt når ho nektar å dele den med nokon.

Veien fra Italia er absolutt ikkje den største leseopplevinga mi, men eg satte stor pris på det historiske perspektivet og tidsbiletet i boka, som føltes veldig autentisk. Eg likte og mislikte karakterane om einannan, så slikt sett var desse òg veldig naturleg portrettert. Faktisk trur eg at eg heller hadde elska ein roman om Conny, ikkje Vittoria. Veldig kort oppsummert fant eg boka til å henge midt på treet; nokon vil nok elske den, andre synes den er forferdelig kjedeleg.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Tidlig en morgen» av Virginia Baily

Boka er sponsa av Bastion forlag

Tidlig en morgen

Virginia Baily (så frustrerande at det ikkje er Bailey) er ein ny forfatter i stallen til Bastion, og Tidlig en morgen er den første boka hennar som er omsett til norsk. Det er ei rørande historie, men oppbygginga er ikkje perfekt.

Under andre verdskrig i Italia redder Chiara ein liten jødisk gut frå å bli deportert. Han er sju år, og ikkje særleg interessert i sin nye familie (forståeleg etter kvart). Han veks deretter opp til å ikkje bli guds beste barn, og set blant anna barn på ei jente ved namn Edna. Edna får ei datter i Wales som ho kaller Maria, og som tenåring oppdager Maria sanninga om at mannen ho trudde var faren hennar, ikkje var faren hennar likevel. Her kryssar Maria og Chiaras liv kvarandre.

Det er ei utruleg spennande historie! Eg er absolutt fascinert av kor original vinklinga på eit veldig brukt tema, er. Eg kan eigentleg ikkje få sagt kor fin eg synest historia er, men det blir likevel langt i frå full score i frå meg, då historia vert litt rotete presentert (veldig forvirrande kva årstal og stad vi befinn oss i), og omsetjinga/korrekturen ikkje er så stram som han burde vore.

TLDR; God historie, rotete tekst.

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Piken fra Piemonte» av Fioly Bocca

Boka er sponsa av Tiden forlag

Piken fra Piemonte

Leitar du etter ei bok med supefint omslag og rygg til å pynte opp i bokhylla? Ei gave til mor eller datter? Eller bare godt lesestoff til deg sjølv? Look no further! Debutromanen til Fioly Bocca er midt i blinken.

Mora til Anita held på å døy av kreft. Anita veit ikkje kvar ho skal gjere av seg, ho vil gjere alt for å glede mora. Ho skriv lange brev om forloveden og bryllupsplaner (som ho ikkje eigentleg har planlagt), framtidige barn (som heller ikkje er planlagt) og jobben (som det eigentleg ikkje går så bra på). Anita roter seg inn i et nett av små løgner, og kaoset vert komplett når ho møter barnebokforfatteren Arun på ei togreise, og forelsker seg.

Boka inneheld altså ei helt nydelig historie, men fordi den òg inneheld litt for mange setninger på slutten av avsnitta av typen «Å lukke øynene for å slippe å se […] visker ikke ut virkeligheten, men den skyver den et skritt lenger unna.», så går den ikkje heilt til topps hos meg. Men som sagt: ei nydelig historie om forholdet mellom foreldre og barn; ønske om å oppfylle ønska til dei vi er glad i; små, kvite løgner og om å finne ein gnist hos nokon som ikkje er forloveden din. Og likte du Veien til Roma av Mark Lamprell, vil du elske denne boka.

Forlag: Tiden
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Valentinas siste reise» av Santa Montefiore

Boka er sponsa av Bastion forlag

Valentinas siste reise

Med Santa Montefiore så får du det du betaler for og det du forventer: ei nydeleg kjærleikshistorie som rører og underholder heile veien. Her får du eksotiske Italia, engelsk sosietet, drap, drama, familiehemmeligheter og mirakler.

Vi befinn oss både i 1944-45 og 1971-72. I 1944 kjem kaptein (?) Thomas Arbuckle til Incantellaria i Italia, ein søvnig og veldig religiøs by på Amalfikysten. Der forelsker han seg i Valentina, og blir far til Alba. I 1971 er vi i England, der Thomas har teke over familiegodset. Alba kjenner seg ikkje heime (til tross for at ho kom dit som spedbarn), og bur åleine på familiens husbåt, Valentina, i London, der ho lev eit ganske vilt liv med eit utall av menn. Og lite forandrer seg før Fitz dukker opp, og ho bestemmer seg for å reise til Italia for å finne røttene sine.

Eg held fortsatt ein knapp på at Birøkterens datter er hennar beste (utgitt på norsk, i alle fall), men som eg skreiv i omtala mi av Villa Magdalena, så skal det mykje til å slå den, altså. Men Valentinas reise kjem ganske nær. (Og ja, det er den perfekte julegava til mor, syster, venninne eller kven som helst!)

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Santa Montefiore finn du HER.

Sitat

«Augustus» av John Williams

Boka er eit førehandseksemplar frå Cappelen Damm

Augustus

Etter å ha lest Stoner (og elska den) av same forfattar, måtte eg berre lese Augustus òg. Williams er verkeleg eit litterært geni. Er det mulig å skrive så nøkternt samstundes som ein får frem slike kjensler?? Det er nesten så ein ikkje skulle tru det.

Denne historiske romanen er skriven på brevform, og byggjer opp eit bilete av keiser Augustus og livet hans. Det er faktisk berre to brev i heile romanen som Augustus sjølv har skrive, alle andre er til han eller til nokon i hans krets. Den tar for seg (dei utruleg kompliserte) pliktekteskapene, diktinga til Horats og Cicero, familien hans, venene hans, fiendane hans. Og ja, forresten: boka er halvvegs fiksjon, halvvegs faktiske brev. (Kva som er kva, aner eg ikkje, men eg veit at Williams har teke seg ein del kunstneriske fridomar med å skrive denne boka.)  Det er i alle fall umåteleg spennande og sidene vert rivne vekk, sjølv om ein der og då føler at det kanskje ikkje er så lettlest. Men når boka er slutt, sit ein der og tenkjer: så uhorveleg interessant!

Eg vil ikkje anbefale denne boka til dei som ikkje har lest bøker på ei stund eller kun er vant til «lette» bøker, det kan bli ein ganske hard overgang. Men om du er interessert i historie, kvalitetslitteratur og ulike kulturar, er denne boka definitivt for deg. Og viss nokon lurer, så står så klart Butcher’s Crossing på leselista mi etter denne.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016 (1972)

Fleire bøker av John Williams finn du HER.

Sitat

«Veien til Roma» av Mark Lamprell

Boka er sponsa av Font forlag

Veien til Roma

Dette er ei skikkeleg deilig feelgoodbok, altså! Det er ganske kort tidsperspektiv, så eigentleg hadde dette vore perfekt som ein film, á la Valentines Day eller Love Actually (berre mindre sært…). Det er tre parallelle historier, som vert kopla saman etter kvart, alt styrt av kjærleikens skytsengel (og det er mindre cheesy enn det høyrest ut, det fungerer faktisk kjempebra fortellermessig!).

Alice er ein ung skulptør som altfor tidlig i livet har vorte stuck med ein overpresterande familie og ein kjedeleg forlovede (som ho berre forlova seg med så han skulle få ferie frå jobben?) tok seg ein ferie for å gjere noko voosj!, så her er ho i Roma åleine. Vel, ho er ikkje åleine så veldig lenge. På ein annan kant av byen er Alec og kona Meg (eit middelaldrande ektepar som er dritlei einannan) nettopp ankomne for å få laga kopier av ei keramikkflis som Meg ganske bokstavelig talt får anfall over. Og hils på enka Constance, som kjem til Roma – byen ho møtte mannen sin i – saman med svigerinna, Lizzie, for å spre aska hans.

Boka er skriven med humor og varme, og klarer å unngå å bli klisjéfylt. Det er kanskje litt seint å anbefale deilige sommarbøker, men den dukkar vel opp i pocket til sommaren 2017! Så då veit du allereie no kva for bok du skal skrive opp på handlelista di.

PS: Du får med mykje historie på kjøpet her! Og fleire sitat frå kjend kjærleikslitteratur. Kos deg!

Forlag: Via
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Alt i et øyeblikk» av Erica James

Éin kommentar

Boka er sponsa av Bastion forlag

Alt i et øyeblikk

Dette er årets feelgoodbok. Den kan ikkje bli noko anna enn ein bestselger. Tenk dykk Santa Montefiore + Jojo Moyes = Erica James. For herrefred, denne boka er fantastisk! Den er på meir enn 600 sider, men den tok meg berre eit par dagar å lese ut – det var umogleg å legge henne ned.

Boka handler om Floriana Day. Med eit smell (les: bilulukke) møter ho Adam Strong og den eldre dama Esme Silcox. Med litt press frå Esme, vert alle tre goder vener, og alle liva deira vert snudd på hovudet. Adam er midt i eit brot, og Floriana har nettopp blitt kontakta igjen, etter to år med stillheit, av mannen ho trudde var hennar store kjærleik. Tilfeldighetane vil det slik at Floriana må til Comosjøen i Italia, same stad som Esme opplevde sin store kjærleik.

Boka er lettlest, humoristisk, og historia er berre nydeleg! Det er notid, det er fortid, og det er herleg komponert. Det er sjeldan eg blir så rørt av ei bok som ikkje får meg til å gråte. Dette er ei bok eg ikkje kjem til å gløyme på ei stund. Så for guds skuld, les den!!

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Erica James finn du HER.

Sitat

«Villa Magdalena» av Santa Montefiore

Boka er sponsa av Bastion forlag

Villa Magdalena

I den nyaste boka til Santa Montefiore møter vi Floriana, i Toscana 1973. Floriana er 10 år, og praktisk talt foreldrelaus. Ho elskar å henge rundt ved herskapshuset Villa Magdalena utanfor byen , og drøyme seg vekk i dei vakre hagane som omringer huset. Ein dag vert ho invitert inn av Dante, den 18 år gamle sonen i huset. Heile familien vert betatt av den sjarmerande, vesle jenta, og ho får ein smak av det søte livet.

45 år seinare møter vi Marina. Marina og ektemannen hennar, Grey, bur i Devon, England og driv eit hotell. Hotellet går ganske dårleg for tida, og for å lokke gjestar, bestemmer Marina seg for å ansette ein huskunstnar. Valget fell på argentinske Rafa Santoro. Det Marina ikkje veit, er at Rafa er ein mann med ein skjult agenda. I tillegg følgjer vi mange sidespor i boka, blant anna stedottera til Marina, Clementine, sjefen hennar, dei ansette på hotellet og gjestane.

Den er ikkje like god som Birøkterens datter, men stilen er jo ein annan, meir som Hagen i Hartington. Og det hadde vore for godt til å vere sant om bøkene skulle blitt betre og betre, korleis skulle det endt?? For ein oppmerksom leser (som er bevandra i Montefiore sine bøker) var det ikkje mange overraskingar når dei to historiene vert knytte saman i slutten av boka. Men er det ikkje litt deilig når kabalen går opp? Uansett, boka er likevel god. Den er varm, morsom og lettlest litteratur. Utanpå står det at boka handler om kjærleik og tilgjeving. For meg handler den mykje meir om å vakse opp og godta fortida slik ho er.

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Santa Montefiore finn du HER.

Sitat

«Måneskinnshagen» av Corina Bomann

Forhåndseksemplar fra Cappelen Damm

Måneskinnshagen

Det gjekk ikkje i nokon fei å lese denne boka (for meg betyr det at det tok meir enn to dager), for kapitla er ganske lange og utfyllande, så eg måtte setje meg ned når eg skulle lese. Dette var mitt første møte med Corina Bomann, og no har eg absolutt tenkt å skaffe meg Sommerfugløya av same forfatter!

Lilly Kaiser er hovudpersonen i denne boka. Lilly er ei ung enke og driv ein antikvitetsbutikk. Ein dag kjem det ein framand mann inn i butikken, gir ho ein fiolin og erklærer at den tilhøyrer henne. Lilly kan ikkje forstå noko som helst, då ho ikkje speler fiolin eller har familie som gjer det. Forundra ringer ho venninna Ellen, som er ekspert i å restaurere gamle instrument. Spontant reiser ho frå Berlin til London, der venninna bur, for å finne ut meir om fiolinen. Når ho oppdager at den har tilhørt ikkje berre éin, men heile to verdskjende fiolinistar, vert ho fascinert. Og når det viser seg at ingen aner korleis fiolinen vandra frå den eine fiolinisten til den andre, klarer ikkje Lilly å stoppe gravinga. Leitinga på svar sender henne til Italia og Indonesia, men ingenting kunne førebudd henne på svara ho ville finne.

Boka var veldig lik Sarah Jio sine med ei naturleg veksling mellom nåtida og fortida. Det einaste eg ikkje likte noko særleg var ein laus tråd i enden – som med letthet kunne vore nøsta opp i – så eg skulder på at Bomann må ha vore litt lat på slutten. Opne sluttar er jo ikkje heilt uvanleg heller, men for min del liker eg at historia er slutt når boka er det (med mindre det kjem ein oppfølger, så klart, men det er nok ikkje tilfellet her).

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Carina Bomann finn du HER.

Sitat

«En himmel av brev» av Alyson Richman

Boka er sponsa av Cappelen Damm

En himmel av brev

Åh, for ei følelsesladd bok! Den tok meg med storm! Språket var så utruleg poetisk, utan at det blei svevande og klissete. Alyson Richman er definitivt ein forfattar eg skal lese meir av etter denne leseopplevinga.

Boka handlar om Elodie og er sett i Italia under andre verdskrig. I opninga av boka møter vi Elodie, no Anna, som går av båten i Portofino. Der møter ho legen Angelo, som redder henne frå nazistane på kaia. Så rykkast vi tilbake i tid, før Tyskland invaderte Italia. Vi får oppleve Elodie sine sterke familieband, vennskapsband, forelsking og kjærleik for musikken, som er bakteppe for heile romanen. Vi møter ei jente som får verda si rive i to og blir med i motstandsrørsla. Vi får òg oppleve Angelo slik han var før hans verd vart knust ti år tidlegare.

Boka er rørande, varm, vakker og så utruleg flott. Den er sterk og vond å lese til tider, spesielt når ein les etterordet til forfattaren og får vite at så utruleg mykje er faktiske hendingar. Eg kan eigentleg anbefale boka til absolutt alle!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2015

Sitat

«Villa Serena» av Domenica de Rosa

2 kommentarar

Villa Serena

Eg kan starte med å seie at eg aldri har vore i Italia, men etter å ha lest denne boka kjennest det litt slik ut likevel. Vi får bli kjent med det ekte, lokale i Italia, og ikkje berre turistversjonen. Boka var varm og flott, ei glede å lese!

Historia starter med at mannen til Emily ber om skilsmisse i ein sms. Emily sit no i Italia med tre born, eit dyrt hus og totalt isolert frå lokalsamfunnet. Litt etter litt vert ho teken inn i varmen, blir kjend med presten i byen, får vener og møter ein arkeolog. Vi følgjer også dei tre borna hennar, som alle slit med sitt.

Og så kjem sjokket. Det var eit par foruroligande episoder gjennom heile boka, som at guten på tre opplev at ein mann besøker han om natta. Og når det var rundt ti sider igjen, endra historia seg totalt og komplett uventa. Eg satt heilt i sjokk, og fatta ikkje korleis det kunne kome ei ny konflikt og løysing med berre nokre fåtals sider att. Og herre, eg satt med hjartet i halsen!! Mykje spenning på få sider. Ei flott bok som ein verkeleg kan ta seg bryet med å lese.

Forlag: Juritzen
Utgivelsesår: 2011

Fleire bøker av Domenica de Rosa finn du HER.

Sitat

«Evighetens Roma» av Domenica de Rosa

Kommenter innlegget

Evighetens Roma

Denne boka er ei fin lita greie. Den handlar om Gaby som får sitt første barn. Ho er i lykkerus, heilt til ho får vite at faren døydde same dag. Gaby vert knust, for ho har alltid vore veldig nær faren. Heile familien reiser fra England til Italia, landet der faren var i frå, for å spre askene hans (på litt ulovlig vis). Kvar og ein av søstrene til Gaby har ei meining om kvar dei trur faren ville ha askene sine spreidde hen.

Vi reiser på ein nydeleg tur igjennom Roma, både det turistane kjenner, og Roma for dei innfødde. Det vert dramatikk i familien på mange ulike nivå. Boka er ei nydeleg historie om familie, kjærleik og sakn. Og eg er allereie igang med neste bok av Domenica de Rosa!

Forlag: Juritzen
Utgivelsesår: 2013

Fleire bøker av Domenica de Rosa finn du HER.