Av måneskinn gror det ingenting av Torborg Nedreaas las eg fordi det var boka som skulle diskuterast i lesesirkelen eg har blitt med i. (På Boksalongen i Bergen, litt snikreklame om du ser på bokmerket!) Eg må innrømme eg aldri hadde høyrd om ho, men etter å ha lest denne boka forstår eg ikkje kvifor. Nedreaas var verkeleg ei kvinne forut for si tid.

Boka er eigentleg fortalt av ein mann. Ein mann som møter ei kvinne på ein togstasjon, tek ho med heim, gir ho vin og lytter til henne. I løpet av ei natt forteller kvinna om eit vondt liv. Som tenåring forelska ho seg i læreren sin, og bruker omtrent heile livet sitt på å få denne mannen til å føle det samme som henne. Ho blir blant anna gravid, ender opp med å gifte seg med ein annan, ho forfølger han. Og ja, vi er i 1947.

1947. Boka var nesten ikkje aktuell då den kom, for ingen snakka høgt om seksualitet, moralske problem rundt graviditet utanfor ekteskap eller skeiv maktbalanse i forhold. (Sånn sett er boka høgaktuell innanfor #metoo.) Men Nedreaas torde å ta opp desse temaa, og på syttitallet blei boka brukt ofte av abortforkjemparar.

Temaet er hovudsakleg å elske nokon som ikkje elsker deg tilbake, og kor besatt denne usunne kjærleiken kan gjere folk. Eigentleg er dette Lena Anderssons sine bøker (Rettsstridig forføyning og Uten personlig ansvar) to generasjonar før. Boka er jo mykje rikare enn dette temaet (sjølv om man har meir enn nok å ta av), samfunnskritikk og vanskelege oppvekstar er ein stor del av historia. Og så er den så sår og fin! Absolutt verdt å lese.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017 (1947)