Boka er sponsa av Panta forlag

På tampen av fjoråret las eg Løgnen av denne forfattaren, og no er den andre boka her. Eg absolutt elska Løgnen, så eg må innrømme at eg blei skuffa. Ikkje det at boka er dårleg, for dei 450 sidene gjekk ned på fem og ein halv time, i strekk. Men like bra som den første boka var den ikkje.

Familien Wilkinson lev vidare etter at yngstemann Billy på femten forsvann for eit halvt år sidan. Mora Claire (som og er eg-personen) har ikkje gitt opp håpet, og arrangerer pressekonferanser og deler ut brosjyrer, til trass for at resten av familien heldt på å rakne. Ekteskapet hennar er kjølig, eldste sonen drikk og svigerdottera som bur med dei slit og tydeleg på grunn av kjærasten (som er han som drikk). Så ein dag finn Claire seg sjølv på eit hotellrom, og aner ikkje korleis ho har hamna der. Ho får rett og slett hukommelsestap av traumet ho har vore gjennom. Det vert eklare og eklare, og ei konstant kjensle av uro fyller boka. Spesielt dei innskotne chattesamtalene som dukker opp mellom handlinga, mellom Billy og ein annan.

Twisten i slutten er faktisk kjempebra! Eg forventa noko heilt anna, så eg veit ikkje om eg var letta eller sjokkert eller trist. Historia bruker ganske mange sider på å bygge seg opp, men eg trur kanskje dei trengst for å skape eit bilete av karakterane og forholda dei har til kvarandre. Det er ein thriller, men ikkje så voldsomt skummelt. Passer heilt fint om du er «ei sart sjel».

Forlag: Panta
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av C.L. Taylor finn du HER.