For pokker. Enkelte bøker er berre mildt sagt frustrerande. Fleire gonger ville eg kjefte huda full på «pappa» og gjengen hans, og vart rasande fordi eg satt her på denne sida av boka. Samtidig lykkelig fordi eg slapp å deale med galskapen.

Boka handler om Christine på 45, som saman med ei venninne skal på tur for å hjelpe ei tredje venninne pusse opp pensjonatet hennar. Mora til Christine overtaler/tvinger henne til å ta med faren, Hans på 74, fordi ho sjølv skal ha ein kneoperasjon og han ikkje klarer seg sjølv. Og sjølv om han blir skildra som sjenert og hjelpeslaus, er han fakta-faen den staaste, minst sympatiske, sjølvhøgtidelege, løgnerske tullingen i verden. Ikkje klarer han å ta ansvar for noko, alt andre gjer er feil og løgn, og alle konspirerer, og han veit sjølvsagt best.

Boka provoserer jo, så ein kan vel kalle det kunst? Den tok seg opp i andre halvdel, og vart da meir frustrerande, men også meir spennande. God var den, og eg gler meg til oppfølgjeren, «Ikke si noe til pappa». Og en ting skal vere klinkande klart: hadde pappa oppført seg slik, kunne han ikkje venta meir enn ei fem minutters samtale kvart skotår.

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2012