Psykiske lidingar

Sitat

«The Vegetarian» av Han Kang

Levende og døde var ei av dei mest skjellsettande bøkene eg las i fjor, og eg hadde planer om å vente med å lese The Vegetarian til den kom på norsk (som den vel gjer i år?), men så dukka den brått opp på pensumet til faget eg endte opp med å ta i vår. Så no har eg nettopp levert 4000 (forhåpentligvis logiske) ord om boka, men det skal eg spare dykk for!

Boka er delt inn i tre delar, og ingen av dei er fortalt frå hovudpersonen, Yeong-hye, sitt perspektiv. Den første delen er frå ektemannen hennar, Mr. Cheong, sitt syn. Det er i denne delen boka Yeong-hye bestemmer seg for å gi opp kjøtt (og alle dyreprodukt, så eigentleg er ho veganer, men The Vegan har liksom ikkje samme schwung.). Andre del er frå svogeren som fortel, og siste del er frå systera sitt synspunkt. (Og eg skal ikkje seie meir om handlinga, for då ødelegg eg litt.)

Romanen har mange lag, alt frå absurd, til provoserande til fint. Det er ein grådig sterk roman om seksualitet, galskap, samfunn, forhold til mat, familierelasjoner og begjær. Det er ei heilt unik bok, totalt annleis enn noko anna eg har lest. Original, knallgod og absolutt lesverdig.

Forlag: Portobello Books
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Han Kang finn du HER.

Sitat

«Turtles All the Way Down» av John Green

Alle har vel venta spent på den nye boka til John Green? Eg har i alle fall! Og eg kan jo sei at eg har tenkt litt på bøkene hans før eg skreiv om denne. Og det er jo ikkje eigentleg bøker for alle. Dei er veldig gode medan ein les, og ein hugser historiene, men det er så langt kun The Fault In Our Stars som eg enno hugser følelsen av. Og eg trur det forblir slik, for dette er ikkje den beste han har.

Aza Holmes er ikkje den heilt typiske tenåringen. Ho slit med tvangstanker, og det påvirker korleis ho fungerer blant familien og vennene sine. Det er vanskeleg å vere sosial, og enda vanskelegare å vere ein god venn. Så når bestevennene ber henne bli med på dusørjakt etter den forsvunne milliardærfaren til Azas ungdomsforelskelse, blir ting litt komplisert.

Eg er jo fan av bøkene, og sjølv om alle historiene hans er ganske ville, så synest eg denne berre var usannsynlig. ENDÅ ei bok om ein eller annan usannsynlig rik unge? Det er så klart fint at han belyser psykiske lidelser på ein fin måte, men sjølve handlinga i boka er berre … teit. C’mon, Green. Du kan betre. (Og ja, altså, eg er ikkje berre kritisk. Måten han fortel om tvangstankene til Aza er utruleg rørande og velskildra, men eg blei berre veldig satt ut av settingen.)

Boka kom omtrent samtidig på norsk, så den er å få på morsmålet òg, om du heller vil lese den utgåva. Skilpadder hele veien ned, heiter den.

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av John Green finn du HER.

Sitat

«Mirror, mirror» av Cara Delevingne & Rowan Coleman

Leseeksemplar

Ja, du har høyrt namnet Cara Delevingne før. (AKA verdens beste øyenbryn.) Ho er tidlegare modell, og skodespelar. Blant anna speler ho Margot i filmatiseringa av Paper Towns av John Green. Og no har ho altså skrive ein ungdomsroman sjølv. Det tok litt tid å komme inn i denne boka, og eg la den vekk i ein månad før eg nyleg starta på att. Og den var fortsatt litt treig, og eg hadde tenkt å kome med ein litt spicy kommentar om at Cara Delevingne burde halde seg til runwayen og filminnspilling, men eg skal bite meg i det.

Red, Rose, Leo og Naomi er alle medlem i bandet Mirror, mirror. Dei har alle ulike problem på heimebane, passer ikkje heilt inn nokon stad, men har no funne vennskap i dei andre bandmedlemma. Red, Rose og Leo vert knust då Naomi forsvinn, og innsatsen frå politiet er heller laber. Det er trass alt ikkje første gong Naomi rømmer heimefra. Men det er annleis denne gongen, og Naomi dukker opp halvdød i Themsen og ligg i koma. Gjengen, og Red spesielt, leiter etter svar på kvar Naomi har vore.

Ein kan jo faktisk samanlikne boka med stilen til John Green, sjølv om denne er mykje mørkare. Eg trudde den var ganske så «blablabla»-identitet, heilt fram til midten og kysset mellom Red og Rose endra alt. Og så gjekk historia brått utanfor eit stup og blei dødsens mørk og djup og skummel. Men eg skal ikkje snakke så mykje om dei eklaste temaet her, men heller om det som for meg gjorde boka hakket betre enn berre god. Familieperspektivet her gir boka det lille ekstra, og forholdet mellom barn og foreldre blir sjeldan skildra så godt i ungdomsbøker som akkurat her.

Slutten var ganske spennande, sjølv om «bad guyen» var ganske openberr, men det gjorde ikkje så mykje for historia. Kanskje den berre førte til at plottet blei meir truverdig? Uansett, eg kan absolutt anbefale boka! Det er mulig å få tak i den på norsk òg, den heiter det same.

Forlag: Trapeze
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«La meg være» av Clare Mackintosh

Éin kommentar

Leseeksemplar

Den tredje og så langt nyaste boka til Clare Mackintosh er her! Eg (som omtrent resten av Noreg) synest dei to første var knallgode thrillerar, så eg gleda meg veldig til å ta fatt på La meg være.

Anna Johnson er ganske så forbanna på foreldra sine. Kanskje mest på mora si, Caroline. Faren begikk sjølvmord for 18 månader sidan, og eit halvt år etter hans død, tok Caroline sitt eige liv. Anna forstår ikkje korleis foreldra (og spesielt mora, som fekk oppleve å bli etterlatt sjølv) kan ha gjort dette mot henne. No sit ho åleine i barndomsheimen sin, med ein baby og ein mann ho er usikker på om ho elsker. På årsdagen dukker det opp eit smakløst gratulasjonskort på døra, med eit hint om at dette ikkje var noko sjølvmord. Anna går straks til politiet, og krev at foreldras død blir behandla som mord. Murray, den pensjonerte etterforskeren som bruker dagane sine til kontorarbeid, veit at denne saka ikkje vil bli tatt seriøst, og bestemmer seg for å undersøke på eiga hand.

Igjen har Mackintosh delt boka inn i fleire delar, der kvar del er ein drøy twist. Ho gjer akkurat det same her, men ho øydeleggjer litt for seg sjølv rett før del tre. Ho avslører ein detalj som gjer at du forstår halvparten av twisten før den kjem, og det irriterer meg. Ja, eg følte meg glup som forsto ein god porsjon før det blei «offisielt avslørt», men man vil jo bli tatt på senga, ikkje sant? Det er det eg vil ha av ein psykologisk thriller, i alle fall. Så sjølv om eg etter kvart oppdaga at eg på langt nær hadde gjetta alt, var eg irritert i omtrent femti sider før eg kunne kose meg igjen.

Boka er absolutt ein velskriven, psykologisk thriller! Like bra som dei to forrige? Njæ, ikkje eitt hundre prosent på linje med dei, men utan tvil i same sjiktet. Men om du ikkje har lest nokon av dei andre bøkene enno (lev du under ein stein?), så anbefaler eg å starte med denne, så blir dei berre betre og betre!

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2018

Fleire bøker av Clare Mackintosh finn du HER.

Sitat

«Hennes løgnaktige ytre» av Selma Lønning Aarø

Okei, eg føler meg utruleg late to the party her, men har de lest denne boka?! Gudnådemeg, altså. (Vel, eg las den ikkje. Eg høyrde den på lydbok, og gjett om eg kan anbefale det! Andrea Bræin Hovig har gjort ein fantastisk innlesarjobb.)

Anna Munch har du nok aldri høyrd om. Eller du har kanskje høyrd at ho var ein stalker, som forfulgte Knut Hamsun, plaga han, sendte anonyme brev til folk han kjende om kor grusom han var? Det du burde høyrd var kor utruleg fantastisk ho var som forfatter, kor moderne ho var som kvinne og kor urettferdig samtida og ettertida har behandla henne. Og det er dette Selma Lønning Aarø tek opp i denne biografiske romanen basert på ekte brev, dagboknotater og fleire biografiar.

Anna har ein underleg oppvekst med sine mange søsken på eit asyl, der faren er bestyrer. Ho lengter etter å kome seg vekk frå alt og alle, og gifter seg med søskenbarnet til Edvard Munch. Ekteskapet visner raskt når ho begynner å skrive og får utgitt bøker. Bøkene får fantastiske kritikker, men privatlivet rakner. På eit foredrag høyrer ho Hamsun snakke om litteratur og politikk, og sender han eit brev for å fortelle kor einig ho var og kor flott talen hans var. Hamsun svarer ved å dukke opp på døra dagen etter. Dei utvikler eit vennskap, og Anna føler seg knytta til han på eit nesten åndelig nivå. Samstundes er han ein av samtidas største forfattarar, og skremmer livet av henne. Etter kvart går Hamsun lei av vennskapen etter ei episode på eit hotell, og plutseleg snur samfunnet (og avisene, og politiet) seg mot Anna. Hamsun har anmeldt henne, og hevda at ho er mentalt ustabil.

Historia er fortalt frå Annas dotter, Signe, sitt syn. Fortellinga til Signe vert sett i gang når ho i 1945 kjem ut frå Grini etter krigens slutt, og ser nekrologen Hamsun har skrive om Hitler. Brått hugser ho barndommen sin, og denne mystiske mannen frå den, han som kanskje var skuld i foreldra si skilsmisse, hennar oppvekst utan ei mor og kanskje skuld i moras galskap og lidenskap.

Sjølv om dette er ein heilt annleis roman enn Lønning Aarø pleier å skrive (som Jeg kommer snart), dukker mykje av den same tematikken opp: forholdet mellom kvinner og menn. Eller kanskje meir mangelen på det? Hamsun påstår jo at det ikkje eksisterte noko slags forhold mellom dei to, medan Anna meinte at dei hadde ei samhørighet.

Eg kan absolutt anbefale denne boka! For eit språk, for ei historie, for ei innsikt vi får! Og ikkje minst kor mykje norsk litteraturhistorie som er skvist inn i denne relativt tynne boka. Det her burde absolutt vore pensum på innføringsfaga i litteraturvitenskap (and I should know). Om du er like treig som meg og ikkje har lest boka enno, gjer deg sjølv ei teneste; LES DEN.

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Selma Lønning Aarø finn du HER.

Sitat

«En sang for druknede sjeler» av Bernard Minier

Leseeksemplar

Hurra!! Ny bok av Bernard Minier! O lykke, kan du godt seie. Det seier du i alle fall om du fekk med deg den første boka om kriminalførstebetjent Martin Servaz i fjor haust, Hvis helvete var av is. For den var jo fantastisk. Den (og denne) er faktisk noko av den beste krimmen eg har lest, og eg misliker eigentleg politikrim. Men Minier er fantastisk. Og når bøkene er på 600 sider, er det jo voldsomt godt gjort å halde spenninga oppe gjennom heile greia.

Martin Servaz vil nok aldri heilt bli fri frå spøkelset til Julian Hirtmann. Eller, tanken om han. Han er sikker på at Hirtmann vil kome att – ein mann som han kan aldri slutte å drepe. I mellomtida må Martin gjere jobben sin som politimann, og ei ekkel sak dukker opp. Ein ung, vakker lærar har blitt funnen død i badekaret sitt, med mange dukker flytande i bassenget hennar. Og ved bassengkanten sit ein elev. Saka verker ganske så enkel, heilt til Martin oppdager at ein CD av båe Hirtmann og Martin sin favorittkomponist, Mahler. Og brått er det litt meir komplisert.

Fortida til Martin blir gravd opp, og framtida til dottera vert truga. Ingenting i saka ser ut til å gi meining, og den hovedmistenkte er sonen til Martins ungdomskjærast. Som sagt: litt komplisert. Og etter kvart griseskummelt. Perfekt påskekrim!

Sjekk det creepy omslaget, då!! Akkurat slik som i bok nummer ein er det fokus på eit auge (som så klart har mykje med plottet å gjere), og eg elsker at dei matcher.

Eg antar den tredje boka kjem i haust, i alle fall håper eg det. Eg venter i alle fall i spenning, og gler meg allereie.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2018

Fleire bøker av Bernard Minier finn du HER.

Sitat

«Veronika vil dø» av Paulo Coelho

Coelho sine bøker er stort sett slik at du anten elsker eller hater dei, og eg er ein av dei som elsker dei. Dei er jo ganske spesielle, og ikkje vanlege romanar med ei enkel historie rett fram. Her er det stort sett viktig å lese litt mellom linjene, og følge med på dialogen og tankane til personane framfor handlinga. Utroskap er kanskje ei av favorittbøkene mine.

Veronika er ei ganske så alminnelig, slovensk ung jente. Ho har ein ok jobb, kjærester og venner frå tid til annen, livet er stort sett ganske ok. Og her er problemet. Livet er så likefram og grått og Veronika ikkje føler at ho faktisk lever. Ho føler faktisk at livet er for stabilt. Så ein dag svelger ho mange smertestillande, klar for døden. (Problemet med ting som paracet og slikt, er at det ikkje tek livet av deg. Det skader derimot levra, hjartet og andre organ såpass at du vil døy av skadene etter kvart; ein ganske smertefull død. Så sånn sett «døyr» du to gonger.) Så Veronika vakner på eit asyl, for å leve ut sine siste dager der, saman med dei mentalt sjuke og dei som later som dei er det, for å leve avskjerma på staten si rekning. Og medan ho døyr, lærer Veronika mykje om å leve.

Boka er verkeleg ein tankevekker, og alle som har slitt med depresjon eller sjølvmordstanker bør lese den. Den gir så utruleg mykje! Coelho skriv så utruleg fint, og han skildrer både menneska og miljøet så utruleg godt. Han veit kva han snakker om; han har sjølv vore innlagt på institusjon nokre gonger då han var yngre, og ingen har enno fortalt han kva han gjorde der. Og Veronika er basert på ein ekte person, slik som asylet er basert på eit ekte asyl i Slovenia.

Ei bok verdt å lese, for alle som vil lære litt om livet.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2012 (1998)

Fleire bøker av Paulo Coelho finn du HER.

Sitat

«Midnattsrosen», «Den italienske jenta» og «Engletreet» av Lucinda Riley

I Midnattsrosen tek Lucinda Riley oss med til India, til svære gods i England og filmbransjen. Så langt som eg i skrivande stund er komen i forfatterskapet til Riley, er dette den beste boka hennar, by far. Historia er ganske truverdig, med mange overraskingar undervegs – faktiske overraskingar.

Rebecca Bradley, den kjende amerikanske filmstjerna, er for tida på eit ganske slitent og gamalt gods i England for å spele inn ein film. Det går ikkje lang tid før inderen Ari Malik dukker opp for å finne ut kva som hendte med grandonkelen hans. For omkring åtti år sidan var oldemora hans, Anahita, sterkt knytta til godset og eigaren av det. Ho fekk eit barn, men har alltid nekta å tru at barnet døydde. Etter Anahitas død, har Ari bestemt seg for å oppfylle hennar siste ynskje, at Ari skulle finne ut kva som skjedde med son hennar.

Boka er full av oppveksten til Anahita i India og seinare England, omveltingane samfunnet opplevde rundt fyrste verdskrig, kulturkræsj, rasisme, kontrastar, drama og forbudt kjærleik. Den er faktisk ikkje så verst, spesielt på lydbok.

I skrivande stund har eg lest 1-3 av De syv søstre, Midnattsrosen og Engletreet av Riley frå før. (Desse innlegga er slengt sammen etter utgivelsesdato.) Og eg har faktisk likt alle dei fem overraskande godt, men Den italienske jenta er det største klisset eg har vore borti. Herregud, det var ei skikkeleg smørje.

Rosanna er elleve år då ho møter Roberto Rossini for første gong. I dagboka si sver ho på at ho skal gifte seg med den snart-berømte operasangeren. Etter ei anbefaling frå Roberto, byrjar ho med sangtimar, og etter mange år med hardt arbeid ender ho opp i Milano, på La Scala. Og der er Roberto. Resten av boka er fylt av familiedrama, sorg, opprør, røyndommar og ikkje minst kjærleiksforviklingar. Og det er skikkeleg overdrevent, dramatisk, uoriginal og tja, lite truverdig. Dette er for ordens skyld ei bok Riley skreiv då ho var yngre, under pikenamnet sitt, Edmonds. Så konklusjonen er at ho har definitivt blitt ein betre skribent med åra.
Eg har faktisk høyrt denne på lydbok (for den krever null hjernekapasitet å følge med på), og innspillinga var skikkeleg dårleg. Det var noko med stemma til innlesaren som minte meg om ein åtte år gamal gut, og så var det ein slags talefeil som frustrerte meg grenselaust.

Engletreet har eg faktisk òg hørt på lydbok, heile tjue timar. Det er sånt som gjer meg nervøs, tanken på å skulle fokusere og hugse nesten eitt døgn med berre lyd. Men det gjekk overraskande greitt! Historia hadde så få karakterer og få store hendingar, at det gjekk ganske fint å følgje med likevel!

Dette er ei familiefortellings, som starter i «feil ende»: Greta Marchmont skal feire si første jul på familiegodset på mange år. Ho var i ei bilulykke for mange år sidan, og då ho vakna opp etter eit langt koma, hugsa ho ingenting av fortida si. Men denne jula, når ho er ute og spaserer og finn grava til sin treårige son, kjem enkelte minner tilbake, og David, vennen hennar som har passa på henne i alle desse åra, hjelper henne å fylle inn hulla.

Vi blir fortalt ei storarta historie om ein uvanleg familie, som likevel har sine ordinære problem, frå krigen slutter til åttitallet: kjærester som svikter, utenomekteskapelig graviditet, uuttalt kjærleik, pliktkjensle og skuffelse, psykiske problem og rampelyset.

Det er verkeleg ei god bok, og eg storkoste meg med den. Den er litt annleis enn dei andre bøkene hennar, synest eg. Går det an å seie at ei Lucinda Riley-bok minner meir om Kate Morton enn Lucinda Riley??

Forlag: Cappelen Damm
Utgivelsesår: Midnattsrosen (2014), Den italienske jenta (2015), Engletreet (2015)

Fleire bøker av Lucinda Riley finn du HER.

Sitat

«The One Memory of Flora Banks» av Emily Barr

Denne unike ungdomsromanen er ei slik bok som berre blir betre og betre dess lenger ut i boka du kjem. Den starta ganske dramatisk, blei så veldig treig ei stund, men siste halvdel var verkeleg ekstrem. Det var twist på twist på slutten, og uhyre spennande.

Flora Banks har hukommelsestap. Eit ganske spesielt tilfelle av det, for ho hugser alt som skjedde før ho var elleve år gamal og opererte ut ein svulst. Ingenting ho har opplevd etter det fester seg i hukommelsen, men Flora gjer så godt ho kan for å leve eit normalt liv. Ho er no sytten år gamal, og på fest saman med bestevenninna, Paige. Men på slutten av festen kysser ho kjærasten til Paige, Drake. Dette hadde jo berre forsvunne ut i intet, dersom det ikkje var slik at Flora hugser det når ho vakner. Ho hugser faktisk kysset, heilt på ekte. Flora er overbevist om at det er ekte kjærleik, og når Drake tek kontakt frå Svalbard, grip ho sjansen sin til å vere med guten ho elsker, og reiser. (Og de kan jo tenke dykk korleis det her utspelar seg når ho gløymer alt som har skjedd rundt kvar tredje time!)

Grunnen til at det er treigt i starten, er fordi ho ramser opp heile livet sitt kvar gong ho gløymer kvar ho er. Det er på grensa til frustrerande, men eg forstår jo kvifor det må vere slik. Men veldig lite viser seg å vere slik det kan sjå ut ved første augneblink i Floras liv, og stein etter stein blir snudd. Dette er verkeleg eit psykologisk drama av førsteklasses kvalitet, og Barr viser gong på gong i slutten av boka at ho har evna til å overraske. LES!

Fleire bøker av Emily Barr finn du HER.

Forlag: Penguin
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Gather the Daughters» av Jennie Melamed

Ikkje les denne om du er ei sart sjel. Det er ikkje ei ungdomsbok. Det er ein sterk, altfor truverdig og skremmande dystopi.

Kva viss du har vokst opp på ei lita øy, og du heile livet har blitt fortalt at de er dei einaste igjen i verda. I det som pleide vere USA er det no berre øydeland: alt er brent opp av flammer frå dommedag og kunne sjuke og funksjonshemma mennesker er att. De er dei einaste igjen.

Nokre jenter gler seg til dei får mensen så dei kan bli gifte. Dei aller fleste gruer seg. Janey er den som gruer seg mest; faktisk så mykje at ho har sulta seg i årevis for å unngå å bli fruktbar. Ho er dermed mykje eldre enn dei andre jentene, og har fått ein rar og mislikt posisjon i samfunnet. Ho er vaksen, men ikkje vaksen. Amanda er ei av dei som har sin «summer og fruition» no (fruktbarhetssommer?), og vert raskt gift og gravid. Men når Amanda får greie på eit par ting og begynner å stille spørsmål ved det religiøse samfunnet, ender ho opp død. Og verre enn det – Janey ser korleis ho døyr. Og det er her alt eksploderer, for Janey har fått nok av det undertrykkande samfunnet ho lev i, og ho trur ikkje på alt dei er blitt fortalt om forfedrene sine. Ho starter eit opprør, som ender brutalt.

Som eksempel på kor fucka desse religiøse gærningane er: det er heilt normalt – faktisk forventa og påkrevd – at fedre skal forgripe seg på døtrene sine frå dei er småbarn, så dei skal vere førebudd på ekteskapet som kjem rett etter første sommer med mensen. Vanligvis i tolv-trettenårsalderen. Og ja, menna er ofte ti år eldre. Og når dei har blitt vekkgifta, flytter dei stort sett inn i huset til eit av foreldrapara, og dei må berre fint ta gift og ofre livet for den yngre generasjonen. KVA I SVARTE FAEN.

Dette er ei historie om å stå opp for seg sjølv og alle andre, tørre å stille dei kritiske spørsmåla og viktigheten av å gjere offer. Viktigheten av vennskap, fellesskap og tillit. Og litt om svakhetene vi alle har, og kva svakheter vi ikkje burde akseptere under nokon omstende.

Boka er knallbra. Midt i blinken for fans av The Handmaid’s Tale og The Power. Men igjen, boka har sterke scener: eg tek ikkje noko ansvar for mareritt.

Forlag: Tinder Press
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Den forbudte elven» av Chigozie Obioma

Éin kommentar

Boka er sponsa av Font forlag

Alle har vel fått med seg denne boka og kjempekritikkane den har fått? Det er den norske omsetjinga av The Fishermen, skriven av nigerianske Chigozie Obioma, og ei veldig god omsetjing, for den saks skuld. Eg trur denne boka kom ganske overraskande på dei aller fleste, for den er verkeleg ei skjult perle. (Eller, ikkje så skjult no lenger, då.)

På nittitalet i Nigeria opplever tiårige Benjamin og dei tre eldre brødrene hans, Ikenna, Boja og Obembe, ein ny slags fridom: faren må flytte vekk på grunn av jobb, og mora er for opptatt med dei to yngste barna til å passe på. Dei dreg for å fiske i ei «forbudt elv», og møter på den lokale galningen, som spår at Ikenna skal bli drept av ein av brødrene sine. Ikenna får panikk, og trekk seg unna familien. Familien går heilt i oppløysing, og tragedie etter tragedie inntreff.

Dette er ei rørande, lågmælt og til tider brutal familieforteljing. Ære og skam speler ei stor rolle i denne kulturen, og det er nesten vanskeleg å setje seg inn i kor stor den rolla er. Og ikkje minst overtrua! Språket Obioma bruker til å skildre denne nære forteljinga, er avslappa og lettlest, og ikkje minst truverdig. Kjenslene kjem tydeleg fram, utan å vere dramatisk og overemosjonelt (noko som er imponerande med tanke på handlinga i boka). Det er ei verkeleg flott og overraskande bok, som passer for absolutt alle. Gavetips til absolutt kven som helst!

Forlag: Font
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Hvis helvete var av is» av Bernard Minier

Éin kommentar

Boka er eit førehandseksemplar frå Aschehoug forlag

Dette er ein verkeleg murstein av ein krimroman – og eit mesterstykke. Fransk krim, altså. Kva er greia? Kvifor funker det så utruleg bra? (Eg kunne vel faktisk skrive ein analyse om kvifor, men det trur eg at eg står over.) Det er uansett noko av det sjukaste eg har lest på lenge.

Det er så skummelt, det her. For det fyrste er handlinga lagt til foten av Pyreneene, på den franske sida. Det er fjellandskap i desember, kaldt, mørkt, ein småby med eit creepy gruvesystem frå tredvetalet. Som om ikkje det er eit ekkelt nok bakteppe i seg sjølv, er mykje av handlinga lagt til ein klinikk for dei største kriminelle psykopatane i Europa, samla på Wargnierklinikken opp i fjellsida – her er altså jævlig farlige psykisk sjuke menneske i ein skummel liten fjellby. Og betre blir det faen ikkje av å dra inn døde, flådde hestar, seksuelle overgrep og groteske mord. Hjælpes.

Historia startar med at ein flådd, opphengt hest vert funnen i toppen av gruvene. Kriminalførstebetjent Martin Servaz vert heller sur når han oppdager at han skal bruke tida si på å etterforsket drapet på ein hest. Men det er ikkje kva hest som helst, men hesten til forretningsmogulen Éric Lombard. Det heile synest ganske dumt for Servaz, heilt til ein farmasøyt i byen vert funnen, brutalt myrda. Og når DNA frå den farlegaste innsatte på Wargnierklinikken dukker opp på begge åstadene, veit ingen kva dei skal tru. For den berømte mordaren Julian Hirtmann kan vel ikkje ha kome seg ut frå cella si? Eller? Og om han hadde det, kvifor drepe ein hest og så reise tilbake til klinikken?

Eg skal ikkje avsløre så mykje meir av handlinga (og her er mykje, for det er cirka 630 tettpakka sider), men eg kan love at den er fantastisk bra. Kven kan finne på slikt? Plottet er så intelligent, riv ruskande gale, og spenningsoppbygginga perfekt. Boka blir berre betre og betre, og Minier vrir seg elegant gjennom heile historia. Eg vart berre meir og meir nysgjerrig, men klarte ikkje gjette korleis det her ville ende. Og så det med hesten, det er ganske bisart og grotesk. Fantastisk ekkelt.

I tillegg er boka ganske samfunnspolitisk av seg. Media vert kritisert, det psykiske helsevesenet i Frankrike får gjennomgå og samfunnet generelt. Det er definitivt ein fullpakka kriminalroman som vil suge deg inn. Eg slukte den på eit lite døgn, og elska kvart minutt av denne brutale og sinnsjuke (!) historia.

Den franske originalen er utgitt i 2011, noko som forklarer kvifor folk fortsatt bruker MSN og har klapptelefonar. (Det er jo lov å flire litt av akkurat det, synest eg.) Men ja, det slutter jo ikkje her! Dette er den fyrste boka i ein serie om Martin Servaz, og det er vel komne ut tre på engelsk, trur eg? Så her er mykje å sjå fram til!

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Bernard Minier finn du HER.

Sitat

«Mudderhund» av Inge Schilperoord

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Dette var ei bok eg sikkert ikkje ville lest, om det ikkje var for at ein kollega fortalte meg om den. Det er Sidespor-serien til Aschehoug, så du veit jo at du får noko spesielt og lite kommersielt. Og eg kan starte med å seie at eg trur mange vil bli støtt av boka, men at det òg er ei bok så mange som mogleg bør lese. Men ver forberedt på at det tidvis er ganske tøff lesnad.

Jonatan er nettopp sluppen ut av fengsel, på grunn av manglande bevis i saka mot han. Saka han vart tiltalt for var altså pedofili. Han har gått mykje i terapi og er ganske trygg på seg sjølv. Han har strenge rutiner og arbeider mykje for å halde tiltrekkinga si mot barn i sjakk. Han reiser til mora som skal flytte ut av ei blokk klar for riving, berre for å oppdage at ei dame har flytta inn i naboleiligheita, med den vesle dottera si, Elke. Jonatan prøver så hardt å avvise henne, men ho er så einsam. Alt går fint så lenge dei berre kan passe fisken han prøver å friskne til, men det vert vanskelegare og vanskelegare. Og så døyr fisken.

Dette er ei bok ein bør prøve seg på. Den tek opp att ein ganske viktig debatt som var i vår, om pedofili. Mange misforstår både uttrykket, legninga og definisjonen av ordet. Vi må kunne skille mellom pedofile – folk som mot sin vilje har ei legning – og overgrepsmenn (og -kvinner). Det handler om å kontrollere impulsane ein får, begjæret og reaksjonane sine. Veldig mange pedofili skammar seg og arbeider utruleg hardt for å fungere som eit normalt medlem av samfunnet. Schilperoord er kriminalpsykolog, og klarer å skildre denne indre kampen skarpt og sårt, og ikkje minst truverdig. I dette tilfellet er jo Jonatan ein som prøver, og ikkje får det til. Refleksjonane han gjer seg i boka er noko å ta med seg vidare.

Eg vil avslutte med at det er ei ganske velskriven bok. Eg gir den absolutt toppkarakter. Den starter så roleg, vakker, vag og sår, og dess lenger ut i boka vi kjem, dess meir brutal, rå, ekkel og mørk blir den. Og eksplisitt. Det kan vere direkte motbydelig å lese til tider, men det er eit tema vi må tørre å snakke meir om! Schilperoord er ikkje redd for å ta opp eit tema dei fleste ser på som tabu, og som definitivt vil få enkelte lesarar til å rase. Du er advart.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Den hemmelige kvinnen» av Anna Ekberg

Boka er sponsa av Bazar forlag

Bazar forlag er ufatteleg flinke på underholdningsromanar (og det er berre å innrømme det: vi treng slike bøker innimellom!). Denne boka vert kalla «kjærlighetskrim», og frontast som noko nytt. Det er kanskje litt misvisande og henvender seg meir til damer? Og det vil eg ikkje høyre eitt ord om, at denne boka «passer best for kvinner». For her er like mykje handling frå eit manssperspektiv. Og så er boka full av sånt mannfolk liker; vold, horer, penger og alkohol. (Slapp av, det var ein spøk.)

Du veit mest sannsynlig kven Anna Ekberg er allereie, utan at du er klar over det. Det er eit pseudonym for Anders Rønnow Klarlund og Jacob Weinreich, betre kjende som krimduoen bak bøkene av A.J. Kazinski. Og dette er faktisk ein like god krim, fantastisk spennande!

Louise Andersen driv ein kafé på Bornholm og bur der saman med kjærasten sin, forfattaren Joachim, og har gjort det dei siste tre åra. Så dukker det ein dag ein mann opp på døra, og leiter etter Helene. Dei trur først han er gal og ringer politiet, men det viser seg raskt å vere meir komplisert enn som så. For Louise er eigentleg ei rik kvinne som heiter Helene og driv eit shippingfirma. Problemet er at Helene ikkje kan hugse dette, eller mannen sin Edmund, eller barna sine, eller eigentleg noko som helst. Når Helene prøver å finne ut om fortida si, dumper ho òg over ei ganske stygg historie om faren, shippingfirmaet og seg sjølv. I mellomtida prøver Joachim å finne ut kven Louise Andersen eigentleg var, sidan hans kjærast viste seg å vere ei «Helene». Også han hamner midt opp i ei ganske stygg sak, som brått fører til at Helene vert arrestert.

Oversettelsen er ein av dei betre eg har lese av dansk til norsk. (Vanlegvis synest eg dei som oversetter dansk gjer skikkeleg latmannsarbeid og berre skifter ut skrivemåte.) Boka var meir krim enn kjærleik, og sjokkerande god (i alle fall i forhold til forventingane mine).

Dette er ei slik bok som er drivandes spennande medan du les ho, men den lager jo ikkje eit varig inntrykk. Til det vert det litt for «røverhistorie» for meg. Den er knallgod, overraskande, har realistiske karakterar og eit originalt og kreativt plott. Sjølv om Anna Ekberg er fiktiv, trur eg at eg vil seie at ho er Danmarks svar på Simona Ahrnstedt. Og ja, den kan absolutt anbefalast om du ser etter ei bok som sug deg inn i handlinga og held deg der til siste side.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Anna Ekberg finn du HER.

Sitat

«Baby doll» av Hollie Overton

Boka er sponsa av Gursli Berg forlag

Eg kan vel starte med å seie at du ikkje bør vente deg ein krimroman når du startar på Baby doll. Det er heller ikkje ein klassisk thriller, meir eit råspennande drama. (Gir det meining?) Det er ikkje noko stort spørsmål om kven forbrytaren er, det er ganske openbert frå starten av, så det er meir den psykologiske spenninga mellom familiemedlemma og andre involverte som skapar handling og engasjement.

Då Lily Riser var seksten år, vart ho kidnappa frå skulegården. Åtte år seinare er ho enno i fangenskapet, og lite har endra seg bortsett frå at ho har fødd ei jente, Sky. Ein dag gløymer kidnapparen å låse døra til hytta han held ho fanga i, og Lily klarer å rømme med dottera. Ho dukker opp som eit mirakel på dørstokken heime hos mora, berre for å finne ut at omtrent alt er forandra. Alle trudde Lily var død, unntatt tvillingsøstra Abby, hvis liv òg er ganske fucka opp. Når politiet kjem, insisterer Lily på å peike ut kidnapparen sin, for om dei ikkje ser reaksjonen hans når han ser henne, korleis vil dei nokon sinne tru henne? Kven ville trudd noko slikt om han?

Som sagt er det meste av spenninga plassert mellom familiemedlemma, spesielt Abby og Lily. Her er mange dramatiske moment, og overraskingar. (Sjølv når ein kanskje eigentleg ikkje burde bli så overraska?) Karakterane, spesielt Lily og kidnapparen, kan verke litt urealistiske i måten dei oppfører seg på rundt kvarandre. Men igjen, kva veit vel eg om den indre psyka til ein sadistisk jævel eller styrken til ei ung mor i fangenskap? Eg meiner, Natasha Kampusch klarte seg jo?

Dramaet og  plottet gjer meir enn opp for det litt flåsete, amerikanske språket som dukker opp innimellom. Det blir litt vel mykje «ekte kjærleik» her om alle typar relasjonar, og for Lily «går ting opp» og «slår henne» litt for ofte. Kanskje show hadde funka betre enn tell her? Til tross for det ujevne språket, er Baby Doll ein engasjerande, rørande og god roman, spekka med spenning.

Forlag: Gursli Berg
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Charlotte» av David Foenkinos

Boka er sponsa av Solum Bokvennen

Det einaste forholdet eg har til bøkene til franske Foenkinos, er den korte og supersøte kjærleiksromanen Nathalie. (Nathalie var faktisk ei av mine første omtaler her på bloggen, så eg blir litt nostalgisk og småflau av å sjå den att.) Men den likte eg jo supergodt, så når eg oppdaga Charlotte (skriv han kun bøker med kvinnenamn som tittel?), så vart eg jo freista.

Charlotte er ein biografisk roman, basert på livet til den tysk-jødiske kunstneren Charlotte Salomon, som døydde 26 år gamal. Ho skreiv faktisk ein sjølvbiografi, og herifra har forfattaren henta mykje inspirasjon og kunnskap. Vi er jo i Tyskland på tredve- og førtitalet, så nazismen speler ei stor rolle i boka. I tillegg var jo Charlotte og hennar familie ein del av den kulturelle eliten, og vi veit jo alle kva som etter kvart skjedde med jødiske kunstverk, jødiske artistar, kunstnarar og forfattarar. (Om du ikkje veit det, google litt rundt og førebu deg på eit sjokk. Og sjå filmen The Monuments Men!)

Charlotte får ein dårleg start på livet. På morssida i familien tek folk sjølvmord tilsynelatande heile tida, og når ho er ei lita jente er det mora som tek sitt eige liv. Faren er kirurg, og har ikkje moglegheit til å vere heime med ei lita jente. Han gifter seg med sangerinna Paula, som er ein praktiserande jøde. Sjølv om Charlottes familie til no har vore sekulære jøder, tek dei opp att tradisjonane Paula er så glad i. Men Tyskland endrer seg raskt. Charlotte klarer å bli den eine prosenten jøder som får gå på Kunstakademiet i Berlin, og ho set i gong som måler for alvor. Og så dukker Alfred opp – mannen i hennar liv. Charlottes liv vert meir og meir komplisert, og ho reiser til slutt til Frankrike. Det er ikkje noko hemmelegheit at Charlotte døyr under krigen (bare sjå alderen hennar), men livet hennar under krigsåra er fascinerande og hjerteskjerande.

Språket er noko for seg sjølv! Sjølv om du går djupt inn i kjenslene til folk, er det ein «eg»-forteljar i boka som skriv denne historia. Ganske spesielt, men det fungerer. Setningane kjem ganske oppstykka, og her er omtrent like mange linjer som setningar. I tillegg er boka delt inn i delar, som er delt inn i kapittel. Denne hakkete lesninga kan jo slå to veger, og den skal nok vere med på å gjere tempoet i romanen roleg og sakte. For meg vert det heilt motsett! Det gjer at det blir lyrikk, engasjerande poesi! Eg les fortare og fortare inn i meg – sluker det – og kjem til eit punkt der eg vil rope ut teksten! Og så kjem eit nytt avsnitt, og eg startar sakte igjen. Og slik går tralten. (Forfattaren har i eit kapittel forklart kvifor boka er skriven slik.)

Overraskande nydeleg og lettlest bok, som dei færraste (om nokon) vil angre på at dei tok seg tida til å lese. Enten du er glad i lyrikk, bøker med poetisk språk, historiske romanar, kunst, historie eller berre ei god forteljing, er Charlotte midt i blinken.

Forlag: Solum Bokvennen
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av David Foenkinos finn du HER.

Sitat

«I en mørk, mørk skog» og «Kvinnen i lugar 10» av Ruth Ware

 I en mørk, mørk skog er eit leseeksemplar frå Norli

Dette er chick-lit-krim i særklasse, for alle som likte Piken på toget og Bak lukkede dører. Likevel vil eg kanskje kalle dette meir ein vanleg thriller enn ein psykologisk thriller, sjølv om du blir ganske slått ut av slutten. Utan å vere kjønnsdiskriminerande, er dette ei bok for damer. For guds skuld, vi er på eit utdrikningslag med mange fulle, unge kvinner. Det kan minne litt om Store hvite løgner, og tilfeldigvis er det Reese Witherspoon (som speler ein av hovudrollene i serieversjonen av Big Little Lies) som skal produsere filmversjonen. Eg gler meg vilt til å sjå kva det blir ut av det!

Boka handler om Leonora «Nora» Shaw. Nora er krimforfatter (!), og ganske tilbaketrekt. Difor blir ho ganske overraska når ho får ein mail frå forloveren til barndomsvenninna Clare. Ho vert invitert til Clare sitt utdrikningslag – på ei hytte i ein mørk, mørk skog. Nora vil eigentleg ikkje reise, for ho skjøner ikkje kvifor ho er invitert. Ho har ikkje snakka med Clare på ti år, og visste ikkje ein gong at ho skulle gifte seg – eller med kven?

Boka er creepy, nesten latterleg underholdande, skarp og eg kan love at du blir bli overraska av i alle fall tre ting. (Sjølv om du trur du har gjetta alt, så lover eg deg at det har du ikkje!)

Kvinnen i lugar 10 er sponsa av Gyldendal

I bok nummer to er handlinga lagt til dei norske fjordane, noko som ein kvar nordmann synest er kult (kvifor blir vi nordmenn så starstruck av oss sjølve når Norge vert nemnd av ein utlending?). Og det er tydeleg at «den vanskelege andreboka» var ganske lett for Ware, for denne er endå meir spennande! Eg vil ikkje eigentleg kalle denne chick-lit-krim, for denne er iskald og skummel som fy.

Reisejournalisten Laura «Lo» Blacklock er på minicruise langs norskekysten for å skrive om reisa med båten, Aurora. Lo er ganske stressa på turen, for rett før ho reiste frå London, hadde ho eit innbrudd i huset og deretter dumpa ho kjærasten. Det blir liksom ikkje betre når ho høyrer eit plask og ser at nabobalkongen (ja, dette minicruiseskipet har glassbalkongar!) er full av blod. Ho slår alarm, men får beskjed om at ingen kan ha blitt kasta ut av den lugaren, for det bur ingen i lugar 10. Noko som Lo absolutt ikkje kan forstå, for ho snakka då med naboen sin tidlegare på dagen og lånte ein maskara? Spenninga auker når det mellom kapitlar dukkar opp epostar, facebookinnlegg og avisutklipp datert berre to dager etter at cruiset startar, der Lo vert meldt sakna. Og så dukker det opp eit lik.

Bøkene hennar minner meg litt om stilen til Gillian Flynn, for det er ikkje alltid du liker hovudpersonen så godt. Likevel, ein får sympati. Og ho klarer å sjokkere, og måten ho held spenninga oppe på er faktisk textbook-bra. Dette er rett og slett utruleg spennande greier, og eg kan anbefale begge bøkene sterkt!

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: I en mørk, mørk skog (2017), Kvinnen i lugar 10 (2017)

Sitat

«Tung tids tale» av Olaug Nilssen

Éin kommentar

Boka er sponsa av Samlaget

Eg trur ikkje eg ville plukka med meg denne boka dersom eg ikkje hadde høyrd Olaug Nilssen lese høgt frå boka. Eg var jo ikkje spesielt begeistra for Få meg på, for faen (boka altså, filmen likte eg godt) og hadde altså ingen planer om å lese denne boka. FØR. Førførfør…! Før Olaug leste høgt frå den, og eg heldt på å grine.

Dette er ein sjølvbiografisk roman, ikkje ein dokumentar. Grunnen til dette er at det er Olaug sine eigne erfaringar det er snakk om, men dei er utelukkande hennar oppleving av «saken» (om eg kan kalle dét det). Det er altså ikkje fiksjon, men skjønnlitteratur basert på røynda.

Sjølve handlinga i boka spinner rundt at ni år gamle, autistiske Daniel treng ein avlastningsplass på institusjon, men at dette er vanskeleg å få til fordi foreldra ikkje vil få stilt ei diagnose for psykisk utviklingshemming. Det heile vert ein kamp mot byråkratiet og diagnosesamfunnet og samfunnet generelt, ein kamp mot seg sjølv og pedagogar og legar av alle slag – for ikkje å snakke om den fysiske kampen mot sonen sjølv. Kva er eigentleg rettferdig? Kva burde ein kunne kreve, ønske seg, søke om? Kva er rimeleg?

Boka er ærleg og sår, og ikkje minst engasjerer den og gir eit nytt blikk inn i livet som mor til ein «annleis» unge. Den kjensla ho skriv fram, om å føle seg utilstrekkeleg, den kan eg relatere til. Eg skal ikkje påstå at eg forstår Olaug eller veit korleis ho har (hatt) det, men eg forstår vel meir at eg ikkje forstår. Så sånn sett skjøner eg jo litt meir enn før, og eg sympatiserer i det minste. Og det er jo ei bragd i seg sjølv, å gjere boka såpass ekte og rørande at ein verkeleg bryr seg om det ein les. For den er det; djupt rørande.

(Eg sleit med lyset når eg tok bilete av boka; den er grønn, ikkje turkis. Eg kunne så klart tatt eit nytt bilete seinare, men det gadd eg faktisk ikkje. Innhaldet er det viktigaste her.)

Forlag: Samlaget
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Olaug Nilssen finn du HER.

Sitat

«Hver gang du forlater meg» av Linnéa Myhre

Boka er sponsa av Tiden forlag

Eg vil gjerne komme med ei tilståing: eg har utsatt å lese denne boka. Eg har lest begge bøkene til Linnéa Myhre, og eg følgjer henne på alle sosiale medier. Eg er stor fan av henne, og det er litt skummelt å lese den første «vanlege» skjønnlitterære boka hennar. Både Evig søndag og Kjære er jo sjølvbiografiske bøker. Eg er så redd for å bli skuffa.

No skal det seiast at det er vanskeleg å lese denne boka utan å tru at det er Linnéa som fortel om seg og sitt liv. Dei to andre er jo uttalt sjølvbiografiske romanar, medan denne vert karakterisert som rein fiksjon. Eg nekter å gå med på at alt her er oppdikta, til det er hovudpersonen for lik Myhre slik ho skildrer seg sjølv i andre bøker.

Som alltid er psykiske lidingar som angst, tvangshandlingar og depresjon, anoreksi og bulimi eit tema. Sjølv om det kanskje er meir ekstremt hos hovudpersonen her, hun, treff den nok mange unge jenter (og gutar). Ho og eksen har eit av og på-forhold som ingen av dei heilt klarer å riste av seg. Ho føler seg misbrukt, uelska, men gir etter gong på gong. Kva han føler er ikkje godt å vite. Ho veit at ho på eit vis blir manipulert, men ho treng liksom den smerta og held fast ved det som gjer henne vondt. Kanskje fordi det som gjer vondt òg gjer godt? Kva er ein uten smerte?

Noko litt fascinerande med skrivemåten i denne boka (som i kjent Linnéa Myhre-stil er morosam, skarp, og sår) er namna som er brukt. Hovudpersonane er hun og han, i tillegg snakkas det om den vise, den andre jenta, han med skjegget, den forlatte. Den einaste som er namngitt er hennar bestevenn, Jakob. Eg trur det gjer innhaldet hakket meir generelt og dermed relevant for alle som les, som gjer at dei kan sette sitt eige namn inn.

Eg trur dei fleste unge jenter som har vore i denne typen forhold (inkludert meg sjølv) har kjent på denne lidenskapen, men mest av alt på frykta for å miste han. Myhre sine skildringar er veldig presise, vonde og ikkje minst gjenkjennelege. Litt slik som Lena Anderssons bøker, den gir deg den sjølvinnsikta ein kanskje ikkje eigentleg ikkje vil ha. Eg kan òg samanlikne den med tematikken i Dette skjer ikke, som er ei diktsamling du definitivt må få med deg om du allereie har lest Hver gang du forlater meg.

Og ja, mad props for fantastisk fresh design på pocketen.

Forlag: Tiden
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Linnéa Myhre finn du HER.

Sitat

«Harpiks» av Ane Riel

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Først av alt, ikkje la deg lure av omslaget. Dette er ikkje ei krimbok, det er heller ikkje ein spenningsroman, sjølv om det er slik den vert promotert på både dansk og norsk. Det er berre ein «vanleg» roman med ekle omgjevnader. Eg trudde den skulle vere skummel, og hadde skikkeleg lyst på ein krim når eg begynte på denne. Sååå eg vart litt skuffa, sjølv om boka er god nok.

Handlinga er lagt til nokre øyer på Danmark, spesielt til øya Hodet. (Det er litt vanskeleg å finne ut av tidsrommet i historia, men eg trur den starter på sånn femtitalet og arbeider seg fram til notid?) På denne øya veks Liv opp med mora Maria og faren Jens. Begge pleide å vere ganske normale folk, men om det forblir slik er jo ikkje boka noko interessant. For Maria legg så kraftig på seg at ho berre kan oppholde seg i senga si, og Jens blir ein hoarder. Så dør tvillingbroren til Liv, og Jens tek livet av si eiga mor, Else. Etter dette mister han grepet totalt, lèt dyra og gården forfalle, og Liv veks til og vert akkurat gamal nok til å tenke kritisk om kva som skjer. Og så kjem dagen «då det skjedde», då Livs liv (hehe) vert snudd heilt om på.

Oversettelsen er ikkje spesielt god. (Mitt eksemplar er eit førehandseksemplar og dei plar ikkje vere korrekturlesne, sjølv om dette ikkje er spesifisert på omslaget mitt. Eg håper verkeleg dette er fiksa i den endelege utgåva.) Det kan sjå ut som om teksten omtrent er original, berre at skrivemåten er endra frå dansk til norsk, og enkelte særord er bytta ut. Til dømes står ordet «forbundethet». Altså! Det heiter då gudsjammerleg «forbindelse» på norsk!

Eg skulle ønske eg las denne boka for sånn eit halvt år sidan, då hadde eg nok likt den mykje betre. Kvifor? Fordi viss du har lest Myrkongens datter av Karen Dionne, så er denne litt overflødig. Historia er ganske lik: jente veks opp isolert frå folk med ein psykisk sjuk og kanskje morderisk far som lev i «harmoni med naturen» og ei mor som ser problema, men ikkje kan gjere noko med det. I motsetning til Myrkongens datter, er ikkje dette ein spenningsroman, det er knapt ein roman. Det er berre ei forteljing, eigentleg. Kanskje den hadde fungert betre som ein skikkeleg skummel og ekkel grøsser? Der det hadde blitt avslørt først heilt på slutten at Carl er død? No berre fantaserer eg, men eg trudde det hadde gjort historia betre og meir interessant for lesarar.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017