Begge bøkene er forhåndseksemplar frå Cappelen Damm

Du har jo sikkert fått med deg Jeg lar deg gå som kom i fjor, for den vart jo ein bestselger over natta. I tillegg er den skrytt opp i skyene. Eg fikk ikkje somla meg til å lese den før no, og med slike store håp til boka er det vanskeleg å ikkje bli skuffa.

Eg begynte å lese boka klokka sju om morgonen, og synest at det gikk ganske treigt i del ein. Velskrive, liksom, men ikkje så utruleg spennande. Men shame on me for å dømme for tidleg, for når del ein var ferdig og eg starta på del to, vart eg tatt totalt på senga! Eg følte meg så lurt, typ trill rundt.

Ei mors verste mareritt: hennar femårige gut vert påkjørt og drept. Ein politimanns verste mareritt: ein bilfører som stikk av og ei sak som er umogleg å løyse. Både mora til guten og politmannen Ray kjenner på ei skuldkjensle dei ikkje klarer å shake. For å kome seg unna Bristol, byen er det skjedde, reiser Jenna Gray til ei knøttlita bygd i Wales og leiger seg ei lita hytte ut med klippane. Fortsatt prega av ulukka, starter ho eit nytt liv og sørger for ungen som døydde. Ho bygger seg sakte opp eit nytt liv. I Bristol forsker Ray vidare på saka, og eitt år etter ulukka er det ein bit som fell på plass. Og på nytt skal Jennas liv knusast.

Handlinga er inspirert av ei ekte sak Mackintosh jobba med då ho var politi. Eg klarer jo ikkje la vere å lure på kor mykje som er sant og kva som er «kunstnerisk fridom», men Mackintosh kan uansett skrive. Og for ein tvist!!!

Då eg begynte på den andre boka hennar, tenkte eg at plottet var latterleg opplagt. Så tenkte eg at den fyrste boka jo var bygd på ei ekte sak, og at Mackintosh tydeleg mangler fantasi, trass at ho kan skrive godt. Igjen må eg innrømme at eg dømde for kjapt. Eg gjekk faen meg på limpinnen igjen. Ho fekk meg til å tru at eg var sååå glup som hadde skjøna samanhengen, men så… tok eg feil??

Men altså. Til mitt forsvar er dette den same oppskrifta som i Jeg lar deg gå (sjølv om bøkene ikkje har noko som helst med kvarandre å gjere). Begge er blanding av psykologisk thriller og vanleg politikrim, då du følgjer begge sidene. Du har hovudpersonen i førsteperson, politietterforsker i tredjeperson, og så gjerningsmannen i førsteperson – men i kursiv. Så det er jo same opplegget, så litt uoppfinnsomt er det jo, sjølv om eg må innrømme at det fungerer utruleg bra.

Zoe Walker er på veg til jobb som vanleg, då ho plukker opp ei gratisavis og blar i. Sjokkerande nok oppdager ho eit bilete av seg sjølv i ei annonse for seksuelle tenester. Ho vert rasande, flau og forvirra. Er dette ein dum spøk? Korleis har nokon fått tak i et bilete av henne? Viss det er henne då, og ikkje nokon som liknar? Ho sjekker avisa dagen etter, og då er den same annonsa der, berre med ei anna kvinne avbilda. Zoe vert ganske forvirra og rapporterer det til politiet. Dei tar det ikkje særleg alvorleg, før ho finn ei eldre utgave med bilete av ei kvinne som nyleg vart rana. Det viser seg raskt at kvinnene som er avbilda har blitt voldtatt, rana og til og med drept. Zoe forstår at det snart må bli hennar tur.

Dette er skikkeleg creepy greier, og plottet er fantastisk bra. I den fyrste boka er jo den største tvisten i midten av boka, men her er spenninga på topp heile vegen og når makspunktet på siste side. For epilogen er direkte rystande, og den fucka meg over heile to gonger! Herrejesusfred. Eg må seie at eg synest denne var betre enn Jeg lar deg gå, sjølv om begge er knallgode.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: Jeg lar deg gå (2016), Jeg ser deg (2017)

Fleire bøker av Clare Mackintosh finn du HER.