Begge bøkene er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

Då eg var på Gyldendal sitt høstmøte i Bergen i fjor haust, Forfatterne kommer!, fikk vi utdelt Maretorn av Tone Almhjell i ein goodiebag. Eg vart fyrst og fremst interessert fordi forfattaren sjølv satt framme på podiet og var superherleg – med dyreøyrer festa i håret. Barnebøker har jo ikkje vore mi greie på ei stund, men med ny jobb i barne- og ungdomsavdelinga hos Norli, har det teke seg litt opp! Så etter å ha somla meg til å få skaffa meg den fyrste boka hennar, Vindeltorn, var det berre å sette i gong.

Dette er den perfekte barneboka. Hadde eg funne denne på biblioteket som tiåring, ville eg bladd den i filler. No til dags er det sjeldan eg tillèt meg den luksusen å lese ei bok fleire gonger, men kven veit? Eg skal i alle fall kjøpe med meg eit eksemplar til nevøen min, for eg kan ikkje tenke meg den ungen som ikkje vil bli sugd inn i dette universet.

Vindeltorn handlar om Lin, som har kalt seg sjølv dette i ein trolljegerleik med bestevennen. Ho har flytta til byen, og saknar Niklas. Ho saknar og Rufus, musa ho hadde til kjæledyr. Heldigvis for Lin, møter ho Rufus igjen i det ho entrar ein sprekk i kjellarveggen – men Rufus er no ein og ein halv meter stor. Ho har hamna inn i ein verden av dyrlingar, der avdøde kjæledyr lev vidare omtrent som på menneskevis, med hus og kle. For Lin blir det dessverre ikkje berre glede i gjensynet med den elska musa, for det viser seg at ho er ein Vindeltorn, og det er no hennar oppgåve å løyse eit stort og viktig mysterium.

Det er ei verd med snakkande dyr, med mystikk, litt skrekk, merkelege og vakre band, og til saman blir det ei nydeleg og glitrande framstilling av fantasy. Boka er helt herleg, og eg smelta heilt. Så då hoppar eg like så godt rett vidare på å lese Maretorn, den frittståande oppfølgjaren som kom i haust.

I Maretorn er vi ca eit halvt år framme i tid. Niklas sakner Lin, som enno ikkje har flytta att til Sommerhjell. På tur i skogen vert han plutselig forfulgt av noko, kanskje ein bjørn? I panikk klatrer han opp i eit tre, der han til sin store skrekk oppdager ei gaupe som berre stirer på han. Og snakker til han. Niklas veit ikkje kva han skal tru, og resten av bygda oppfører seg merkelegare og merkelegare. Når han avdekker eit par hemmelegheitar om den avdøde mora si, fører det han ut i fare og inn i eit eventyr. Niklas hamner i den same verda som Lin var i tidlegare, men han hamner i ein by teken av marer, med troll, knokkelnebb og ondskap. Han er kanskje ingen Vindeltorn utvalgt for oppgåva, men er det noko Niklas heller ikkje er, så er det ein feiging. Og med gaupa Tyst ved si side, tek dei opp kampen mot marene.

Og det er så spennande! Det er så bra skrive, lettlest og medrivande og berre herleg! Å leve seg inn i denne verda Almhjell har skapt, det er som å leve i ein draum du ikkje vil vakne frå. Av med hatten, og eg bøyer meg i støvet, for dette er ei leseoppleving utan like.

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: Vindeltorn (2013), Maretorn (2016)