Denne boka las eg gong på gong på barneskulen, på norsk. I ettertid har eg oppdaga at boka ikkje er ei anonym dagbok som proklamert, men at det på 80-talet vart oppklart at det var ein roman skriven som ei anonymisert dagbok.

Denne boka er to dagbøker, liksom ført av ei anonym jente ved namn Alice. Ho veks opp i USA i overgangen mellom 1960- og 70-talet. Ho er ikkje spesielt sosial av seg, og når familien flytter til ein annan by blir situasjonen berre forverra. Alice vert dratt inn i verd av dop og sex, og stikk fleire gonger av heimanfrå. Til slutt vert ho lagd inn på mentalsjukehus. Skildringane av «trip»-ane, presset, tankane ho slit med… Det er rett og slett sjukt å lese.

Dette er ikkje ei bok ein les for å kose seg med. Det er ei vond bok, ei grusom historie og ein stor tankevekkar. Lesinga går av seg sjølv, og ein blir heilt oppslukt av historia. Det viser berre at verkelegheita kan vere vel så grusom som fiksjonen (som likevel var fiksjon).

Forlag: Arrow Books
Utgivelsesår: 2011 (1972)

Norsk tittel: «Bare spør Alice»