Ung jente, voksen mann er debutboka til Eline Lund Fjæren, men eg har allerede lest (og elska!) bok nummer to, Klokken og sengen. Ho er verkeleg ein fantastisk skribent, dette er bøker du sluker i eitt jafs med massevis av knuter i magen og tårer i augekroken. Verkeleg. Og for ikkje å snakke om kor mange priser ho allereie har vunne. Herrejemini, altså.

Boka handler om ei jente på tretten som har eit forhold til ein mann på over tredve. (Jada, ulovleg, we know.) Ho skjuler naturleg nok denne delen av livet sitt for familien, kun eit par venninner veit om det. Ho er så annleis enn dei andre – å miste jomfrudommen som trettenåring medan venninnene dine kanskje får sine første kyss set deg liksom litt utanfor. Han veit ikkje heilt kva han skal gjere med saka, mannen i forholdet heller.

Vi følger dei gjennom eit fem år langt av-og-på-forhold, der maktbalansen skifter undervegs. Noko som fascinerte meg ved boka var den totale mangelen av unnskyldninger for det skandaløse forholdet. Det var ikkje «å, eg veit at dette er feil, men det er kjærleik», det var berre. Du får heller aldri vite akkurat korleis forholdet starta og kven som tok initiativet, det var i alle fall eit moment som fanga meg. Historia fordeler ikkje skuld eller ansvar, det er berre ei skildring av dette ujamne, men av og til nesten for jamne, forholdet.

Og så er det jo spekulert i massevis om dette er ein sjølvbiografisk roman. Så vidt eg veit har Lund Fjæren aldri svart på det, men eg kan jo innrømme at eg trur at det er det. Fleire av kjenneteikna til jenta stemmer overeins med forfattarens eigne trekk, og til og med etternavnet vert kommentert. Men eg skal ikkje kome drassande med debatten om «virkelighetslitteratur», eg nøyer meg med å bedømme dette som god litteratur, fiksjon eller fakta.

(Biletet er passande nok tatt i Bergen, på favorittstubben min langs Tippetuene på vei opp til Fløyen. Ja, eg har ein favorittstubbe.)

Forlag: Oktober
Utgivelsesår: 2013

Fleire bøker av Eline Lund Fjæren finn du HER.