Eg hadde hørt så mange gode ting om denne boka. Og eg burde jo visst det, at då blei eg skuffa. Men her blei eg ikkje berre skuffa, eg blei megaskuffa. Eg forstår ikkje dei fantastiske omtalene?! Om kor vanvittig psykologisk god den var?

Idar Vik er ein heil vanleg mann. Eller, mindre enn vanleg. Dritkjedelig type, usosial, ikkje spesielt hyggelig, han er nesten ikkje-eksisterande. Men han «får» eit slags nytt liv når ei dame på puben kjem og presenterer seg. Ho trur han er ein journalist ved namn Kenneth Bergstrøm. Og han seier henne ikkje i mot, han berre later som. Og dette kanskje hadde ikkje vore så rart om det hadde skjedd éin gong og det berre blei ei morsom historie å fortelje vennene sine (som han ikkje har …). Men han møter dama fleire gonger, og vennene hennar. Til slutt begynner han å ta initiativet ute og presentere seg som Kenneth Bergstrøm for å få seg eit ligg. Men Noreg er eit lite land. Og til slutt vil jo nokon oppdage det.

Eg foretrakk faktisk den andre delen av boka, der vi møter den ekte Kenneth Bergstrøm og får vite korleis han oppdaga at nokon stjal identiteten hans. For den første delen var faen så creepy når man tenker på det. Kva slags ekling later som om dei er berømte for å få seg eit ligg? Og han er generelt bare ein ubehagelig type. Ei merkeleg bok, heilt ufortjent rosa. Anbefaler den ikkje.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016