Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Eg må innrømme her og no at denne boka skuffa meg. Boka var ikkje dårleg, den berre sleit med å fange meg inn. Eg klarte verkeleg ikkje engasjere meg for fem flate øre. Noko mangla, eller var overdrive. Den kjentest nesten masete ut?!

Boka handler om franskmannen Jean Perdu (for meg høyrest dette ut som eit papegøye- eller undulatnamn), som driv ein flytande bokhandel. Altså ein bokhandel på ein båt. Men det er litt annleis enn ein skulle tru ein bokhandel ville vere; Perdu sel deg nemleg ikkje kva som helst. Han har kalla båten Det litterære apotek, og sel deg kun bøker han trur kan kurere det du måtte ha av hjartesorg, angst eller skam, anten du vil eller ikkje. Så ein dag opnar han rommet, der prikk-prikk-prikk (eller Manon, som dama eigentleg heiter) var siste gong han såg henne, eit rom som har vore sperra av i over to tiår. Og når han opnar den døra, opnar han alle sluser. I ei skuff ligg nemleg eit brev frå denne kvinna som knuste hjartet hans. Som resultat av å lese dette brevet, legg han frå kai med den forfjamsa og deprimert-fordi-han-ikkje-klarer-skrive-bok-nummer-to bestselgerforfattaren Max Jordan ombord.

Boka er ikkje direkte dårleg, men språket er så utruleg klisjéfylt! Handlinga prøver å vere realistisk, men er det ikkje. Nokre delar er litt spennande. Likevel, eg blei ikkje dratt inn. Eg hadde aldri noko behov for «det eine kapittelet til», som ein alltid lengter etter når ein les ei god bok. For meg mangla her eit eller anna, men gudveitkva. Tommel ned, altså.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016