Seksuelt misbruk

Sitat

«Gather the Daughters» av Jennie Melamed

Ikkje les denne om du er ei sart sjel. Det er ikkje ei ungdomsbok. Det er ein sterk, altfor truverdig og skremmande dystopi.

Kva viss du har vokst opp på ei lita øy, og du heile livet har blitt fortalt at de er dei einaste igjen i verda. I det som pleide vere USA er det no berre øydeland: alt er brent opp av flammer frå dommedag og kunne sjuke og funksjonshemma mennesker er att. De er dei einaste igjen.

Nokre jenter gler seg til dei får mensen så dei kan bli gifte. Dei aller fleste gruer seg. Janey er den som gruer seg mest; faktisk så mykje at ho har sulta seg i årevis for å unngå å bli fruktbar. Ho er dermed mykje eldre enn dei andre jentene, og har fått ein rar og mislikt posisjon i samfunnet. Ho er vaksen, men ikkje vaksen. Amanda er ei av dei som har sin «summer og fruition» no (fruktbarhetssommer?), og vert raskt gift og gravid. Men når Amanda får greie på eit par ting og begynner å stille spørsmål ved det religiøse samfunnet, ender ho opp død. Og verre enn det – Janey ser korleis ho døyr. Og det er her alt eksploderer, for Janey har fått nok av det undertrykkande samfunnet ho lev i, og ho trur ikkje på alt dei er blitt fortalt om forfedrene sine. Ho starter eit opprør, som ender brutalt.

Som eksempel på kor fucka desse religiøse gærningane er: det er heilt normalt – faktisk forventa og påkrevd – at fedre skal forgripe seg på døtrene sine frå dei er småbarn, så dei skal vere førebudd på ekteskapet som kjem rett etter første sommer med mensen. Vanligvis i tolv-trettenårsalderen. Og ja, menna er ofte ti år eldre. Og når dei har blitt vekkgifta, flytter dei stort sett inn i huset til eit av foreldrapara, og dei må berre fint ta gift og ofre livet for den yngre generasjonen. KVA I SVARTE FAEN.

Dette er ei historie om å stå opp for seg sjølv og alle andre, tørre å stille dei kritiske spørsmåla og viktigheten av å gjere offer. Viktigheten av vennskap, fellesskap og tillit. Og litt om svakhetene vi alle har, og kva svakheter vi ikkje burde akseptere under nokon omstende.

Boka er knallbra. Midt i blinken for fans av The Handmaid’s Tale og The Power. Men igjen, boka har sterke scener: eg tek ikkje noko ansvar for mareritt.

Forlag: Tinder Press
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Skjønnhet er et sår» av Eka Kurniawan

Éin kommentar

Boka er sponsa av Pax forlag

Denne romanen har tatt meg med storm! Herregud, for ein lesefest dette skulle vise seg å bli. Etter berre femten sider skjønte eg at denne ville dytte seg oppover og sikre seg ein plass på topp 10-lista mi over gode bøker. Dette er verkeleg ein unik og spinnvill roman, og den tvinger meg til å bruke opp nesten alle dei gode vendingane mine på ein gong. Ikkje la deg lure av omslaget (som kanskje er verdens finaste??), for dette er ikkje ein typisk historisk dameroman.

Eg bruker jo vanlegvis ikkje sitere anna enn frå diktsamlinger i omtalene mine, men her må eg faktisk gjere to unntak. Eitt for å vise den klare og tydelege samfunnskritikken, og eitt for å vise den hysteriske, mørke og drøye humoren i boka.

Det fins ingen verre forbannelse enn å føde ei pen jente i en verden full av menn som oppfører seg like avskyelig som kåte bikkjer.

Det er ein fabel-aktig (og fabelaktig!) roman, du må liksom berre akseptere alt som skjer, sjølv det som er heilt fysisk umogleg. Alt kan sjåast på som metaforer, myter, og som sagt er ikkje samfunnskritikken lagt skjul på.

Boka starter med at ei vakker prostituert, Dewi Ayu, står opp frå grava etter å ha vore død i drøyt tjue år. Men det er ikkje poenget med boka, eller historia. Sjølve boka er knytt saman meir som anekdoter som blander seg saman, med historier frå livet til Dewi Ayu, menneska rundt henne, døtrene som kjem, menna som forelsker i henne og døtrene. Bakteppet er Indonesia under andre verdskrig, japansk okkupasjon, og så – pang! – fredstid for fyrste gong på evigheter i landet. Her er store politiske omveltningar, men hovudsakleg er det dei små hendingane i «vanlege folk» (om nokon i denne romanen kan kallast det) sine liv som er skildra.

For tjueen år siden hadde hun dødd tolv dager etter å ha født ei heslig lita jente, så heslig at jordmora som hjalp henne, ikke kunne være helt sikker på at det virkelig var et spedbarn, og trodde kanskje det kunne være en klump med dritt, ettersom hullet hvor en unge kommer ut, og hullet hvor dritt kommer ut, bare er to centimeter fra hverandre.

Og slik går det altså slag i slag! Sprelsk som fanden, og ikkje redd for å vere direkte. Det er burlesk i bokform, og eg absolutt elsker det. Skråblikket Kurniawan setter på menneske, samfunn, og ikkje minst kvinner i ein mannsdominert verden, er praktfullt. Akkurat som språket. (Boka er forresten ikkje omsett direkte frå indonesisk, men frå den engelske utgåva, Beauty is a wound, og etter å ha lest litt i den, kan eg seie at Hedda Vormeland sitt språk er hakket morsommare enn den engelske versjonen.) Men ja, dette er ei spektakulær bok!! Eg trur absolutt alle med bittelitt humor i kroppen vil kunne storkose seg med denne herlige boka.

Forlag: Pax
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Eka Kurniawan finn du HER.

Sitat

«La meg bli med deg» av Rita Paramalingam

Éin kommentar

Boka er eir leseeksemplar frå Norli

Dette er ei mintfarga lita perle du bør unne deg ein liten time med. For det tek ikkje lenger tid, å kome seg gjennom denne syltynne boka. Det er derimot ei slik bok du kan lese fleire gonger, for den har så mange lag. Det er ganske fascinerande.

Boka er ei lettbeint og truverdig skildra historie om Lara, som har ein sommar ho aldri vil gløyme. Etter ei fæl opplevelse mister ho bestevenninna si Signe, mora bryr seg ikkje om Lara og veslebroren Felix, berre om kjærasten Lars. Det vert såpass at Lara må stele mat på butikken for at ho og broren skal ha noko å ete. Ganske så tøft for ein tiandeklassing, med andre ord. Og ting blir berre verre.

Det er imponerande at ein debutant som Paramalingam klarer å balansere mellom den vakre uskylden til eit barn, og den brutale, og til tider motbydelige, seksuelle oppvakninga til ei ung jente. Her har du ein tenåring med enorme byrder på skuldrene, stort ansvar, i tillegg til kranglane med venner og søsken vi alle kjenner frå dei såre ungdomsåra.

Her er òg ei veksling mellom blomstrande og nydeleg språk, og eit rått og ærleg språk som det òg er viktig å sette pris på. Du vert sugd inn, og boka føles mykje lenger enn den er. Den setter rett og slett spor, og eg aner ikkje kva anna bok eg kan samanlikne det med. Oppsummerande ord: ru, mjuk, stygg og gripande. Det skal bli ganske så spennande å følge med på Paramalingam framover.

Forlag: Oktober
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Lollo» av Linna Johansson

Boka er sponsa av Aschehoug forlag

#rosaprosa er ei seriøs greie for tida. Det florerer av rosa omslag på bøkene, og dei har ein tendens til å vere irriterande gode. (Eg elsker rosa, og det var kun på grunn av fargen at eg ville lese denne boka.) Og altså, jenter, plukk opp denne fantastisk sterke og feministiske romanen! Et must-read?

Då Lollo var tjue år traska ho saman med venninna si Lidija, utan jobb eller skule eller eigentleg noko som helst å finne på. No er Lollo 28 år og fortel om dette året, då ho og Lidija vart dratt inn i ein gjeng der alkohol, narkotika, festing, stripping på internett og prostitusjon er ein del av kvardagen. Avisene lagde ei sak om det, og Lollo fortel oss no si side av saka «alle» har høyrt om.

Boka klarer å veksle mellom å vere sexy og motbydelig, sår og glad, vakker og stygg. Det einaste den konsekvent var, var god. Seriøst, den er knallgod. Eg veit ikkje kor mykje meir eg kan seie uten å spoile boka, så eg trur eg kan nøye meg med å seie at den absolutt bør lesast! Spesielt av kvinner mellom atten og trettifem år? (Men ikkje høyr på meg, les den om du vil, uansett om du er sytti, liksom.)

Det er ganske vanskeleg å ikkje tru at dette er sjølvbiografisk, for det verkar så nært og ekte at det nesten må vere sjølvopplevd. Og så er boka dedisert til Lidija. Likevel kan ikkje internettet gi meg eit positivt svar på dette. Eg fann derimot ut av Linna Johansson er kjent for å eit feministisk litteraturskrift, Bleck, og at dette er debutromanen hennar. Noko som forklarer mykje. Boka er samfunnskritisk, krass og forteljarstemma til Lollo er overbevisande.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Hvis helvete var av is» av Bernard Minier

Éin kommentar

Boka er eit førehandseksemplar frå Aschehoug forlag

Dette er ein verkeleg murstein av ein krimroman – og eit mesterstykke. Fransk krim, altså. Kva er greia? Kvifor funker det så utruleg bra? (Eg kunne vel faktisk skrive ein analyse om kvifor, men det trur eg at eg står over.) Det er uansett noko av det sjukaste eg har lest på lenge.

Det er så skummelt, det her. For det fyrste er handlinga lagt til foten av Pyreneene, på den franske sida. Det er fjellandskap i desember, kaldt, mørkt, ein småby med eit creepy gruvesystem frå tredvetalet. Som om ikkje det er eit ekkelt nok bakteppe i seg sjølv, er mykje av handlinga lagt til ein klinikk for dei største kriminelle psykopatane i Europa, samla på Wargnierklinikken opp i fjellsida – her er altså jævlig farlige psykisk sjuke menneske i ein skummel liten fjellby. Og betre blir det faen ikkje av å dra inn døde, flådde hestar, seksuelle overgrep og groteske mord. Hjælpes.

Historia startar med at ein flådd, opphengt hest vert funnen i toppen av gruvene. Kriminalførstebetjent Martin Servaz vert heller sur når han oppdager at han skal bruke tida si på å etterforsket drapet på ein hest. Men det er ikkje kva hest som helst, men hesten til forretningsmogulen Éric Lombard. Det heile synest ganske dumt for Servaz, heilt til ein farmasøyt i byen vert funnen, brutalt myrda. Og når DNA frå den farlegaste innsatte på Wargnierklinikken dukker opp på begge åstadene, veit ingen kva dei skal tru. For den berømte mordaren Julian Hirtmann kan vel ikkje ha kome seg ut frå cella si? Eller? Og om han hadde det, kvifor drepe ein hest og så reise tilbake til klinikken?

Eg skal ikkje avsløre så mykje meir av handlinga (og her er mykje, for det er cirka 630 tettpakka sider), men eg kan love at den er fantastisk bra. Kven kan finne på slikt? Plottet er så intelligent, riv ruskande gale, og spenningsoppbygginga perfekt. Boka blir berre betre og betre, og Minier vrir seg elegant gjennom heile historia. Eg vart berre meir og meir nysgjerrig, men klarte ikkje gjette korleis det her ville ende. Og så det med hesten, det er ganske bisart og grotesk. Fantastisk ekkelt.

I tillegg er boka ganske samfunnspolitisk av seg. Media vert kritisert, det psykiske helsevesenet i Frankrike får gjennomgå og samfunnet generelt. Det er definitivt ein fullpakka kriminalroman som vil suge deg inn. Eg slukte den på eit lite døgn, og elska kvart minutt av denne brutale og sinnsjuke (!) historia.

Den franske originalen er utgitt i 2011, noko som forklarer kvifor folk fortsatt bruker MSN og har klapptelefonar. (Det er jo lov å flire litt av akkurat det, synest eg.) Men ja, det slutter jo ikkje her! Dette er den fyrste boka i ein serie om Martin Servaz, og det er vel komne ut tre på engelsk, trur eg? Så her er mykje å sjå fram til!

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Bernard Minier finn du HER.

Sitat

«Mudderhund» av Inge Schilperoord

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Dette var ei bok eg sikkert ikkje ville lest, om det ikkje var for at ein kollega fortalte meg om den. Det er Sidespor-serien til Aschehoug, så du veit jo at du får noko spesielt og lite kommersielt. Og eg kan starte med å seie at eg trur mange vil bli støtt av boka, men at det òg er ei bok så mange som mogleg bør lese. Men ver forberedt på at det tidvis er ganske tøff lesnad.

Jonatan er nettopp sluppen ut av fengsel, på grunn av manglande bevis i saka mot han. Saka han vart tiltalt for var altså pedofili. Han har gått mykje i terapi og er ganske trygg på seg sjølv. Han har strenge rutiner og arbeider mykje for å halde tiltrekkinga si mot barn i sjakk. Han reiser til mora som skal flytte ut av ei blokk klar for riving, berre for å oppdage at ei dame har flytta inn i naboleiligheita, med den vesle dottera si, Elke. Jonatan prøver så hardt å avvise henne, men ho er så einsam. Alt går fint så lenge dei berre kan passe fisken han prøver å friskne til, men det vert vanskelegare og vanskelegare. Og så døyr fisken.

Dette er ei bok ein bør prøve seg på. Den tek opp att ein ganske viktig debatt som var i vår, om pedofili. Mange misforstår både uttrykket, legninga og definisjonen av ordet. Vi må kunne skille mellom pedofile – folk som mot sin vilje har ei legning – og overgrepsmenn (og -kvinner). Det handler om å kontrollere impulsane ein får, begjæret og reaksjonane sine. Veldig mange pedofili skammar seg og arbeider utruleg hardt for å fungere som eit normalt medlem av samfunnet. Schilperoord er kriminalpsykolog, og klarer å skildre denne indre kampen skarpt og sårt, og ikkje minst truverdig. I dette tilfellet er jo Jonatan ein som prøver, og ikkje får det til. Refleksjonane han gjer seg i boka er noko å ta med seg vidare.

Eg vil avslutte med at det er ei ganske velskriven bok. Eg gir den absolutt toppkarakter. Den starter så roleg, vakker, vag og sår, og dess lenger ut i boka vi kjem, dess meir brutal, rå, ekkel og mørk blir den. Og eksplisitt. Det kan vere direkte motbydelig å lese til tider, men det er eit tema vi må tørre å snakke meir om! Schilperoord er ikkje redd for å ta opp eit tema dei fleste ser på som tabu, og som definitivt vil få enkelte lesarar til å rase. Du er advart.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Jeg lar deg gå» og «Jeg ser deg» av Clare Mackintosh

Éin kommentar

Begge bøkene er forhåndseksemplar frå Cappelen Damm

Du har jo sikkert fått med deg Jeg lar deg gå som kom i fjor, for den vart jo ein bestselger over natta. I tillegg er den skrytt opp i skyene. Eg fikk ikkje somla meg til å lese den før no, og med slike store håp til boka er det vanskeleg å ikkje bli skuffa.

Eg begynte å lese boka klokka sju om morgonen, og synest at det gikk ganske treigt i del ein. Velskrive, liksom, men ikkje så utruleg spennande. Men shame on me for å dømme for tidleg, for når del ein var ferdig og eg starta på del to, vart eg tatt totalt på senga! Eg følte meg så lurt, typ trill rundt.

Ei mors verste mareritt: hennar femårige gut vert påkjørt og drept. Ein politimanns verste mareritt: ein bilfører som stikk av og ei sak som er umogleg å løyse. Både mora til guten og politmannen Ray kjenner på ei skuldkjensle dei ikkje klarer å shake. For å kome seg unna Bristol, byen er det skjedde, reiser Jenna Gray til ei knøttlita bygd i Wales og leiger seg ei lita hytte ut med klippane. Fortsatt prega av ulukka, starter ho eit nytt liv og sørger for ungen som døydde. Ho bygger seg sakte opp eit nytt liv. I Bristol forsker Ray vidare på saka, og eitt år etter ulukka er det ein bit som fell på plass. Og på nytt skal Jennas liv knusast.

Handlinga er inspirert av ei ekte sak Mackintosh jobba med då ho var politi. Eg klarer jo ikkje la vere å lure på kor mykje som er sant og kva som er «kunstnerisk fridom», men Mackintosh kan uansett skrive. Og for ein tvist!!!

Då eg begynte på den andre boka hennar, tenkte eg at plottet var latterleg opplagt. Så tenkte eg at den fyrste boka jo var bygd på ei ekte sak, og at Mackintosh tydeleg mangler fantasi, trass at ho kan skrive godt. Igjen må eg innrømme at eg dømde for kjapt. Eg gjekk faen meg på limpinnen igjen. Ho fekk meg til å tru at eg var sååå glup som hadde skjøna samanhengen, men så… tok eg feil??

Men altså. Til mitt forsvar er dette den same oppskrifta som i Jeg lar deg gå (sjølv om bøkene ikkje har noko som helst med kvarandre å gjere). Begge er blanding av psykologisk thriller og vanleg politikrim, då du følgjer begge sidene. Du har hovudpersonen i førsteperson, politietterforsker i tredjeperson, og så gjerningsmannen i førsteperson – men i kursiv. Så det er jo same opplegget, så litt uoppfinnsomt er det jo, sjølv om eg må innrømme at det fungerer utruleg bra.

Zoe Walker er på veg til jobb som vanleg, då ho plukker opp ei gratisavis og blar i. Sjokkerande nok oppdager ho eit bilete av seg sjølv i ei annonse for seksuelle tenester. Ho vert rasande, flau og forvirra. Er dette ein dum spøk? Korleis har nokon fått tak i et bilete av henne? Viss det er henne då, og ikkje nokon som liknar? Ho sjekker avisa dagen etter, og då er den same annonsa der, berre med ei anna kvinne avbilda. Zoe vert ganske forvirra og rapporterer det til politiet. Dei tar det ikkje særleg alvorleg, før ho finn ei eldre utgave med bilete av ei kvinne som nyleg vart rana. Det viser seg raskt at kvinnene som er avbilda har blitt voldtatt, rana og til og med drept. Zoe forstår at det snart må bli hennar tur.

Dette er skikkeleg creepy greier, og plottet er fantastisk bra. I den fyrste boka er jo den største tvisten i midten av boka, men her er spenninga på topp heile vegen og når makspunktet på siste side. For epilogen er direkte rystande, og den fucka meg over heile to gonger! Herrejesusfred. Eg må seie at eg synest denne var betre enn Jeg lar deg gå, sjølv om begge er knallgode.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: Jeg lar deg gå (2016), Jeg ser deg (2017)

Fleire bøker av Clare Mackintosh finn du HER.

Sitat

«Den hemmelige kvinnen» av Anna Ekberg

Boka er sponsa av Bazar forlag

Bazar forlag er ufatteleg flinke på underholdningsromanar (og det er berre å innrømme det: vi treng slike bøker innimellom!). Denne boka vert kalla «kjærlighetskrim», og frontast som noko nytt. Det er kanskje litt misvisande og henvender seg meir til damer? Og det vil eg ikkje høyre eitt ord om, at denne boka «passer best for kvinner». For her er like mykje handling frå eit manssperspektiv. Og så er boka full av sånt mannfolk liker; vold, horer, penger og alkohol. (Slapp av, det var ein spøk.)

Du veit mest sannsynlig kven Anna Ekberg er allereie, utan at du er klar over det. Det er eit pseudonym for Anders Rønnow Klarlund og Jacob Weinreich, betre kjende som krimduoen bak bøkene av A.J. Kazinski. Og dette er faktisk ein like god krim, fantastisk spennande!

Louise Andersen driv ein kafé på Bornholm og bur der saman med kjærasten sin, forfattaren Joachim, og har gjort det dei siste tre åra. Så dukker det ein dag ein mann opp på døra, og leiter etter Helene. Dei trur først han er gal og ringer politiet, men det viser seg raskt å vere meir komplisert enn som så. For Louise er eigentleg ei rik kvinne som heiter Helene og driv eit shippingfirma. Problemet er at Helene ikkje kan hugse dette, eller mannen sin Edmund, eller barna sine, eller eigentleg noko som helst. Når Helene prøver å finne ut om fortida si, dumper ho òg over ei ganske stygg historie om faren, shippingfirmaet og seg sjølv. I mellomtida prøver Joachim å finne ut kven Louise Andersen eigentleg var, sidan hans kjærast viste seg å vere ei «Helene». Også han hamner midt opp i ei ganske stygg sak, som brått fører til at Helene vert arrestert.

Oversettelsen er ein av dei betre eg har lese av dansk til norsk. (Vanlegvis synest eg dei som oversetter dansk gjer skikkeleg latmannsarbeid og berre skifter ut skrivemåte.) Boka var meir krim enn kjærleik, og sjokkerande god (i alle fall i forhold til forventingane mine).

Dette er ei slik bok som er drivandes spennande medan du les ho, men den lager jo ikkje eit varig inntrykk. Til det vert det litt for «røverhistorie» for meg. Den er knallgod, overraskande, har realistiske karakterar og eit originalt og kreativt plott. Sjølv om Anna Ekberg er fiktiv, trur eg at eg vil seie at ho er Danmarks svar på Simona Ahrnstedt. Og ja, den kan absolutt anbefalast om du ser etter ei bok som sug deg inn i handlinga og held deg der til siste side.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Anna Ekberg finn du HER.

Sitat

«Baby doll» av Hollie Overton

Boka er sponsa av Gursli Berg forlag

Eg kan vel starte med å seie at du ikkje bør vente deg ein krimroman når du startar på Baby doll. Det er heller ikkje ein klassisk thriller, meir eit råspennande drama. (Gir det meining?) Det er ikkje noko stort spørsmål om kven forbrytaren er, det er ganske openbert frå starten av, så det er meir den psykologiske spenninga mellom familiemedlemma og andre involverte som skapar handling og engasjement.

Då Lily Riser var seksten år, vart ho kidnappa frå skulegården. Åtte år seinare er ho enno i fangenskapet, og lite har endra seg bortsett frå at ho har fødd ei jente, Sky. Ein dag gløymer kidnapparen å låse døra til hytta han held ho fanga i, og Lily klarer å rømme med dottera. Ho dukker opp som eit mirakel på dørstokken heime hos mora, berre for å finne ut at omtrent alt er forandra. Alle trudde Lily var død, unntatt tvillingsøstra Abby, hvis liv òg er ganske fucka opp. Når politiet kjem, insisterer Lily på å peike ut kidnapparen sin, for om dei ikkje ser reaksjonen hans når han ser henne, korleis vil dei nokon sinne tru henne? Kven ville trudd noko slikt om han?

Som sagt er det meste av spenninga plassert mellom familiemedlemma, spesielt Abby og Lily. Her er mange dramatiske moment, og overraskingar. (Sjølv når ein kanskje eigentleg ikkje burde bli så overraska?) Karakterane, spesielt Lily og kidnapparen, kan verke litt urealistiske i måten dei oppfører seg på rundt kvarandre. Men igjen, kva veit vel eg om den indre psyka til ein sadistisk jævel eller styrken til ei ung mor i fangenskap? Eg meiner, Natasha Kampusch klarte seg jo?

Dramaet og  plottet gjer meir enn opp for det litt flåsete, amerikanske språket som dukker opp innimellom. Det blir litt vel mykje «ekte kjærleik» her om alle typar relasjonar, og for Lily «går ting opp» og «slår henne» litt for ofte. Kanskje show hadde funka betre enn tell her? Til tross for det ujevne språket, er Baby Doll ein engasjerande, rørande og god roman, spekka med spenning.

Forlag: Gursli Berg
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Skjønnhet for aske» av Cecilia Samartin

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Norsk er faktisk det første språket denne boka er publisert på, den engelske utgåva er ikkje å få tak i enno. Så det er jo ei verdspremiere! Og det er ei anna slags premiere òg, for dette er det fyrste møtet mitt med bøkene til Samartin. Det freistar å lese fleire bøker etter å ha lest denne, sjølv om den skal vere ganske annleis enn dei førre bøkene hennar.

Dette er ein ganske rå roman om trafficking, menneskesmuglig, tvangsprostitusjon og alt anna i same kategori. Du kunne kalt det slaveri, for den del. (For det er jo dét det er, moderne slaveri!)

Vi møter tre veldig forskjellige jenter som hamnar i Las Vegas på ganske ulikt vis. Inesa er rundt 16 år og vert kidnappa frå heimbygda si i Moldova; Karla på rundt 14 som forelsker seg og vert manipulert av ein hallik i Mexico; og til slutt 9 år gamle Sammy som stikk av frå barnevernet etter ei grusom hending. Vårt fyrste møte med desse jentene er i Las Vegas når dei møtast for å rømme til California saman. Så vert historiene deira rulla opp, med vondare og verre hendingar for kvart kapittel.

Sjølv om dette er eit ganske jævlig tema, så dristar eg meg til å kalle boka feelgood. Den er jo full av håp! (Vi veit jo allereie frå starten at dei i alle fall er sterke jenter som gjer sitt beste for å kome seg vekk frå «syndenes by».) Det er jo hjerteskjerande! (Sjølv om boka underlig nok ikkje fekk meg til å gråte.) Og ikkje minst viktig, for den belyser eitt tema dei fleste av oss (nordmenn) nok ikkje tenkjer noko særleg på.

Samartin kunne gått mykje djupare inn på den psykologiske biten, og refleksjonane jentene gjer seg om det nye livet sitt. Ho gjer dei ganske distanserte, det blir litt sånn «han voldtok meg» og så fortset berre historia utan å stoppe opp og behandle temaet. På ein måte burde ho jo gå nærare inn på jentene, men samstundes tenkjer eg at då hadde eg nok grått eller kasta opp for kvart kapittel. Den nøkterne måten dei verste handlingane stort sett vert skildra, gjer at boka òg kan passe for ungdom. (Men ikkje kjøp den til tenåringsdottera di om ho er ei sart sjel.)

Forlag: Juritzen
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Andre folks døtre» av Amy Gentry

Éin kommentar

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Andre folks døtre tek ikkje opp nokon nye tema; kidnappa barn som dukker opp igjen og usikkerheita rundt om dei snakker sant, seksuelt misbruk, religion… Ingen av delane er nye, men eg synest Gentry knyttar dei saman på ein ganske så god måte.

Julie Whitaker vart kidnappa som trettenåring. Åtte år seinare står ho på døra, og vert ønska velkomen heim. Men når Anna oppdager at Julie lyg om små og store ting, begynner ho å tvile på om det faktisk er dottera hennar som er komen heim – eller om det er nokon som vil ha pengane deira. Når ein privatetterforsker kontakter Anna med sine tvil, klarer ikkje Anna å kjempe mot mistankane sine lenger. All statistikk tilseier at Julie er død – så kven er denne unge kvinna som har flytta inn i heimen til Anna og Tom?

Mellom kvart kapittel, får kanskje/kanskje ikkje-Julie snakke og fortelle si historie. Men her må du halde tunga beint i munnen, for historia vert rulla opp baklengs! Og før ein forstår det, kan det vere veldig forvirrande. Det er jo ein ny vri som gjer boka veldig spennande, men som sagt litt uoversiktlig. Dette elementet er både det beste og det verste med boka.

Når det kjem til psykologisk spenning i boka, kunne nok Gentry drøyd endå lenger med å avsløre om det faktisk var Julie. (Eg gjetta det ganske kjapt, gjer du?) Ho kunne òg gjort meir når det kjem til frustrasjonen, sorgen og hatet knytta til å miste eit barn og ikkje vite kva som har skjedd. Anna fortel liksom lesarane meir om korleis ho følte det, enn å faktisk berre føle. Slutten var veldig bra, og faktisk ganske rørande. Ein litt meir avsluttande slutt enn det som er typisk for psykologiske thrillarar. Absolutt lesverdig bok!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Store hvite løgner» og «Den siste festen» av Liane Moriarty

Okei, denne boka imponerte stort! Eg valgte den fra den enorme haugen av bøker fordi eg måtte ha noko lett, noko som ikkje krevde at eg tenkte, noko som ikkje var krim… Og der låg den, ei rosa bok med søtt cover som skulle vere sånn litt spennande. Eg forventa eigentleg noko halvgodt med mykje billige triks for å drive historia framover. Vel, shame on me. Dette er nemleg chick-lit på sitt beste.

På overflata kan alt virke ganske kjedeleg i den vesle australske byen Pirriwee. Og dei få problema ein kan sjå, verkar så banale. Foreldre som blåser opp dei minste hendingar, litt utroskap her og der, dei typiske tinga. Når aleinemora Jane flytter til området, skiftar dynamikken. Madeline og Celeste tek Jane under vingane sine, og foreldra for førsteklassingane vert splitta opp. Det kjem anklager om mobbing, overfall og konspirasjonar. Men det er ikkje dette som er sjølve drivkrafta i historia. Vi oppdager raskt at fleire av hovudpersonane skjuler litt av kvart, og at det er ei mordetterforskning som pågår. Vi veit berre ikkje kven som er død, eller kven som drepte vedkommande. Kommentarane frå andre foreldre i skuledistriktet som gjerne avsluttar kvart kapittel, fungerer som ein slags voiceover og er kanskje det som lagar mesteparten av spenninga.

Sjølv om omslaga er ganske ulike, er dette temmeleg likt i stil og innhald som Piken på toget, Bak lukkede dører, Naboparet og Flink pike. Seriøst, ikkje la deg lure av den sukkersøte rosa bakgrunnen, dei manikyrerte negla og timeglasset. Dette er utruleg spennande! Og ikkje berre spennande: det er lettlest, underhaldande og tek opp seriøse tema. Måten historia vert fortalt på, gjer det lett for meg å forstå at det er laga serie basert på boka (Big Little Lies på HBO), for det er som å sjå ein film når du les. Det er satirisk og morsomt, og eg lo høgt fleire gonger! (Og måtte reflektere ein gong eller to over det eg las.) Kan verkeleg anbefalast!

Den siste festen er eit leseeksemplar frå Norli

Den siste festen (som er litt feiltitulert, det burde vore Den siste årsdagen) er den fjerde i rekka av Moriarty-bøker omsett til norsk. Den er som dei andre bøkene; lettlest underhaldning. Men den kan ikkje måle seg med Store, hvite løgner, på langt nær. Til det er handlinga litt for platt og lite spennande, sjølv om det verkeleg verdt drama på «den siste festen», på slutten av boka.

Sophie har alltid vore interessert i Munro-mysteriet; For over sytti år sidan forsvant Alice og Jack Munro sporlaust, og alt systrene i nabohuset, Connie og Rose, kunne finne var den forlatte babyen til ekteparet Munro. Dei oppfostra babyen, Enigma, og gjorde den vesle øya dei budde på om til eit museum. Som barn var Sophie besatt av dette uløste mysteriet, og drog jamnleg til øya for å delta på omvisninga, kjøpe scones og gå turar. Som vaksen møter ho tilfeldigvis barnebarnet til Enigma, Thomas, og er saman med han i eitt år. Fleire år etter at Sophie og Thomas har gjort det slutt, kontakter han henne for å fortelje at Connie er død, og at ho har testamentert huset sitt til Sophie. Sophie, som enno ikkje har mann eller barn, takker etter kvart ja, og flytter ut til øya. Men etter matriarken Connies død, er det ikkje mykje på øya som forblir det samme. Blant anna Munro-mysteriet.

I tillegg til handlinga rundt Sophie og hennar ynskje om å finne ein mann og få ungar, er det òg fokus på Thomas» søskenbarn Grace, som lid av fødselsdepresjon. Som nevnt i omtala ovenfor, er det klassisk Moriarty å dra inn litt alvorlege tema i dei morsomme og lettbeinte romanane hennar. Boka var god den, men avsløringane rundt Munro-mysteriet var litt for openbare frå starten av. Den heilt, heilt siste twisten i historia var derimot uventa, og hysterisk morsom! Alt i alt hadde eg ei veldig fin lesestund, for boka er jo sjarmerande! Så sjølv om dette absolutt ikkje var den beste boka til Moriarty, gler eg meg veldig til å starte på Vanvittig skyldig.

Forlag: Pantagruel
Utgivelsesår: Store hvite løgner (2016), Den siste festen (2016)

Fleire bøker av Liane Moriarty finn du HER.

Sitat

«The Best Kind of People» av Zoe Whittall

Mykje av dramaet i debatten rundt Arv og miljø av Vigdis Hjorth og motsvaret til systera Helga, har handla om «incestanklagene» (i hermetegn fordi det ikkje har vore nokre direkte anklager frå Vigdis). Det har likevel vore mykje spekulasjonar rundt om det er sant eller ikkje: om du vil lese ei 100% fiktiv historie om ein familiemann som begår overgrep, er denne eit veldig godt val.

Familien Woodbury er tilnærma perfekt. Mora Joan er ein godt likt og høgt respektert sykepleier, ein stor del av det lokale samfunnet; dottera Sadie er vakker, populær og med perfekte karakterar; sonen Andrew er flytta til New York med partneren sin og er ein sukesessfull advokat; faren George er ein lærar alle elskar etter å stoppa ein mogleg skulemassakre for ti år sidan. Men for familien Woodbury endrar livet seg brått når George vert arrestert for seksuelle overgrep og forsøk på voldtekt på mindreårige. Halve byen vender seg mot deg, den andre halva vender seg mot jentene som kom med anklagene. Først nektar dei å tru at anklagene kan vere sanne, men litt etter litt kjem tvilen snikande – og det er denne tvilen som slit dei i filler.

Sjølv om karakterane er så klisjéfylte som dei kan bli – på grensa til karikaturar – klarer Whittall å få dei til å virke naturlege. Det er eit ømtåleleg tema, men eg synest ho vellukka klarer å få fram tilliten, tvilen, frustrasjonen over å ikkje vite – å aldri kunne vite! – og ønsket om å tru på George. Men skal dei berre oversjå jentene som stod fram? Whittall blander inn feminisme, politikk, hat mot menn som begår overgrep, hat mot kvinner som lyg om overgrep, og balanserer synspunkta på ein god måte. Det er sterk, velskriven og intelligent bok om seksuelle overgrep, vel verdt å lese.

Forlag: Hodder & Stoughton
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Sjasminsøstrene» av Corina Bomann

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Corina Bomann skuffer aldri! (Ho er av og til litt slapp med korleis ho ruller ut nøsta på slutten av boka, men det er ikkje tilfelle her.) Ho er ein av dei absolutt beste innan sin sjanger, og korleis folk kan synes at Lucinda Riley er betre, forstår eg berre ikkje. Då er Bomann, Santa Montefiore, Rosanna Ley, Gill Paul og Dinah Jefferies mykje betre, alle saman. (Alle har jo si eiga meining, men dette er no ein gong mi.)

Etter at forloveden hamner i koma, reiser Melanie ut til villaen på landet der bestemora og oldemora driv eit motemuseum. For å få henne på andre tanker, ber Hanna – Melanies oldemor – Melanie om å hjelpe henne å rydde ut på loftet. Etter kvart som Melanie rydder seg gjennom dei gamle eskene med oldemora sine minner, fortel Hanna henne om livet sitt. Korleis ho vart kidnappa av menneskehandlarar i heimlandet Vietnam, tvangsprostituert i Hamburg og forsøket hennar på å flykte frå det fæle livet ho plutseleg hadde. Ei reise som strekk seg frå Asia til Europa og tilbake, frå fattigdom til rikdom og fram og tilbake, gjennom første verdskrig og den andre, og som førte henne inn i moteverdenen.

Bøkene til Bomann er jo alltid gode, og veldig lettleste. Det er berre å hoppe inn i dei, og nyte! Verkeleg ei kosebok! Denne er stappfull av drama, historie, deilig atmosfære og eit velskildra plott. Absolutt lesverdig, uansett om du er på stranda eller sit på sofaen under eit pledd i haustkulda.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Corina Bomann finn du HER.

Sitat

«Evening Primrose» av Kopano Matlwa

Eg har for tida ansvaret for engelsk skjønnlitteratur på jobb, og prøver alltid å finne noko nytt og spennande å putte i hyllene. Eg er ein sucker for flotte omslag (spesielt med blomster), så denne frista litt. Og for ei sterk bok det viste seg å vere!

Dette er ein kort og vond bok om ei ung jente som mister si kristne barnetru, får naiviteten sin utfordra og sitt syn på medmenneskelighet knust. Vi tenkjer kanskje litt for ofte på vårt eige land og korleis vi opplever store mengder innvandring frå kriseramma land, men vi er jo ikkje dei einaste. I Sør-Afrika slit mørke (er det politisk korrekt?) med å gjenoppta kulturen «vi kvite» øydela, asiatar (spesielt kinesarar) innvandrer og ikkje minst menneske frå andre afrikanske land, som er bittelitt mørkare i huda. Og folk er dessverre like trangsynte over heile kloden.

Hovudpersonen, sør-afrikanske Masacheba har drøymd om å bli lege heile livet. Yrket viser seg å vere heilt grusomt: elendige ressursar på eit offentleg sjukehus, rasistiske kolleger og pasienter, pasienter som døyr, eller er utakknemlege og berre suger alt livet ut av henne. Mot si religiøse og litt rasistiske mor si vilje, flytter ho saman med Nyasha, ein politisk kollega frå Zimbabwe. Frustrert over framandfrykta og framandhatet som florerer i landet, restane og konsekvensa av apartheid og ein fæl jobb, starter Masacheba ein underskriftskampanje. Ikkje alle av Masachebas landsmenn set pris på hennar ønske om å inkludere innvandrar, og bestemmer seg for å «korrigere» henne, på den verst tenkelige måten.

Historia er fortalt gjennom notatboka Masacheba bruker til å be til Gud, ein Gud ho får mindre og mindre tiltru til. Kva slags Gud ville la henne oppleve det ho gjorde? Eller lar verda vere slik den er for tida? Korleis kan ein påstå at han elskar alle menneske likt, at han kan tilgi alt? Må ho møte desse onde menneska i himmelen òg, held det ikkje å vite at dei er på same jord som henne?

Dette er som sagt ei sterk bok, med heftige tema, der spesielt framandfrykt (xenofobi) er dratt fram i rampelyset. Eg synest språket er veldig godt, og dagbokforma gjer at det vert personleg, autentisk og djupt rørande. (Boka burde jo faktisk vere truverdig, då forfattaren sjølv er ei ung kvinne, utdanna som lege.)

Forlag: Sceptre
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Menn forklarer meg ting» av Rebecca Solnit

Éin kommentar

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Etter å ha lest Rose-Marie sitt innlegg om boka, tok eg oppfordringa om at dette var «obligatorisk lesning». Og for eit stort inntrykk denne vesle boka kan gjere! Eller gjer. Det er jo ikkje til å stikke under ein stol at dette er ei feministisk bok med stor F, og det skremmer meg litt at feminisme fortsatt er så utruleg nødvendig i dagens samfunn. Eg er ei kvit, priviligert jente i eit av verdas rikaste land. Og likevel. (Faen kor sint eg blir av å lese denne boka.) Er vi ikkje komen lengre?? Seriøst? Eg er så frustrert, eg veit nesten ikkje om eg kan skrive sakleg om denne boka.

Boka består av ni ulike essay. Dei er litt ulike, og sjølv om alle har same tema (feminisme), vert det til tider litt ujevnt. Essayet om Virginia Woolf følte eg var bittelitt malplassert, og vart litt for akademisk, til dømes. Av og til vart det litt vel mykje oppramsing av fakta, men stort sett er det veldig lettlest (til trass for innhaldet). Eitt av dei er faktisk ganske så poetisk skrive.

Og tittelessayet er jo berre starten på heile greia (bokstavelig talt). Publisert på nettet allereie i 2008, skapte alt oppstyret rundt essayet uttrykket «mansplaining». Det som berre skulle vere eit essay om kor irriterande det er når menn snakker nedlatende til kvinner om ting dei har mindre peiling på enn henne, vart ei samling essay som plutselig handla om voldtektskultur, feminisme og generelle haldningar til kvinner. Det er skremmande og interessant, trist og fantastisk håpefullt.

Visste du at kvart niande sekund blir ei kvinne mishandla, berre i USA? At kvart sjette minutt vert ei voldtekt anmeldt i USA? (Og at berre 20% av voldtekter vert anmeldt, så i realiteten vert ei kvinne voldtatt kvart minutt.) Dersom det ikkje gjer deg sint at vi lev i ein kultur der voldtekt fortsatt blir sett på som enkelthendingar og ikkje eit sosialt problem, så bør du skjerpe deg. Eg trur nesten eg må stoppe her, viss ikkje får eg ikkje sove i natt. Det er nesten for mykje å ta inn over seg, ikkje minst diskutere. Men ja, les boka (du klarer å lese i underkant av 130 sider).

Forlag: Pelikanen
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«The Power» av Naomi Alderman

Éin kommentar

Boka er et leseeksemplar frå Norli

Herregud, for ei fantastisk bok! Absolutt alle som er fans av The Handmaid’s Tale (bok eller serie), bør plukke med seg et eksemplar av denne futuristiske romanen. Margaret Atwood har jo sjølv rosa den opp i skyene. Og sjølv har eg allereie bestilt dei tre andre romanane hennar, for dette er ein forfattar eg vil lese meir i av.

Tenk deg at vi er fleire tusen år inn i framtida. Tenk deg at kvinner er det sterke kjønnet. Tenk deg at ein mann ved namn Neil Adam Armon (stokk om dei bokstavane litt, då) sender ein mail til sin kvinnelege kollega Naomi Alderman og spør om ho vil lese bokmanuset han er ferdig med, The Power. Dette manuset er altså sjølve romanen, ein historisk roman, som han kallar det (for handlinga er frå vår tid, så for framtidige menneske er jo dette historisk). Det er ei utrulig kul vinkling.

Ei jente oppdager at ho kan gi ein mann elektrisk sjokk, brenne huda hans ved berre å ta på han. Ei anna oppdager at ho kan det same. Det viser seg kjapt at nesten alle kvinner har eit innebygd «skein» ved kragebeina, som gir dei denne elektrisiteten, som kan skade og ikkje minst drepe. Opprøra byrjar, og det tek ikkje mange år før kvinnene har teke over land, militær, makt og ein full krig bryt ut. Gjennom desse ti åra følgjer vi den amerikanske politikaren Margot og hennar datter Jocelyn; fosterheimsjenta Allie som vert leiaren for ei ny religiøs rørsle; Roxy, dottera til ein engelsk mafiaboss; og den nigerianske journalisten Tunde, ein av dei få menna som klarer å skaffe intervju med kvinnene om denne nye krafta og det nye samfunnet.

Dette er grusomt godt skrive, og ikkje minst fascinerande til tusen. Problemstillinga er jo ikkje reell, men det gir eit ganske stygt speilbilete av dagens samfunn. Mange av handlingane i boka er skikkelig fæle, men det er ingenting kvinnene her gjer som menn ikkje allereie har gjort. Eigentleg er det litt omvendt av The Handmaid’s Tale (der kvinnene blir fratatt makta), men det er likevel mykje politikk og religiøs ekstremisme som ligg bak også her. Det er ein spennande idé, som eg synest Alderman har gjennomført knallgodt. Boka er så langt ikkje omsett til norsk.

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Ildbarnet» av S.K. Tremayne

Boka er sponsa av Font forlag

Ildbarnet

Så dette er den fyrste påskekrimmen min i år. Eg las den forrige boka til forfattaren (unnskyld, den anonyme, kjende forfattaren som skriv under pseudonymet S.K. Tremayne), og eg seriøst elska den. Igjen har ho (eller han) skrive ein skummel roman med utgangspunkt i små barn og overtro. Og for å sei det sånn, den skuffa absolutt ikkje.

Denne thrilleren handler om Rachel Daly. Ho har nettopp gifta seg med den litt eldre David, ein arving til eit svært gods i Cornwall. Rachel var sjølv ganske fattig under oppveksten, og synest det er overveldande å skulle bestyre eit stort og gamalt gods, spesielt når ho heile tida føler ho vert samanlikna (og samanliknar seg sjølv) med Davids avdøde kone, Nina. Nina døydde i ei gruveulykke for kun halvanna år sida, og Rachel vert ganske stressa når hennar nye steson, Jamie, fortel at han drøymde om Rachel, med mykje blod på henda. Betre vert det ikkje når draumen hans ser ut til å bli sann, og Rachel finn forstyrrande brev åtteåringen har skrive til mora – som han er overbevist om at er i live.

I heile boka er det ei nedtelling til den komande jula, som vil vere toårsdagen for Ninas død. Det er ein stor del av drivkrafta (bortsett frå dei utruleg urovekkande handlingane som skjer, naturleg nok). Spesielt med tanke på at Jamie forteller Rachel at ho vil vere død innen første juledag. (Og blodet fraus til is i årene og alt det der.) Og herregud, måten miljøet og naturen i Cornwall er skildra! Det er så utrulig godt gjort, ein ser heile greia for seg og historia berre flyt!

Viss du har lest Istvillingene, så MÅ du berre få med deg denne òg! (Og har du ikkje lest Istvillingane, må du seriøst gjere det! Creepy greier, altså.)

Forlag: Font
Utvgivelsesår: 2017

Fleire bøker av S.K. Tremayne finn du HER.

Sitat

«Enken» av Fiona Barton

Éin kommentar

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Enken

«Et samlet britisk pressekorps har gitt glimrende anmeldelser». Det står inni. Og etter å ha lest denne boka, klarer eg ikkje la vere å tenke at her vil journalistane berre vere hyggjelege med ein kollega (Fiona Barton er journalist). For dette er ikkje ein særleg god thriller.

Problem nummer ein er korleis boka vert presentert. STAPPFULL av blurbs, med ord som «den ultimate psykologiske thrilleren» og samanlikning med Flink pike, og det skaper alt for store forventinger. Som det ikkje er mogleg å oppfylle. Eg synest ikkje den var så spennande, og vart ikkje hekta i så mykje som eit minutt ein gong. Problem nummer to er den ujevne skrivinga. Karakterane verkar så falske, og gamaldagse. Hadde dei ikkje nemnt datamaskiner, ville eg trudd det var ein krim frå sekstitalet. Og så har Barton ein merkeleg forkjærleik for franske uttrykk som eg ikkje forsto ein dritt av.

Boka handlar om enka til Glen Taylor, og handlinga strekker seg frå 2006 til 2010, med perspektiva til «Enken», «Journalisten», «Etterforskeren», «Moren» og «Ektemannen» (ganske ujevnt fordelt). I 2006 vart toårige Bella Elliot kidnappa få heimen sin, og det tar ikkje lang tid før Glen er hovudmistenkt i saka. Vi får vite med ein gong at han vart frikjent, for i 2010 vert han påkøyrd på gata. Kona (no enka) Jean er den som sit att med svara på alle spørsmåla om han, og slipp for første gong ein journalist inn. Og så er det jo denne hoppinga fram og tilbake mellom notid, og til då etterforskninga pågikk.

Og så spørsmålet på framsida, då: var Glen Taylor ein kjærlig ektemann eller en morder? Vel, kjærlig ektemann gjer vel Jean det klart på dei første sidene at han ikkje var uansett om han kidnappa jenta eller ikkje. Det er berre mange slike småting som irriterer meg. I dei første kapitla er det kun «hehe, journalisten trur ho lurer meg» og «hehe, no lurer eg enken godt». Det er berre slitsomt. Og så er det jo ikkje «berre enken som vet sannheten», det er jo ei fullgod politietterforskning på gong. Og så er det ingen plottwist (i alle fall ikkje ein god ein). Eg synest denne boka var ein ganske seriøs skivebom, og tenker at dersom du leiter etter påskekrim, finst det mange betre bøker der ute.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Sitat

«Arv og miljø» av Vigdis Hjorth

3 kommentarar

Boka er sponsa av Cappelen Damm

Arv og miljø

Endeleg har eg og fått lest denne boka! Den har jo stått på leselista mi sidan den kom ut i haust (like lenge som den har stått på bestselgerlistene), og no har eg endeleg fått somla meg til å lese den. Og shit pomfritt, dama kan skrive! Dette er ei bok du ikkje kan suse igjennom; Eg måtte tvinge meg sjølv til å ta pustepauser (eg ville jo eigentleg ikkje legge den i frå meg), men her er det mykje å ta inn over seg og reflektere over før ein les vidare.

Bergljot har brutt med familien sin. Ho har så vidt kontakt med den eine systera, men dét er det. Etter å ha blitt mistrudd av dei då ho fortalte om overgrepa ho vart utsett for av faren, nektar ho å vere ein del av familien. Når foreldra opplyser om testamentet der dei to systrene får familiehyttene, medan ho og broren Bård får ei knapp kompensasjon, vert ho sugd inn i dramaet igjen – til trass for trangen til å halde seg unna. Det blir ikkje betre når faren dør midt i arvetvisten. Her kunne alt ha blitt betre, dersom mora og systrene berre kunne innrømme at dei trudde på ho, at dei angra. Men eigentleg vert det berre verre. Det er vanskeleg for Bergljot å snakke med familien som har avfeid henne heile livet, som ignorerer smerta hennar, som trur ho prøver å «gjere seg interessant».

Bortsett frå den veldig gjenkjennelege handlinga og frustrasjonen ein opplever, så er språket veldig, veldig interessant. Det er veldig muntleg, personleg, utan dialogar, med digresjonar eller forklaringar midt i ei setning, litt hopp i tid og hukommelse, litt tankar og litt fakta. Og veldig ekte. (Det minner meg faktisk litt om slik eg skriv når eg sit her og puslar.) Bergljot sin stream of consciousness er det som driv historia framover og verkar så oppriktig! Når du først har kome inn i hovudet hennar vert boka ganske så lettlest.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Vigdis Hjorth finn du HER.