Ungdom

Sitat

«Anorektisk» av Ingeborg Senneset

Éin kommentar

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Anorektisk er ei sjølvbiografisk bok skriven av journalist Ingeborg Senneset. Det er langt frå første gongen ho skriv om lidelsen sin, då ho blogga om den undervegs. Avsnitta i denne boka er delt inn i enkeltdatoar, som igjen er delt inn i dei tre oppholda hennar på psykiatrisk avdeling. Ho kjem med kritikk mot helsevesenet, skryt til helsevesenet, deler det positive og det negative som skjer undervegs i betringa hennar. Ho tek òg opp tvangslidinga som følgjer anoreksien hennar, som mange kanskje ikkje tenkjer over som ein del av sjukdommen. Korleis folk berre ber henne «bli frisk», korleis familie og venner reagerer på utviklinga og ikkje minst korleis ho ser på seg sjølv.

Det er absolutt sterk lesning, men enkelte delar forvirrer meg. Ho skriv i forordet at boka er basert på kladdebøker, dagbøker og blogginnlegg. Eg synest det er vanskeleg å skilje fleire av desse frå kvarandre, kva som faktisk er skrive for andre og kva som er skrive for berre henne. Senneset skriv òg at ho lyg mykje i dagboknotatene (fordi psykologen/behandlaren hennar skulle lese dei), og eg saknar litt kommentarar frå notida der ho kanskje nemner enkelte tanker ho gjer seg i ettertid av det ho skreiv, spesielt viss mykje av det ikkje er heilt sannferdig?

Forordet er sånn førti sider langt, skrive av Finn Skårderud, som er/var psykiateren til blant andre Linnéa Myhre. Og apropos: innhaldet i boka har jo store likhetstrekk med Myhres Evig søndag, som òg baserer teksten sin på blogginnlegg skriven medan ho var på sitt sjukaste. Senneset og Myhre har den same svarte humoren og det same talentet til å fortelje sine historier på ein måte som gjer dei forståelege for oss «vanlege» menneske, og ikkje minst lar vere å romantisere anoreksi. Så sjølv kor ubehageleg og vondt det kan vere å lese deler av denne boka, er den likevel lettlest. Det er definitivt ei av sakprosabøkene du burde få med deg.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Miss» av Synnøve Sun Løes

Éin kommentar

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Eg synest Aschehoug er utruleg flinke på å utgi gode ungdomsromanar, spesielt årets bøker. Dette er ein av dei beste (så langt). Det er ein ungdomsroman som gjerne vert overgangen mellom ungdomsbøker og «vaksenbøker», som gir deg det vesle pushet til å lese noko større.

Ea er ei overvektig vestkantjente som ikkje passer inn nokon stad. Ho heklar kjæledyrbikiniar som ho sel på nett, ser mykje reality-tv og et. Et MYKJE. I første halvdel av boka er ho ganske nedfor og sint. Tanta hennar (også overvektig, ei fri kunstnersjel) har tatt livet sitt, og ho sørger. Ho går til psykiater, men kjem ingen vei. Ho vil ikkje gjere som legemora hennar vil – slanke seg. Kvifor skal ho tilpasse seg nokon som helst? Men så dør psykiateren. Ho kranglar med bestevenninna. Mora vert deprimert. Faren hamnar på sjukehus. Sjølv om Ea fortsetter å vere sjølvstendig, vanskeleg og eigenrådig, må ho ta ansvar. Og ho liker det litt meir enn ho trudde ho ville.

Miss er ein samfunnskritisk roman som tek eit oppgjer med kroppspress, einsemd, sosiale normer og sosiale medier. Med letthet leikar Løes seg gjennom alvorlege temaer utan å bli respektlaus. Ho klarer å halde tonen enkel, naturleg og ikkje minst forståeleg. Eigentleg er det forbløffande kor fint ho handsamer tema som overvekt, terapi, einsemd og depresjon. Det er ingenting som er overkomplisert i boka, og det er nesten unormalt kor autentisk Ea verkar som ungdom, kvinne, jente og menneske. Eg kjente meg sjølv igjen mange ganger.

Boka er delt opp i ganske små avsnitt, som er veldig ulike. Her er litt brev til den avdøde tanta, litt lister, samtaler, «fakta om…» og rein handling. Og utsnitt frå Eas sjølvbiografi, Livet til en tjukkis. Boka er stappfull av anekdoter, filosofi, historie og sterke kvinner. Det einaste negative eg har å seie om boka er at dei engelskpråklege orda som er med, ofte er feil. Loser skrivast «looser», i «time’s up» er apostrofen sløyfa, og slikt. Men eg er villig til å oversjå dette, og erklære dette som ein av årets beste ungdomsromanar. Bør òg lesast av vaksne.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«The Power» av Naomi Alderman

Éin kommentar

Boka er et leseeksemplar frå Norli

Herregud, for ei fantastisk bok! Absolutt alle som er fans av The Handmaid’s Tale (bok eller serie), bør plukke med seg et eksemplar av denne futuristiske romanen. Margaret Atwood har jo sjølv rosa den opp i skyene. Og sjølv har eg allereie bestilt dei tre andre romanane hennar, for dette er ein forfattar eg vil lese meir i av.

Tenk deg at vi er fleire tusen år inn i framtida. Tenk deg at kvinner er det sterke kjønnet. Tenk deg at ein mann ved namn Neil Adam Armon (stokk om dei bokstavane litt, då) sender ein mail til sin kvinnelege kollega Naomi Alderman og spør om ho vil lese bokmanuset han er ferdig med, The Power. Dette manuset er altså sjølve romanen, ein historisk roman, som han kallar det (for handlinga er frå vår tid, så for framtidige menneske er jo dette historisk). Det er ei utrulig kul vinkling.

Ei jente oppdager at ho kan gi ein mann elektrisk sjokk, brenne huda hans ved berre å ta på han. Ei anna oppdager at ho kan det same. Det viser seg kjapt at nesten alle kvinner har eit innebygd «skein» ved kragebeina, som gir dei denne elektrisiteten, som kan skade og ikkje minst drepe. Opprøra byrjar, og det tek ikkje mange år før kvinnene har teke over land, militær, makt og ein full krig bryt ut. Gjennom desse ti åra følgjer vi den amerikanske politikaren Margot og hennar datter Jocelyn; fosterheimsjenta Allie som vert leiaren for ei ny religiøs rørsle; Roxy, dottera til ein engelsk mafiaboss; og den nigerianske journalisten Tunde, ein av dei få menna som klarer å skaffe intervju med kvinnene om denne nye krafta og det nye samfunnet.

Dette er grusomt godt skrive, og ikkje minst fascinerande til tusen. Problemstillinga er jo ikkje reell, men det gir eit ganske stygt speilbilete av dagens samfunn. Mange av handlingane i boka er skikkelig fæle, men det er ingenting kvinnene her gjer som menn ikkje allereie har gjort. Eigentleg er det litt omvendt av The Handmaid’s Tale (der kvinnene blir fratatt makta), men det er likevel mykje politikk og religiøs ekstremisme som ligg bak også her. Det er ein spennande idé, som eg synest Alderman har gjennomført knallgodt. Boka er så langt ikkje omsett til norsk.

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Blomstring» av Elizabeth Craft & Shea Olsen

Boka er sponsa av Aschehoug forlag

Denne boka er ein av tre ungdomsromanar Aschehoug satsar hardt på i år, saman med Caraval og Tusen etasjer høy. Eg har venta litt med å starte på denne, fordi den høyrest veldig klissete ut. (Og så har eg jo sett Disney-filmen Starlight, som har akkurat same konsept: når verdens største popstjerne blir forelsker i akkurat deg.) Så heilt ærleg, eg vart overraska over kor godt eg likte den. Faktisk så slukte eg den, det gjekk ned tre-fire sider i minuttet til tider. (Ja, eg liker å følge med på sånt.)

Charlotte Reed er ei sterk og uavhengig jente med store planer for framtida si. I hvert fall større enn mormora, mora og storesystera, som alle fekk barn før dei var ferdig med high school. Charlotte går siste året, og dater ikkje. Ho jobber, har praksisplass, passer nevøen og gjer lekser. Hennar sosiale sirkel består av den homofile bestevennen Carlos og sjefen Holly. Så ein dag kjem Tate inn og bestiller blomster hos Charlotte. Som dukker opp hos henne dagen etter. Ho aner ikkje kva som har skjedd (fordi ho ikkje kjenner igjen Tate). Tate vil ha henne, og etter kvart seier ho ja til å bli med han på date. Og det er starten på eit vilt eventyr.

Det eg verkeleg liker med boka, er at det er ikkje særleg fokus på galne fans og paparazzi, problemet i forholdet ligg hos Tate sjølv. Alle grensene han vil sette, måten han vil beskytte Charlotte frå berømmelsen på, og alt det emosjonelle og psykiske han slit med som følger av livet som kjendis. Og så klart, dette er ei kjempejentete-rosa-superfeministisk bok, så så klart er det ei scene eller to der Charlotte får mykje dyre klær, og Tate reserverer eit heilt lokale til date, litt som Pretty Woman (utan all prostitusjonen og maktmisbruket). Anbefalast for alle jenter i alderen femten til tjue!

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Varm melk» av Deborah Levy

Éin kommentar

Boka er sponsa av Solum forlag

SOMMERBOKA, SOMMERBOKA! (Rop det med meg.) Eg las denne boka ut på toget på siste etappen heim frå ferie, og kjende berre korleis eg vart dratt tilbake til sørlige Spania. Miljøet i boka er så utruleg godt skildra, det er nesten som å sitte i sanden ved Middelhavet innimellom.

Romanen handler om tjuefemårige Sofia som reiser til ein svindyr privatklinikk i Spania med si mykje eldre mor, Rose. Rose har nemleg slitt med beina sine i årevis, og Sofia har praktisk talt tatt vare på mora sidan ho var fem. Etter å ha tatt opp lån, har dei råd til å få konsultasjon hos den berømte doktor Gómez i Almería i Andalucía. Ingen har klart å diagnostisere kvifor Rose ikkje kan gå, og behandlinga til denne nye legen er høgst merkeleg. Rose sine symptom utvikler seg merkeleg, og legen hinter til Sofia om at det ikkje er mykje fysisk feil med mora. Medan Rose får behandling, oppdager Sofia livet på strendene og nye sider ved seksualiteten sin.

Språket var heilt fantastisk! Lettlest, ærlig, full av sårbarhet og svart humor. Den er utruleg god, så du bør berre springe og kjøpe! (Eller låne, men ikkje stjele. Om du vil lese på originalspråket, er den engelske tittelen Hot Milk). Eg trur at eg elles berre avsluttar med og seier meg enig i den siste delen av «vaskelappen» bakpå boka: Varm melk er en hypnotisk og særdeles velkomponert fortelling om kvinnelig raseri og seksualitet, om myter og tidløse monstre – og som et bakteppe til det skjøre forholdet mellom mor og datter, ligger et like sårbart Europa som fortsatt strever med å finne en vei opp av ruinene etter finanskrisen.

Forlag: Solum
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Blond» av Joyce Carol Oates

Éin kommentar

Rett før eg tok ferie, kjøpte eg meg med denne boka frå jobb. Den er vilt tjukk, så eg har lest nokre kapittel av gongen denne veka eg har vore i Spania. Og uansett kor mykje eller kva eg har lest i mellomtida, har det vore like enkelt å ta opp at tråden. Det er så fengslande! I tillegg er dette mitt første møte med Oates, men allerede etter ei side eller to skjøna eg at det absolutt ikkje ville bli det siste.

Boka følger Marilyn Monroe frå seksårsalderen og til døden. Frå fattige Norma Jean som har eit narkovrak til mor og veks opp hos bestemora, til fosterheimane, tenåringsekteskapet, modellkarrieren, skuespillerkarrieren, dei berykta ekteskapa, dopet, depresjonene.

Det er så levande skildra, det er som å vere inn i nokon sitt hovud. Oates skreller vekk sexbomba, og lèt oss stå att med ei usikker jente som berre vil bli begjært, så ho dermed kan bli elska. Eit barn prega av ein vanskeleg oppvekst, som må finne sin eigen veg i eit nytt og seksualisert samfunn etter andre verdskrig. (Hollywood på femtitalet, det var verkeleg noko.) Korleis takler ei ung og naiv jente at alle i verden vil ha ein bit av henne? At dei elsker henne, vil ligge med henne, hater henne? Innsikta til Oates er djup som få, og det er verkeleg eit mesterverk av ein ambisiøs roman (på norsk: den er dødsbra og heilt eineståande).

No kan det ikkje presiserast nok at dette ikkje er ein biografi. Det er ein roman basert på mytene rundt (og så klart dei historiske fakta vi har om) Marilyn Monroe. Det meste er (i alle fall i følge en rask kikk på Wikipedia), ganske så korrekt likevel. No kan vi jo aldri vite kva ho tenkte eller sa privat, men veldig mykje vart jo skrive om i pressa medan ho levde og etter at ho døde. Men kanskje treng vi ikkje vite alt? Uansett kva som er heilt sant eller ikkje i romanen, så har det vore ei av dei største leseopplevingane mine i år, kanskje nokon gong. Anbefalast verkeleg, med alle sine 869 sider!

Forlag: Pax
Utgivelsesår: 2011

Sitat

«Tusen etasjer høy» av Katharine McGee

Boka er sponsa av Aschehoug forlag

Om du nokon sinne har ynskt deg ein blanding av Gossip Girl og science fiction, så har du fått ønsket ditt oppfylt. Meir spesifikt kan eg faktisk ikkje skildre denne boka, denne underlege og fantastiske blandlinga.

Handlinga går føre seg i (det herrens år) 2118. Mykje har forandra seg (teknologi, meldinger som går via linser ein har på auget, hologram) men menneske er enno menneske. (Kudos til McGee for å ta med den seksuelle aksepten samfunnet vårt held på å utvikle, for omtrent alle i tårnet er bifile. Utrulig kult gjort!) Ei av dei største endringane er kanskje det enorme tårnet som er bygd på omtrent heile Manhattan. Med sine tusen etasjer ruver det over absolutt alt, og rommer ei enorm mengde menneske.

I den tusende etasje er det berre éi leilighet, og der bur ekteparet Fuller med sine to barn: adoptivsonen Atlas og den genetisk (og perfekt) konstruerte dottera Avery. Men til trass for perfeksjonen er ikkje Avery lukkeleg, for ho er forelska i det eine mennesket ho ikkje kan få, nemleg adoptivbroren sin (æsj). Når det går opp for Avery at bestevenninna Leda er forelska i broren hennar, kjølner forholdet mellom dei. Leda forstår ikkje kvifor Atlas ikkje er interessert, og betaler det fattige ingeniørgeniet Watt for å spionere på Atlas via «feeden» hans. Og slik møter Watt Avery, og forelsker seg. I tillegg møter vi Rylin, ei fattig jente som forelsker seg i den rike og deprimerte arbeidsgiveren sin, før ho risikerer alt for pengane sin skyld. Og rike Eris, som mister alt når mora avslører at Eris» far ikkje faktisk er faren hennar. Alle liva til desse menneska vert knytt saman, men ein av dei skal døy. I november 2118 vil ei av jentene falle frå toppen av tårnet og knusast mot bakken. Men kven av dei? Og kvifor?

Boka vert ikkje ordentlig spennande før dei siste femti sidene, men alle skildringane av teknologien og den fiktive framtida er meir enn interessant nok til å halde leselysta oppe. McGee er i alle fall kreativ nok! (Det einaste eg slit med er å sjå for meg tårnet utanfrå, korleis det kan vere fire tusen meter ned til bakken frå toppen, for det må jo skråne på eit eller anna tidspunkt??) Det er som sagt ei slags krysning av Gossip Girl og sci-fi, men det funker merkeleg bra! Kjempekul og original historie, med ei klassisk og god oppbygning.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Barna fra toget» av Christina Baker Kline

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Dette er ein sterk og gripande roman om korleis barn (både i 1929 og 2011) opplever det når systemet sviktar dei totalt. Når barneheim og fosterheim er løysinga, men ingen bryr seg eigentleg om kva som skjer med dei. Når dei kjenner seg redusert til eit namn på eit skjema, redusert til ei handelsvare eller ei plage. Om kor raskt ein må vokse opp for å overleve mangelen på omsorg.

Boka handler om Molly – 17 år og i fosterheim. Ho har hatt det vanskeleg stort sett heile livet, og ho er sint på alt og alle. Ho hatar skulen, ho hatar fostermora si. Etter å ha stole ei bok, må ho utføre samfunnstjeneste, og blir sett til å rydde loftet til den 91 år gamle Vivian. Der blir ho kjend med den gamle dama, som er ganske sprek og livlig for alderen.

Vi får òg lære Vivian å kjenne. Rett før børskrakket emigrerte ho med familien sin frå Irland, og dei flytta til New York. Men Vivians skjebne er trist: familien døyr i ein brann, og ho vert sendt på barneheim. Derifrå vert ho sendt på eit tog – «barnetoget» til Midtvesten, for å bli adoptert. Stort sett vil adoptivforeldra ha ein baby, eller ein stor unge som gratis arbeidskraft på gården. Resultatet av eit så laussluppent barnevern, er tragisk for den ni år gamle jenta. Men ho er tøff, og det skal mykje til for å stanse henne.

Historia til Vivian slår meg som ein alternativ versjon av Anne frå Bjørkely (skam deg dersom du ikkje veit kva bok eg snakkar om!), noko som er litt morosamt med tanke på kor sentral den boka eigentleg er for Vivian. Begge kjem jo dundrandes med eit tog, på vei mot ein ny heim. (Dette med barnetog var jo faktisk ei heilt seriøs greie, og det er jo ganske småsjukt. Det er ikkje noko vi høyrer noko om! Korleis er ikkje dette allmenn historie? Og apropos amerikansk historie, Molly er delvis indianar, noko som gir eit ekstra lite lag til historia.)

Altså, for eit språk Baker Kline har! Ho leikar seg gjennom teksten, som er lettlest og fengande. I kombinasjon med den rørande historia, er den totale opplevinga djupt rørande. Faktisk lurer eg litt på kvifor omslaget er så trist og deprimerande, det verkar litt avskrekkande på meg. (Sjølv om enkelte delar av historia er trist.) Og kvifor er ikkje dette ein ungdomsroman? Molly er ein lett karakter å knytte seg til, og ho verkar veldig naturleg og ekte. Det same gjeld Vivien. Historiene deira er begge godt skildra, og det er lett å tru på. Vivian er ein litt meir sympatisk karakter enn Molly, men også Molly veks på deg. Når ein vert kjend med henne.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2014

Sitat

«En del av meg» av Maren Engelschiøn

Viss du er vaksen, har du kanskje ikkje sett denne boka før. Den står nemleg i ungdomsbokhylla hos bokhandlane, fordi Cappelen Damm har sagt det er ein ungdomsroman. Og sjølv om den absolutt passar til ungdom (hovudpersonen er 18 år), så passar den like bra for vaksne.

Ida føler seg eksotisk heime i Noreg. Ho er eit resultat av moras affære med ein lærer på utveksling i USA. Og attpåtil ein lærar som var halvt indianer! Faren er død, men Ida veit at ho har to halvbrødre på den andre sida av Atlanteren. Så då gjer ho det same som mora, reiser til Minnesota for eit sommarkurs på MLU. Når ho kjem dit, byrjar ho leitinga på familien sin. I tillegg utvikler ho eit par vennskap, forelskar seg (ikkje i ein lærar, hehe), prøver seg som journalist (draumen er å kunne leve av å skrive om indianarar) og oppdager at det meste har konsekvenser.

Det eg likte best med boka, var all historia om indianarar som er plotta inn; indianarkrigar, kasinoa, kontrastar mellom rike og fattige indianarar, alkoholproblema, forholdet til kvite og delvis kvite, delvis indianarar. Indianaren Paul gjer eit særleg sterkt inntrykk, han er eit levande eksempel på korleis ein hard oppvekst i reservata er.

Boka er ikkje veldig forutsigbar, her er eit par gode vriar som held historia interessant frå ende til annan. Kulturkrasjet mellom USA og Noreg eksisterer faktisk, og det er ganske fascinerande. Anbefalast!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Vi var løgnere» av E. Lockhart

Denne boka var ein av mange kupp eg gjorde på årets Mammutsalg, og då meiner eg verkeleg at denne boka var eit kupp. Og når eg i tillegg høyrde ein kollega av meg lovprise den og seie kor overraskande slutten var, fann eg ut at no må eg jo faktisk få lest den!

Og lese den gjorde eg. Og slutten var verkeleg overraskande. Faktisk var eg overraska over kor overraska eg vart (vanlegvis kan eg gjette meg fram til det meste), men denne psykologiske thrilleren tulla verkeleg med hovudet mitt. Spesielt med tanke på at ein av favorittfilmane mine innan psykologiske thrillarar har veldig likt plott. Og her var så mange hint (sett i ettertid)! Korleis såg eg ikkje dette komme?? (Svar: Fordi forfattaren har gjort ein sabla god jobb.)

Romanen handlar om og blir fortalt gjennom Cadence Sinclair Easton: ung, rik og psykisk sjuk etter ei traumatisk hending ho ikkje hugsar noko av. Etter ei mengde tid på sjukehus, er ho einsam og må gå opp att skule, og lite er slik Cady skulle ynskje det var. Ho har mista kontakta med søskenbarna og forelskelsen Gat (som utgjer dei fire som kallar seg Løgnerne), og gler seg til å kome tilbake og tilbringe sommarferien på familiens private øy (ja, privat øy). Ho prøver å finne ut kva som hendte henne og gav henne hukommelsestap, men ingen i familien er villige til å fortelje henne det.

Det er per definisjon ein ungdomsroman, så den er lynkjapp å lese igjennom; språket er effektivt og drivande. Det vert ikkje for mange tilbakeblikk eller frampeik, ikkje for mykje sutring til trass for traumet Cady har vore igjennom, eigentleg er det ein veldig godt balansert roman. Sjølv om denne boka kom før Piken på toget, vil eg påstå at dette er «ungdomsmotstykket» til Paula Hawkins sin bestselger.

Forlag: Fontini
Utgivelsesår: 2015

Sitat

«Den engelske piken» av Katherine Webb

Boka er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

Eg har venta med å lese denne boka til den kom i pocket, for å fullføre samlinga mi. No skulle eg ynskje eg ikkje hadde bygd opp forventingar i eit år, for eg er bittelitt skuffa over denne boka. Eg har absolutt elska dei andre bøkene eg har lest av Katherine Webb, men denne nådde ikkje heilt opp hos meg.

La meg berre byrje med å seie at bakteppet og atmosfæren i denne boka er fantastisk. Det er nok det beste med heile greia, i tillegg til dei sterke kvinnene, då. Ørkenen og femtitallet er verkeleg vidunderleg skildra, og det er som ein film. Likevel manglar det noko, ein slags driv. Eg klarer ikkje engasjere meg heilt i historia, og det irriterte meg litt. Og så er kapitla alt for lange.

Dei sterke kvinnene eg nevnte ovenfor, er Joan og Maude. Mesteparten av handlinga er lagt til Joan si reise til Oman i 1958, då ho som nyutdanna arkeolog reiser dit i håp om å få grave litt rundt og sightsee. Det er dessverre ikkje like lett i eit konservativt muslimsk land, og Joan vert skuffa. Men alt er ikkje forgjeves, for ho får møte Maude Vickery, det store førebilete hennar. Ho har heile livet sett opp til denne eventyrlege føregangskvinna, og klarer med litt om og men å utvikle eit vennskap med den gamle kvinna. Men Maude er ei ganske bitter gamal dame, og har heilt andre planar for den unge venninna si enn Joan forstår.

Det tek litt for lang tid før det faktisk skjer noko dramatisk (bortsett frå det Joan finn ut om forloveden sin, det var ein god – om enn liten – twist!), men som ein enkel historisk roman er boka kjempefin. Den kan minne litt om bøkene til Erica James, der vennskapet mellom unge og eldre er sentralt.

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Katherine Webb finn du HER.

Sitat

«A Work In Progress» og «Note To Self» av Connor Franta

Når eg skaffa meg desse bøkene, ante eg ikkje kven Connor Franta var. Rett og slett fordi eg ikkje eigentleg sit på YouTube og ser vloggar. Det har bare ikkje vore mi greie. For om du lurer, er Connor Franta ein ung gut som i enda yngre alder hadde millionar av følgjarar på YouTube. (Kor kul er du, liksom?) Eg endte opp med bøkene etter å ha forelska meg i omslaget til Note to self (herrejesus så vakre bøkene er!), og spurte etter eit leseeksemplar etter å ha bladd i boka. Og når eg fekk den, oppdaga eg at dette var oppfølgjaren til den første memoaren til Franta, altså A Work In Progress. Og når eg endeleg fekk tak i den igjen, kunne eg byrje lesinga. Det er altså mykje styr og venting bak dette innlegget. Det store spørsmålet er jo alltid: var bøkene verdt timane det tok å lese dei?

Etter å berre ha lest fem side, boblar det inne i meg. Eg veit allereie at svaret er ja – eit rungande ja; desse bøkene kjem eg til å elske. (Det skjer av og til, når bøkene er veldig gode, at eg konstant må notere kva eg tenker om boka og må skrive dette innlegget undervegs så eg ikkje gløymer noko.) Connor skriv så naturleg, så morosamt – eg trur han kunne ha skrive kva som helst og det ville vore interessant (kanskje det er derfor han har millionar av følgjarar på YouTube-kanalen sin?).

Kva kan eg seie om innhaldet i boka? Det er jo ikkje akkurat som om eg kan tease litt med handlingsforløpet, det er jo berre ein ung gut som fortel om livet sitt så langt. Eller, «berre og berre», fru Blom. Det er ei bok om ein oppvekst, om vennskap, å vere usikker

Men slapp av, dette er ikkje ei deprimerande bok om ein vanskeleg oppvekst, einsemd i tenåra og korleis vlogging redda livet hans. Nei, Connor har hatt ein fin oppvekst og skulegang, alltid hatt mange venner og eit godt forhold til foreldra sine. Det som er så spesielt her, er perspektivet han har på det.

Og så er her mange bilete (eller foto, om du vil)! Det er veldig koselig å sjå familiebilete, tilfeldige tullebilete tatt med mobil, bilete av venner — det bryt teksten opp på ein fin måte. (Du treng forresten ikkje bekymre deg om om du burde google han før du byrjar å lese. Det treng du ikkje, han forklarer alt meir enn godt nok sjølv.)

Note To Self er eit leseeksemplar frå Norli

Bok nummer to er ikkje ein memoar på same måte som den første. Det er meir ei samling av bilete, dikt, tanker og slikt. I introduksjonen skriv Connor sjølv: I’d like to think of this as a scrapbook of my mind. A collection of small vulnerabilities. A harmony of notes to self. (For eit språk!) Språket er faktisk veldig likt The Fault In Our Stars og dei andre bøkene til John Green (som tilfeldigvis er ei av favorittbøkene hans), så om du likar dei, er desse midt i blinken for deg.

Connor er ei kunstnarsjel, og i denne boka er det ekstra mange bilete. Ikkje berre familiebilete, men fotografi han har teke sjølv. Han kombinerer bileta med dikt, bruker dei for å bryte opp tekst og delar av boka. Det er stort sett ganske enkle bilete, men ein får lyst til å klippe dei ut og ramme dei inn (men så klart ville eg aldri klipt i boka mi, er du sjuk?!). No trur eg ikkje han skal satse på å bli poet (sjølv om her er nokon gullkorn), men tekstane hans er ganske gode. Han opnar opp om det å kome ut av skapet, få hjartet sitt knust, å slite med depresjoner og kjem med råd til korleis vi kanskje burde bruke tida vår.

Bøkene er – på grunn av sin unge forfattar – ungdomsbøker. (Eigentleg er det litt slik som debatten rundt biografien til Sophie Elise – «er ho ikkje for ung til å utgi biografi?») Men slik som Sophie Elise, har Connor Franta oppnådd mykje i løpet av få år: mykje musikkproduksjon, videoar, enorme veldeldighetsprosjekt i Afrika og no bok. (Det er lov å bli imponert, kanskje til og med applaudere.)

Seriøst, desse bøkene er så vakre! Både omslaget, det grafiske designet inne i boka, til og med papiret er tjukt og skrifta estetisk trykt på det. Altså, dei er på det nivået at det er helt ok å ha bøkene sjølv om du ikkje kan lese engelsk og berre sjå på bileta. (Eg kjem ikkje over det.) Så kjøp bøkene, og NYT DEI.

Forlag: Keywords Press
Utgivelsesår: A Work In Progress (2015), Note To Self (2017)

Sitat

«Gåten» av Jessie Burton

Éin kommentar

Boka er sponsa av Font forlag

Det hender eg av og til får meg nokre overraskingar. Ofte kjem dei i form av bøker i postkassa, noko som var tilfellet her. Allereie i mars dukka den opp, men med eksamen og skule hamna den i ein haug med andre bøker på den alltid like lange leselista. Eg plukka den ganske tilfeldig ut av bunken fordi eg lengta etter ein roman – ein med litt lengde og god handling, utan for mykje kjærleiksdrama i. Etter at eg plukka boka opp, har eg knapt lagt ho i frå meg. Ordet «oppslukt» er faktisk for svakt å bruke.

Historia startar i London i 1967. Odelle, ei eksotisk mørk og karibisk jente, er lei av den intetsigende jobben på skobutikken ho arbeider på. Ho vert letta og lukkeleg når ho vert ansett på The Skelton, eit kunstgalleri. Ho vert fascinert av sjefen sin, Marjorie Quick, ei ganske unik karrierekvinne av si tid. (Dersom du har likar Mad Men, trur eg du òg vil like denne delen av boka, den er så godt skildra!) I eit bryllup møter ho Lawrie, ein kvit overklassegut. Han viser henne eit maleri han har arva av mora, og ho tek det med for å vise det til sjefane sine. Det viser seg ganske raskt at maleriet er heilt spesielt, og har ei ganske myteomspunnen og godt skjult fortid – og korleis kan det ha seg at mora til Lawrie eigde eit slik mesterverk?

I 1936 møter vi Olive som bur i Spania med si engelske, mentalt sjuke mor og sin tyske far. Ho er eit sjeldan stort kunsttalent, men tør ikkje fortelje foreldra at ho er komen inn på kunstskulen Slade. Livet hennar endrar seg likevel brått når søskenparet Isaac og Teresa dukker opp og byrjar å arbeide for den vesle familien hennar. Isaac er ein veldig politisk type med sterke meiningar, og Teresa er ei ganske hard og einsam ung kvinne. Dei tre unge menneska er alle saman gode venner, heilt til Teresa begår eit mislukka forsøk på å hjelpe Olive å få vist fram kunsten sin. Etter det, er det ingenting som vert det same att for nokon av dei.

Språket til Jessie Burton er verkeleg spektakulært godt! Det gnistrar og brenn og er så fantastisk originalt. Det er ei rein glede å lese. Detaljane i språket, i sjølve forteljinga av historia er så… nøyaktige. Dei er noko for seg sjølv, heilt fritt for klisjeer og plattheitar. Eg har eigentleg ikkje ord. (Bortsett frå dei 453 orda dette innlegget består av!)

Dette er kanskje den beste historiske romanen eg har lest nokon gong. Les den! For meg var dette ei reise like magisk som det praktfulle omslaget hintar om at det skulle bli.

Forlag: Font
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Levende og døde» av Han Kang

2 kommentarar

Boka er sponsa av Pax forlag

Eg må innrømme at eg var litt nervøs for å begynne på boka; eg var bekymra for at den skulle vere for innvikla, for historisk, for politisk. Men du og du, som sidene berre fauk, og historia flaut av gårde for eiga maskin. Noko så magisk! Korleis kan eit så grusomt tema (Gwangju-opprøret i 1980) – så blodig, råtnande og livlaust – skildrast så poetisk som dette?

Boka er delt opp i seks delar (pluss ein epilog), som alle har ulike vinklar. I den første delen, Ungfuglen (1980), er fortalt at Dong-ho, ein unggutt som jobbar på eit slags likhus. Mengda lik aukar kvar dag, men likevel finn han ikkje vennen sin, Jeong-da. Denne delen er skriven i du-form, og det er som å vere vitne til noko overnaturleg som snakkar til eit menneske; som gjenfortel historia hans til han. Det er sterkt, det er dramatisk. I del to, Svart pust (1980), skjønar vi kvifor: det er Jeong-da som snakkar – eller rettare sagt sjela hans – medan han klamrer seg til den døde kroppen sin. No skal eg ikkje avsløre resten av boka for deg, så eg skal oppsummere kort ved å seie at dei neste fire delane og epilogen handler om korleis menneska blei påverka av opprøret i ettertid, fleire tiår etter. (Epilogen verkar forresten veldig sjølvbiografisk.) Det handler om tortur, om sensur, om demonstrasjonar.

Det er så mange perfekte setningar i denne boka: Hvis en sjel har forlatt kroppen, hvordan kan den så åpne øynene og se på oss? Hallo, prøv å fortelje meg at denne setninga ikkje sug deg inn!? Romanen brettar seg liksom ut for deg, og boka opnar seg (pun intended). Enkelte delar gjer fysisk vondt å lese, så gode er bileta Han Kang har skapt. Det er så gripande! Boka vil kreve litt av menneskelegdomen din, den vil kreve mykje av intelligensen din og litt av samvitet ditt, men det er så verdt det. Hurra for slik skrivekunst!

Forlag: Pax
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Han Kang finn du HER.

Sitat

«Silkehandlerens datter» av Dinah Jefferies

Boka er sponsa av Vigmostad & Bjørke

I sommar har eg satt meg som mål å lese mange romanar med handling frå andre land, og sidan «dameromanar» er min guilty pleasure (kan ein kalle det guilty pleasure når eg konstant skriv om slike bøker her på bloggen?), vart eg ikkje skuffa når eg oppdaga kor mange av årets utgivelser som har handling frå eksotiske land. Denne historia er frå Vietnam, frå då franskmennene hadde kontrollen i landet. Femtitallet, altså. Og tilfeldigvis den historiske epoken eg liker best.

Nicole har aldri heilt kjend seg heime i familien sin. Ho er halvt fransk, halvt vietnamesisk. Mora hennar døydde i barsel med henne, og faren og storesystera Sylvie klandrar henne for det, på sitt eige vis. Nicole ser like fullblods vietnameser ut som mora, medan Sylvie har dei franske trekka til faren. Ho veit ikkje heilt kor ho høyrer heime. Når faren trekk seg ut av bedrifta si, gir han alt til Sylvie, medan Nicole berre får ein gamal og nedlagt silkebutikk. Nicole føler seg blodig urettferdig behandla, men det er ikkje dette som verkeleg øydelegg forholdet til faren og systera – det er det ho ser den kvelden under ballet.

Dei første nitti sidene tenkte eg at dette kom til å bli ei kjempekjedeleg bok, som ikkje var original på ein flekk. Det var berre ei einsam jente som kjende seg utanfor og så forelska seg. Men på side 96 forandra alt seg (men ikkje gjer noko så teit som å lese den sida først). Vidare utvikla det seg ein dramatikk, og det var verkeleg ei velskriven historie.

Eg har nettopp lese dei to fyrste bøkene av De syv søstre av Lucinda Riley, og tenkte fleire gonger at «bakgrunnshistoriene» i bøkene med fordel kunne vore sine eigne romanar. Og tenk, så fikk eg akkurat det eg ville ha i denne! Ein historisk roman utan hopping mellom to generasjonar – noko så sjeldan i desse dagar. Så om du har tenkt i samme baner som meg, at den historiske delen av Rileys romanar er dei beste, så er denne boka verkeleg noko du ikkje vil gå glipp av.

Forlag: Vigmostad & Bjørke
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Ut i vannet» av Paula Hawkins

Éin kommentar

Boka er sponsa av Bazar forlag

Før lesning: HURRA! Eg er så utruleg gira for at denne boka endeleg er komen. Eg absolutt elska og slukte debutromanen til Hawkins, Piken på toget, og eg ville ha meir. Vel, my prayers have been answered, og ho har kome med ei ny bok (det er ikkje ein oppfølgjar, forresten). MEN, så er det alltid kjempeskummelt å lese bok nummer to av ein forfatter når du elska den første du leste. Kva visst det viser seg å vere kjempedårleg? Ein vil jo ikkje bli skuffa. Og det er det store spørsmålet her: vil boka klare å leve opp til mine skyhøge forventningar? Eller endar eg opp med hovudet i hendene av frustrasjon?

Etter å ha lest boka, er svaret ja. Hendene mine holdt seg på boka heile tida, eg heldt fingrane mine frå å rive ut hår i irritasjon. No skal eg ikkje lyge og seie at den er mykje betre enn den fyrste, for Piken på toget er vesentleg betre. Men dei er veldig forskjellige bøker. Medan Piken på toget berre fortel frå tre kvinners synspunkt og på den måten skaper stor usikkerhet om kva som er sant eller ikkje, har denne boka eit utal av perspektiv. Handlinga går føre seg i ein landsby, og omtrent alle involverte får eit ord med i laget. Oppbygginga blir dermed ganske ulik debutboka, men er likevel god.

Som sagt er vi i ein liten landsby i England, der ei lokal kvinne nettopp har blitt funnen i elva. Dottera er rasande, overbevist om at mora hoppa og forlot henne, slik bestevenninna gjorde nokre månader tidlegare. Systera til den avdøde vert sjokkert, men ikkje spesielt rysta. Det er ikkje spesielt mange som verkar triste for Nel Abbotts bortgang. Ho dreiv nemleg på med å skrive ei bok om alle «dei brysomme kvinnene» som i løpet av dei siste fire hundre åra har mista livet sitt i denne elva som går gjennom byen.  For Erin, ei politikvinne kalt inn for å hjelpe den lokale politimannen Sean, verkar saka og alle menneska – ikkje berre dei involverte, men heile byen – utruleg rart. I tillegg sit den påståtte klarsynte Nickie og grublar over korleis ho skal få fortalt sanninga.

Eg synest som sagt det var ei god bok, med ein del unike element og mykje spenning. Det kom fleire overraskingar, og vi finn mykje under karakterane sine overflater (pun intended). Så om du likar thrillarar, vil eg anbefale deg å plukke med deg boka.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Paula Hawkins finn du HER.

Sitat

«Slottet i regnskogen» av Elise McCune

Éin kommentar

Boka er sponsa av Bazar forlag

Okei, til informasjon: det er regnskog i Australia, og det er den regnskogen vi snakker om (what?). Og du må nesten ha tunga beint i munnen og hugse på at det er her vi befinn oss, når dei snakkar om at mars er ein haustmånad og det er kaldare lenger sør. (Kjempeforvirrande, haha!). Eg har ikkje lest så mange bøker med handling i Oseania, så det krevde litt tilpasning. (Ikkje misforstå, det var ikkje vanskeleg å setje seg inn i, berre noko å vere klar over.)

Stella er vaksen, singel og reiser verda rundt som fotograf. Ho har ikkje den største omgangskretsen, og ein ganske avgrensa familie med visse spente familieband. På rommet til bestemora finn ho eit fotografi av ein soldat, og blir nysgjerrig når bestemora fortel at kaptein Robert Shine var hennar fyrste kjærleik. Ho klarer ikkje la vere å leite etter svar på spørsmåla sine, medan det enno er personar i live som kan svare på dei. Hennar eiga mor manglar nemleg sjølv fleire brikker om sin eigen barndom.

Men vi følger òg Rose si syster Vivien under andre verdskrig – forelska i den same kaptein Robert Shine. Kvinnenes kjensler for kapteinen øydelegg forholdet deira, og får konsekvenser for begge.

Historia er heilt fantastisk fin, og boka er så godt skriven! Skildringane av eit varmt og vakkert Australia er så verkelege og skaper eit deilig bakteppe. Romanen er like god og medrivande som bøkene til Kristin Harmel og Sarah Jio, så her er det berre å glede seg! Ta den med på ferie, eller lev ferien din gjennom den deilige, eksotiske stemninga i boka – den er herleg! Eg vil dra det så langt som å kalle boka ein rein fryd å lese.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Et sted på grensen» av Emilie Edland

Éin kommentar

Boka er sponsa av Juritzen forlag

Emilie Edland er eit pseudonym for gudveitkven, og blir snakka om som den fyrste til å skrive ein erotisk roman på norsk. (Eller New Adult-roman, men det er eit merkeleg namn på sjangeren. Husmorporno er mykje meir dekkande.) Eg likte jo Calendar Girl (sue me), sjølv om eg ikkje har rukke å lese den siste boka i serien enno, så eg tenkte å gi denne boka ein sjanse. Og for eit val det skulle ende opp som! Eg har så utruleg mange tankar og meiningar rundt både handling, karakterar og moral i boka at eg absolutt ikkje skal plage dykk med alt, men fleire aspekt ved boka må eigentleg takast opp.

Kjapt oppsummert handling: Nora Adler-Ruud er rik, frigjort og kåt. Ho blir veldig tiltrekt av professoren sin, Nicholas West, og bestemmer seg for å forføre han. Det klarer ho ganske så raskt, og så har dei mykje sex. Utanom forholdet deira, bruker Nora tid på vennene sine, mormora si og ei kollokviegruppe. Sånn enkelt og greitt, er det alt som skjer heilt til Nora oppdager at ho er forelska i Nicholas. (Nicholas er forlova med ei anna, men dei har eit ope forhold medan ho har legeturnus i Nord-Noreg.)

Språket som skildrar den faktiske sexen er utvilsamt betre enn hos Calendar Girl-bøkene (men dei er jo oversette, og det engelske «erotiske språket» er ganske annleis enn det norske, så ein god – og ikkje minst moderne – oversettelse er tilnærma umogleg). Sexen er jo – som i alle erotiske romanar – ganske så idealistisk og nesten latterlig vidunderlig. Så mykje stamina og lårmusklar skulle ein hatt, gitt. Men så har det jo seg slik at vi ikkje les erotiske romanar for den litterære kvaliteten eller realismen i skildringane, vi les den for underhaldning (og nokon bruker den vel for å bli opphissa og). Og som lettlest underhaldning fungerer boka veldig godt. Så folkens, for GUDS SKULD ikkje samanlikne sexlivet ditt med dette. Det er fiksjon.

Som karakter er ikkje Nora eit spesielt likandes menneske, men ho slår meg som veldig ærleg og ekte. Ho bannar (eg skal love deg at dei fleste unge jenter – inklusive meg sjølv – ofte bannar «for mykje», i alle slags situasjonar). Ho er kanskje litt vel feminazi: hatar når jenter gifter seg unge og bruker tid på kjøkkenet. Det blir litt vel «sjå på meg så frigjort eg er som ikkje vil ha eit forhold berre mykje sex fordi eg er ei så moderne kvinne og du bør beundre meg for det». Ho er kanskje ikkje det beste førebiletet, men ho er ikkje det verste innan erotisk litteratur, heller. Og så har ho ein del gode vitser, og det er ein ganske fin diskusjon i boka om prestasjonspresset blant unge jenter på side 190.

Men, eg klarer ikkje å la vere å henge meg opp i eit par ting. Ein har ikkje knoker på ryggen. Å analysere Beowulf på vidaregåande er absolutt ikkje pensum. Når nokon i naborommet føner håret, så er det umogleg å sove vidare. Google maps fungerer som kart utan internett. Uttrykk som «han puster tungt mens han ser tungt ned på meg». Når dei ser ein film på Netflix som ikkje er på Netflix. Boka hadde hatt godt av ei solid runde innstramming, korrektur og språkvask, for her er mykje som kunne vore betre.

Ein annan ting som plagar meg, er Edlands udiskret forsøk på å drive seksualundervisning. Spesielt når det ikkje er så vellukka. Joda, fint å ikkje ha sex i berusa tilstand, og å diskutere prevensjon i forkant. Men når dei bare pesa på med analsex uten kondom, men bare vaska seg før dei har vanlig sex igjen, så blir eg frustrert. Eit kjapt Googlesøk ville vore nok til å finne ut at det absolutt ikkje er hygienisk nok. Det norske folk treng absolutt seksualundervisning, og det er eit bra forsøk, men eg håper at den ekte jobben til Edland ikkje er helsesøster på ein ungdoms- eller vidaregåande skule.

Så for å oppsummere! (Takk gud for at innlegget straks er over, tenker du kanskje no?) Har Edland klart å skrive betre husmorporno enn Fifty Shades of Grey – slik målet var? No har eg ikkje lest den berømte SM-trilogien (eg har betre bøker å lese), så utan å samanlikne kan eg seie at det er ei god bok i sin sjanger. Altså, den tek seg veldig opp i siste halvdel, og eg skal driste meg til å slenge ut ein femmer (ikkje at eg eigentleg brukar terningkast, men berre så du får ein peikepinn, liksom). Eg les gjerne bok nummer to dersom den skulle komme.

Forlag: Juritzen
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«OG» av Veronica Salinas

Dette er ei ganske spesiell ungdomsbok. Den handlar om ei ung jente som reiser til Noreg frå Argentina for å vere au pair i Fredrikstad. I Fredrikstad blir ho sendt på norskkurs og lærer seg.. vel, å snakke norsk. Ho trives ikkje hos familien ho bur hos, og sakner heimlandet sitt sårt. Boka veksler mellom å vise oss korleis ho har det i Noreg og korleis ho opplever kulturen, og minner frå barndommen i Argentina. Eg-personen ynskte nemleg ikkje å flytte, men det politiske klimaet i Argentina gjorde det umogleg å bli der.

Det er ei lettlest bok som gir eit fint perspektiv på korleis det er for immigrantane som skal tilpasse seg kulturen og språket vårt. (Og det kan eg skjøne at ikkje alltid er like lett, vi nordmenn kan vere ganske sære.) Det eg ikkje skjøner, er kvifor dette er ei ungdomsbok? Den kan då vitterleg bli lest av både unge og gamle! Ta det som ei oppfordring.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Jentene» av Emma Cline

Éin kommentar

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Eg har lengta etter å begynne på denne boka! Dei fleste har vel sett omslaget dersom dei har gått i ein bokhandel. Har du sett anmeldelsen av boka i VG òg, kanskje? Blitt skremd vekk av den toeren boka fekk? Eg trur aldri eg har sett ein anmeldelse med så lågt terningkast. Men når eg såg at det var VG som trilla toeren, kunne eg ikkje brydd meg mindre. VG gav jo ein femmer til Chicks o’hoi, som kanskje er det verste eg nokon sinne har lest. Så den dårlege omtala frå Verdens Gang, overser eg glatt. (Etter å ha lest boka, ser eg på den toeren som ein skam av eit terningkast. (Kanskje VG blanda terningkasta på denne og Chicks o’hoi? Eg håpar – for VGs rykte – at det er slik det er.)

Boka tek utgangspunkt i den høgst reelle historiske personen Charles Manson (kan eg kalle ein levande person historisk???), og jentene som var ein del av «familien» hans. No har jo alle desse nye namn, men elles er (så vidt eg veit) detaljane ekte, som den svarte skulebussen dei køyrde rundt i. Fokuset er heller ikkje Manson (eller Russell, her), men – slik tittelen gir vekk – jentene rundt han.

Hovudpersonen er Evie, ei no godt vaksen dame som lev i konstant frykt og håp for at politiet skal kome og ta henne. Ho har levd eit grått liv sidan 1969, og medan ho lånar strandhuset til ein ven, møter ho nokre ungdommar som minner henne om livet hennar som fjortenåring. Ho ser tilbake på den sommaren då alt endra seg, då ho var ein del av kulten som tok livet av fire uskuldige menneske, og korleis ho hamna opp i situasjonen. Ho tenkjer på korleis ting kunne ha vore, frampeik ho burde ha lagt merke til, og reflekterer over seg og si rolle i det heile. Korleis hamna ho her? Kven er desse menneska? Ville eg òg ha drepe nokon om eg var der den kvelden?

Perspektivet til den fjortenårige jenta er rått og brutalt, og ho har ei tydeleg stemme – til trass for den usikkerheita og sjølvbevisste haldninga ho sit med. Før denne kulten – med Suzanne som den viktigaste delen for henne – hadde ho aldri tenkt at vennskap kunne vere eit mål. Unge Evie går nemleg og berre ventar på kjærleiken, og hatar seg sjølv for det. Ho er open og sårbar, og sjølv om ho til tider er skeptisk og kritisk til livet på ranchen, lèt ho seg rive med.

Det er ein verkeleg intens og velskriven roman, med eit bakgrunnsteppe av eit tørt og støvete California. Språket er godt og gnistrande, men boka er langt i frå lettlest. Boka vil kreve mykje av deg, men den vil gi ein utruleg god leseopplevelse til gjengjeld. (Og så støtter eg meg til Leif Ekle si utsegn: denne boka fortener di fulle merksemd.)

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017