Boka er sponsa av Fanfare forlag

Gjendiktet av Amalie Kasin Lerstang.

Eg veit ikkje om det eksisterer statistikk på dette, men eg føler at ungdom les ein god del meir lyrikk og poesi no enn før. Eg opplever i alle fall på jobb at det er jentene på min alder som kjem innom og kjøper med seg diktsamlinger, ikkje dei vaksne. Og det er fint for framtida, synest eg. Poesi er viktig, det speler ei rolle. Det kan få fram kjensler og tankar prosa ikkje alltid klarer. Og ei diktsamling eg vil anbefale i år, er denne danske samlinga her, fint gjendikta av Amalie Kasin Lerstang (ho er forfattar hos Cappelen Damm).

Dette er eit knippe dikt, satt i vår tid og i vårt samfunn. Alle saman uttrykker ei slags ro, ei kjensle av at «det går nok greit, slik er det», samstundes som det rettast eit skarpt blikk mot korleis vi er som menneske. Gjennom dikta dukkar nokre av dei same metaforane opp fleire gonger, og skaper ei heilhet i samlinga. Språket er muntleg, ungdommeleg og fullt av ord og uttrykk eg fajtisk ville brukt sjølv. Her er mange kulturelle og ikkje minst litterære referansar til andre verk, verk det lyriske eg-et lar seg inspirere av. Det er veldig fine dikt, veldig såre. Ærleg er eit anna ord eg kan bruke for dei. Dei framstår som veldig ekte, som om dei kjem rett frå hjartet. Og det gjer vel god poesi?

Favorittstrofen min frå diktet oss, som ein smakebit:

og til dere jeg elsker vil jeg nå gjerne si
at når jeg ler så ofte
så er det ikke fordi jeg synes dere er latterlige
i hvert fall ikke latterligere enn jeg selv er
latteren
det er bare smilets måte å bli til lyd på
det er bare smilets måte å bli til lyd på

Fint, hæ? Midt inne i diktsamlinga er det og ei lita kjærleiksnovelle. Og eg kan berre seie det med ein gong, skriv ei bok, Løppenthin! Det er så himla fint. Og om du er usikker på om denne samlinga er noko for deg, så kan du jo tenke at om du likte Milk and honey av Rupi Kaur eller Klokken og sengen av Eline Lund Fjæren, så vil du sikkert like denne vesle diktsamlinga her.

Forlag: Fanfare
Utgivelsesår: 2017