Humor

Sitat

«Et eget rom» og «Jeg nekter å tenke» av Lotta Elstad

Et eget rom er et leseeksemplar frå Norli

Dette er ei kort lita satire om feminisme, byråkrati, Oslo som by og Noreg som land, utdanningssystemet, media, politikk, kunst – ja, det meste får plass i denne flisa av ei bok.

Møt Anna Louisa Germaine. Ei nylig pensjonert, sytti år gamal dame – professor! – som bur i ei leilighet ho kjøpte ved å vaske skitne pengar, lure borettslaget og manipulere sin mannlige venn. Etter ein heller offentlig debatt trakk ho seg tilbake frå rampelyset, og har berre «leika kontor» dei siste ti-femten åra. No er ho endelig pensjonert, og skal nyte livet. Det varer ikkje så lenge, for når ho opner avisa ser ho eit intervju med ein tidlegare kollega, og vert kalla denne kvinnas «horemamma». Ho vert rasande, for folk er verkeleg idiotar. Ho skriv ein kronikk som tilsvar – for hand – og mimrar tilbake til fortida si medan ho skriv.

Anna Louisa er morsom (det burde ho jo vere, dette er trass alt satire), hissig og ikkje minst truverdig som karakter. Ho er ein stereotyp, utan tvil. Skråsikker, pedantisk, meir teoretisk enn praktisk, feministisk, konfliktsky samstundes som ho er lett provosert, småsleip og usikker. (Rett og slett eit ekte menneske?)

Slik som eg skreiv om Nils-Øivind Haagensen sin roman Er hun din? (utan at eg skal samanlikne dei for øvrig) er dette ein typisk norsk samtidsroman, typ poetisk, veldig spesifikt tema, kven-treng-vel-kapittelinndeling-no-tildags?, relativt kort og med eit par djupe tankar. men her er mange djupe tankar. Kanskje på grensa til for mange? Ikkje at norske lesarar er dumme, men dette vert til tider itt for akademisk, smalt, politisk og historisk til at det når ut til absolutt alle. Når eg no skriv om den, går det opp for meg at den først og fremst er morsom. Det er liksom det eg ender opp med uansett.

Jeg nekter å tenke er et forhåndseksemplar frå Flamme forlag

Akkurat som Et eget rom er Jeg nekter å tenke ein intelligent, morosam og feministisk roman om både det generelle og det meir spesifikke. Det er skarp og morsom kritikk mot byråkratiet, politikk, og tek òg opp abort og feminisme. Også her er hovudpersonen ei kvinne med ei litt underlig historie. Men denne gongen er det ei ung kvinne, og sånn sett eit mindre karikert vesen.

Her har Hedda Møller hatt eit forhold til ein mann som ikkje var like interessert som henne. Når ho bestemmer seg for å gå vidare med livet sitt, reiser ho på restplass til Aten. Men flyet må nødlande, og ho ender opp i Sarajevo. Via ein datingapp møter ho Milo, som er altfor interessert i henne. (Er det ikkje typisk at dei vi er interessert i, ikkje liker deg like mykje?) Når ho kjem tilbake til Oslo, oppdager ho at ho er gravid. Ho veit så klart at ho vil ta abort, men med dagens reglar i helsevesenet går det ikkje like kjapt og enkelt som ho forventa – ho vert gitt tre tenkedagar, som i praksis vert seks dagar. Og det å ikkje tenke er ikkje lett!

Tema som ujevne kjærleiksforhold, byråkrati, abort, moderne teknologi og fullstendig galskap gjer boka superaktuell. Sjølv om Hedda hamner i ulykka på fleire måtar, er det ei munter og glad bok, med potensiale til å treffe mange folk og mange ømme punkt. Eg følte meg i alle fall truffen inn i mellom. Og forresten, så burde alle som likte Senteret av Victoria Durnak lese denne (og vice versa), for den svarte humoren rundt eit uønska barn er til stede i begge bøkene.

(I begge bøkene blandar ho inn mykje populærkultur [ho gir att nesten heile Mad Men-episodar, referer til andre seriar, apper, artistar og uttrykk som mansplaining].Eg skjøner ikkje heilt når ho er sarkastisk og seriøs, for trur ho faktisk at Sugababes syng «push the bottom»? Det er jo button. Og ho skreiv noko feil på teksten til OutKast òg, men eg gidd ikkje finne det fram att. Er det med vilje??)

Forlag: Flamme
Utgivelsesår: Et eget rom (2016), Jeg nekter å tenke (2017)

Sitat

«Nøkken» av Nathan Hill

Éin kommentar

Boka er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

Nøkken, eller The Nix, er debutboka til Nathan Hill. Ryktene som har nådd meg seier at han brukte ti år på å skrive boka, tilsvarande det Donna Tartt brukte på Stillitsen; OG at den er like god. Korleis kan man ikkje ville sjekke ut ei slik bok?

Denne mursteinen av ein roman handlar om Samuel Andresen-Anderson, ein nesten-forfattar som underviser to timer litteratur i veka og bruker resten av tida på dataspel. I tillegg er han sonen til Faye Andresen, no kalla Pensjonistterroristen etter at ho kasta grus på ein presidentkandidat. Samuel bestemmer seg for å skrive ei bok om mora, som forlèt han då han var ein ung gut. Han veit ikkje kva han forventar å finne ut om mora når han møter henne att og startar researchen sin, men han oppdager i alle fall at barn kanskje ikkje har rett til eller burde vite alt om mødrene sine.

Tema som er aktuelle i boka er forholdet mellom mor og barn, amerikansk politikk frå sekstitalet, amerikansk politikk etter 11. september, ulike typer vennskap og oppvekst. Det er jo eigentleg ein slags oppvekstroman, men den tek for seg ulike deler av fleire personer sitt liv. Fleire av desse personane sine synspunkt kunne nok vore kutta ut, men dei er eit fint og fargerikt innslag.

Eg merka allereie etter tjue sider at eg likte denne boka veldig, veldig godt. Den er morsom, velskriven og klarte å overraske meg fleire gonger. Dersom du likte Max, Mischa og Tetoffensiven av Johan Harstad, vil du absolutt elske denne boka. (Og om du lurer, er den ca halvparten så lang som boka til Harstad.) Også denne har røtter i Noreg, og tek for seg USA sine krigar i Asia og studentpolitikk.

Dette er ikkje ein fantastisk roman, men ein får eit spesielt forhold til romankarakterer ein følgjer like lenge som ein gjer med så tjukke bøker som denne. Boka er omsett av Vibeke Saugestad, som har gjort ein spesielt god jobb med dialogen, som er utruleg vittig, munnkeg og realistisk. Det er kun eit par av passasjene eg synest var litt merkelege, som denne openberringa til elleveårige Samuel: «Kjærligheten hadde denne fordelen, […] at hennes suksess, ved en underlig form for refraksjon, også ble hans». Altså. En sjetteklassing? Eller denne kommentaren til ei kvinne uten sminke si holdning «framsto ikke som apati, snarere som transcendens». Kva skal det bety?? Men ellers er språket veldig bra, og boka er overraskande lettlest. Den kan absolutt anbefalast!

Og så må eg berre seie at eg elskar det norske omslaget. Grafiske omslag er utan tvil mine favorittomslag, og fristar av ein eller annan grunn mykje meir enn bøker med foto på framsida. Sjekk denne hesten, da! (Som forresten er skikkelsen Nøkken tar når han kidnapper barn.)

Forlag: Gyldendal Norsk Forlag
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Miss» av Synnøve Sun Løes

Éin kommentar

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Eg synest Aschehoug er utruleg flinke på å utgi gode ungdomsromanar, spesielt årets bøker. Dette er ein av dei beste (så langt). Det er ein ungdomsroman som gjerne vert overgangen mellom ungdomsbøker og «vaksenbøker», som gir deg det vesle pushet til å lese noko større.

Ea er ei overvektig vestkantjente som ikkje passer inn nokon stad. Ho heklar kjæledyrbikiniar som ho sel på nett, ser mykje reality-tv og et. Et MYKJE. I første halvdel av boka er ho ganske nedfor og sint. Tanta hennar (også overvektig, ei fri kunstnersjel) har tatt livet sitt, og ho sørger. Ho går til psykiater, men kjem ingen vei. Ho vil ikkje gjere som legemora hennar vil – slanke seg. Kvifor skal ho tilpasse seg nokon som helst? Men så dør psykiateren. Ho kranglar med bestevenninna. Mora vert deprimert. Faren hamnar på sjukehus. Sjølv om Ea fortsetter å vere sjølvstendig, vanskeleg og eigenrådig, må ho ta ansvar. Og ho liker det litt meir enn ho trudde ho ville.

Miss er ein samfunnskritisk roman som tek eit oppgjer med kroppspress, einsemd, sosiale normer og sosiale medier. Med letthet leikar Løes seg gjennom alvorlege temaer utan å bli respektlaus. Ho klarer å halde tonen enkel, naturleg og ikkje minst forståeleg. Eigentleg er det forbløffande kor fint ho handsamer tema som overvekt, terapi, einsemd og depresjon. Det er ingenting som er overkomplisert i boka, og det er nesten unormalt kor autentisk Ea verkar som ungdom, kvinne, jente og menneske. Eg kjente meg sjølv igjen mange ganger.

Boka er delt opp i ganske små avsnitt, som er veldig ulike. Her er litt brev til den avdøde tanta, litt lister, samtaler, «fakta om…» og rein handling. Og utsnitt frå Eas sjølvbiografi, Livet til en tjukkis. Boka er stappfull av anekdoter, filosofi, historie og sterke kvinner. Det einaste negative eg har å seie om boka er at dei engelskpråklege orda som er med, ofte er feil. Loser skrivast «looser», i «time’s up» er apostrofen sløyfa, og slikt. Men eg er villig til å oversjå dette, og erklære dette som ein av årets beste ungdomsromanar. Bør òg lesast av vaksne.

Forlag: Aschehoug
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Usynlighetens historie» av Martha Batalha

Éin kommentar

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Er du ferdig med alle bøkene til Ferrante, seier du? Vil du ha noko liknande, men veit ikkje kva? Eller synest du kanskje Napolikvartetten var litt for lang og utfyllande? Då har eg faktisk boka for deg! Skrivestilen er ganske lik Ferrante sin, men med meir tempo (og på bokmål, ein gladnyhet for alle som klager over nynorsken til omsettinga) og litt meir varme og humoristisk snert!

Rio de Janeiro, Brasil, i overgangen mellom femti- og sekstitallet: Eurídice er ei ung kone, som meistrar livet som heimeverande litt for godt. Ho trosser den gammaldagse ektemannen og skriv ei oppskriftsbok, starter å sy kjoler til seg og alle nabokvinnene. Når mannen set ned foten og ho gir opp hobbyane sine, dukker den forlengst forsvunne systera Guida opp att. Guida, som stakk av som tenåring med guten Marcos som raskt forsvinn, og deretter måtte oppfostre sonen sin på ein litt ukonvensjonell måte. I tillegg møter vi mange andre karakterer, som alle er noko for seg sjølve, som bokhandlaren Antônio. Og gjerne mora og bestemora, kjapt oppsummert.

Dette er ei veldig, veldig spesiell og fin lita bok. På knappe 250 sider med nesten uanstendig brei marg vert historia lagt fram. Det er ei lågmælt, humoristisk (eg flirte mange gonger undervegs), søt og til tider makaber bok. Eg kan faktisk ikkje skryte nok av språket oversetter Kaja Rindal Bakkejord har skapt her. Omsetjinga verkar heilt saumlaus, og det var absolutt ingenting eg stussa over. Teksten flyt fantastisk lett, er morosam, seriøs, underhaldande, akkurat passe objektiv og passe sarkastisk, poetisk og fargerik! (Og om du har lest De syv søstre av Lucinda Riley, vil du kanskje kjenne igjen miljøet i Rio de Janeiro på første halvdel av 1900-talet.) Boka er heilt perfekt for lesing i sola no i sommar (eller kvar som helst, det er jo heilt opp til deg), men den kan absolutt anbefalast. Perfekt for alle Ferrante-fans!

Forlag: Pax
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Arthur Peppers makeløse reise» av Phaedra Patrick

Boka er sponsa av Bazar forlag

Før du starter på denne boka, må du tenke litt på forventingane dine; om du forventer deg noko som Hundreåringen som klatret ut gjennom vinduet og forsvant så vil du bli litt skuffa. Det er ikkje noko satirisk eller hysterisk morsomt med denne boka. Den er derimot lettlest, koselig og sjarmerande. Eg synest kanskje «uforglemmelig fortelling» er å ta litt vel i, men det er definitivt ei herlig bok. Og så vil eg berre legge til at originaltittelen matcher innhaldet betre, The curious charms of Arthur Pepper, men det er jo ein tittel som vanskeleg lar seg oversette.

Arthur Pepper er sekstini år gamal, og for eitt år sidan vart han enkemann. No skal han rydde i kona, Miriam, sine eigendelar og kome seg vidare. I den eine støvelen finn han eit charmsarmbånd han aldri kan hugse å ha sett kona gå med. Han vert nysgjerrig, og kikker litt på dei ulike anhenga. På eit anheng av ein elefant finn han eit telefonnummer, som han bestemmer seg for å ringe. Arthur vert heller forvirra når nummeret høyrer til ein indisk lege, som seier at Miriam var barnepiken hans på Goa. Arthur skjøner ikkje bæret, for kona hans var ei roleg dame som ikkje likte luksus, kledde seg i grått og marineblått og var ikkje noko eventyrlysten av seg. Vel, nysgjerrigheta tek over og han bestemmer seg for å finne ut historia bak kvar charm, noko som sender han ut på ei (nesten) «makeløs reise».

Boka er som sagt søt og fin, men det er ikkje stor litteratur. (Eg gjorde den tabba å starte på East of Eden av John Steinbeck før eg leste denne ferdig, og då var det nesten litt kjedeleg å starte på denne igjen). Smett den gjerne ned i kofferten når du skal på sommerferie og vil ha noko lettlest og underhaldande. Og hvis du liker bøker om charms, så kan eg anbefale For alltid i ditt hjerte av Viola Shipman (i tillegg til denne boka her, så klart!).

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Pensjonistligaen i skatteparadis» av Catharina Ingelman-Sundberg

Boka er sponsa av Vigmostad & Bjørke

Pensjonistligaen i skatteparadis

No er det lenge sidan bok nummer to om Pensjonistligaen kom, så det var på tide med nummer tre! Eg absolutt elsker desse bøkene, og nummer to vart lest i ein strekk (om eg ikkje hugsar feil). Dei er så utruleg morosame, sjarmerande og sassy. Sjå for deg karakterane til Karin Brunk Holmqvist som berre tek heilt av og blir kriminelle for moro skuld (og for dei fattige). Faktisk vil eg påstå at desse bøkene er minst tredobbelt så morosame som Brunk Holmqvist sine. Så viss du liker den typen bøker, er det berre å gå til anskaffelse av alle tre i denne serien.

Ligaen er i gang med eit nytt ran, og det går som det skal. Märtha er jo the big boss, og har som alltid planer ho ikkje heilt har innvia dei andre i. Poenget med ligaen er jo å gi vekk pengane frå rana til dei som treng dei, som nokre moderne Robin Hood-ar. Men Märtha vil utføre fleire ran for å legge seg opp nok pengar til å starte ein pensjonistby, der eldre kan leve lukkelege (dei hata aldersheimen dei alle budde på før). Men får å få pengar nok til det, så må jo det neste ranet vere stort. Og kva er betre enn den svære luksusyachten som naboen eig? Til fem hundre millioner, og som skattevesenet ikkje veit om? Märtha bestemmer seg raskt for at det er den perfekte forbrytelse, for naboen kan ikkje anmelde dei utan å få ein salig baksmell.

Det er ei historie full av ville påfunn, sprelske idear og reine, skire galskapen. Det er så herlig respektløst og hysterisk! Eg vil tilråe deg til å lese dei to første bøkene om Pensjonistligaen før denne, Svindel og multelikør og Ran og rullator, for det er i dei to bøkene du blir kjend med karakterane. I denne her hoppar du meir rett inn i historia utan å bli oppdatert på fortida. Så det er litt key. Men du gjer jo sjølvsagt som du vil.

Forlag: Vigmostad & Bjørke
Utgivelsesår: 2017

Fleire bøker av Catharina Ingelman-Sundberg finn du HER.

Sitat

«Lykke til!» av Tegnehanne & Jostein Larsen

Boka er sponsa av Kagge forlag

Lykke til

Dette er ei bok til ungdommen skriven av Hanne Sigbjørnsen (mest kjend som Tegnehanne) og Jostein Larsen (Hanne sin sambuar). Altså, ALLE har vel fått med seg kven Tegnehanne er på dette tidspunktet, og om du ikkje har det er det på tide.

I denne boka finn du «52 ting du dessverre må gjennom før du blir voksen», alle med litt tekst og ein god del tegneseriestriper. Og kva kan eg seie? Det er ganske så spot on. Det er muleg å kjenne seg igjen i omtrent alt, og du sitt att med ei god kjensle. Teksten (og særleg stripene) er ekstremt morsomt, litt kleint, litt trøstande og litt deprimerande. Men slik er det, slik er livet. Streken (fancy ord for tegnestil) er litt annleis enn dei vanlege tegneseriane til Hanne, men humoren er akkurat den same. Om ikkje drøyare!

Denne boka er seriøst den perfekte gåva, anten til deg sjølv eller andre. Både for tenåringar og «unge vaksne» som treng å forberede seg på den verkelege verda, og for «eldre vaksne» som kan le og prise seg lykkelege over å vere ferdige med det. Eg fell jo inn i den første kategorien, og det kjennest ut som om eg nettopp har fått en god klem.

Forlag: Kagge
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Et hundeliv» av Arne Svingen

Boka er sponsa av Gyldendal Norsk Forlag

Et hundeliv

Dette er vel eigentleg ei barnebok, men den kan lesast av absolutt alle aldrar. Det er ikkje bilete i den, så det er ei «vanleg» bok. Eller vanleg og vanleg, fru Blom. Boka er unormalt morosam, og veldig unik!

Synsvinkelen tilhøyrer ein hund. Hunden Basse (eller som han har kalt seg sjølv, Reginald Birger El Nachos Bigdog IV), som tilhøyrer Narko-Kjell. Basse lev det han sjølv kaller eit hundeliv, for han må heile tida bite folk og bur i ei rotete leilighet. Narko-Kjell eigde Basse før han vart Narko-Kjell og berre var Kjell (sjølv om Basse ikkje er einig i dette med at nokon eig han). Han ser på seg sjølv meir som ein ven som Narko-Kjell desperat treng. Dette vert bevist når Narko-Kjells halvbror Gusto dukker opp (mora kalte han opp etter si favorittkaffimaskin), og treng Kjell som verge medan mora er på sjukehuset. Og det kan forandre litt av kvart.

Boka er som sagt morsom, og ei ganske god barnebok. Uten å skulle virke belærande, viser den litt av korleis narkomane kan ha det, og kor vanskeleg rusmisbruk kan vere å leve med – og at det kan vere like vanskeleg å bli kvitt uvanen. Basse sine kommentarar er veldig on point, anten dei er kritiske eller vennlege. Resultatet er i alle fall ei knallbra bok!

Forlag: Gyldendal
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Mars er best» av Lea Marie Løppenthin

Boka er sponsa av Fanfare forlag

Mars er best

Gjendiktet av Amalie Kasin Lerstang.

Eg veit ikkje om det eksisterer statistikk på dette, men eg føler at ungdom les ein god del meir lyrikk og poesi no enn før. Eg opplever i alle fall på jobb at det er jentene på min alder som kjem innom og kjøper med seg diktsamlinger, ikkje dei vaksne. Og det er fint for framtida, synest eg. Poesi er viktig, det speler ei rolle. Det kan få fram kjensler og tankar prosa ikkje alltid klarer. Og ei diktsamling eg vil anbefale i år, er denne danske samlinga her, fint gjendikta av Amalie Kasin Lerstang (ho er forfattar hos Cappelen Damm).

Dette er eit knippe dikt, satt i vår tid og i vårt samfunn. Alle saman uttrykker ei slags ro, ei kjensle av at «det går nok greit, slik er det», samstundes som det rettast eit skarpt blikk mot korleis vi er som menneske. Gjennom dikta dukkar nokre av dei same metaforane opp fleire gonger, og skaper ei heilhet i samlinga. Språket er muntleg, ungdommeleg og fullt av ord og uttrykk eg fajtisk ville brukt sjølv. Her er mange kulturelle og ikkje minst litterære referansar til andre verk, verk det lyriske eg-et lar seg inspirere av. Det er veldig fine dikt, veldig såre. Ærleg er eit anna ord eg kan bruke for dei. Dei framstår som veldig ekte, som om dei kjem rett frå hjartet. Og det gjer vel god poesi?

Favorittstrofen min frå diktet oss, som ein smakebit:

og til dere jeg elsker vil jeg nå gjerne si
at når jeg ler så ofte
så er det ikke fordi jeg synes dere er latterlige
i hvert fall ikke latterligere enn jeg selv er
latteren
det er bare smilets måte å bli til lyd på
det er bare smilets måte å bli til lyd på

Fint, hæ? Midt inne i diktsamlinga er det og ei lita kjærleiksnovelle. Og eg kan berre seie det med ein gong, skriv ei bok, Løppenthin! Det er så himla fint. Og om du er usikker på om denne samlinga er noko for deg, så kan du jo tenke at om du likte Milk and honey av Rupi Kaur eller Klokken og sengen av Eline Lund Fjæren, så vil du sikkert like denne vesle diktsamlinga her.

Forlag: Fanfare
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Brev til Victoria» av Marcelo Puglia

Boka er eit leseeksemplar frå Norli

Brev til Victoria

Spenn deg fast og gjer deg klar for ei emosjonell berg-og-dalbane. Fy søren for ei fantastisk bok (og eg kjem heller ikkje over kor VAKKERT omslaget er). Denne boka tar opp så viktige, men eigentleg ingen nye tema. Det er ei ganske tidlaus bok; om forholdet mellom menneske; om kjærleik til livet; om å bruke tida på det som betyr mest; om å klamre seg fast. Forfattaren har sjølv uttalt at denne boka ikkje handlar om liv eller død, men tid. Bruk den rett.

Mauricio har nettopp fått sparken, saman med halvparten av bedrifta. Med eit halvt års sjukeforsikring igjen via jobben, går han for sin årlege sjekk. Og til sitt store sjokk får han vite at han har ein hjernesvulst og seks månader igjen å leve. Mauricio vert knust; han har ei lita jenta på ein månad og ein vakker samboer. Han bestemmer seg raskt for å skrive brev til Victoria (dottera) som ho skal få når ho vert eldre. I løpet av det halve året vi følgjer Mauricio og hans nærmaste, opplever dei mykje. Boka er eigentleg berre ein lang veg med eit vanvittig antall twists and turns, og ein særs kreativ slutt.

Dersom du ikkje liker denne boka, gråter ein skvett eller blir rørt, må du ha eit hjarte av stein. Eg føler liksom at den passer for alle. Måten den knyt saman fleire historier på, forteljarmåten som vekslar mellom brev, personlege synspunkt og ein meir all-vitande forteljar.

Om du treng eksempel til andre verk for å skjøne om dette er noko for deg, kan du tenkje litt Paulo Coehlo, berre meir jordnært og moderne. Eller Breaking Bad, det er eit par parallellar her og (dødssjuk, korleis tene pengar raskt så familien har noko å leve av når eg døyr, nyfødt baby in the mix), berre mindre valdeleg. Eller Et helt halvt år, berre frå eit anna synspunkt. Konklusjonen min er i alle fall at det er ei veldig allsidig bok som vil passe for dei fleste.

Forlag: Bazar
Utgivelsesår: 2017

Sitat

«Akuttbjellen» av Karin Brunk Holmqvist

Boka er sponsa av Vigmostad & Bjørke

Akuttbjellen

No er det vel slik at bøkene til Karin Brunk Holmqvist stort sett sel seg sjølve, og ikkje trenger mine omtaler eller «reklame». Men eg kan i alle fall meddele at Brunk Holmqvist har funne tilbake til den herlige stilen som var å finne i dei fyrste bøkene, men ikkje i Kranvriderne og Steinhimmelen.

Systrene Elsa og Julia har arva ein villa og ein grisedyr bil av eit søskenbarn dei ikkje har hatt kontakt med på over 50 år (Ulla). Dei veit ikkje heilt kva dei skal gjere med arva. Bilen gjev dei til naboen, blant anna. Men det er ein annan som vil ha tak i arven, gjerne med eller uten ein av systrene; Ulla sin eks, Ove. Og Ove er ein karakter for seg sjølv. Gjerrig, egoistisk, sur, og ei klyse av proporsjonar. Det er lenge sidan ein så openbert bad guy har dukka opp i bøkene til Brunk Holmqvist.

Boka er morosam, varm og underhaldande. Perfekt lesestoff i ei hektisk romjul.

Forlag: Vigmostad & Bjørke
Utgivelsesår: 2016

Fleire bøker av Karin Brunk Holmqvist finn du HER.

Sitat

«Lakse-enka» av Ingrid Bjørnov

Lakse-enka

Eg må heilt ærleg innrømme at eg tok feil av denne boka. Veldig feil. Eg kjøpte den billeg, og ville eigentleg berre lese den for å bevise for meg sjølv at den var like uforskamma som eg trudde den var. Eg trudde den skulle vere skarpare i språket og meir angripande på ein mann som «elskar laksen bittelitt meir enn kona». (Eg trudde og at boka var ny, men den er visst frå 2007.) Men den var bare artig. Den var faktisk bare kjempemorosam å lese. Den var rett på sak, ærleg, humoristisk, frekk og eg kunne kjenne meg att i fleire av skildringane om maktbalansen – terrorbalansen – i eit forhold.

Den var ei fryd å lese, og eg storkoste meg med den. Så om du vil ha noko å flire av når du les sjølv, eller du vil kjøpe den som ei fresh gave til ein sportsfiskar, er det nettopp det du bør gjere – kjøpe den.

Forlag: Vega
Utgivelsesår: 2007

Sitat

«Nøkkelmakeren» av Gert Nygårdshaug

Nøkkelmakeren

Om du fikk med deg det forrige innlegget mitt om Gert Nygårdshaug bok, Klokkemakeren, veit du nok allereie at eg elskar denne oppfølgjaren/parallellromanen. Tips: les Klokkemakeren først, så denne boka. Då vil du forstå litt ekstra i denne.

Boka er skriven på akkurat same måten som parallellromanen, med laaaange setningar utan punktsetjing. Og igjen; det er kjempelett å lese likevel.

Også denne boka handlar om Melkior Mussenden – på akkurat same stad og same Tid. Eller, er Tiden eigentleg lik?? Melkior opplever merkelege syner og minner han aldri har hatt, og får ingenting til å stemme. Plutseleg ser han kona si som overvektig, og gir salt til okser. Og så dukkar ein mystisk nøkkelmakar opp i byen.

Forlag: Juritzen
Utgivelsesår: 2013

Fleire bøker av Gert Nygårdshaug finn du HER.

Boka er parellellroman til Klokkemakeren, som bør lesast først.

Sitat

«Klokkemakeren» av Gert Nygårdshaug

Klokkemakeren

DENNE BOKA ER FANTASTISK.

Denne boka handler om urmakaren Melkior Mussenden (som ikkje er «klokkemakeren»), i ein by utan namn, i eit land utan namn.Og no, utan Tid. For Tiden forsvinn på merkeleg vis. Eller, den er jo der. Men den er ulik for alle. Og tenk for et kaos når folk skal handle, jobbe, og sove på totalt ulik tid? Melkior lev eit helt vanleg liv med kona si Matilde, heilt til det dukkar opp eit svært hol i bakken der kyrkja vanlegvis står.

Det er eventyr, filosofi, fabel, og alt på en gang! Setningane kan fort bli ei side lange, utan punktsetjing og replikkar som flyg. Men det er underleg lett å følge med. Eg veit liksom ikkje korleis eg kan anbefale denne boka høgt nok, for den er verkeleg fantastisk.

Forlag: Juritzen
Utgivelsesår: 2014 (2009)

Fleire bøker av Gert Nygårdshaug finn du HER.

Boka er parellellroman til Nøkkelmakeren, men les «Klokkemakeren» først.

Sitat

«Kranvriderne» av Karin Brunk Holmqvist

Éin kommentar

Kranvriderne

Dette er den nyaste boka til Brunk Holmqvist, og den det utan tvil skjer minst i. Det er heilt alvorleg talt ikkje noko plot. Det er fint og flott med rolege feelgoodbøker, men noko må jo skje??? Med mindre ein reknar ei kvinne som bur med broren og er bekymra for at han har fått seg kjærast (men ikkje tør å spørre han om det). Og så organiserer bygda bruktbutikk og restaurant. Og så skjer det fint lite før dei siste fire-fem kapitla.

Kanskje Brunk Holmqvist er gått litt tom for morosame plot? Ingen har så langt kunne matcha Potensgiverne eller Rapsgubbene. Er det kanskje på tide å legge opp, eller i alle fall slutte å presse ut ei intetsigande bok i året? Dette blir jo ei kort omtale, men så er det ikkje mykje å omtale heller. Den var jo koseleg og hadde det typisk koselege språket hennar, men den blei heller lest fordi det var det mest kompliserte mitt feberhaud av ein bomullsdott klarte å fokusere på.

Forlag: Silke
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Karin Brunk Holmqvist finn du HER.

Sitat

«Kjære» av Linnéa Myhre

Kjære

Linnéa Myhre er kanskje ein av dei skribentane idag ein kan identifisere seg med. Ikkje at eg har hatt eteforstyrringar, men kjensla av at andre stirer, sosial angst og andre ubehagelige opplevingar i dagliglivet.

I denne boka, som har den perfekte tittel til innhaldet, er det brev Myhre skriv til familie, venner, redaktører og andre som har gjort henne glad eller forbanna. Nokre av breva er jo nesten public shaming, men med Myhre sin sarkasme, sjølvironi og mørke humor vert det berre ei fryd å lese.

Om du ikkje er i stand til å takle sanninga om det sjuke kropps- og prestasjonspresset dagens jenter (og gutar) opplev i dag, vil du nok ikkje gidde å lese boka. Er du derimot oppegåande og forståelsesfull, så er dette ei veldig fin bok det er verdt å lese. (Og så gleder vi oss til den tredje!)

Forlag: Tiden
Utgivelsesår: 2015

Fleire bøker av Linnéa Myhre finn du HER.

Sitat

«En herlig røre» av Janet Evanovich

En herlig røre

Denne boka er Morosam. Legg merke til den store M-en. Det fortener denne boka. Janet Evanovich er kanskje ikkje så godt kjend i Noreg, men på engelsk er denne serien allereie på bok nummer 22 (!). Og om berre Bastion ville publisert heile serien (men da må folk berre hamstre denne boka og gjere den megapopulær!!!!). Vær så snill.

Boka handler om Stephanie Plum: arbeidslaus, blakk, og med konfiskert bil. Stephanie er desperat, og med litt utpressing tvinger ho fetteren Vinnie til å ansette henne – som dusørjeger. Stephanie er absolutt ikkje vand med å fange hardbarka kriminelle, spesielt ikkje som prøver å gjere livet hennar eit helvete. Og når mannen ho skal fange, er den utskeia ungdomskjærasten sin, blir det fullstendig kaos. Eller, en herlig røre.

Den er ustyrteleg morosam, og underhaldande som få! Den går raskt unna, og eg vil ha MEIR. Så om det ikkje kjem fleire på norsk, må eg nok gå til innkjøp av alle dei 22 bøkene på engelsk. Den passer forresten også fint for ungdom.

Forlag: Bastion
Utgivelsesår: 2014

Sitat

«The Rosie Effect» av Graeme Simsion

Rosie effect

Dette er den andre boka om den australske forskeren Don, og kjærasten (no kona) Rosie. Dei har flytta til New York, og vore gift i eitt år. Dons venn Gene annonserer at ekteskapet hans er slutt, og Don inviterer han til New York for å bu med Rosie og han ei stund. Men størst av alt; Rosie er gravid. Og born er ikkje noko Don har erfaring med, og havner i klammeri med politiet når han driv researchen sin.

Som nevnt i omtalen av The Rosie Project er Don ein karakter typ Sheldon Cooper fra Big Bang Theory, han slit litt sosialt. Sarkasme går han over hovudet, alt skal helst planleggast og enkelte normer er ikkje heilt naturlege for han. Til tross for dette har han seks venner, og Rosie, sjølvsagt. Rosie er intelligent, feminist, pesceterianer (vegetarianer som og et fisk) og litt av ei personlegheit. Og ho tviler, som alle andre, på om Don kan takle å vere ein far.

Boka er varm, den er ei laugh-out-loud-bok, og den er intelligent. Det er ei skikkeleg feelgood bok som kjem til å få deg til å smile i timevis.

Forlag: Penguin Books
Utgivelsesår: 2014

Boka er enno ikkje tilgjengeleg på norsk.

Fleire bøker av Graeme Simsion finn du HER.

Sitat

«The Rosie Project» av Graeme Simsion

The Rosie Project

Dette var ei tilfeldig bok eg kjøpte på ferietur i mangel på lesestoff (kan du tru det?). Og eg vart tatt med storm. Denne boka er i ei klasse for seg sjølv.

Don er ein litt spesiell type (tenk Sheldon Cooper-ish), med rutiner så strenge at det nærmar seg sjukt. Han er forsker, og dei sosiale ferdighetene hans er ikkje akkurat på topp. Men Don har funne ut at han vil gifte seg, og har laga ei laaaaaang liste med kriterier for denne kvinna. Problemet er at han ikkje eigentleg veit korleis han skal finne henne. Vennen Gene (som verkeleg er noko for seg sjølv med sitt «åpne» ekteskap for «forskning») prøver å hjelpe han. Som ein spøk (når Don viser seg å vere litt vel kritisk), fiksar han Don ein date med ein student av seg – Rosie. Rosie er så langt frå lista som ein kan kome, men kanskje er det akkurat det Don treng?

Boka er så latterleg morsom, med sarkasme og komiske situasjonar. Eg har ikkje lest den norske omsettinga, men kan i alle fall anbefale originalen varmt. Og gjere alle lykkelege ved å informere om at det finst ein oppfølgjar, The Rosie Effect.

Forlag: Penguin Books Limited
Utgivelsesår: 2014

Norsk tittel: «Prosjekt Rosie»
Norsk forlag: Aschehoug

Fleire bøker av Graeme Simsion finn du HER.

Sitat

«Irma Dahl – den dedikerte begravelsesagenten» av Kristine S. Henningsen

2 kommentarar

Boka er sponsa av Juritzen forlag

Irma Dahl

Fyrst av alt vil eg berre vite korleis i alle dagar ein kan kome på ideen om å skrive denne boka. Og så vil eg klappe litt. For denne boka er strålande! Den er velskriven, banebrytande og latterleg morosam. Eg storkosa meg gjennom heile leseprossessen, og det vart eit par seine netter; eg ville ikkje legge boka ned.

Vi møter Irma Dahl. Irma tok (uheldigvis) livet av ein pasient som sjukepleiar, og etter ho vart permittert har ho tatt vakter på Kirkens SOS. Men irritasjonen stig når ho aldri møter nokon på telefonlinja som faktisk vil ta livet sitt. Og kva er då vitsen?? Så ho får seg jobb i eit gravferdsbyrå, og elskar det umiddelbart. Ho strekk seg den ekstra mila for alle (nesten) avdøydde, og er ressurssterk til fingerspissane. Irma har eit annleis forhold til døden enn dei fleste, og dette, i kombinasjon med litt brukne sosiale antenner, skaper ganske mange utrulege situasjonar.

Boka er tragisk, og morosam. Døden er jo noko ein ikkje skal spøke med – men ein skal ikkje snakke om han på ein kvardagsleg måte heller. Henningsen bryt ned eitt og eitt tabu, og resultatet er fantastisk. Ho har kanskje satt lista for moderne tragikomikk. For ver så snill, la det kome meir.

Forlag: Juritzen
Utgivelsesår: 2016