I skrivande stund har eg tårer i auga. Ikkje berre i auga, men det renn nedover ansiktet mitt. Herregud, så trist og lykkeleg og fantastisk hjerteskjerande. Det finst gode bøker som ein gler seg til å lese i, som er gode og interessante. Og så finst det bøker ein ikkje kan leggje frå seg om ein hadde ynskt. Denne boka høyrer til den siste kategorien.

Boka handler om Jess, ei ung jente som rømmer frå ein valdeleg kjærast og tek seg inn i eit forlatt hus. Der finn ho brev frå Dan Rosinski, til ei kvinne som heiter Stella. Dei var kjæraster under andre verdskrig. Ho finn og eit nytt brev frå Dan, der han fortel at han er døyande. Og Jess bestemmer seg for at ho må finne Stella før det er for seint.

Boka er så perfekt. Eg lo og gråt, og eg smilte i massevis. Humoren og optimismen er gjennomgåande i heile boka, og han smittar. Eg har vel kanskje sendt eit par for lange, klissete meldingar til min eigen kjærast i løpet av dei timane (!) det tok meg å lese ut denne boka. For som sagt: eg kunne ikkje ha lagt den frå meg om eg hadde ynskt.

Forlag: Apropos
Utgivelsesår: 2015