Monica Isakstuen har jo no fått Brageprisen for skjønnlitteratur for denne boka, og eg forstår kvifor. Denne boka er både fin, interessant, lettlest og tar opp eit viktig tema. For det er visst ganske vondt å ha 50/50-omsorg for barnet sitt, har eg hørt (lest). Vel, eg er så heldig at eg ikkje aner korleis livet som skilsmissebarn er, og har heller lite erfaring med å både skilt og forelder. Heldigvis?

Boka handler om Karen som har alt: ei lita jente, ein flott ektemann, familie, jobb, nyoppussa hus, energi til å klare alt. Helt til ho og mannen ikkje orker meir, og Karen går. Det går raskt opp for Karen at ein ikkje kan dele eit barn fysisk i to, og ho aner ikkje korleis ho skal takle overgangen til å vere åleine halvparten av tida. Ho orkar ikkje kolleger og naboar som spør om alt mogleg, systera som vil psykoanalysere henne heile tida eller mora som bebreider henne for å ha skilt seg.

Denne boka passer det ypperleg å lese no før jul (eller i romjula, eller når som helst elles), då mykje av handlinga er lagt til julefeiring og kor rart og fælt det kjennest å ikkje vere med den du elsker mest av alt i jula. Det er noko å ta til seg. Denne boka er ei slik bok du berre vil bore fingrane inn i – og ikkje lån den vekk, for då vil den på mystisk vis «blitt borte, aner ikkje kor den er, unnskyld, altså».

Forlag: Tiden
Utgivelsesår: 2016