Dette er ei bok om sorg, familie, kunst, å tilgi (eller ikkje), å ikkje passe inn, å ta feil val, ekstensiell angst. Og den gjekk rett inn på mi topp fem (minst) liste over fantastiske bøker.

Når Theo er 12, forlét faren han og mora. Når Theo er 13, døyr mora i eit terrorangrep på museet dei besøker. Theo klarer å kome seg ut av bygninga, og med seg får han Stillitsen, eit kunstverk av Carel Fabritius fra 1654. Dette kunstverket blir starten på mykje glede og smerte for Theo. Han har ein ustabil oppvekst, med ein familie i New York, sin eigen alkoholiserte far og stemor, aleine, hos antikvitetshandlaren Hobie. Og Theo gjer mykje dumt. Han slit med skuldkjensle, med angst for folkemengder, dop, og you name it. Men han oppdager raskt at fortida har ein måte å ta deg att på.

For ein gongs skuld er det legitimt å seie «Skal du berre lese éi bok i år…», og ikkje berre fordi den er så tjukk at ein som ikkje les så mykje gjerne vil bruke et år, men fordi den er så himla fantastisk. Det er ein fantastisk roman, som er så velskriven at du ikkje vil leggje han i frå deg, til tross for mangel på typiske spenningsmoment og lokkeduer ein gjerne får i (mykje kortare) romanar for å lese vidare. Det trengst rett og slett ikkje her.

Forlag: Tiden
Utgivelsesår: 2014