Mord

Sitat

«En av oss lyver» av Karen M. McManus

Leseeksemplar

ALTSÅ, spenningsromanar for ungdom. Her er det mykje bra, men denne er verkeleg fantastisk. Ikkje så altfor grusom, men meir psykologisk utfordrande. Eg verkeleg susa gjennom boka, for den var så medrivande! Det tok bittelitt tid å venne seg til den brå vekslinga mellom karakterane, men når du hadde blitt kjend med dei, gjekk det fint.

Simon, Nate, Addie, Cooper og Bronwyn er alle svært forskjellige ungdommar, som alle sit att etter skulen ein dag. Dei er absolutt ikkje den typiske forsamlinga i gjensittinga (unntatt Nate, då), og det viser seg å ikkje bli ei typisk gjensitting heller. For før tida er ute, er Simon død. Og nokon i rommet må vere den skuldige. Dei fire andre seier dei ikkje gjorde det – men ein av dei er nøydd til å lyge. For nokon har drept Simon.

Boka er superspennende, og sidene flyr av gårde. Du blir så godt kjend med karakterane, og det aller meste er ganske så truverdig. Her er så mange problem ein kan kjenne seg att i, så mange viktige tema som vert tekne opp. Du blir glad i personane, og du sit med nervane i heilspenn til siste side er snudd.

Eg har eigentleg berre ein ting å klage på: altså den derre siste sida. Den var så altfor obvious. Når hinta kom, trudde eg at det var falske spor slik at eg skulle bli lurt til å tru at eg hadde skjøna samanhengen. Og eg blei dritskuffa når eg kom til slutten og forsto at eg hadde visst det heile tida. Eg hadde faktisk håpt på ein smartare slutt.

Boka er òg tilgjengeleg på engelsk, One of us is lying, dersom du foretrekk det.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Karen M. McManus finn du HER.

Sitat

«Friend Request» av Laura Marshall

Éin kommentar

Leseeksemplar

Folkens, hold fast på hattane! Dette kan vere den nye Piken på toget eller Bak lukkede dører! Fantastisk spennande! Og om du har snoka litt på bloggen min, veit du at eg er kjempekresen på krim/thrillerar, fordi eg har ein tendens til å gjette korleis slutten er. Så når eg finn slike bøker som faktisk klarer å halde spenninga heile vegen og avslutte med eit smell, då blir eg glad!

Louise slit med å tilpasse seg det nye livet som skilt åleinemor, og det faktum at eksmannen Sam har fått ny kone og eit nytt barn. Men det er ting man kan leve med. Ting som er litt verre å akseptere, er for eksempel når den avdøde klassevenninna di sender deg ein venneforespørsel på Facebook. Maria. Ei klassevenninne som forsvant under mystiske omstende; omstende skapt av di og andre jenters mobbing. Og meldingane som begynner å tikke inn frå Marias konto er skremmande. Louise vert tvungen til å gjenoppleve fortida si, på kanskje verdas eklaste måte.

Dette er vilt skremmande psykologisk krim, og snik seg så vidt inn i chuck-lit-sjangeren òg. OG GUD BEDRE så forfriskande at ein forfatter som skriv om eit sosialt medium faktisk veit korleis det fungerer. (Det er så altfor mange som dreg inn Twitter eller Tumblr men ikkje aner korleis det faktisk fungerer, og ofte øydelegg heile plottet.) Historia er ekkel, hjerteskjerande, skummel, men absolutt truverdig. Eg heldt i alle fall pusten heile siste halvdel, og hadde ikkje sjans til å gjette slutten. Så les boka, absolutt!

Forlag: Sphere
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Laura Marshall finn du HER.

Sitat

«Hvis helvete var av is» av Bernard Minier

Éin kommentar

Boka er eit førehandseksemplar frå Aschehoug forlag

Dette er ein verkeleg murstein av ein krimroman – og eit mesterstykke. Fransk krim, altså. Kva er greia? Kvifor funker det så utruleg bra? (Eg kunne vel faktisk skrive ein analyse om kvifor, men det trur eg at eg står over.) Det er uansett noko av det sjukaste eg har lest på lenge.

Det er så skummelt, det her. For det fyrste er handlinga lagt til foten av Pyreneene, på den franske sida. Det er fjellandskap i desember, kaldt, mørkt, ein småby med eit creepy gruvesystem frå tredvetalet. Som om ikkje det er eit ekkelt nok bakteppe i seg sjølv, er mykje av handlinga lagt til ein klinikk for dei største kriminelle psykopatane i Europa, samla på Wargnierklinikken opp i fjellsida – her er altså jævlig farlige psykisk sjuke menneske i ein skummel liten fjellby. Og betre blir det faen ikkje av å dra inn døde, flådde hestar, seksuelle overgrep og groteske mord. Hjælpes.

Historia startar med at ein flådd, opphengt hest vert funnen i toppen av gruvene. Kriminalførstebetjent Martin Servaz vert heller sur når han oppdager at han skal bruke tida si på å etterforsket drapet på ein hest. Men det er ikkje kva hest som helst, men hesten til forretningsmogulen Éric Lombard. Det heile synest ganske dumt for Servaz, heilt til ein farmasøyt i byen vert funnen, brutalt myrda. Og når DNA frå den farlegaste innsatte på Wargnierklinikken dukker opp på begge åstadene, veit ingen kva dei skal tru. For den berømte mordaren Julian Hirtmann kan vel ikkje ha kome seg ut frå cella si? Eller? Og om han hadde det, kvifor drepe ein hest og så reise tilbake til klinikken?

Eg skal ikkje avsløre så mykje meir av handlinga (og her er mykje, for det er cirka 630 tettpakka sider), men eg kan love at den er fantastisk bra. Kven kan finne på slikt? Plottet er så intelligent, riv ruskande gale, og spenningsoppbygginga perfekt. Boka blir berre betre og betre, og Minier vrir seg elegant gjennom heile historia. Eg vart berre meir og meir nysgjerrig, men klarte ikkje gjette korleis det her ville ende. Og så det med hesten, det er ganske bisart og grotesk. Fantastisk ekkelt.

I tillegg er boka ganske samfunnspolitisk av seg. Media vert kritisert, det psykiske helsevesenet i Frankrike får gjennomgå og samfunnet generelt. Det er definitivt ein fullpakka kriminalroman som vil suge deg inn. Eg slukte den på eit lite døgn, og elska kvart minutt av denne brutale og sinnsjuke (!) historia.

Den franske originalen er utgitt i 2011, noko som forklarer kvifor folk fortsatt bruker MSN og har klapptelefonar. (Det er jo lov å flire litt av akkurat det, synest eg.) Men ja, det slutter jo ikkje her! Dette er den fyrste boka i ein serie om Martin Servaz, og det er vel komne ut tre på engelsk, trur eg? Så her er mykje å sjå fram til!

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Bernard Minier finn du HER.

Sitat

«De som fortjener det» og «Den tikkende kvinnen» av Peter Swanson

Begge bøkene er sponsa av Cappelen Damm

De som fortjener det er eigentleg den andre boka til Swanson, sjølv om det var den fyrste som kom på norsk. Debuten var den som kom på norsk i år, Den tikkende kvinnen (berre bla bittelitt ned). Dei fleste hugser kanskje at denne thrilleren kom på nyåret 2016, og eg har vel hatt lyst til å lese den heilt sidan den kom ut. Den har jo berre fått fleire og fleire gode skussmål, og eg har sett på bøker på norsk med så enormt mange blurbs på omslaget og dei fyrste par sidene.

Når Ted Severson møter den vakre, unge kvinna Lily på ein flyplassbar, er han litt full. Han er òg lei seg, for han har funne ut at den nye kona hans, Miranda, er utro med byggmesteren dei har leigd inn, Brad. Ted innrømmer for Lily at han vurderer å drepe kona si. Til Teds store sjokk, er dette ikkje eit sjokk for Lily. Lily forstår seg på kjensla av å ville drepe nokon, og tilbyr seg å hjelpe han. Først er det spøk, så er det alvor. Og som i alle thrillarar, er det sjeldan alt går etter planen. (Her går vel omtrent ingenting etter planen.)

Forventingane mine var skyhøge. Skrudd til topps. Og dessverre umoglege å møte. For eg kan starte med å seie dette: det er ei spennande, underhaldande, overraskande og intelligent krimbok dei fleste vil like. Og her er kanskje litt av problemet: blir den for «vaniljesmak»? Det er ikkje noko blodig og grotesk bok, det er ganske openbert heile tida kor sjuke desse folka i boka er, så eg vart vel sjeldan overraska på twistane. (Slutten er finurlig og opner for ein oppfølgjer, sjølv om eg ikkje har høyrd noko om det.)

Kort sagt: velskriven bok, smart plott, greit utført, men det er absolutt ikkje ein sekser. No er eg spenn klar for å lese den fyrste boka Swanson ga ut, og sjå om den kan sjokkere meg litt meir.

Dette er altså debutromanen til Swanson, sjølv om det var nummer to på norsk. Akkurat det spelar lita rolle, for bøkene er frittståande. Men dei foregår i same univers! Det er litt kult. Det er til dømes snakk om det same colleget, og den same politikvinna som dukker opp i begge bøkene (Roberta James, men bøkene handler altså ikkje om henne).

I denne boka møter vi George. George har eit ganske A4-liv no for tida, med eit av-og-på-forhold til Irene. Så dukker plutseleg Liana opp att i livet hans, ein ekskjærast frå college. Problemet er berre at Liana ikkje var Liana på college, men Audrey, og er konstant på rømmen frå politiet. No er ho òg på rømmen frå den mykje eldre eks-elskeren sin, som ho stal ein halv million (ulovlege penger) frå. Ho ber George om ei teneste – å levere tilbake pengane – og sjølv om han veit han burde halde seg langt unna denne kvinna, takker han altså ja. Og då går jo alt som det må; rett til helvete.

Det einaste eg har å utsette på denne boka er dei halvklamme forsøka på erotiske skildringar. Dei kunne han godt spart seg. (Og det droppa han jo i bok nummer to, så det er kanskje ikkje berre eg som har kommentert det?)

Moralen i Swansons bøker kan jo kjapt oppsummerast: ikkje stol på vakre kvinner som tilfeldigvis dukker opp i livet ditt. Ellers kan eg jo seie at bøkene var akkurat like gode! De som fortjener det hadde kanskje meir spenning, men Den tikkende kvinnen har eit mykje meir original og intelligent plott. Så om du kjenner nokon som liker spennande bøker, er denne her absolutt eit godt julegavealternativ. (Eg er altså komen heilt til jul, for slik er det å jobbe i butikk.)

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: De som fortjener det (2016), Den tikkende kvinnen (2017)

Sitat

«Store hvite løgner» og «Den siste festen» av Liane Moriarty

Okei, denne boka imponerte stort! Eg valgte den fra den enorme haugen av bøker fordi eg måtte ha noko lett, noko som ikkje krevde at eg tenkte, noko som ikkje var krim… Og der låg den, ei rosa bok med søtt cover som skulle vere sånn litt spennande. Eg forventa eigentleg noko halvgodt med mykje billige triks for å drive historia framover. Vel, shame on me. Dette er nemleg chick-lit på sitt beste.

På overflata kan alt virke ganske kjedeleg i den vesle australske byen Pirriwee. Og dei få problema ein kan sjå, verkar så banale. Foreldre som blåser opp dei minste hendingar, litt utroskap her og der, dei typiske tinga. Når aleinemora Jane flytter til området, skiftar dynamikken. Madeline og Celeste tek Jane under vingane sine, og foreldra for førsteklassingane vert splitta opp. Det kjem anklager om mobbing, overfall og konspirasjonar. Men det er ikkje dette som er sjølve drivkrafta i historia. Vi oppdager raskt at fleire av hovudpersonane skjuler litt av kvart, og at det er ei mordetterforskning som pågår. Vi veit berre ikkje kven som er død, eller kven som drepte vedkommande. Kommentarane frå andre foreldre i skuledistriktet som gjerne avsluttar kvart kapittel, fungerer som ein slags voiceover og er kanskje det som lagar mesteparten av spenninga.

Sjølv om omslaga er ganske ulike, er dette temmeleg likt i stil og innhald som Piken på toget, Bak lukkede dører, Naboparet og Flink pike. Seriøst, ikkje la deg lure av den sukkersøte rosa bakgrunnen, dei manikyrerte negla og timeglasset. Dette er utruleg spennande! Og ikkje berre spennande: det er lettlest, underhaldande og tek opp seriøse tema. Måten historia vert fortalt på, gjer det lett for meg å forstå at det er laga serie basert på boka (Big Little Lies på HBO), for det er som å sjå ein film når du les. Det er satirisk og morsomt, og eg lo høgt fleire gonger! (Og måtte reflektere ein gong eller to over det eg las.) Kan verkeleg anbefalast!

Den siste festen er eit leseeksemplar frå Norli

Den siste festen (som er litt feiltitulert, det burde vore Den siste årsdagen) er den fjerde i rekka av Moriarty-bøker omsett til norsk. Den er som dei andre bøkene; lettlest underhaldning. Men den kan ikkje måle seg med Store, hvite løgner, på langt nær. Til det er handlinga litt for platt og lite spennande, sjølv om det verkeleg verdt drama på «den siste festen», på slutten av boka.

Sophie har alltid vore interessert i Munro-mysteriet; For over sytti år sidan forsvant Alice og Jack Munro sporlaust, og alt systrene i nabohuset, Connie og Rose, kunne finne var den forlatte babyen til ekteparet Munro. Dei oppfostra babyen, Enigma, og gjorde den vesle øya dei budde på om til eit museum. Som barn var Sophie besatt av dette uløste mysteriet, og drog jamnleg til øya for å delta på omvisninga, kjøpe scones og gå turar. Som vaksen møter ho tilfeldigvis barnebarnet til Enigma, Thomas, og er saman med han i eitt år. Fleire år etter at Sophie og Thomas har gjort det slutt, kontakter han henne for å fortelje at Connie er død, og at ho har testamentert huset sitt til Sophie. Sophie, som enno ikkje har mann eller barn, takker etter kvart ja, og flytter ut til øya. Men etter matriarken Connies død, er det ikkje mykje på øya som forblir det samme. Blant anna Munro-mysteriet.

I tillegg til handlinga rundt Sophie og hennar ynskje om å finne ein mann og få ungar, er det òg fokus på Thomas» søskenbarn Grace, som lid av fødselsdepresjon. Som nevnt i omtala ovenfor, er det klassisk Moriarty å dra inn litt alvorlege tema i dei morsomme og lettbeinte romanane hennar. Boka var god den, men avsløringane rundt Munro-mysteriet var litt for openbare frå starten av. Den heilt, heilt siste twisten i historia var derimot uventa, og hysterisk morsom! Alt i alt hadde eg ei veldig fin lesestund, for boka er jo sjarmerande! Så sjølv om dette absolutt ikkje var den beste boka til Moriarty, gler eg meg veldig til å starte på Vanvittig skyldig.

Forlag: Pantagruel
Utgivelsesår: Store hvite løgner (2016), Den siste festen (2016)

Fleire bøker av Liane Moriarty finn du HER.

Sitat

«The Dry» av Jane Harper

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Dette var ei bok eg hadde gleda meg stort til. Det har jo vore vårens snakkis på krimfronten (i tillegg til Størst av alt), kanskje litt overraskande? For det første er det ein heilt ukjend forfatter si debutbok, og handlinga skiljer seg ikkje ut på noko stort vis. Krim er ikkje den sjangeren eg les mest av, og når eg først les krim treng eg at den er skrytt skikkeleg masse av. For eksempel vart Beathe Solberg veldig imponert. Så eg kasta meg uti det… og vart kjempeskuffa.

Who really killed the Hadler family? Det er det store spørsmålet. Adrian Falk kjem tilbake til byen han vart jaga ut av for å delta i begravelsen til barndomsvennen Luke Hadler. Begravelsen er trist på ein ganske anna måte enn forventa, for Luke er mistenkt for å ha drept kona og det eine barnet sitt før han tok sitt eige liv. Falk jobber eigentleg med økokrim, men lar seg overtale av Lukes foreldre og den lokale politimannen Raco til å hjelpe til med ei uoffisiell etterforskning – for kva kan ha fått Luke til å gjere dette? Eller kva kan Luke ha gjort for å framprovosere dette mordet? Og kan det ha tilknytning til Ellie Deacon, jenta dei var så nære med i ungdommen, som døde brått og la igjen ein lapp som kasta mistanke på Falk?

No skal det seiast at dei som har skrytt av den (som eg har sett) har lest den norske omsetjinga, så det kan jo vere ein faktor? Eg likte tittelen så godt, og såg for meg å kunne skrive noko artig om at «tittelen var så passande, fordi skildringane var så gode at eg vart støvete og tørr i munnen», men nei. Eg kan ikkje seie at eg følte meg spesielt inne i boka på noko som helst tidspunkt. Historia fanga meg berre ikkje. Krimplottet var sånn sett ganske bra, uforutsigbart og truverdig, men eg vart ikkje engasjert verken eine eller andre veien. Så ja, dette er eigentleg ikkje ei krimbok eg ville anbefalt personleg, men ein som stort sett berre les krim ville nok sette meir pris på den.

Forlag: Little, Brown
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Størst av alt» av Malin Persson Giolito

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Dette er det første rettsalsdramaet eg har lest, noko som kanskje ikkje er så rart. Det er ein sjanger som ikkje er særleg utbredt i Skandinavia, meir ei amerikansk greie. Men svenske Malin Persson Giolito (for øvrig dottera til krimforfattaren Leif G.W. Persson) får det knallbra til! Oppstykkinga og dramaturgien er fantastisk lettlest og det er enkelt å følgje med, bli engasjert og få med seg fakta.

Her er altså greia: Etter ni månader i arresten skal Maja Norberg endeleg i retten for å få dommen sin. I løpet av to veker i retten får vi høyre Majas historie, frå korleis ho møtte og forelska seg i (den eigentleg urealistisk rike) Sebastian, det ambivalente forholdet til bestevenninna Amanda, festane, dopet – til korleis ho endte opp i eit klasserom med ein pistol i hendene og den einaste som kom heilskinna frå skytinga. Det store spørsmålet er altså dette: Maja Norberg – et uskyldig offer eller en kaldblodig morder?

I tillegg til den utruleg spennande handlinga, både i rettsalen og bakgrunnshistoria, klarer Giolito å flette inn politikk, samfunnsøkonomi, innvandring, rasisme, menneskeverd, psykiske lidingar og mange andre store spørsmål, i form av Maja sine tankestraumar (og eit føredrag, ei samtale over eit middagsbord og diskusjonar med venner). Dei er enkle å forstå, og heilt på Maja sitt nivå, og dermed på ein normal attenåring sitt nivå – boka passer dermed veldig godt for ungdom.

Eg synest Maja er ein vanskeleg person å like (kanskje fordi vi ikkje om ho er skuldig eller ikkje før på slutten av boka). Eg trur omsettinga øydelegg litt her, for dei kommentarane som ville vore sarkastiske og småfrekke på svensk (slik eg les «gjennom» omsettinga at originalteksten var), vert kjipe og nesten ondskapsfulle på norsk. Og apropos omsettinga, så er den generelt ganske… rar. (Eg vil ikkje kalle den dårleg, for det er den ikkje.) Enkelte setninger og ord er feil oversatt. På norsk heiter det «etterforskning», ikkje «forøundersøkelser», og «ekte» eller «virkelig», ikkje «riktig». Eg har heller aldri hørt nokon bruke «innenat» som det motsatte av å kunne noko utenat. (Hmpf.) No skal det seiast at utgåva eg har lest er eit ukorrigert førehandseksemplar, så kanskje den endelege boka er blitt fiksa på? (Om du heller vil lese den engelske omsettinga, skal den vere i salg no.)

Alt i alt synest eg denne boka var veldig god, men den lev nok ikkje heilt opp til hypen for min del. Det er altså ikkje ein av dei absolutt beste bøkene eg har lest i år. Men for «vanlege» lesarar som les kanskje tjue bøker i året, skjønner eg godt at den hamnar på topp fem! Den er veldig sterk, og kjem nok uansett til å sitte i ei stund. Så den kan absolutt anbefalast, uansett om du foretrekker krim eller romanar.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Ektemannens hemmelighet» og «Det Alice glemte» av Liane Moriarty

Så var det på tide å lese denne chick-lit-klassikaren. Eg las eigentleg Store hvite løgner før denne, og må innrømme at den var betre. Men det beviser berre at forfattarskapet til Moriarty går éin veg – oppover – så det er vel ein god ting?

Når Cecilia med eit uhell velter ei av mannens esker på loftet, finn ho eit brev adressert til seg sjølv. Som skal opnast ved ektemannens død. Cecilia vert heilt satt ut, men opner ikkje brevet før ho oppdager at mannen hennar verkeleg ikkje vil at ho skal opne det (og at han lyg om det). Når ho opner dette brevet fell livet hennar saman. Og sjølv om ho ikkje veit det enno, vil innhaldet i dette brevet påverke både Rachel – ei enke med ei trist fortid – og Tess – ei ung mor som nettopp har forlatt mannen sin.

Boka er lettlest og utruleg spennande! Sidene blar om av seg sjølv, og du blir engasjert. Moriarty skriv verkeleg godt, og klarer å treffe enkelte poeng så utruleg presist. Sjølv om mange av temaa i boka er kjipe og såre, vert dei skildra med ei blanding av varme og humor, sarkasme og djup menneskeleg innsikt, som eg trur berre Moriarty kan klare å mestre perfekt.

I skrivande stund er eg litt hekta på denne sjangeren! Desse bøkene er så lettleste, så skildrande at det nesten er som å sjå ein film. Ein slepp liksom å tenkje, og kan berre la seg flyte med. Det er så deilig med slike bøker innimellom! Både bøkene til Moriarty og Jane Corry har gått ned på høgkant (hennar bøker kan òg anbefalast!), og eg gler meg (vanvittig) til Vanvittig skyldig kjem ut i haust!

Det er mykje som endrar seg på ti år. Kanskje spesielt mellom 29 og 39. Men kva om du plutseleg har gløymd alt som har skjedd i mellom desse åra? Kven er du då? Kven var du? Alice vakner opp etter å ha slått hovudet hardt. Det er 1998, ho er nygift og forelska og gravid for fyrste gong. Livet er fantastisk! Bortsett frå at det i virkeligheten er 2008, ho er separert frå mannen sin, har tre barn ho ikkje hugser og er distansert frå den øvrige familien sin. Alice aner ikkje korleis ho skal fungere i kvardagen, og sjokka er ikkje få. Kvifor er ho ikkje nær med syster si lenger? Kven er denne Gina? Ho må lære seg å navigere livet sitt på nytt, og bli kjend med barna sine. Og ho er fast bestemt på å vinne mannen sin tilbake.

Dette er den andre boka til Moriarty (i alle fall på norsk), og har ikkje det krim-elementet dei fleste av bøkene hennar har. Likevel klarer Moriarty også her å skape mykje drama, mange overraskande vendingar og så klart litt djupare og større tema godt miksa inn i herlig chick-lit. Eg er heilt frelst; desse bøkene er så herlige! Dei bør definitivt pakkas ned i strandbagen, kofferten eller kva du no drassar rundt på sommar.

Forlag: Pantagruel
Utgivelsesår: Ektemannens hemmelighet (2014), Det Alice glemte (2015)

Fleire bøker av Liane Moriarty finn du HER.

Sitat

«Ut i vannet» av Paula Hawkins

Éin kommentar

Boka er sponsa av Bazar forlag

Før lesning: HURRA! Eg er så utruleg gira for at denne boka endeleg er komen. Eg absolutt elska og slukte debutromanen til Hawkins, Piken på toget, og eg ville ha meir. Vel, my prayers have been answered, og ho har kome med ei ny bok (det er ikkje ein oppfølgjar, forresten). MEN, så er det alltid kjempeskummelt å lese bok nummer to av ein forfatter når du elska den første du leste. Kva visst det viser seg å vere kjempedårleg? Ein vil jo ikkje bli skuffa. Og det er det store spørsmålet her: vil boka klare å leve opp til mine skyhøge forventningar? Eller endar eg opp med hovudet i hendene av frustrasjon?

Etter å ha lest boka, er svaret ja. Hendene mine holdt seg på boka heile tida, eg heldt fingrane mine frå å rive ut hår i irritasjon. No skal eg ikkje lyge og seie at den er mykje betre enn den fyrste, for Piken på toget er vesentleg betre. Men dei er veldig forskjellige bøker. Medan Piken på toget berre fortel frå tre kvinners synspunkt og på den måten skaper stor usikkerhet om kva som er sant eller ikkje, har denne boka eit utal av perspektiv. Handlinga går føre seg i ein landsby, og omtrent alle involverte får eit ord med i laget. Oppbygginga blir dermed ganske ulik debutboka, men er likevel god.

Som sagt er vi i ein liten landsby i England, der ei lokal kvinne nettopp har blitt funnen i elva. Dottera er rasande, overbevist om at mora hoppa og forlot henne, slik bestevenninna gjorde nokre månader tidlegare. Systera til den avdøde vert sjokkert, men ikkje spesielt rysta. Det er ikkje spesielt mange som verkar triste for Nel Abbotts bortgang. Ho dreiv nemleg på med å skrive ei bok om alle «dei brysomme kvinnene» som i løpet av dei siste fire hundre åra har mista livet sitt i denne elva som går gjennom byen.  For Erin, ei politikvinne kalt inn for å hjelpe den lokale politimannen Sean, verkar saka og alle menneska – ikkje berre dei involverte, men heile byen – utruleg rart. I tillegg sit den påståtte klarsynte Nickie og grublar over korleis ho skal få fortalt sanninga.

Eg synest som sagt det var ei god bok, med ein del unike element og mykje spenning. Det kom fleire overraskingar, og vi finn mykje under karakterane sine overflater (pun intended). Så om du likar thrillarar, vil eg anbefale deg å plukke med deg boka.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Paula Hawkins finn du HER.

Sitat

«Det store sviket» av B.A. Paris

Boka er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

Endelig, endelig er den nye thrilleren til B.A. Paris komen! Heilt sidan Bak lukkede dører kom, er det vel fleire enn meg som har lengta etter meir frå forfattaren? Og no er det endeleg kome ei ny bok, og så rett i pocket, da! (Så utrulig greit!)

Hovudpersonen i denne boka er Cass. Alt forandrar seg for Cass den natta ho ikkje stopper og hjelper ei kvinne som står parkert langs veien under stormen. Ho får snart vite at kvinna i bilen var Jane Walters, ei ny venninne, og at ho vart drept den natta. Cass blir heilt i frå seg, men skuldkjensla hindrar henne frå å fortelje korkje ektemannen, bestevenninna eller politiet om det ho såg. I tillegg hjelper det ikkje at hukommelsen hennar sviktar til alle tider; ho gløymer å kjøpe gåver, hugser ikkje at ho har invitert folk på besøk, nekter for at ho har fylt ut og signert ei kontrakt, osv. Og når ho opp på der igjen føler at det er nokon som luskar rundt huset og held auge med henne, då blir ho panisk. (På engelsk heiter boka The Breakdown, noko som er mykje meir passande. Den norske tittelen gir vekk for mykje.)

Boka fenga meg eigentleg ganske raskt, men når eg hadde lest ca 100 sider, då tok det heilt av. Eg knuga boka til meg og las til langt på natt, for eg måtte berre lese den ut. Herregud, så godt skrive! Akkurat som i debutboka klarer ho å halde på spenninga til siste side, sjølv om vi også i denne thrilleren får ei «løysing» til slutt. Eg må innrømme at eg verkeleg har sansen for skrivestilen til forfattaren.

Denne psykologiske krimmen er rett og slett ulidelig spennande! Så om du likte Bak lukkede dører er det berre å køyre på (og om du mot formodning ikkje gjorde det, burde du gi denne ein sjanse, det er eit ganske anna plott).

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av B.A. Paris finn du HER.

Sitat

«I gode og onde dager» av Gill Paul

Éin kommentar

Boka er eit førhandseksemplar frå Aschehoug forlag

Etter å ha lest mykje original engelsk litteratur i det siste, følte eg at eg ville ha noko lettare å lese på. Basert på omslaget tenkte eg at dette ville vere noko eg berre kunne dykke ned og forsvinne i. Og eg kan helse og sei at boka raskt sugde meg inn. Og så er det så deilig at når ei bok først gjer det, så er den sånn fem hundre sider lang og det kjennest som om den aldri skal ta slutt.

Handlinga i romanen er basert på ekte historie: Under fyrste verdskrig møtte den nest eldste dottera til den russiske tsaren ein soldat ho forelska seg i. Ho pleide han som sjukepleier etter at han blei skada ganske tidleg under krigen. Dei utviklar raskt varme kjensler for kvarandre, til trass for at han er eit stykke under hennar stand. Gill Paul skriv sjølv at denne boka tek for seg kva ho ser for seg hendte etter revolusjonen i 1917, då ho ikkje kunne få seg til å tru at soldaten Dmitrij svikta storfyrstinne Tatjana.

Eit av dei store spørsmåla i europeisk rojale historie har jo vore om Anastasia overlevde (sidan liket av henne blei funne mykje seinare, då ho blei begravd på ein annan stad enn resten av familien). Denne boka tek utgangspunkt i den same idéen: Kva viss Tatjana overlevde, takka vere Dmitrij? Vidare byggjer Paul romanen opp med oldebarnet til Dmitrij, Kitty Fisher, som nettopp har gått frå ektemannen sin og forlatt Storbritannia til fordel for bestefarens hytte i ein skog utanfor New York.

Eg har lest forunderlig lite skjønnlitteratur med handling frå Russland, så eg antar eg kan krysse det av på lista. (I sommar har eg nemleg store planar om å lese mange romanar satt til eksotiske land.) Det er jo eit ganske fascinerande land (og historia om revolusjonen og drapet av tsaren og familien hans har alltid interessert meg), som har røtter både i det orientalske og europeiske. Det er rett og slett eit vanvittig bra bakteppe for romanen. (Og så er det veldig historisk korrekt, nesten overveldande truverdig.)

Til slutt må eg berre legge til at dette var ei fantastisk bok. Om du trur Lucinda Riley er bra, er det berre å gyve laus på Gill Paul: dette er endå betre.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Gill Paul finn du HER.

Sitat

«Jentene» av Emma Cline

Éin kommentar

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Eg har lengta etter å begynne på denne boka! Dei fleste har vel sett omslaget dersom dei har gått i ein bokhandel. Har du sett anmeldelsen av boka i VG òg, kanskje? Blitt skremd vekk av den toeren boka fekk? Eg trur aldri eg har sett ein anmeldelse med så lågt terningkast. Men når eg såg at det var VG som trilla toeren, kunne eg ikkje brydd meg mindre. VG gav jo ein femmer til Chicks o’hoi, som kanskje er det verste eg nokon sinne har lest. Så den dårlege omtala frå Verdens Gang, overser eg glatt. (Etter å ha lest boka, ser eg på den toeren som ein skam av eit terningkast. (Kanskje VG blanda terningkasta på denne og Chicks o’hoi? Eg håpar – for VGs rykte – at det er slik det er.)

Boka tek utgangspunkt i den høgst reelle historiske personen Charles Manson (kan eg kalle ein levande person historisk???), og jentene som var ein del av «familien» hans. No har jo alle desse nye namn, men elles er (så vidt eg veit) detaljane ekte, som den svarte skulebussen dei køyrde rundt i. Fokuset er heller ikkje Manson (eller Russell, her), men – slik tittelen gir vekk – jentene rundt han.

Hovudpersonen er Evie, ei no godt vaksen dame som lev i konstant frykt og håp for at politiet skal kome og ta henne. Ho har levd eit grått liv sidan 1969, og medan ho lånar strandhuset til ein ven, møter ho nokre ungdommar som minner henne om livet hennar som fjortenåring. Ho ser tilbake på den sommaren då alt endra seg, då ho var ein del av kulten som tok livet av fire uskuldige menneske, og korleis ho hamna opp i situasjonen. Ho tenkjer på korleis ting kunne ha vore, frampeik ho burde ha lagt merke til, og reflekterer over seg og si rolle i det heile. Korleis hamna ho her? Kven er desse menneska? Ville eg òg ha drepe nokon om eg var der den kvelden?

Perspektivet til den fjortenårige jenta er rått og brutalt, og ho har ei tydeleg stemme – til trass for den usikkerheita og sjølvbevisste haldninga ho sit med. Før denne kulten – med Suzanne som den viktigaste delen for henne – hadde ho aldri tenkt at vennskap kunne vere eit mål. Unge Evie går nemleg og berre ventar på kjærleiken, og hatar seg sjølv for det. Ho er open og sårbar, og sjølv om ho til tider er skeptisk og kritisk til livet på ranchen, lèt ho seg rive med.

Det er ein verkeleg intens og velskriven roman, med eit bakgrunnsteppe av eit tørt og støvete California. Språket er godt og gnistrande, men boka er langt i frå lettlest. Boka vil kreve mykje av deg, men den vil gi ein utruleg god leseopplevelse til gjengjeld. (Og så støtter eg meg til Leif Ekle si utsegn: denne boka fortener di fulle merksemd.)

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Brødrene fra Iron House» av John Hart

Etter å ha lest Syndenes forlatelse, simpelthen måtte eg jo berre grave fram dei andre bøkene eg hadde liggande av han. Dei ser jo relativt normale ut, men pokker så mykje drama det er inne i desse bøkene!

For over tjue år sidan flykta Michael frå barneheimen, og etterlot veslebroren Julian der på grunn av eit brutalt drap. I New York klarte Michael å bygge seg opp eit liv i mafiaen, men etter to tiår som drapsmann vil han ut; han har funne kjærleiken og gjort henne gravid. Men i mafiaen er det ikkje noko «ut av dette livet»; det er «bli» eller «bli drept». Og før han nesten sjølv veit ordet av det, er han på rømmen og har tatt med seg kjærasten (som ikkje er heilt nøgd med å nettopp ha sett han skyte på folk, etter å ha trudd han var ein fattig student). Han blir gjenforeint med Julian, og dratt inn i eit helvetes leven.

Dette er ein heidundrandes thriller, slik som dei andre bøkene hans, med eit så utrulig nøye gjennomtenkt plott som berre slår deg ut. Når du les denne boka (som er veldig lettlest), er det som å sjå ein film. Alt er så godt skildra, historia berre flyt av gårde. Om du ikkje har lese bøkene til Hart enno, har du mange timar med andelaus spenning i vente!

Forlag: Font
Utgivelsesår: 2012

Fleire bøker av John Hart finn du HER.

Sitat

«Lycke» av Mikaela Bley

Boka er eit leseeksemplar frå Boklageret

Lycke

Dette er den fyrste boka i ein ny serie om journalisten Ellen Tamm (og eg håpar Cappelen Damm vil fortsetter å gi den ut!). Makan til lettlest krim har eg sjeldan vore borti. Språket er enkelt, historia er ganske rett fram og egnar seg fint for såkalla «sarte sjeler». Så kvifor skal du lese den om den er så enkel? Vel, døm sjølv:

Lycke er 8 år. Ein fredag vert ho sluppen av utanfor treningshallen for den ukentlige tennistreninga si, som både mora, faren og stemora har gløymt er avlyst. Når dei skal hente henne, er ho ikkje å finne. Politiet anstrenger seg ikkje særleg hardt; mora er kald; stemora misliker Lycke fra før; og faren er totalt uengasjert. Ho er eit ganske uelska barn, når alt kjem til alt. Ein av dei få som ser ut til å bry seg, er journalisten Ellen Tamm. Ho veit at det ikkje vil endre noko av det som har skjedd, dersom ho finn Lycke, men ho kan ikkje la vere å prøve. Om berre ikkje privatlivet hennar (og no det arbeidslivet) var så himla kaotisk.

Det er ikkje ei bok som får toppkarakter, men eg gler meg likevel til den neste boka i serien, Liv. Historia om Ellen er nemleg langt i frå ferdig, og eg er spent på utviklinga til både Jimmy, det merkelege forholdet Ellen har til Ove, og så vil eg at Leif skal få seg ein på trynet. Snart. Så for å oppsummere: om du likar god krim som ikkje vil gi deg mareritt, er dette boka for deg!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Siste mann i tårnet» av Aravind Adiga

Éin kommentar

Siste mann i tårnet

For ein skremmande og fantastisk roman dette er! Siste mann i tårnet tar for seg menneska sin grådighet, og kor langt enkelte er villige til å gå for å få det dei vil ha – sjølv om dei kanskje ikkje visste at dei ville ha det før dei ikkje kunne få det. Det er ei bok om dei vi gløymer i samfunnet, og vår modernisering av det.

Handlinga i denne historia er lagt til ein litt fattig del av Mumbai, i eit borettslag kalt Vishram Society tårn A. Masterji har budd i denne blokka i tretti år, og er godt likt og respektert av naboane sine. Dei ser på han som ein «engelsk gentleman» som står i mot utbyggjerkongen Dharman Shah som vil kjøpe ut beboarane og byggje luksusleiligheter. Men når naboblokka, Vishram Society tårn B, vert solgt, og bebuarane i tårn A ser kva naboane deira flyttar vidare til, får pipa ein annan lyd. Ein etter ein vil dei selje, og ein etter ein prøver dei å overtale Masterji til å gjere det same. Dessverre for dei andre bebuarane, har den pensjonerte læraren ingen planar om å selje heimen sin, der han budde med kone og barn i så mange år.

Dette er ein storslagen roman, som vil dra deg inn. Sidene føyk avgårde, sjølv om den heller slake spenningskurva ikkje skulle tilseie at dette var ein pageturner. Det er ei ganske dramatisk historie, lagt til eit fargerikt, men moderne India. Du vil ikkje bli skuffa!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2012

Sitat

«Paganinikontrakten», «Ildvitnet» og «Sandmannen» av Lars Kepler

Tidligare i vinter skamroste eg den fyrste boka i serien om Joona Linna, Hypnotisøren, og skreiv som sant var at når eg starta på den ein kveld, så las eg sju timar i strekk og satt oppe til klokka to. Så å skulle starte på bok nummer to, det var skummelt. No var lista lagt ganske så høgt. Men trur du pokker ikkje ekteparet «Kepler» sveva over stanga med glans??

Paganinikontrakten

For Paganinikontrakten var absolutt like spennande som bok nummer ein, sjølv om her var meir politiarbeid og mindre hobbyetterforskning. Denne gongen var tema som politikk, ulovleg sal av våpen og afrikanske borgarkrigar sentrum i historia.

Etter å ha blitt født og oppvokst i eit kvinnefengsel i El Salvador, er Penelope Fernandez no eit høgt respektert menneske i det svenske samfunnet, og i ein alder av berre tjuefire år har ho fått mykje merksemd som pasifist og fredsforkjemper. Etter ein heftig tv-debatt, dreg ho på båttur med kjærasten Bjørn og veslesystera si, Viola, som slenger seg med for å kome seg litt unna etter å ha slått opp med sin kjærast. Båthygga får ein brå slutt når Penelope kjem inn i lugaren sin etter eit kort stopp og finn Viola død i si eiga seng. Sittande. Når ho oppdager mannen som prøver å drepe Bjørn i vatnet mellom båten og land, set panikken inn. Penelope og Bjørn må rømme for livet.

Samstundes i Stockholm, vert forretningsmannen Carl Palmcrona funnen død i sin eigen heim, og det viser seg å vere eit høgst merkverdig sjølvmord. Joona prøver å få jobben som etterforskningsleder, men det skipet er segla, så i staden heng han seg på Saga Bauer i Sikkerhetspolitiet. Der finn han etterkvart ein samanheng mellom Palmcronas død og forsvinninga til Penelope og Bjørn, som får større konsekvenser enn det svenske politiet kunne drøymd om.

Språket er så godt at det nesten gnistrar av sidene når du blar, kapitla er korte og råspennande, og det svenske ekteparet hoppar bukk over klisjeane. Det er rett og slett berre himla bra, og skamrosen av krimserien må jo berre fortsette der han slapp etter den fyrste boka. For det er jo faktisk ei knallbra bok når du tenker at du skal lese eit kapittel på morgonkvisten (eller kvist og kvist, klokka ni), og når du sjekker klokka igjen er den ti på halv tolv, og det kjennest ut som om berre fem minutt har gått. Skummelt.

Ildvitnet

Ildvitnet er den tredje boka i serien om Joona Linna, og sjølv om den ikkjer nøyaktig like fengande som dei to første, har den andre aspekt som gjer at boka likevel får nærmare toppkarakter hos meg. For det fyrste held Kepler på trenden om å synleggjere psykiske lidingar i samfunnet og utnytting av desse, det handler om barn (og det er helt jævlig kva enkelte menneske kan få seg til å gjere med og mot barn). Og så får vi veldig mykje av spenninga frå privatlivet til Joona, og eg gler meg til å sjå utviklinga av denne.

Det har skjedd to mord på ein institusjon for psykisk sjuke unge jenter, Birgittagården. Ganske brutale mord, utført med stump vald mot hovudet som rammar ein av jentene og den femti år gamle nattevakta Elisabet. Joona Linna er under interetterforskning, og vert sendt som observatør. Men sta som han er, blandar han seg inn der han kan. Det viser seg at den einaste som manglar på Birgittagården er ein av dei nye elevane, Vicky. Når Vicky på rømmen stel ein bil og køyrer ut i elva, oppdager ho at at det sit ein fire år gamal gut i baksetet, og plutseleg er ho drapsmistenkt og ettersøkt for kidnapping.

Sandmannen

Som nevnt ovanfor har det dukka opp små biter frå privatlivet til Joona, og det er vel det denne boka handler om. Ikkje at Joona gjer så veldig mykje ut av seg i plottet, det meste av arbeidet er lagt på Saga Bauer, som går undercover inn til Jurek Walter. Jurek vart sendt på psykiatrisk isolat for tretten år sidan, av Joona. Det var nokon ganske sjuke ting han hadde gjort, blant anna kidnapping. Og ut av det blå dukkar eit av ofra opp att, Mikael Kohler-Frost. Han kan ikkje hugse å ha rømt, og han held på å døy av legionella. Han fortel av systera var fanga saman med han, og basert på Mikael sin tilstand, skjøner Joona og kollegane at dei må handle raskt dersom Felicia Kohler-Frost skal bli funnen i live.

Eg har sett mange kommentere at dette er favoritt-Kepleren deira, men det skjøner eg helt ikkje. Altså den var knallbra og spennande, men eg klarte jo faktisk å legge den frå meg frå tid til anna. Og så synest eg den ikkje var like kreativ som dei andre, eg følte løsninga var litt juks. Du hadde kun eitt hint på kva løysinga kunne vere, men ja. Litt juks var det, i alle fall i følge «gode krimregler». Men eg skal la det gå, for epilogen var berre WHAT. Eg har jo femte bok liggande her, men den må nesten vente litt.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: Paganinikontrakten (2011), Ildvitnet (2012), Sandmannen (2013)

Fleire bøker av Lars Kepler finn du HER.

Sitat

«Djevelen i den hvite byen» av Erik Larson

Éin kommentar

Boka er sponsa av Font forlag

Djevelen i den hvite byen

Denne boka er perfekt for alle som elska sesong 5 av American Horror Story: Hotel, enkelt og greitt fordi mykje av sesongen er basert på dette (sjuke) hotellet til (den sjukare) H. H. Holmes. Sjølv om boka i seg sjølv ikkje tek for seg så mykje av det som skjer på hotellet (det er jo ein dokumentar/true crime, så alt er jo basert på fakta, og fakta er noko av det som rett og slett manglar her).

Det vi derimot får vite mykje om, er korleis Holmes starta svindlar, forhold til unge kvinner som forsvant og bygginga av hotellet, «festningen». Unge kvinner som han ansetter slutter å kontakte familien sin, flytter utan ord, går fra menna sine, drar på ferie. Å skjule drapa sine var ikkje eit problem heller, hugs at dette er på slutten av 1800-talet og du kunne skifte namn, forfalske signaturar og spre rykter om kor folk befant seg, og korleis skulle nokon kunne avsløre deg? Det er skremande å tenke på alle menneska han hadde kontakt med, alle etterforskarane han snakka med som ikkje mistenkte noko som helst fordi han smilte og var sjarmerande.

Det er kanskje litt vel mykje arkitekturhistorie inn i biletet i forhold til den faktiske historia om H. H. Holmes, men kapitla om Holmes og arkitekten Burnham er separate, så du kan fint hoppe over dei om du vil (sjølv om du kan lære vanvittig mykje, som at verdsustillinga  var opphavet til eden skolebarn les i USA kvar dag, pariserhjulet, spraymaling og mykje meir). Boka er true crime, og skummel. Eg fikk faktisk mareritt – folk er (faen) ikkje friske.

Forlag: Font
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Hypnotisøren» av Lars Kepler

Éin kommentar

Hypnotisøren

Dei som følgjer bloggen min, veit at eg er litt skeptisk til krim og må få det eg leser høgt anbefalt først, og no er det seks år sidan den fyrste boka om Joona Linna kom, og eg høyrer enno berre positivt om serien. Det er jo eigentleg ganske tjukke bøker til å vere krim/thriller, og eg lurte jo på korleis i alle dager ei så tjukk bok skal kunne halde spenninga og likevel ikkje skuffe i slutten?

Vel, eg aner ikkje korleis det skjedde, men eg satt altså og las denne boka sju timar (!) i strekk kvelden (omtrent 420 sider, for min del, boka er på 530 sider), så å seie at den gjekk raskt unna er vel ikkje å overdrive? Sjukt spennande, og utruleg velskrivne greier!

«Hypnotisøren» det er snakk om her, er psykiateren Erik Maria Bark, men han gav opp praksisen for ti år sidan etter ein del oppstyr rundt ein av pasientane i hypnosegruppa hans. Likevel bruker han no hypnose for å hjelpe politiet i ei spesielt prekær etterforskning, der ein heil familie er blitt slakta ned. Yngstesonen er så vidt i live, og ligg på sjukehus, og etter å ha hypnotisert den så vidt bevisste femtenåringen, bryt helvete ut. Media tar kontakt med Erik, og det er ikkje alle som tek lett på at han igjen har praktisert hypnose; og no er fleire menneske i fare.

Det som var spesielt drivande i denne boka, og som for min del klassifiserer det som thriller og ikkje ein krimalroman, var vel at vi fekk perspektivet frå dei andre involverte i historia, ikkje berre kriminaletterforskeren (altså han godaste Joona Linna). Den voldsomt kompliserte saka vart jo løyst til slutt, av stabeisen Joona Linna, som alltid har rett. Og eg har rett når eg seier at dette er ei god bok.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2010

Fleire bøker av Lars Kepler finn du HER.

Sitat

«Blind forbannelse» av John Saul

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Blind forbannelse

Denne boka er ein god, gammaldags grøssar; veldig typisk slike historier eg las når eg var tolv-tretten. Ei ung jente, en forbannelse, hevn, mord, ei creepy porselensdukke, og sjølvsagt vaksne som ikkje forstår noko som helst (før det er for seint).

Boka handler om Michelle, som er tolv år gamal. Saman med faren og den gravide mora flyttar dei frå bylivet i Boston til ein fredeleg tilværelse på landet, i Paradise Point. Alt ser ut til å gå heilt fint, både med farens legepraksis, moras maling og Michelle sitt sosiale liv. Så møter Michelle Amanda, og blir venninne med henne. Problemet er at Amanda døde for hundre år sidan, og bare bringer ulukker med seg. Michelle fell utfor ein skrent og vert krøpling, og stenger seg ute frå venene sine. Mora, June, vert bekymra, men får lite støtte frå faren, Cal. Verre blir det når Michelle si veslesyster, Jennifer, blir fødd. Michelle er nemleg adoptert, og Amanda overbeviser henne om at foreldra no ikkje er glade i henne lenger. Så byrjar folk i nærleiken av Michelle å dø.

Blind forbannelse er faktisk kjempeskummel! Eg trur likevel eg helst anbefaler den for tenåringar, for synsvinkelen i historia er jo stort sett frå ei tolv år gamal jente. Heldigvis står det ingen plass på boka at den er basert på ekte hendingar, så det er mogleg å puste ut etterpå.

Hjemsøkt er ein ny serie fra Cappelen Damm, med grøssarklassikarar. Serien har i tillegg til denne allereie to andre bøker i serien som kjem snart, Dødens øyne og Annabelle. Eg er veldig spent på å lese Annabelle (som har ei porselensdukke på coveret) for å sjå om det er same dukka som skrekkfilmane frå dei siste åra har kasta seg over.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016 (1980)

Sitat

«Mørke rom» av Gillian Flynn

Mørke rom

Då var eg nettopp ferdig med Mørke rom, etter å ha tilbrakt nesten tre timar i senga med den i dag tidleg. Den er altså såpass avhengighetsskapande at å leggje den frå seg ikkje falt meg inn. Eg trur noko av det beste med Flynn sine bøker, er at du ikkje elsker hovudpersonen. Dei er helt vanlege personar; ofte grådige, egoistiske, sure og sjølvgode. Det blir litt sånn «kven bryr seg om det går bra med dei«?

For Libby Day har ting nemleg gått sjeldan bra. Vi møter henne som 31 år gamal, einsam, fattig og bitter. For 24 år sidan vart mora og dei to systrene brutalt drepne i noko som såg ut til å ha vore ei satanistisk ofring. Den eldre broren Ben sonar enno for drapa. Libby treng desperat pengar, så når nokre medlem frå Kill Club, ei gruppe menneske som er fiksert på grusame drap, tilbyr henne pengar for gamle brev, bilder og for å ta kontakt med resterande familiemedlem, er det vanskeleg å seie nei. Plutseleg er Libby dratt inn i eit helsikes oppstyr, og blir meir og meir overbevist om at broren ikkje drepte mora og systrene. Men hvis ikkje Ben gjorde det, kven gjorde det då?

Herregud, eg vart heilt skjelven av å lese denne boka. Kvifor? Det er eit par relativt groteske skildringar i denne boka, så obs obs! om du er redd for slike bøker. Men satan (hehehe) så god denne boka var! Etter mi meining er den endå betre enn Flink pike, med ein mykje betre slutt.

Forlag: Font
Utgivelsesår: 2011

Fleire bøker av Gillian Flynn finn du HER.