Psykiske lidingar

Sitat

«For evig» av Sarah Jio

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Eg har no lest alle bøkene til Sarah Jio på norsk. Det er så langt seks stykker, og eg gløymer ikkje då eg oppdaga dei. Det er eit år sidan, og eg slukte dei fem fyrste. Og når eg plutseleg oppdaga at det var kome ei ny, måtte eg berre kaste meg over den. Det er noko heilt spesielt med å dukke inn i historiene til Jio, dei berre fangar deg frå fyrste side. Denne boka er ei slik bok du går og legge deg klokka ni, berre så du kan lese i timevis på sengekanten.

Kailey er endeleg der ho vil vere i livet: ein god jobb, hus som skal pussast opp og ein fantastisk forlovede. Ingenting kunne eigentleg bli betre. Etter ein romantisk middag med Ryan – forloveden – gir ho restematen sin til ein heimlaus mann utanfor restauranten. Kailey får sitt livs sjokk når ho oppdagar kven den magre og no tydeleg hjerneskadde mannen er; det er Cade, ekskjærasten og hennar livs store kjærleik. Kailey trudde ho var over denne mannen som forlot henne utan eit ord for så mange år sidan, men no veit ho ikkje lenger kva ho føler.

Dette er ikkje den mest eksotiske, romantiske eller dramatiske boka til Jio. Den er derimot den mest realistiske, og utan tvil den viktigaste av dei. Det er ei rørande historie om korleis dei vi elsker alltid er med i hjarta våre, og kor langt vi er villige til å gå for dei. Varmt, sjarmerande og fint.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Sarah Jio finn du HER.

Sitat

«Senteret» av Victoria Durnak

2 kommentarar

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Senteret

Dette er ei rå (på fleire måter) lita bok du kan spandere på deg utan dårleg samvit. Victoria Durnak skriv så bra, at sjølv om du bare følger tankane til hovedpersonen (det vert nemnd éin gong at ho heiter Elsa), så er det interessant og reflektert. Eg sit i alle fall att med kjensla av at eg har lest eit lite stykke god litteratur.

Hovedpersonen (Elsa) har nettopp blitt mamma, men ho er ikkje blitt glad i dottera si, «babyen». Ho har ikkje gitt ungen namn enno (det er visst ganske viktig å gjere dette innan seks månader for å unngå purringar og politianmeldelse). Ho har flytta frå Oslo til Skien, der ho ikkje kjenner ein einaste person, noko som var heile ideen bak flyttinga. Ho bur aleine, og bruker dagane på å trille vesla rundt om på Herkulessenteret. Der prøver ho av og til å bli venn med dei butikkansatte, ryddar i butikkhyllene og lèt vogna stå åleine i nokre minutt av gongen i håp om at nokon skal stele babyen. Og så blir ho interessert i tenåringsjenta Tiril, som konstant naskar og tar selfies.

Gjennom heile boka vert tema som fødselsdepresjon og einsemd skildra med ein varme, sårhet og humor som i mine auge gjer boka knallsterk. Mange av tankane til Elsa kan nok dei fleste av oss kjenne oss att i. Sjølve oppbygginga av romanen er òg verdt å merke seg, som at ho skriv eit innlegg på Babyverden om kjenslene sine, som får varierande svar i løpet av boka. Eit av favorittelementa mine var den subtile nedtellinga som gjekk føre seg jamt og trutt. Og om du lurer på kva nedtellinga talte ned til, så får du lese boka. Faktisk: les boka uansett. Og gi den i gave til vennane dine. Og familien din. Og dei butikkansatte på den lokale Menyen.

Forlag: Flamme
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Victoria Durnak finn du HER.

Sitat

«Arv og miljø» av Vigdis Hjorth

3 kommentarar

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Arv og miljø

Endeleg har eg og fått lest denne boka! Den har jo stått på leselista mi sidan den kom ut i haust (like lenge som den har stått på bestselgerlistene), og no har eg endeleg fått somla meg til å lese den. Og shit pomfritt, dama kan skrive! Dette er ei bok du ikkje kan suse igjennom; Eg måtte tvinge meg sjølv til å ta pustepauser (eg ville jo eigentleg ikkje legge den i frå meg), men her er det mykje å ta inn over seg og reflektere over før ein les vidare.

Bergljot har brutt med familien sin. Ho har så vidt kontakt med den eine systera, men dét er det. Etter å ha blitt mistrudd av dei då ho fortalte om overgrepa ho vart utsett for av faren, nektar ho å vere ein del av familien. Når foreldra opplyser om testamentet der dei to systrene får familiehyttene, medan ho og broren Bård får ei knapp kompensasjon, vert ho sugd inn i dramaet igjen – til trass for trangen til å halde seg unna. Det blir ikkje betre når faren dør midt i arvetvisten. Her kunne alt ha blitt betre, dersom mora og systrene berre kunne innrømme at dei trudde på ho, at dei angra. Men eigentleg vert det berre verre. Det er vanskeleg for Bergljot å snakke med familien som har avfeid henne heile livet, som ignorerer smerta hennar, som trur ho prøver å «gjere seg interessant».

Bortsett frå den veldig gjenkjennelege handlinga og frustrasjonen ein opplever, så er språket veldig, veldig interessant. Det er veldig muntleg, personleg, utan dialogar, med digresjonar eller forklaringar midt i ei setning, litt hopp i tid og hukommelse, litt tankar og litt fakta. Og veldig ekte. (Det minner meg faktisk litt om slik eg skriv når eg sit her og puslar.) Bergljot sin stream of consciousness er det som driv historia framover og verkar så oppriktig! Når du først har kome inn i hovudet hennar vert boka ganske så lettlest.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Vigdis Hjorth finn du HER.

Sitat

«Ikke min familie» av C.L. Taylor

Éin kommentar

Boka er sponsa av Panta forlag

Ikke min familie

På tampen av fjoråret las eg Løgnen av denne forfattaren, og no er den andre boka her. Eg absolutt elska Løgnen, så eg må innrømme at eg blei skuffa. Ikkje det at boka er dårleg, for dei 450 sidene gjekk ned på fem og ein halv time, i strekk. Men like bra som den første boka var den ikkje.

Familien Wilkinson lev vidare etter at yngstemann Billy på femten forsvann for eit halvt år sidan. Mora Claire (som og er eg-personen) har ikkje gitt opp håpet, og arrangerer pressekonferanser og deler ut brosjyrer, til trass for at resten av familien heldt på å rakne. Ekteskapet hennar er kjølig, eldste sonen drikk og svigerdottera som bur med dei slit og tydeleg på grunn av kjærasten (som er han som drikk). Så ein dag finn Claire seg sjølv på eit hotellrom, og aner ikkje korleis ho har hamna der. Ho får rett og slett hukommelsestap av traumet ho har vore gjennom. Det vert eklare og eklare, og ei konstant kjensle av uro fyller boka. Spesielt dei innskotne chattesamtalene som dukker opp mellom handlinga, mellom Billy og ein annan.

Twisten i slutten er faktisk kjempebra! Eg forventa noko heilt anna, så eg veit ikkje om eg var letta eller sjokkert eller trist. Historia bruker ganske mange sider på å bygge seg opp, men eg trur kanskje dei trengst for å skape eit bilete av karakterane og forholda dei har til kvarandre. Det er ein thriller, men ikkje så voldsomt skummelt. Passer heilt fint om du er «ei sart sjel».

Forlag: Panta
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av C.L. Taylor finn du HER.

Sitat

«Thirteen Reasons Why» av Jay Asher

Éin kommentar

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Thirteen reasons why

Dersom dette omslaget ser ukjent ut for deg, er det sikkert fordi eg har originalomslaget, medan den nye utgåva har eit ganske anna omslag (svart, med ein gut med høyretelefonar på). For dei skal lage ein Netflix Original av boka, og gud forby om det ikkje skal finnast ein filmpocket (eg likar ikkje filmpocketar). Men ja, innhaldet og tittelen er no det same, så få tak i boka vil ikkje bli eit problem.

Ein dag etter skulen oppdager Clay Jensen ein pakke på døra si. Inne i pakken ligg det fleire kassetter (for den yngre garde: før cd-ar hadde vi slike små mini-vhs-ar med kun lyd på). Hannah Baker snakker på desse kassettene – jenta som tok livet sitt for nokre veker sidan. Ho forklarer at dersom du har fått desse kassettene er du ein av grunnane til at ho drap seg sjølv. Clay vert ganske satt ut, for han kan ikkje hugse å ha gjort Hannah noko. Han var jo faktisk forelska i ho?! Resten av natta bruker Clay på å høyre om Hannahs historier om dei andre som øydela livet hennar – og historia om seg sjølv.

Eg las boka på engelsk, men den kom på nytt på norsk no i år under tittelen 13 gode grunner, på Vigmostad & Bjørke. Den var veldig lettlest på engelsk, men det er jo ganske tilfeldig kva språk eg les på. Men handlinga er lik uansett, og den er knallbra. Eg vart verkeleg riven med frå første side, og sleit med å leggje frå meg boka (eg seier det ofte, men det er alltid sant). Det er ei veldig fascinerande bok! (Og ikkje så makaber som handlinga skulle tilseie.)

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2017 (2007)

Fleire bøker av Jay Asher finn du HER.

Sitat

«Milk and Honey» av Rupi Kaur

Éin kommentar

Milk and honey

Er det lov å seie at ein sluker ei diktsamling?? Eg veit at dikt skal nytast og alt det der, men denne diktsamlinga er skapt for å slukast. Inndelt kronologisk i the hurting, the loving, the breaking og the healing, er det nesten som å lese ein veldig poetisk roman. Perspektivet er ei ung jentes forhold til ein gut, og det er jo vanskeleg å la vere å tenkje på diktsamlinga som sjølvbiografisk.

Dikta handlar som sagt om kjærleik, om eit brot og å kome over det. Det er varme, sex, sakn, sorg og glede. Dikta er sensuelle, med mykje seksuelle skildringar (utan at det vert vulgært). Det er vondt, nesten fysisk ubehageleg å lese enkelte delar. Det provoserar, det får deg til å føle – det er ekte kunst. Men ja, i tillegg til alt det såre og vakre rundt kjærleiken og det som kjem etter den, er feminismen som skin igjennom. Dikta har eit håp i seg, eit ynskje om likskap mellom kvinner. Dei handler blant anna om å vere den du er, gjere det du vil og sørge for å ha det bra. I dikta ligg det ein beskjed om å ta vare på seg sjølv, og skilje behova sine frå einannan. Ein kan ville ha menneske som øydelegg deg, men det er langt i frå det same som å trenge dei.

Det er rett og slett vakker poesi. Diktaren sjølv er ung, og boka passer perfekt for unge menneske. Det er lettlest, ærleg og gjennkjenneleg. Og eg kan love deg, at denne diktsamlinga vil passe for deg som kanskje ikkje trur du likar dikt. Åja, og så er den kun utgitt på engelsk. Så langt.

Forlag: Andrews McMeel Publishing
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Rupi Kaur finn du HER.

Sitat

«Vann til elefantene» av Sara Gruen

Vann til elefantene

Korleis skal eg begynne å beskrive denne herlige romanen?? Det som er så herlig med denne boka er at nesten alt i ho er sant. Ikkje heile historia, den er fiksjon, men alle delane av henne. Nesten alt som skjer i boka, til dømes av dyra stikk av og ein løve blir funnen under ein oppvaskbenk med ein oppvaskar, er ting som faktisk har skjedd. Og det er ganske kult.

Romanen følgjer nesten-veterinæren Jacob Jankowski si reise med Benzini-brødrenes sirkus (ikkje det at Benzini-brødrene er der, då). Han hoppar på eit tilfeldig tog i fart etter å ha mista foreldra, heimen og droppa avsluttande eksamen. Dette toget viser seg å vere eit sirkustog, og dei treng tilfeldigvis litt hjelp med ein sjuk hest. Og før Jacob veit ordet av det, er han dyrlege for sjiraffar, løvar, kamelar og til slutt elefanten Rosie. På denne reisa oppdager Jacob kor egoistiske enkelte menneske han vere, og kor sjølvoppofrande andre er. Han finn kjærleiken, og knytter vennskap. Og utan å meine det, skapar han mykje drama.

Den rommar liksom det meste; vennskap, forelskelse, nye opplevingar, drama, hat, psykiske lidingar, grusomme menneske og attpåtil eit sirkus! Du føler at du er i ei blanding av Dagboken og Hundreåringen som klatret ut gjennom vinduet og forsvant, og om ikkje det høyrest interessant ut, så veit ikkje eg! Og no skal eg endeleg få sett filmatiseringa. (For eg er så klart ein sånn ein som skal lese boka først.)

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2008

Sitat

«Paganinikontrakten», «Ildvitnet» og «Sandmannen» av Lars Kepler

Tidligare i vinter skamroste eg den fyrste boka i serien om Joona Linna, Hypnotisøren, og skreiv som sant var at når eg starta på den ein kveld, så las eg sju timar i strekk og satt oppe til klokka to. Så å skulle starte på bok nummer to, det var skummelt. No var lista lagt ganske så høgt. Men trur du pokker ikkje ekteparet «Kepler» sveva over stanga med glans??

Paganinikontrakten

For Paganinikontrakten var absolutt like spennande som bok nummer ein, sjølv om her var meir politiarbeid og mindre hobbyetterforskning. Denne gongen var tema som politikk, ulovleg sal av våpen og afrikanske borgarkrigar sentrum i historia.

Etter å ha blitt født og oppvokst i eit kvinnefengsel i El Salvador, er Penelope Fernandez no eit høgt respektert menneske i det svenske samfunnet, og i ein alder av berre tjuefire år har ho fått mykje merksemd som pasifist og fredsforkjemper. Etter ein heftig tv-debatt, dreg ho på båttur med kjærasten Bjørn og veslesystera si, Viola, som slenger seg med for å kome seg litt unna etter å ha slått opp med sin kjærast. Båthygga får ein brå slutt når Penelope kjem inn i lugaren sin etter eit kort stopp og finn Viola død i si eiga seng. Sittande. Når ho oppdager mannen som prøver å drepe Bjørn i vatnet mellom båten og land, set panikken inn. Penelope og Bjørn må rømme for livet.

Samstundes i Stockholm, vert forretningsmannen Carl Palmcrona funnen død i sin eigen heim, og det viser seg å vere eit høgst merkverdig sjølvmord. Joona prøver å få jobben som etterforskningsleder, men det skipet er segla, så i staden heng han seg på Saga Bauer i Sikkerhetspolitiet. Der finn han etterkvart ein samanheng mellom Palmcronas død og forsvinninga til Penelope og Bjørn, som får større konsekvenser enn det svenske politiet kunne drøymd om.

Språket er så godt at det nesten gnistrar av sidene når du blar, kapitla er korte og råspennande, og det svenske ekteparet hoppar bukk over klisjeane. Det er rett og slett berre himla bra, og skamrosen av krimserien må jo berre fortsette der han slapp etter den fyrste boka. For det er jo faktisk ei knallbra bok når du tenker at du skal lese eit kapittel på morgonkvisten (eller kvist og kvist, klokka ni), og når du sjekker klokka igjen er den ti på halv tolv, og det kjennest ut som om berre fem minutt har gått. Skummelt.

Ildvitnet

Ildvitnet er den tredje boka i serien om Joona Linna, og sjølv om den ikkjer nøyaktig like fengande som dei to første, har den andre aspekt som gjer at boka likevel får nærmare toppkarakter hos meg. For det fyrste held Kepler på trenden om å synleggjere psykiske lidingar i samfunnet og utnytting av desse, det handler om barn (og det er helt jævlig kva enkelte menneske kan få seg til å gjere med og mot barn). Og så får vi veldig mykje av spenninga frå privatlivet til Joona, og eg gler meg til å sjå utviklinga av denne.

Det har skjedd to mord på ein institusjon for psykisk sjuke unge jenter, Birgittagården. Ganske brutale mord, utført med stump vald mot hovudet som rammar ein av jentene og den femti år gamle nattevakta Elisabet. Joona Linna er under interetterforskning, og vert sendt som observatør. Men sta som han er, blandar han seg inn der han kan. Det viser seg at den einaste som manglar på Birgittagården er ein av dei nye elevane, Vicky. Når Vicky på rømmen stel ein bil og køyrer ut i elva, oppdager ho at at det sit ein fire år gamal gut i baksetet, og plutseleg er ho drapsmistenkt og ettersøkt for kidnapping.

Sandmannen

Som nevnt ovanfor har det dukka opp små biter frå privatlivet til Joona, og det er vel det denne boka handler om. Ikkje at Joona gjer så veldig mykje ut av seg i plottet, det meste av arbeidet er lagt på Saga Bauer, som går undercover inn til Jurek Walter. Jurek vart sendt på psykiatrisk isolat for tretten år sidan, av Joona. Det var nokon ganske sjuke ting han hadde gjort, blant anna kidnapping. Og ut av det blå dukkar eit av ofra opp att, Mikael Kohler-Frost. Han kan ikkje hugse å ha rømt, og han held på å døy av legionella. Han fortel av systera var fanga saman med han, og basert på Mikael sin tilstand, skjøner Joona og kollegane at dei må handle raskt dersom Felicia Kohler-Frost skal bli funnen i live.

Eg har sett mange kommentere at dette er favoritt-Kepleren deira, men det skjøner eg helt ikkje. Altså den var knallbra og spennande, men eg klarte jo faktisk å legge den frå meg frå tid til anna. Og så synest eg den ikkje var like kreativ som dei andre, eg følte løsninga var litt juks. Du hadde kun eitt hint på kva løysinga kunne vere, men ja. Litt juks var det, i alle fall i følge «gode krimregler». Men eg skal la det gå, for epilogen var berre WHAT. Eg har jo femte bok liggande her, men den må nesten vente litt.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: Paganinikontrakten (2011), Ildvitnet (2012), Sandmannen (2013)

Fleire bøker av Lars Kepler finn du HER.

Sitat

«Huset ved innsjøen» av Kate Morton

Boka er sponsa av Vigmostad & Bjørke

Huset ved innsjøen

Når du ser på dette coveret, kva tenkjer du då? Ein kjærleiksroman full av kliss? Vel, du tek i så fall feil. Denne boka grenser meir til kriminalroman, i begge periodene vi følgjer. Eg har faktisk alle av bøkene hennar, men har ikkje lese dei enno fordi dei ser nettopp ut som klissete kjærleiksromanar. Men uansett, dette er ei bok full av spenning, drama, uvisse hensikter og mykje skuldkjensle.

I 1933 forsvant eitt år gamle Theo frå godset Loanneth i Cornwall, England under ei sommarfest. Ingen spor eller forklaringar vart funne, og mysteriet vart aldri løst. 70 år seinare finn politietterforskaren Sadie Sparrow godset attgrodd, og vert nysgjerrig. Ho har god tid til å grave i fortida, sidan ho er på ufrivillig ferie etter å ha – vel, drite seg ut på jobb og snakka med ein journalist. Ho kontaktar Alice Edevane, ei av døtrene på godset som no er ein kjend forfatter og 86 år gamal, men Alice svarer ikkje på breva. Ho har sin eigen teori om kva som skjedde den natta, og ynskjer ikkje at hennar delaktighet skal kome fram i lyset.

Det er så mange skiftande teoriar i denne boka, og alle verkar så korrekte, heilt til ein ny og betre kjem fram. I tillegg er Sadie plaga av den uløyste saka ho snakka med pressen om, i tillegg har ei ganske personleg sak dukka opp òg. Boka er kjempespennande, og klarer å holde koken gjennom alle dei 573 sidene (sjølv om eg forsto ein ting eller to litt for tidlig; de veit, fargerik fantasi).

Forlag: Vigmostad & Bjørke
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Forbilde» av Sophie Elise

Éin kommentar

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Forbilde

I dag er det nøyaktig seks år sidan Sophie Elise Isachsen starta ein av Noregs mest leste bloggar, og starta reisa si som kanskje den mest omtale bloggaren. Ei reise som har krevd mykje. Og Sophie kan skrive, skikkelig godt faktisk.

Sophie var ikkje den mest populære jenta i Harstad. Ho vart mobba, sleit med sjølvskading og dårleg sjølvbilete. Sjølv etter at ho starta bloggen sin og vart populær i Noreg, vart ikkje livet i Harstad betre. Ho brukte mykje tid på bloggen, som ho såg på som ein billett bort i frå heimbyen, og på seg sjølv. Silikon vart tatt, nasa vart fiksa på, extensions var alltid på plass. Slekt braut kontakta med familien, folka på vidaregåande vart ikkje noko hyggelegare. Og om ho no kom seg til Oslo, ville alt bli betre? Ville rosabobla la vere å sprekke? Vel…

Det er vel to typar menneske her i landet; dei som likar Sophie Elise og dei som ikkje gjer det. Begge desse typane bør eigentleg lese denne sjølvbiografien: anten vil du begynne å like Sophie, eller så vil du like ho enda bedre. Det er ei sterk historie, og det er eigentleg ein ganske viktig refleksjon over dagens samfunn. Og om du les dette, Sophie, så vil eg berre seie ein ting: du kan vere stolt av denne boka. Den er god.

(Eg må berre legge til at eg ikkje forstår kvifor VG har gitt boka terningkast fire, eller kvifor Dagbladet kaller det «først og fremst deprimerende lesing» og «skrivefør, men selvopptatt». Det er en sjølvbiografi, så klart handler den om ho sjølv. Det er liksom eit sjangerkrav. Dust.)

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Sophie Elise finn du HER.

Sitat

«Djevelen i den hvite byen» av Erik Larson

Éin kommentar

Boka er sponsa av Font forlag

Djevelen i den hvite byen

Denne boka er perfekt for alle som elska sesong 5 av American Horror Story: Hotel, enkelt og greitt fordi mykje av sesongen er basert på dette (sjuke) hotellet til (den sjukare) H. H. Holmes. Sjølv om boka i seg sjølv ikkje tek for seg så mykje av det som skjer på hotellet (det er jo ein dokumentar/true crime, så alt er jo basert på fakta, og fakta er noko av det som rett og slett manglar her).

Det vi derimot får vite mykje om, er korleis Holmes starta svindlar, forhold til unge kvinner som forsvant og bygginga av hotellet, «festningen». Unge kvinner som han ansetter slutter å kontakte familien sin, flytter utan ord, går fra menna sine, drar på ferie. Å skjule drapa sine var ikkje eit problem heller, hugs at dette er på slutten av 1800-talet og du kunne skifte namn, forfalske signaturar og spre rykter om kor folk befant seg, og korleis skulle nokon kunne avsløre deg? Det er skremande å tenke på alle menneska han hadde kontakt med, alle etterforskarane han snakka med som ikkje mistenkte noko som helst fordi han smilte og var sjarmerande.

Det er kanskje litt vel mykje arkitekturhistorie inn i biletet i forhold til den faktiske historia om H. H. Holmes, men kapitla om Holmes og arkitekten Burnham er separate, så du kan fint hoppe over dei om du vil (sjølv om du kan lære vanvittig mykje, som at verdsustillinga  var opphavet til eden skolebarn les i USA kvar dag, pariserhjulet, spraymaling og mykje meir). Boka er true crime, og skummel. Eg fikk faktisk mareritt – folk er (faen) ikkje friske.

Forlag: Font
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Se meg» av Nicholas Sparks

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Se meg

Når du tenker Nicholas Sparks tenker du sikkert Dagboken, The Last Song, klissete kjærleikshistorier og slikt. Vel, du har for så vidt rett. I bøkene til Sparks (og filmatiseringane) er det mykje kjærleik, og det er det for så vidt her òg, men den siste boka hans inneheld så mykje meir. Det som fyrst kan verke å vere ei typisk motsetningar tiltrekker-historie, utviklar seg raskt til å bli ein spenningsroman av eit eige kaliber.

Maria er ganske perfekt: vakker, intelligent, hardtarbeidande advokat. Colin er derimot annleis, med si valdelege og kriminelle fortid. Han har brukt mykje tid og krefter på å forandre seg, og Maria forelsker seg mot betre vitande. Men akkurat når forholdet deira når ei høgde og dei begge er stormande forelska, viser det seg at det er Maria si fortid som skal ta dei att og presse dei til det ytterste. Historia tar ein nifs turn, og livet til Maria vert dramatisk forandra, og Colin er på nippet til å øydelegge alt for seg sjølv.

Det er ei strålande historie, ein gnistrande roman og alle andre lovord du kan kome opp med. Om du før har tenkt at Sparks sine bøker er for romantiske for deg, ombestem deg ASAP, for denne boka er vanvittig spanande, absolutt på nivå med «klassiske» thrillere. Den grip tak i deg, og slepp ikkje før siste side er ferdig lest. Og kanskje ikkje då heller.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Sophie Starks liv og død» av Anna North

Éin kommentar

Boka er sponsa av Pax forlag

Sophie Starks liv og død

Eg les mange ulike bøker. Enkelte liker eg på grunn av språk eller historie, eller berre ein av delane. Av og til les eg bøker som eigentleg er utruleg gode idear, men pinlig dårlig gjennomført. Denne boka kunne raskt blitt ei slik bok; den er skriven som ein dokumentar om filmskaparen Sophie Stark, med «einsidige intervju» (tenk reality-tv der folk snakker i kamera) av sentrale personer i livet hennar etterfulgt av omtaler av filmane personane handla om. Dette kunne raskt blitt kaos og du ville ikkje følt at Sophie var hovudpersonen i det heile tatt. North derimot, viser at ho har stålkontroll på prosjektet og muskler nok til å bere dette litterære prosjektet, som har blitt til ein av dei mest fascinerande bøkene eg har lest.

Boka handler om Sophie Stark, og blir som sagt fortalt av menneske ho har hatt i livet sitt, frå brødre, til ektemann, til jentekjærasten. Eit skjørt og unikt portrett av eit ungt menneske vert teikna opp; ei jente som ikkje forstår sosiale konvensjoner, som held seg for seg sjølv, elskar film, er livredd. Frå ein fattig oppvekst, til eit spesielt collegeliv, til filmskaper. Sjølv om dei fleste opplever Sophie ganske likt, har dei ganske ulike oppfatningar av hendingane som har kryssa kvarandre.

Dette er ei nydelig og rett og slett fantastisk bok. Du kjenner deg nesten berusa av å lese den, og den tar eit hardt tak i deg. Definitivt ei bok som vil bli hos meg lenge.

Forlag: Pax
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Bonita Avenue» av Peter Buwalda

Boka er sponsa av Font forlag

Bonita avenue

Eg har ikkje ytt denne boka rettferd, det kan eg seie med ein gong. Å lese denne midt i eksamenslesinga er noko av det teitaste eg har gjort, for eg har berre fått lest eit kapittel eller to om dagen, og det er rett og slett ikkje nok. Denne boka fortener at du dykker djupt inn i den og sluker sju-åtte-ni kapittel dagleg. For den er knallgod.

Eg har heller ikkje lyst å fortelje kva den handler om, for då vil eg øydeleggje omtrent alle overraskingar for dykk. Men eg kan jo sei at den startar med at Aaron Bever tar eit tog, og på dette toget møter han på den tidlegare svigermor si, som han ikkje har sett på mange år. Faktisk ikkje sidan han fekk eit psykisk samanbrot og omtrent øydela livet sitt. Han får vite at svigerfaren er død. Denne hendinga og opplysninga sender han tilbake i tid, og han kontaktar ekskjærasten sin Joni. Joni har flytta til USA og gjer stor suksess der, og har ingen ynskjer om å møte Aaron igjen. Litt etter litt vert forholdet deira rulla opp, Aarons psykiske helse, historia om Jonis far Siem, og korleis alt gjekk til helvetet. Nøkkelordet her er familiehemmelegheitar som avslørast.

Boka er nesten ufrivilleg morosam, med så mange tragiske (for karakterane) og komiske (for oss lesarar) scener, ting som nesten er for absurde til å vere oppdikta. Eg synest ikkje stikkorda mine for denne omtala er spesielt dekkande, for dei gjev nesten eit slags inntrykk av at det er Fifty Shades det er snakk om, men boka minner eigentleg meir om … tja, Et lite liv, kanskje? Ikkje like storslått, men skrivestilen er litt den same. Det er eigentleg ganske vanskeleg å samanlikne denne boka med noko anna. Den er noko for seg sjølv.

Forlag: Font
Utgivelsesår: 2016 (2010)

Sitat

«Hypnotisøren» av Lars Kepler

Éin kommentar

Hypnotisøren

Dei som følgjer bloggen min, veit at eg er litt skeptisk til krim og må få det eg leser høgt anbefalt først, og no er det seks år sidan den fyrste boka om Joona Linna kom, og eg høyrer enno berre positivt om serien. Det er jo eigentleg ganske tjukke bøker til å vere krim/thriller, og eg lurte jo på korleis i alle dager ei så tjukk bok skal kunne halde spenninga og likevel ikkje skuffe i slutten?

Vel, eg aner ikkje korleis det skjedde, men eg satt altså og las denne boka sju timar (!) i strekk kvelden (omtrent 420 sider, for min del, boka er på 530 sider), så å seie at den gjekk raskt unna er vel ikkje å overdrive? Sjukt spennande, og utruleg velskrivne greier!

«Hypnotisøren» det er snakk om her, er psykiateren Erik Maria Bark, men han gav opp praksisen for ti år sidan etter ein del oppstyr rundt ein av pasientane i hypnosegruppa hans. Likevel bruker han no hypnose for å hjelpe politiet i ei spesielt prekær etterforskning, der ein heil familie er blitt slakta ned. Yngstesonen er så vidt i live, og ligg på sjukehus, og etter å ha hypnotisert den så vidt bevisste femtenåringen, bryt helvete ut. Media tar kontakt med Erik, og det er ikkje alle som tek lett på at han igjen har praktisert hypnose; og no er fleire menneske i fare.

Det som var spesielt drivande i denne boka, og som for min del klassifiserer det som thriller og ikkje ein krimalroman, var vel at vi fekk perspektivet frå dei andre involverte i historia, ikkje berre kriminaletterforskeren (altså han godaste Joona Linna). Den voldsomt kompliserte saka vart jo løyst til slutt, av stabeisen Joona Linna, som alltid har rett. Og eg har rett når eg seier at dette er ei god bok.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2010

Fleire bøker av Lars Kepler finn du HER.

Sitat

«Klokken og sengen» av Eline Lund Fjæren

2 kommentarar

Klokken og sengen

Dette er ein samtidsroman med stor slagkraft. Det er eit eller anna veldig treffande å lese ein roman om ei jente på min alder, skriven av ei anna jente på min alder. Angsten, einsemda og tafattheten som er skildra, rører ved hjartet mitt (unnskyld klisjeen) og pirker bort i den delen av hjerna som rår over gjenkjenning og sympati.

«Eg» har flytta frå Oslo til Bergen. Ho bur i ei studioleilighet, søker på jobber ho ikkje vil ha, gidd ikkje stå opp og er ganske sikker på at ho har mista studieplassen sin. Ho har ikkje penger, mat, venner eller mykje anna i kvardagen, men ho er nøgd med å liggje under dyna. Noko av det ho derimot har i kvardagen er saknet etter «han» som vart att i Oslo, og framande menn fyller tomrommet. Og Julie, når ho orkar å svare på oppringningene frå Julie.

Språket er fargerikt, småsjukt, intimt, desperat, rått og ærleg. Det finst nok altfor mange av oss som veit korleis det er å foretrekke dyna framfor omverda, og dette er ei bok som gjev eit truverdig innsyn hos «oss». Eg veit i alle fall at etter å ha lese denne boka, er Fjæren sitt forfattarskap eit forfattarskap eg skal følgje med på framover. Og så må eg sjølvsagt få skaffa meg debutboka hennar, Ung jente, voksen mann.

Forlag: Oktober
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Eline Lund Fjæren finn du HER.

Sitat

«Et lite liv» av Hanya Yanagihara

2 kommentarar

Boka er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

et-lite-liv

Dette er ei heilt fantastisk bok. Eg føler ikkje at eg har lese, eg føler at eg har levd. Eg har fordjupa meg i denne tjukke boka, og eg har levd i denne verda. Det er ikkje ei glad historie, dette er ei stor oppleving. Teksten gnistrar, orda veks og sidene flyr av seg sjølv. Eg har grått og grått og smilt og ledd, og no er det slutt. Det er ei skikkeleg tom kjensle, og eg vandrar berre rundt på måfå i leiligheta. Kva bok skal eg kunne starte på etter denne????

Denne mursteinen roterer hovudsakleg rundt Jude (sjølv om jeg-personen er Harold). Jude er det mystiske limet i vennskapet mellom han, Willem, Malcom og JB. Dei har gått på college saman, og dei held på vennskapet gjennom heile livet (sjølv om det er litt av og på). Willem, Malcolm og JB er ganske opne karakterar det ikkje tek lang tid å bli kjend med, men å bli kjend med Jude tek eit heilt liv. Det blir ganske klart tidleg i romanen at han har hatt ein grusom (eller mangel på) barndom, og dette slepp aldri taket.

Dette er hjerteskjærande lesing, og som nevnt grein eg augene mine tørre. Denne boka går så djupt, og sit att hardt. Den utforsker styrken på vennskap, ser på den ulike kjærleiken vi kan kjenne for menneske, kor mykje vi er villige å ofre for dei vi elsker. Det er ei bok om rettferd, vennskap, familie, mellommenneskelege band, skyld og skam. Men kanskje mest om vennskap.

Kapitla er av og til typ 90 sider med få blankliner, så det er ikkje teknisk sett lettlest. Men om du berre lar deg flyte med, vil boka forsvinne på nokre dager. Eg gjer denne boka toppkarakter, eller for å parafrasere ei eldre dame på Kjekt å ha (som ikkje heilt forsto korleis terningkast fungerer): «Eg gir denne boka terningkast 10 på en skala fra 1-10.»

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«En blå kjole fra Herr Hitler» av Toril Brekke

Éin kommentar

en-bla-kjole-fra-herr-hitler

For ei oppsiktsvekkande bok! Og så utruleg merkeleg at eg ikkje har høyrd om Toril Brekke før, når dette er den nittande boka hennar? Det er tydeleg at eg har gått glipp av noko, for dette er ein forfattar som eg skal lese meir av framover!

Liv har bestemt seg for å ta livet sitt. Overdose av et skudd, og så skal ein kompis hente hunden. Og alt kunne ha gått fint, om ikkje ein av dei ferierende i bygda plutseleg gjer henne ansvaret for den gamle, tyske dama i nabohuset. Ho må kjøre henne til Kiwi. Irma synest det er stas å få hjelp av Liv, og gjer alt ho kan for å bli venner med henne. Men Liv har det vondt, og klarer ikkje ta inn Irma og hennar vonde historie.

Dette er ei sår og fin bok, og personane er så sympatiske! Dei er ekte menneske, med ekte problem, ekte kvardagsfrykter (som om det er påkrevd å ha kvar sine handlekorger på Kiwi?). Du vil bli glad i personane, og i sin tur boka.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2012

Sitat

«Bak lukkede dører» av B.A. Paris

5 kommentarar

Boka er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

Bak lukkede dører

Fy søren for ei bok! Nervepirrande, skremmande som få og ikkje minst fucka den med hovudet ditt. Eigentleg synd at eg aldri vil kunne lese den om igjen uten å vite korleis den sluttar. Men sånn er det med gode thrillerar og psykologisk krim! Båe heldigvis og dessverre.

Utanfrå har Grace og Jack det perfekte ekteskapet. Dei tilbringer så godt som all tid saman, er vakre, intelligente og sjarmerande menneske. Dei held ingenting hemmeleg for ein annan, så dei deler til og med e-postadresse. Kor fantastisk er det ikkje å vere så nær eit anna menneske?! (Sarkasme.) Vel, ikkje veldig, viser det seg. Ingen av naboane unntatt nyinnflyttede Esther synest det er merkeleg i det heile tatt, og kvifor skulle dei det? Kva er så gale med å vere perfekte? (Alt, absolutt alt.)

Vanlegvis skriv eg delar av omtala medan eg les for å hugse kva eg tenkte om boka undervegs, men det var berre umogleg med denne boka. For det fyrste er den ikkje så veldig lang, og for det andre slukte eg den i løpet av ein dag. Eg lengta faktisk etter å ta bussen heim, så eg kunne lese på bussen; og om det ikkje seier sitt om kor medrivande denne boka er, så veit eg ikkje kva som gjer. Dette er den perfekte boka for alle som likte Avslørt, Flink pike, og Piken på toget. Om du ikkje allereie har forstått det, så anbefaler eg altså denne boka ekstremt høgt!

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av B.A. Paris finn du HER.

Sitat

«Maurtuemordene» av Hans Olav Lahlum

Boka er eit rådgjevareksemplar frå forfattaren

Maurtuemordene

Kva er meir spanande (og uløyseleg) enn ein «ope rom»-krim? Det er få leietrådar, få mistenkte og ingen eller liten samanheng mellom drapa. Det som gjer denne boka ekstra spanande er at vi får innblikk i seriemordarens sinn òg. Det auker spenninga gonger tusen.

Unge kvinner dukker opp – døde, naturligvis. Både teologistudentar, jazzsangarar, rike arvingar… Fellesfaktorane ser ut til å vere få, og til og med Patricia slit med å finne løysinga. Ein seriemordar er laus, og ved offera sine legg han eit bilete av ein maur. Presset under etterforskninga auka, og K2 (endeleg singel) opplever press i privatlivet òg. Og twisten i historia er fantastisk! Eg er kjempestolt av at eg gjetta meg til løysinga før den vart avslørt (i alle fall halvvegs).

I tillegg til spenninga ved å lese boka i seg sjølv, las eg denne som rådgjevar for Hans Olav. Den skil seg ganske kraftig frå dei tidlegare bøkene med tanke på plott, men det er jo berre kjekt med litt nytt!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2014

Fleire bøker av Hans Olav Lahlum finn du HER.