Er det lov å seie at ein sluker ei diktsamling?? Eg veit at dikt skal nytast og alt det der, men denne diktsamlinga er skapt for å slukast. Inndelt kronologisk i the hurting, the loving, the breaking og the healing, er det nesten som å lese ein veldig poetisk roman. Perspektivet er ei ung jentes forhold til ein gut, og det er jo vanskeleg å la vere å tenkje på diktsamlinga som sjølvbiografisk.

Dikta handlar som sagt om kjærleik, om eit brot og å kome over det. Det er varme, sex, sakn, sorg og glede. Dikta er sensuelle, med mykje seksuelle skildringar (utan at det vert vulgært). Det er vondt, nesten fysisk ubehageleg å lese enkelte delar. Det provoserar, det får deg til å føle – det er ekte kunst. Men ja, i tillegg til alt det såre og vakre rundt kjærleiken og det som kjem etter den, er feminismen som skin igjennom. Dikta har eit håp i seg, eit ynskje om likskap mellom kvinner. Dei handler blant anna om å vere den du er, gjere det du vil og sørge for å ha det bra. I dikta ligg det ein beskjed om å ta vare på seg sjølv, og skilje behova sine frå einannan. Ein kan ville ha menneske som øydelegg deg, men det er langt i frå det same som å trenge dei.

Det er rett og slett vakker poesi. Diktaren sjølv er ung, og boka passer perfekt for unge menneske. Det er lettlest, ærleg og gjennkjenneleg. Og eg kan love deg, at denne diktsamlinga vil passe for deg som kanskje ikkje trur du likar dikt. Åja, og så er den kun utgitt på engelsk. Så langt.

Forlag: Andrews McMeel Publishing
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Rupi Kaur finn du HER.