Wow. All muleg creds for å skrive gjennomført på tjukk gudbrandsdalsdialekt (unntatt «Trondheim»-delen). Det er godt gjort. Dessverre er det det einaste positive eg kan seie om denne diktsamlinga. Det er kjedeleg knekkprosa, rett og slett. I tillegg er det som sagt skrive på ei av Noregs mest uforståelege (og styggaste, sorry) dialekter, så det er heilt umogleg å nyte lyrikken. Ikkje at det er så mykje lyrikk å snakke om, for språket er ikkje melodiøst eller fint i det heile. Innhaldet er platt og utan nokon særleg form for verkemiddel: det blir veldig MEGMEGMEG!, om att og om att. Og akkurat når det kjem ei kul strofe, er den neste sær og meiningslaus. Samlinga skal liksom handle om å kjenne seg heime, men det var ikkje akkurat eit djupdykk. Det finnast ikkje noko poetisk ved å dele opp setninga «Vi har ikkje innboforsikring» opp i tre liner. Uansett.

Frå ei jente som har brukt det siste året på å studere og analysere litteratur (med gode karakterar, om du lurer), så treng du ikkje bruke tida di på denne samlinga. Den støyten har eg teke for deg. Så om du slit med vanleg nynorsk; styr unna. Om du likar fin og innhaldsrik lyrikk; styr unna.

Forlag: Samlaget
Utgivelsesår: 2016