Eg plar eigentleg ikkje å blogge om klassikarane eg les, hovudsakleg av to grunnar; 1. Då ville bloggen bli overfylt, og 2. Dei treng stort sett ikkje mine omtaler for å bli lest. Eg gjer av og til unntak, og dette er eit av dei. (Eit anna er Alkymisten av Paulo Coelho.) Denne boka er jo blitt ein moderne klassiker, og etter valget i USA har dystopiske romanar (som denne) blitt kjempepopulære.  Boka slo meg rett i bakken. Og så har det heller ikkje skada at HBO har laga ein serie basert på boka. (Traileren for serien er grunnen til at eg fekk opp auga for boka, og så klart må eg jo lese litteraturen bak fyrst.)

Etter århundrets lengste intro om kvifor eg les ei bok, skal eg fortelje kva boka handler om. Vi er ei framtid (vel, framtid for 1985), der kvinner er underlegne. Vi er i Gilead, som USA no heiter. Gilead er ikkje eit demokrati, men eit teokrati – dei religiøse styrer. Alle i samfunnet anten er eller tvingas til å vere religiøse, eigentleg godt over grensa til ekstremisme. Folk blir angitt, drept, sendt vekk, straffa. Regjeringa påstår at dette samfunnet beskytter kvinnene; valdtekt er lik dødsstraff, og ved å måtte dekke seg til oppmuntrer ikkje kvinner til å bli valdtekne, heller (ja, det provoserer). I dette samfunnet møter vi Offred, som er «tjenerinne». Ho er fruktbar, og blir dermed sendt rundt til ulike kommandører for ei viss tid av gongen, for å prøve å bere fram borna deira, i ei tid der kvinner (og menn, men det er kun kvinner offisielt) stort sett er sterile eller får «unbabies», misfostra born. Ho fortel si historie, om korleis livet hennar var før og korleis det er no.

Det som sette spissen på heile boka for meg, var blandinga av det veldig moderne (igjen, moderne for 1985) og det gamaldagse ved tjenerskap, religiøsitet og heildekkande klede med slør. Det er heilt forbløffande kor aktuell og truverdig denne boka er, 32 år etter at den fyrst kom ut. Det er sterk lesning, så provoserande som du kan få det, og gir deg mykje å tenke på. Og kan vi faktisk tenke litt på det samfunnet som er skildra her, og sjå godt på oss sjølve? Er det slik vi vil bli? (Det triste er at det er fullt mogleg at samfunnet vårt utviklar seg i denne retninga, om vi ikkje passar på.)

Forlag: Vintage
Utgivelsesår: 1985

Fleire bøker av Margaret Atwood finn du HER.