Religion

Sitat

«The Power» av Naomi Alderman

Éin kommentar

Boka er et leseeksemplar frå Norli

Herregud, for ei fantastisk bok! Absolutt alle som er fans av The Handmaid’s Tale (bok eller serie), bør plukke med seg et eksemplar av denne futuristiske romanen. Margaret Atwood har jo sjølv rosa den opp i skyene. Og sjølv har eg allereie bestilt dei tre andre romanane hennar, for dette er ein forfattar eg vil lese meir i av.

Tenk deg at vi er fleire tusen år inn i framtida. Tenk deg at kvinner er det sterke kjønnet. Tenk deg at ein mann ved namn Neil Adam Armon (stokk om dei bokstavane litt, då) sender ein mail til sin kvinnelege kollega Naomi Alderman og spør om ho vil lese bokmanuset han er ferdig med, The Power. Dette manuset er altså sjølve romanen, ein historisk roman, som han kallar det (for handlinga er frå vår tid, så for framtidige menneske er jo dette historisk). Det er ei utrulig kul vinkling.

Ei jente oppdager at ho kan gi ein mann elektrisk sjokk, brenne huda hans ved berre å ta på han. Ei anna oppdager at ho kan det same. Det viser seg kjapt at nesten alle kvinner har eit innebygd «skein» ved kragebeina, som gir dei denne elektrisiteten, som kan skade og ikkje minst drepe. Opprøra byrjar, og det tek ikkje mange år før kvinnene har teke over land, militær, makt og ein full krig bryt ut. Gjennom desse ti åra følgjer vi den amerikanske politikaren Margot og hennar datter Jocelyn; fosterheimsjenta Allie som vert leiaren for ei ny religiøs rørsle; Roxy, dottera til ein engelsk mafiaboss; og den nigerianske journalisten Tunde, ein av dei få menna som klarer å skaffe intervju med kvinnene om denne nye krafta og det nye samfunnet.

Dette er grusomt godt skrive, og ikkje minst fascinerande til tusen. Problemstillinga er jo ikkje reell, men det gir eit ganske stygt speilbilete av dagens samfunn. Mange av handlingane i boka er skikkelig fæle, men det er ingenting kvinnene her gjer som menn ikkje allereie har gjort. Eigentleg er det litt omvendt av The Handmaid’s Tale (der kvinnene blir fratatt makta), men det er likevel mykje politikk og religiøs ekstremisme som ligg bak også her. Det er ein spennande idé, som eg synest Alderman har gjennomført knallgodt. Boka er så langt ikkje omsett til norsk.

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«The Handmaid’s Tale» av Margaret Atwood

2 kommentarar

Eg plar eigentleg ikkje å blogge om klassikarane eg les, hovudsakleg av to grunnar; 1. Då ville bloggen bli overfylt, og 2. Dei treng stort sett ikkje mine omtaler for å bli lest. Eg gjer av og til unntak, og dette er eit av dei. (Eit anna er Alkymisten av Paulo Coelho.) Denne boka er jo blitt ein moderne klassiker, og etter valget i USA har dystopiske romanar (som denne) blitt kjempepopulære.  Boka slo meg rett i bakken. Og så har det heller ikkje skada at HBO har laga ein serie basert på boka. (Traileren for serien er grunnen til at eg fekk opp auga for boka, og så klart må eg jo lese litteraturen bak fyrst.)

Etter århundrets lengste intro om kvifor eg les ei bok, skal eg fortelje kva boka handler om. Vi er ei framtid (vel, framtid for 1985), der kvinner er underlegne. Vi er i Gilead, som USA no heiter. Gilead er ikkje eit demokrati, men eit teokrati – dei religiøse styrer. Alle i samfunnet anten er eller tvingas til å vere religiøse, eigentleg godt over grensa til ekstremisme. Folk blir angitt, drept, sendt vekk, straffa. Regjeringa påstår at dette samfunnet beskytter kvinnene; valdtekt er lik dødsstraff, og ved å måtte dekke seg til oppmuntrer ikkje kvinner til å bli valdtekne, heller (ja, det provoserer). I dette samfunnet møter vi Offred, som er «tjenerinne». Ho er fruktbar, og blir dermed sendt rundt til ulike kommandører for ei viss tid av gongen, for å prøve å bere fram borna deira, i ei tid der kvinner (og menn, men det er kun kvinner offisielt) stort sett er sterile eller får «unbabies», misfostra born. Ho fortel si historie, om korleis livet hennar var før og korleis det er no.

Det som sette spissen på heile boka for meg, var blandinga av det veldig moderne (igjen, moderne for 1985) og det gamaldagse ved tjenerskap, religiøsitet og heildekkande klede med slør. Det er heilt forbløffande kor aktuell og truverdig denne boka er, 32 år etter at den fyrst kom ut. Det er sterk lesning, så provoserande som du kan få det, og gir deg mykje å tenke på. Og kan vi faktisk tenke litt på det samfunnet som er skildra her, og sjå godt på oss sjølve? Er det slik vi vil bli? (Det triste er at det er fullt mogleg at samfunnet vårt utviklar seg i denne retninga, om vi ikkje passar på.)

Forlag: Vintage
Utgivelsesår: 1985

Fleire bøker av Margaret Atwood finn du HER.

Sitat

«Noas barn» av Eric-Emmanuel Schmitt

Noas barn

Vi er i Brussel i 1942. Joseph er sju år, og jøde. Når foreldra forsvinn, bur han hos ein greve og ei grevinne til han nesten vert avslørt, og blir sendt vidare til Fader Pons. Pons er ein katolsk prest som driv ein kostskule/eit beskyttelsesprogram for jødiske barn. I sin tid der, reflekterer Joseph mykje rundt ulike religionar, ulike menneskeraser (som jo ikkje eksisterer) og ulike menneskeverd. Han oppdager at han helst vil bli katolikk, men ironisk nok får han opplæring i hebraisk og jødisk skikk hos Pons, som nekter han å konvertere.

Dette er ei viktig bok, med den ærlege forteljerstemma til eit barn som oppdager kven han er og kva verda rundt han er. Han forstår ikkje krigen, han forstår ikkje nazismen. Og først etter at den er over, når verden oppdager kva som gjekk føre seg i konsentrasjonsleirane, vert helvetet ekte for Joseph (slik det vart for mange).

Og berre så det er sagt, så er denne boka basert på ei ekte historie.

Forlag: Pantagruel
Utgivelsesår: 2005

Fleire bøker av Eric-Emmanuel Schmitt finn du HER.

Sitat

«Portrett av ein varulv» av Carl Frode Tiller

Portrett av ein varulv

Det siste skodespelet til Carl Frode Tiller (i skrivande stund), Kven er redd?, er noko av den beste dramatikken eg har lest, så når eg kom over dette skodespelet på jobb, så måtte eg berre plukke det med meg. Det er jo ein del år gamalt allereie (når slutta 2011 å vere tre år sidan???), men det var jo ganske interessant å sjå korleis skriveria hans har utvikla seg. Og eg må jo innrømme at eg vel å sjå det på den positive sida, at dei har utvikla seg i ei god retning, for Kven er redd? er ein god del betre (i alle fall etter min smak).

Men så har jo dette dramaet eit heilt, heilt anna tema. Skodespelet handlar om Kent, ein heavy-metalelskande drop out frå vidaregåande. Han oppfører seg som ein totalt, komplett og heilstøpt drittsekk. Vi følgjer han frå han kranglar med systera på vei til fest, til vors, til fest, til samanbrotet etterpå. Kent har mange meiningar om samfunnet og menneska rundt seg, men det skin tydeleg gjennom kor sårbar og faktisk såra Kent eigentleg er. Men kan han skjerpe seg i tide?

Eg likte teksten, men eg kan ikkje heilt sjå det for meg på ei scene. Det fungerer nok best som eit dramastykke berre for lesing (og ja, slikt finnes med vitande og vilje, for dykk som ikkje er heilt inne i skodespelverda). Det er eit kult, enkelt og lettlest stykke.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2011

Fleire bøker av Carl Frode Tiller finn du HER.

Sitat

«Orkansesongen og stillheten» av Anne-Cathrine Riebnitzsky

Boka er sponsa av Font forlag

Orkansesongen og stillheten

Du vil aldri, aldri, i dine villaste fantasiar gjette deg til kva som skjer i løpet av denne romanen. Riebnitzsky kan i alle fall overraske! Kapitla er korte, og det at vi følgjer fleire personer kunne fort gjort det vanskeleg å hengje med, men det fungerer liksom. Du heng ikkje på kanten av stolen i spenning, men du vil likevel kose deg kvart minutt du les.

Presten Monica reiser til Guatemala for første gong på tjue år for å slappe litt av, og kome seg unna sorggrupper, kyrkjemøter, konfirmantar og bekymra foreldre. Ho er ein litt annleis prest, veldig folkeleg, ærleg og menneskeleg. På reisa si, og heime i Danmark, krysser ho mange liv (som igjen kryssar kvarandre, tenk Love Actually/Valentine’s Day). Ein av desse er Beate, advokat og jeger med ei sur kjerring til mor. Ein annan er den Nory, tenåringsjenta frå Guatemala som drøymer om eit nytt liv i USA.

Men karakterane i boka oppdager at alt ikkje blir som ein skulle ønske, og av og til går det nesten for bra. Romanen tek for seg forholdet (ofte turbulent) mellom foreldre og barn; alt vi er villige til å gjere for å beskytte dei, for å kome oss vekk i frå dei (enten det er foreldre eller barn), samstundes som vi er glade i dei. Det er og tema som narkotikasmugling, angst, rådyrjakt (ikkje spør, berre les) og religion. Det høyrest kanskje litt rart ut, men det fungerer knallgodt. Eg storkoste meg med boka, og så velskriven og lettlest som den er, flaug den forbi.

Forlag: Via
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Fremmedkrigerne» av Erlend Ofte Arntsen

Boka er sponsa av Kagge forlag

Fremmedkrigerne

Etter at eg las To søstre av Åsne Seierstad like før jul, vart eg veldig interessert i å lese meir om helvetet som pågår i Midtausten, og Kagge hadde fleire bøker om det hyperaktuelle emnet, blant anna denne. Og boka er like bra skrive som To søstre, med mykje og lettinntakeleg info rundt islamsk ekstremisme. Den manglar jo det bindeleddet som søstrene fra Bærum var tematisk i Seierstad si bok, men bortsett frå det er det like mykje god fakta lagt fram på ein interessant og lesverdig måte. Og så er jo mange av personane frå islamistmiljøet på Austlandet med, så det er jo nesten eit slags lite gjensyn.

Boka følgjer i hovudsak tre kompiser frå Lisleby i Fredrikstad; Abo, Torleif og Samiulla. Bortsett frå denne fellesnemnaren, har dei litt ulike oppvekstar, både stabile og meir ustabile situasjonar. I slutten av tenåra konverterer Torleif, og Abo og Samiulla vert meir religiøse. Med ein forkjærleik for konspirasjonsteoriar, manglande støtte frå dei vaksne i liva sine og vennskap som oppstår innanfor islam, er vegen kort til ekstremismen og jihad (yo!).

Historia er fortalt kronologisk, og med jamt høg spenningskurve. I tillegg til å leggje fram historia om desse tre (og litt fleire) på ein høgt lesverdig måte, prøver òg Arntsen å leggje fram litt ulike løysinger på og analyser av korleis desse unge menna bestemte seg for å reise i jihad. Eg synest boka er nøktern og rettferdig lagt fram, utan at det vert kjedeleg og altfor politisk korrekt og «skulerett» skrive.

Forlag: Kagge
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Baba Segis fire hustruer» av Lola Shoneyin

Boka er sponsa av Juritzen forlag

Baba Segis fire hustruer

Eg har faktisk ikkje lest så mange romaner med handling frå Afrika, så eg var veldig spent og hadde eigentleg ikkje nokon spesielle forventingar til boka. Men uansett om eg trudde eg ikkje hadde krav til denne romanen, var den likevel annleis enn eg hadde sett føre meg. (Gir det meining??)

Boka handler om Bolanle, ei kristen og universitetsutdanna ung kvinne i dagens Nigeria, som til mora sitt store sjokk vel å gifte seg med ein polygamist, som attpåtil har tre koner frå før og sju born. Medkonene og ektemannen er analfabetar, og to av konene vert rasande for Bolanle sin nye plass i familien, då dei ser på dei som ei personleg fornærming. Etter to år som kone, har ikkje Bolanle blitt gravid, og ektemannen – Baga Segis – tek ho med til legen. Denne avgjersla skal vise seg å snu opp ned på mykje.

Vi får høyre mykje om Bolanle sine opplevingar i familien, og forhistoria til dei andre konene og vel så det, men boka er eigentleg ikkje spennande før dei siste 100 sidene (maks). Det er lærerik og interessant lesning, men det er ikkje ein roman som riv deg med vidare, og enkelte av kapitla må ein tvangslese. Når det er sagt, så var det fleire passasjer som fekk meg til å flire (for å undertrykke ein frustrasjon), spesielt når Baba Segis prøver å forklare legane korleis dei skal gjere jobben sin. Og eg seier når og ikkje då, for han forstår like lite på kvar einaste legevisitt.

Eg forventa (tydelegvis) ein djup roman om klasseskiljer i Afrika, utdanning, feminisme, religion… Eg følte meg litt snytt. Eg ser jo at forfattaren har snike desse tunge emna inn, men eg føler ikkje dei er vektlagt nok for at det skal bli ein viktig roman. Dessverre, for den har verkeleg potensiale. Og så er den jo litt morosam.

Forlag: Juritzen
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Løgnen» av C.L. Taylor

2 kommentarar

Boka er sponsa av Panta forlag

Løgnen

Først av alt: kudos til Panta (eller Pantagruel) for den ubeskrivelig deilige og estetiske leseopplevinga. Skriftstørrelsen, margen, proporsjonane, papiret… Aldri har det vore så behagelig for auga mine å lese ei bok først. I tillegg til at boka så klart berre sug deg inn.

Jane lev eit roleg liv: ho er saman med ein lokal barneskulelærer, ho jobbar deltid på Green Fields Animal Sanctuary (kva er det norske ordet??) og lev eit roleg liv. Heilt til ein dag, då ho får eit brev der det står «Jeg vet at du ikke heter Jane Hughes». For Jane er eigentleg Emma. For fem år sidan opplevde Emma eit mareritt på ferie i Nepal med tre venninner (og eg meiner eit seriøst mareritt, det var grusomt skummelt). Nokon har oppdaga at ho ikkje er den ho seier ho er, og er bestemt på å avsløre Emma, og sørge for at ho får svi for det som skjedde.

Eg sleit verkeleg med å legge vekk denne boka, og 440 sider forsvant på under to døgn (kjærasten min er ikkje så glad for det, eg satt oppe og las til langt på natt). Den er akkurat slik den vert forespeila på baksida: ein sit med ei creepy kjensle heile tida ein les. Eg var heilt og totalt oppslukt av denne historia. Anbefalast på det sterkaste! Og eg gler meg vilt til den nye thrilleren hennar som kjem snart.

Forlag: Panta
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av C.L. Taylor finn du HER.

Sitat

«To søstre» av Åsne Seierstad

Éin kommentar

Boka er sponsa av Kagge forlag

To søstre

Er du klar for å få pusten slått ut av deg? Til å bli sjokkert, trist, sint og frustrert? Om du skal lese den siste boka til Åsne Seierstad, bør du i alle fall førebu deg på ei sterk oppleving. Det har blitt både Bragepris og det er blitt trilla seksarar og det er lett å forstå. Dette er ei utruleg viktig bok. I tillegg til å handle om familien Juma, tek Seierstad og for seg mykje av historia rundt; miljøet Ayan hamna i og drog Leila med inn i, korleis det miljøet igjen starta, andre radikale menneske rundt dei, og mykje om konfliktene i Syria historisk sett.

Du kan eigentleg ikkje ha unngått å få med deg denne historia om du har budd i Noreg dei siste fire åra, for media har jo fulgt saka lenge, men det er altså slik: Det var ein gong to somaliske muslimske søstre frå Bærum som ein ettermiddag ikkje kom heim att til foreldra og brødrene, fordi dei hadde reist til Syria for å hjelpe muslimane der nede (og dei mente at dei ekte muslimane var IS-krigarane). Faren reiste etter og opplevde eit helvete, familien smuldrar opp, eldstebroren gir opp islam i det heile, mora reiser til Somalia med dei to yngste. Faren Sadiq sit stort sett att aleine og nekter å gi opp døtrene, fleire gonger reiser han tilbake for å tigge dei om å kome att. Han fortel politiet og PST at jentene er kidnappa, han kontakter media og fortel same løgna, han arrangerer redningsaksjon etter redningsaksjon. Men jentene vil ikkje heim.

Boka og skildringane er utruleg ærlige. Seierstad tek med fleire synspunkt, framstiller både negative og positive sider ved karakterane (eller vel, menneska som er skildra), og er ein mester til å flette alt saman til ei lesverdig bok. Den opplevast som veldig ekte og nær, og researchen rundt hendingane er grundig. Foruten introduksjon og avslutning av forfattaren er det snakk om 470 sider, altså rundt åtte timer lesning for ein rask leser. Men åtte timer går fort, sidene flagrar og hjertet bankar. Eg er sikkert person nummer tusen og én som seier dei, men dette er årets viktigaste bok.

Forlag: Kagge
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Gaven» av Ellen Vahr

Éin kommentar

Boka er sponsa av Aschehoug forlag

gaven

Bøker som vert nominert til bokhandlerprisen er stort sett verdt å få med seg, og spesielt interessant vert det jo når desse bøkene attpåtil er debutbøker. Det er vel det ein enkelt og greitt kan kalle ein brakdebut?

Gaven handler om Anne Brannfjell, Noregs mest kjende «kloke kone», og hennar historie; frå ein fattig oppvekst på ein husmannsplass i Vardal, til livet som ettertrakta klok kone i Christiania på 1800-talet. Og sjølv om det kanskje var noko vi visste frå før, var livet i fattige Noreg slettes ikkje lett, og reisa til Anne er beintøff. (For eit kvinnfolk!) Ho måtte motgang, båe frå enkeltmenneske, frå presteskapet, doktorer og den norske lov, i tillegg til å bli svikta av ein mann ho stolte på. Eg vil verkeleg ikkje avsløre for mykje av handlinga, men eg kan love at handling er det nok av!

Eg slit litt med å forstå nøyaktig korleis det var å vekse opp i så fattigslige kår, men denne boka skildra det godt. Det fine med nærleiken ein får i småkår, framandgjeringa og einsemda ein kunne oppleve i dåtidas byer. Kor avhengig ein eigentleg var av einannan og miljøet rundt seg, og kor raskt alt kan falle i frå kvarandre dersom noko ikkje går etter planen. Boka set eit lys på kor viktig det er å følgje sin eigen veg, uansett kor vanskeleg det kan verke der og då. Ein må våge å gjere det ein veit er rett, sjølv om det gjer vondt. Og det er kanskje idealistisk, men noko må ein tru på? Kvifor skal ein ellers gidde noko?

Boka kan samanliknast med Eplehagen av Marianne Storberg og typ «norske serier». Den er kjempefin,  rørande og ikkje minst velskriven. Og at den er basert på ekte mennesker (med unntak av to), med den historia, er nok til å gi meg gåsehud. Eit relevant spørsmål er jo om dette er årets julegavetips til mor, bestemor, tante, kone? Jepp!

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Biter av lykke» av Anne Ch. Østby

Éin kommentar

Boka er sponsa av Font Forlag

Biter av lykke

Eg har no lest den nye boka til Anne Ch. Østby som etter ein månad har tatt heilt av internasjonalt med rettigheter solgt i øst og vest (bokstavelig talt). Og det er ikkje så rart, for dette var ei ganske kort, lettlest feelgood bok som innfrir løfta sine; ho er akkurat det skrildringa på omslaget seier at ho er: ein roman om kjærleik, håp og sjokolade. Ikkje berre romantisk kjærleik, men meir ein vennskapeleg kjærleik og ikkje minst ein kjærleik til livet.

Kat er 66 år og enke. Ho sit no som eigar av ein kakaoplantasje, og kjenner litt på einsemda. I staden for å invitere klassevenninnene på besøk, inviterer ho dei derimot til å flytte ned til seg på Fiji (Kat er altså typen som ikkje gjer ting halvvegs). I boka blir vi kjende med Ingrid (med ein indre tvilling, Vildrid), Maya (som har demens), Lisbeth (som berre reiste i frå ektemannen) og Sina (desperat etter å kome seg unna den middelaldrande og hjelpelause sonen). Og Atheca, den fijianske kvinna som jobbar for Kat og tek med seg desse kvinnene sine i kveldsbønene sine.

Dette er ei bok om kor vanskeleg ulike typar kjærleik kan vere; kor vanskeleg det kan vere å ta opp att eit førti år gamal vennskap; kjærleiken som forsvinn i eit ekteskap (om den nokon sinne var der); kjærleiken til samfunnet rundt seg og trua på noko felles. Det handlar om å ikkje slutte å leve berre fordi ein er komen i ein «moden alder», men utfordre livet og prøve noko nytt. Som å oppsøke ein kjekk mann midt på natta og bli med han inn på soverommet, som å dytte den vaksne ungen ut av redet, eller for eksempel å starte ein sjokoladefabrikk.

Dette er ei bok full av varme, vennskap, tilgjeving og nye opplevingar. Vi møter ein annleis kultur på godt og vondt, og lærer mykje. Og ja, ein tur til Fiji hadde jo ikkje vore å fornekte etter å ha lest denne fargerike boka! (Kunne gjerne tenkt meg å smake fisk kokt i kokosmelk med løk og chili.) Det er definitivt ein grunn til at denne boka er kjempepopulær akkurat no, så du treng ikkje vere redd for å kaste deg ut i det og kjøpe den! (Om du vil ha noko å samanlikne med, så minner den litt om Dora Heldt si bok Champagne og hetetokter kryssa med noko av Karin Brunk Holmqvist.)

Forlag: Via
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«En dag kommer jeg tilbake» av Sharon Guskin

Boka er sponsa av Bastion forlag

En dag kommer jeg tilbake

Eg har nettopp lese ei av Bastions høstlistebøker, og den falt i smak! Likevel sit eg att med ei kjensle av å ha skumlest boka, og at forfattaren kunne kutta både epilogen og det siste kapittelet og fått eit betre resultat! (Av og til ynskjer vi at bøker er lengre, denne boka er beviset på at det ikkje alltid er ein god idé.) Som sagt, eg likte boka, så om denne omtala kan verke litt ambivalent, er det rett og slett fordi det var mange småting som plaga meg med henne.

Kva gjer du når du enten må innrømme at den fire år gamle son din er schizofren, eller kan velje å tru at han er reinkarnert (altså fødd på ny)? Janie, ein skeptiker, aner ikkje kva ho skal tru. Sønnen Noah har hyppige mareritt, snakker om våpen og Voldemort i barnehagen, og spør når han skal heim til den andre mora si. I rein desperasjon kontakter ho Jerome Anderson, ein kjend psykiater som har brukt mesteparten av si karriere til å forske på reinkarnasjon.

Eg likte eigentleg denne boka, sjølv om den nok blir glømt fort. For temaet er uhyre interessant, karakterane opptrer stort sett truverdig, og boka er lettlest. Det var ikkje verdas største leseoppleving, men hyggjeleg tidsfordriv. For min del øydela det litt at boka og den impliserte forfattaren tek eit så bastant standpunkt om at Noah faktisk er reinkarnert, slik at tvilen, trua på og tanken rundt denne moglegheita ikkje vert ein del av leseropplevinga (som ville gitt boka meir djupn). For deg som ikkje trur på reinkarnasjon, vil du nok oppfatte dette som endå meir «tullete» fiksjon om emnet; om du trur at attføding er mogleg, vil du derimot ha ei koseleg lesestund i vente.

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«En ting som er» av Robert Lax

En ting som er

Gjendikta av Knut Johansen.

For ein rytmebruk! Lax kutter opp nesten alle stavingar til eigne verseliner (med enkelte dikt som unntak), og fleire ord i same strofer. Det er mykje gjentakingar, som igjen hevar rytma til eit nytt nivå. Det er fantastisk interessant lesing å følgje ei så streng rytme når ein les, samstundes som meininga i dikta trår fram. Det er rett og slett gjennomført rytmisk. Det er lite ekstra på desse sidene.

Dikta handlar om ting sine tilstander. Å vere. Korleis kan vi seie at noko er dødt, kva slags veremåte er det? Fleire av dikta tar òg for seg ulike historiske samfunn (og er veldig lange), medan andre tek for seg familieforhold. Det er ei nydeleg diktsamling, med eit djupt sjeleliv.

Forlag: Oktober
Utgivelsesår: 2015 (1997)

Sitat

«Syndenes forlatelse» av John Hart

3 kommentarar

Boka er eit ukorrigert førehandseksemplar frå Font forlag

Syndenes forlatelse

Denne boka har tatt frå meg nattesøvnen på meir enn éin måte. Det er slik du veit at ein thriller er god: når den er så godt skriven at du ikkje vil slutte å lese, samstundes som den er truverdig nok til at det du les skremmer livskiten ut av deg.

For tretten år sidan vart den dekorerte politihelten Adrian Wall arrestert og fengsla for eit mord. Alle var sikre på at det var han som hadde gjort det, utanom Elizabeth Black. No er Elizabeth sjølv politi, og har hamna i ein liknande situasjon: to svarte menn er drept av henne, ei kvit politikvinne. Ikkje berre drept, men brutalt drept. Adrian vert løslatt på prøve, og Elizabeth klarer ikkje å halde seg unna han, til trass for alle beskjedane ho får av sine overordna. Samstundes må Elizabeth klare å unngå arrestasjon sjølv, noko som er ganske vanskeleg når du nektar å samarbeide med delstatspolitiet.

Boka er eit djupdykk inn i ulike menneskesinn, og menneskets evne til kjærleik, hat, tilgjeving og hevn. I tillegg tar den for seg den politiske biten av dobbeltdrapet, altså svarte som vert brutalt drept av kvite politimenn utan ein tilsynelatande grunn. Den er altså svært aktuell. I tillegg er den nesten latterlig godt skrive, så dette er ei bok eg kan gje ein heilhjarta sekser. Les den!

Forlag: Font
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av John Hart finn du HER.

Sitat

«Sapiens: En kort historie om menneskeheten» av Yuval Noah Harari

2 kommentarar

Sapiens

Denne boka er herved den beste ikkje-skjønnlitterære boka eg har lest. Den er fantastisk!! Harari klarer å formidle så utrulig mykje kunnskap, nesten latterlig effektivt. Ein skulle tru at mykje informasjon om evolusjon, økonomi, religion og så vidare fort ville blitt tørt, men det er nesten umogleg å leggje boka i frå seg. Det er så bra skrive!! (Kan de høyre opphissinga mi frå bak skjermen, eller?) Harari skriv med humor, sjølvironi og innsikt. Det er lett å forstå boka, og like lett å forstå at ho er skriven av ein eksepsjonelt kunnskapsrik mann. Det er lite eg blir skeptisk til, og eg skal innrømme at dei siste kapitla eigentleg skremde meg. (Og som Harari sjølv seier: om du ikkje vert skremd, har du ikkje tenkt nøye nok gjennom det.)

Eg kan no skryte på meg å vite kvifor menneske ofte har så vondt i ryggen, kvifor menneskebabyar er så hjelpeslause i årevis, kvifor gull kostar kva det kostar og kvifor enkelte indonesiske menneske berre vart éin meter høge og vegde 25 kg. Og visste du at vi var minst seks ulike menneskerasar samstundes på jorda for mange titusen år tilbake, men at vi (Homo sapiens) utrydda dei andre?

Dersom du enno ikkje har fått lyst å lese boka, så vil eg tru du ikkje er morosam på fest. Denne boka burde heilt alvorleg vore pensum. Ferdig snakka. Så Bazar forlag, viss denne boka kjem i pocketformat før jul, så skal eg kjøpe den i julegave til heile familien min.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Yuval Noah Harari finn du HER.

Sitat

«Hitler – min nabo» av Edgar Feuchtwanger og Bertil Scali

Éin kommentar

Hitler - min nabo

Kor skal eg begynne?? Edgar Feuchtwanger er fødd i 1924 og er historikar. Som 87-åring skreiv han denne boka saman med Bertil Scali. Historia han alltid sa han skulle fortelle andre om, nemleg barndomen sin. For i ti år, før familien klarte å kome seg ut av Tyskland, budde Hitler i huset over gata.

Boka skildrar korleis Edgar veks opp under oppseilinga til krigen, som jøde. Det vil seie, Edgar blir stempla som jøde. Ingen i hans familie er religiøse, men det spelar ingen rolle. Litt etter litt forsvinn alle vennane, familien, rettigheitane. Og alt er på grunn av Adolf Hitler, han som Edgar ser på gjennom vinduet sitt om kvelden, den bittelisje mannen med den enda mindre barten.

Dette er ei vanvittig sterk bok. Eg sat med tårer i auga fleire gonger, for det er ikkje meininga at eit barn skal oppleve slikt. Eller nokon, eigentleg. Det er mykje historie stappa inn i voksne samtaler, og det er lærerik lesning. Og vanvittig skummelt, for dette er det mest redselsfulle kapitlet i verdshistoria som «sanne historier» baserer seg på. Ikkje bry deg om hermetegna, for dette er faktisk ei sann historie. Og no har eg berre lyst å gråte.

Forlag: Pantagruel
Utgivelsesår: 2013

Sitat

«Safranhuset» av Rosanna Ley

2 kommentarar

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Safranhuset

På omslaget er boka kalla båe fortellerkunst på sitt beste, meiningsfull og vakkert skrive, og eg kan ikkje gjere noko anna enn å slutte meg til rosen. For wow, for ei bok; ei bok om familieband, opprinnelse, vennskap, tilgjeving, sorg og lengsel. Ei bok som ikkje lett vil bli gløymt.

Boka vekslar mellom fire synspunkt og på sett og vis eigne historier. Nell, Amy, Lillian (grandtanta til Amy) og Glenn (sonen til Lillian). Amy og Nell møtast i Marokko, på eit matkurs. Nell er der fordi ho fekk kurset i bursdagsgåve av ektemannen etter at mora hennar døydde brått, og etterlot Nell knust. Amy er der for å fotografere, og for å leite etter Glenn, som ingen har sett sidan 1969. Det einaste Lillian har etter han er eit postkort han sendte frå Essouira, utanfor Marrakech. I Marokko vert Nell og Amy venner, og saman oppdager dei kor viktig familie er – men òg kor naudsynt ei eiga styrke er.

Og så vil eg eigentleg ikkje avsløre meir av handlinga, for den er så god!! Måten alle historiene, hemmelegheitane og menneska møtast og går i hop på. For sjølv om eg kanskje såg éi av løysingane kome, kunne eg aldri ha gjetta meg fram til delane og detaljane i historia. Og favorittdelane mine av boka var faktisk Glenn sine skildringar av reisene sine og livet i Marokko. Dette er rett og slett ei rørande, herlig og god bok, så sett den på leselista di med éin gong!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Rosanna Ley finn du HER.

Sitat

«Sommerfugløya» av Corina Bomann

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Sommerfugløya

Det er så deilig med slike bøker som bare fanger deg frå første side! Akkurat som Måneskinnshagen av Bomann, tar boka deg rett inn i ein avgjerande augneblink i ei kvinnes liv. Og igjen vert vi sendt på tur til eksotiske sydhavsøyer. Denne boka var rett og slett ei fryd å lese!

Boka handler om Dianas jakt på familiens store, mørke hemmelegheit. Etter at grandtanta døyr, er ho nemleg den siste slektningen i live, og grandtanta har sørga for at ho vert satt på sporet av skandalen ingen ville eller lenger kunne snakke om. Skandalen ramma Grace, Dianas tippoldemor, då ho budde med foreldra og systra på teplantasjen deira på Sri Lanka. Handlinga vekslar mellom Graces opphold på plantasjen, og Dianas jakt på kva som skjedde. (Personlig synest eg at Graces historie var den verkeleg interessante, men det synest vel strengt tatt Diana òg?) Og slutten tok meg verkeleg på senga!

Handlinga suser av gårde, og du har knapt tid til å puste! Eg var litt redd for at enkelte tråder ville forbli knytte (slik som i Måneskinnshagen), men alle spørsmål vart heldigvis svart på. Boka er òg pendlervennlig som få, då kapitla er ca 15 sider lange, og avsnitta 2-3 sider. Så du har alltid tid til eitt kapittel til, noko som går skummelt mykje ut over matlaging, eksamenslesing og husarbeid! (Men er det ikkje berre så verdt det?)

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Corina Bomann finn du HER.

Sitat

«Så lenge det er stjerner på himmelen» av Kristin Harmel

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Så lenge det er stjerner på himmelen

Forbered deg: du må vere klar til å gråte når du les denne boka. Den er så nydeleg og strålande, at du (i alle fall eg) treng emosjonelle pauser for å fordøye alt saman. Om du krysser Jodi Picoults Historiefortelleren med ei kva som helst slags Sarah Jio-bok, og der har du denne boka. Og om det ikkje høyrast fristande ut, veit eg ikkje kva som gjer.

Boka handler om Hope. Hope har vekst opp på austkysten i USA, og utan at ho heilt skjøner korleis, har ho endt opp som ei skilt kvinne som driv familiens bakeri. Mora er daud av kreft, bestefaren er daud, dattera hater henne (ho er tenåring, så klart) og bestemora har demens. Som om det ikkje var nok, er eksmannen en drittsekk og bakeriet er på randen er konkurs. Det siste Hope treng er at bestemora ber henne dra til Paris for å finne døde familiemedlem. Men det skjer, og etter mykje overtaling reiser Hope. Og det er ikkje berre éin familiehemmelegheit ho oppdager, det går berre djupare og djupare og Hope oppdager at ho ikkje kjenner historia til bestemora i det heile tatt.

Oppsummeringa mi er ganske enkelt: Du vil gå glipp av ei STOR leseoppleving om du lar vere å lese denne boka.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2014

Fleire bøker av Kristin Harmel finn du HER.

Sitat

«Den siste rømling» av Tracy Chevalier

Boka er sponsa av Apropos forlag

Den siste rømling

Å lese denne romanen var ei storslått oppleving. Den var rolig og stille, men djupt alvorleg og dramatisk – alt på éin gong. Boka foregår på midten av 1800-talet, og bakgrunnsteppet for historia er slavene som rømmer frå plantasjane i sør og reiser nordover. Men historia er ikkje om slavane – men om dei som hjelpte dei, og kor mykje dei ofra for å kunne hjelpe.

Boka handlar om Honor Bright, ein kveker frå England som reiser til Ohio, USA. Planen er at syster hennar skal gifte seg med ein kjenning i statane, men ho døyr undervegs. Og Honor er åleine. Med hjelp frå framande kjem ho seg fram til målet – men livet blir absolutt ikkje slik ho håpte på. Snart møter Honor sin første slave på rømmen – og klarer ikkje la vere å hjelpe. Men hennar nye familie godtar ikkje dette, og Honor blir slitt mellom lojaliteten til sin nye familie og prinsippa og samvitet sitt. Ho kjem til punktet der ho må velje, og valet ho tek kan koste henne livet.

Boka var lavmælt og forsiktig fortalt, utan mykje dramatisk språk og uro. Historia vart rett og slett fortalt, på ein heilt fabelaktig måte, kan eg legge til. Temaet var eit tema eg har lest veldig lite om, og det var ekstremt interessant. Alle som liker serien Little House on the Prairie, vil elske denne boka.

Forlag: Apropos
Utgivelsesår: 2015