Dette er ein samtidsroman med stor slagkraft. Det er eit eller anna veldig treffande å lese ein roman om ei jente på min alder, skriven av ei anna jente på min alder. Angsten, einsemda og tafattheten som er skildra, rører ved hjartet mitt (unnskyld klisjeen) og pirker bort i den delen av hjerna som rår over gjenkjenning og sympati.

«Eg» har flytta frå Oslo til Bergen. Ho bur i ei studioleilighet, søker på jobber ho ikkje vil ha, gidd ikkje stå opp og er ganske sikker på at ho har mista studieplassen sin. Ho har ikkje penger, mat, venner eller mykje anna i kvardagen, men ho er nøgd med å liggje under dyna. Noko av det ho derimot har i kvardagen er saknet etter «han» som vart att i Oslo, og framande menn fyller tomrommet. Og Julie, når ho orkar å svare på oppringningene frå Julie.

Språket er fargerikt, småsjukt, intimt, desperat, rått og ærleg. Det finst nok altfor mange av oss som veit korleis det er å foretrekke dyna framfor omverda, og dette er ei bok som gjev eit truverdig innsyn hos «oss». Eg veit i alle fall at etter å ha lese denne boka, er Fjæren sitt forfattarskap eit forfattarskap eg skal følgje med på framover. Og så må eg sjølvsagt få skaffa meg debutboka hennar, Ung jente, voksen mann.

Forlag: Oktober
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Eline Lund Fjæren finn du HER.